ျပန္လိုခ်င္တယ္…….

ခုခ်ိန္မွာ ဘာကို လိုခ်င္သလဲ ဆိုရင္ ငယ္ဘ၀ကို ျပန္လိုခ်င္တယ္ လို႔ ေျပာရမယ္။ ဟုတ္တယ္….. တခါ တရံ ငယ္ငယ္ တုန္းက ဘ၀ ကို ျပန္တမ္းတၿပီး ျပန္မရေတာ့မွန္း သိေပမဲ့လည္း ျပန္လိုခ်င္မိတယ္။

က်မ မွတ္မိေနတာ ကေတာ့ က်မ ေက်ာင္းစ မတက္ခင္ အရမ္း ဖ်ားလို႔ ေဆးေသာက္ေနရင္း ေဆးနဲ႔ မတည့္လို႔ ေဆးရံု ေရာက္သြားရတယ္။ ေက်ာက္ကပ္က ေသြးေၾကာေလးေတြ ေပါက္သြားတယ္တဲ့။ အဲဒီ ျမင္ကြင္းေလး ကို အခုထိ ျမင္ေယာက္ မွတ္မိ ေနတုန္းပဲ…။ ကံေကာင္းတယ္ပဲ ေျပာရမလား က်မ အသက္ ဆက္ရွင္ခြင့္ ရလိုက္တယ္။ ကေလးေဆးရံု အေရးေပၚ ခန္းထဲမွာပဲ တပတ္ေလာက္ ေနခ့ဲရတယ္တဲ့။ က်မ အေမက အေရးေပၚ ခန္းထဲမွာ ေနတုန္းကဆိုရင္ စိတ္မခ်လို႔ ေန႔ေရာ ညေရာ မအိပ္ခဲ့ဘူးတဲ့။ အိပ္ေနတုန္း တခုခု ျဖစ္သြားမွာ ေၾကာက္လို႔တဲ့ေလ။ က်မ တကိုယ္လံုး ပိုက္ေတြ ဆိုတာ…….။ ေသြးသြင္း၊ ေဆးသြင္း၊ ႏွာေခါင္း ထဲမွာလည္း အစာသြင္းထားတဲ့ ပိုက္ႀကီးနဲ႔ က်မေလ ေနရ ခက္လိုက္တာ…။ အဲဒီ အခိ်န္တုန္းက ျမင္ကြင္း ကေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ပါပဲ။ ေနာက္ ေနေကာင္းၿပီး ေဆးရံုက ဆင္းခါနီး ဘာစားခ်င္လဲလို႔ ေမးေတာ့ က်မ အက်ယ္ႀကီး ေျဖလိုက္တာက လိေမၼာ္သီး စားခ်င္တယ္တဲ့။ က်မကို လိေမၼာ္သီး ျခင္းလိုက္၀ယ္ၿပီး ေဘးနားမွာ ထားေပး ထားတာကိုလည္း မွတ္မိ ေနတုန္းပဲ…။

ေနာက္ က်မ သူငယ္တန္း ေက်ာင္းစတက္ေတာ့ ေက်ာင္းကေန ထြက္ထြက္ ေျပးတာကို အမွတ္ရတယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ အေမနဲ႔ တခါမွ မခြဲဘူးေတာ့ အေမ့ေနာက္ကို ျပန္လိုက္တာ။ က်မ အေဖ က က်မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြကို မူႀကိဳ မထားခဲ့ပါဘူး။ အိမ္မွာ ငါးႏွစ္ပဲ ေနရမွာမို႔လို႔ ေအးေအး ေဆးေဆး ေနပါေစတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ သူငယ္တန္း စတက္ေတာ့ သူမ်ား ကေလးေတြက ေအးေဆး ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်မက အရမ္း ၀မ္းနည္း ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္က စၿပီး ေ၀းကြာျခင္း ဆိုတာ ကို စၿပီး ခံစား လိုက္ရသလို ပါပဲ……. ။ တခါ တေလ ေက်ာင္းကေန အျပန္မွာ မိုးေတြရြာလို႔ က်မ အေဖရဲ႔ ေက်ာကုန္းမွာ လိုက္ၿပီး လာခဲ့ရတာကိုလည္း အခုေန လြမ္းမိတယ္…….။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးဘ၀ တုန္းက ဘာအပူအပင္မွ မရိွေတာ့ ေပ်ာ္စရာ ေတြနဲ႔ေပါ့။ အိမ္မွာ ေမာင္ႏွမေတြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ဆို ကစားၾက၊ စားၾက၊ စကားႏိုင္ လုၾကနဲ႔။ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြကို အဖိုးက အိမ္ျပင္ ထြက္ၿပီး မကစားရပါဘူး။ ကိုယ့္ၿခံထဲမွာပဲ ကစားၾက ရပါတယ္။ တခါတရံ မွာေတာ့ ေမာင္ႏွမ ၀မ္းကဲြ ႏွစ္ေယာက္ လာလည္ တတ္ပါတယ္။ သူတို႔ကလည္း သိပ္ကို လာခဲပါတယ္ေလ။ လာခဲ့ရင္လည္း ေပ်ာ္ၿပီး မျပန္ခ်င္လို႔ အိမ္ျပန္ခါနီးဆို ပုန္းေနတတ္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ စကားႏိုင္ လုၾကတာက ကိုယ္တက္တဲ့ ေက်ာင္းကို ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေၾကာင္း၊ ဆရာမေတြ ဘယ္ေလာက္ ေတာ္ေၾကာင္း ၿပိဳင္ေျပာၾကတာ……။ က်မကလည္း က်မေက်ာင္းက ဘယ္ေလာက္ လွေၾကာင္း၊ ဘယ္ေလာက္ ႀကီးက်ယ္ေၾကာင္း၊ ဘယ္ေလာက္ က်ယ္ေၾကာင္း၊ ဆရာမေတြ ဆိုလည္း အရမ္းေတာ္ေၾကာင္း ၿပိဳင္ရတာေလ။ က်မ အကိုတို႔ေနတဲ့ ေက်ာင္းက က်မတို႔ေက်ာင္းလို မက်ယ္လို႔ေလ။ အခုခ်ိန္ ျပန္ေတြးရင္ အခု လြမ္းမိတဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြေပါ့……….။

တျဖည္းျဖည္း ႀကီးလာတာနဲ႔ အမွ် ကိစၥေတြ မ်ားလာသလို၊ အပူအပင္ေတြ မ်ားလာသလို၊ စိုးရိမ္မႈေတြ ျပည့္ေနသလို၊ တာ၀န္ေတြ ပိုမ်ားလာ သလို၊ ခံစားရမႈေတြ ပိုမ်ားလာသလို၊ အမ်ားႀကီး ပါပဲ……………

ဘ၀ မွာ အေၾကာက္ဆံုး စကားလံုး ျဖစ္တဲ့ ေ၀းကြာျခင္း ဆိုတာကိုလည္း တစတစ ပိုနားလည္ခဲ့ ရတယ္။ အရာ အားလံုးဟာ နီးမလိုလိုနဲ႔ တကယ္ေတာ့ အေ၀းႀကီး ပါပဲ။ တေန႔ေန႕မွာ အားလံုးနဲ႔ ေ၀းရမယ္၊ ခဲြခြါရမယ္ ဆိုတာ သိေနေပမဲ့လည္း တကယ္ ရင္ဆိုင္ဖို႔ေတာ့ မလြယ္ကူပါဘူး။

ကိုယ္တန္ဖိုးထားရတဲ့ အရာေတြနဲ႔ ေ၀းကြာ ေနရေပမဲ့ ဘာမွ မျဖစ္သေယာင္ ဟန္ေဆာင္ ရတာလည္း အႀကီးမားဆံုး စိတ္ပင္ပန္းမႈ ေပါ့……………။

ဟန္ေဆာင္ရတာဟာ က်မရဲ႔ အည့ံဆံုး၊ မလုပ္ခ်င္ဆံုး၊ အမုန္းဆံုး အလုပ္တခု မို႔လို႔လည္း ပိုၿပီး စိတ္ပင္ပန္း ရတယ္.။

ဟန္ေဆာင္ျခင္း ကို မုန္းတဲ့ က်မ... ဟန္ေဆာင္ျခင္း ကင္းတဲ့ ငယ္ဘ၀ ကို ျပန္လိုခ်င္တာ မဆန္းပါဘူးေနာ္….။