တခ်ိန္ကေဆာင္း…

ဒီဇင္ဘာ ေဆာင္းည၏ အေအးဒဏ္ကို အံတုရင္း ႏွင္းခဲေလးမ်ား ေဖြးေနေအာင္ က်ေနေသာ လမ္းကေလးေပၚသို႔ ေရာက္သြားခဲ့သည္။ ႏွင္းခဲေလးမ်ားကို တို႔ထိကစားေနရင္း အဆုပ္လိုက္ျဖစ္ေနေသာ ႏွင္းခဲထုႀကီး တခု ကၽြန္မလက္ထဲသို႔ ေရာက္ရိွေနခဲ့ သည္ကို က်င္ကနဲျဖစ္သြားေသာ တံု႕ျပန္မႈ တခုမွ တဆင့္ ခံစား သိရိွ လိုက္ရသည္။ 

 

ထိုခံစားမႈႏွင့္အတူ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္စုႏွစ္ခန္႔က ႏွင္းခဲမ်ား ရိွမေနပဲ ထူပိန္း မည္းေမွာင္ေနေသာ ႏွင္းထု ဝန္းက်င္တခု၏ လမ္းကေလးေပၚတြင္ ေအးခ်မ္းမႈ၊ ရုန္းကန္မႈ၊ ႀကိဳးစားမႈႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈတို႔ ေပါင္းစုၿပီး ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရေသာ အခ်ိန္တခု ဆီသို႔ ေရာက္သြား ခဲ့ေလသည္။

မကုန္ဆံုးခ်င္ေသာ အခ်ိန္တခုကို ညႊန္းျပပါဆိုလွ်င္ ထိုအခ်ိန္သည္သာ ကၽြန္မဘဝ၏ ေႏြးေထြးမႈတို႔ ခံစားရာ၊ ဘဝတခု၏ ခ်စ္ခင္ရေသာ သူမ်ားႏွင့္ ဆံုစည္းရာ ျဖစ္ခဲ့သလို ႏူးညံ့ေသာ အၿပံဳးတခု၏ေအာက္တြင္ ႏွလံုးသားမ်ား နာက်င္ရာ အခ်ိန္တခု ျဖစ္ခဲ့ေပသည္။ 

ေရတမာပင္ေလးမ်ား စီတန္းေနေသာ လမ္းေပၚတြင္ ေလွ်ာက္လွမ္းခြင့္ ရခဲ့ေသာ အခ်ိန္တခုကို ႏွေျမာတသစြာ လြမ္းဆြတ္ တမ္းတေနေသာ ကၽြန္မ၏ ျပင္းလွေသာ ႏွလံုးခုန္သံကို  အသာအယာ ဖိႏိွပ္ရင္း တည္ၿမဲျခင္းတရား တခုျဖစ္ေသာ မတည္ၿမဲျခင္းကိုသာ ေအာက္ေမ့ေနမိေတာ့သည္။

ႏွလံုးသားခ်င္းနီးစပ္ရာ ျဖစ္ေသာ အေကာင္းအဆိုး တိုင္ပင္ရာ အေပါင္းအေဖၚမ်ားလည္း ကၽြန္မႏွင့္ ထပ္တူ တမ္းတေနေပလိမ့္မည္။ စစ္ကိုင္းလမ္းေဘးရိွ ကံ့ေကာ္ရြာဟုေခၚတြင္ေသာ ရြာအစုအေပါင္းထဲတြင္ ရြာခ်င္း နီးကပ္စြာ ေဘးခ်င္းကပ္ ထိုင္ေနေသာ္လည္း အလြန္ ေဝးကြာလြန္းလွေသာ သူတေယာက္၏ စကားသံမ်ားၾကား တိတ္ဆိတ္စြာ အရည္ေပ်ာ္ခဲ့ ရဖူးေသာ အခ်ိန္တခုကိုလည္း တမ္းတေနမိေလသည္။

လက္ေတြ႔ ခန္းမႀကီးထဲတြင္ အေျဖရွာေဖြ ခဲ့ၾကသည္မွာ ခက္ခဲေသာအခ်ိန္ ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ရလာဒ္ေကာင္းတခု ထြက္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကေသာ အခ်ိန္အျဖစ္ ခ်မ္းေအးေသာ ရာသီခြင္၏ မွတ္မွတ္ရရ တည္ေနရာ တခုျဖစ္ခဲ့သည္။

အျခားသူတစ္ဦး၏ အားေဆးသဖြယ္ တင္စားျခင္းခံရၿပီး အားကိုးမႈအျပည့္ႏွင့္ အားေပးေသာ သူတခ်ိဳ႕၏ ပံုရိပ္တို႔ ထင္ဟပ္ လာေသာ အခ်ိန္တခု ရင္ထဲေရာက္ခိုက္ အမ်ိဳးအမည္ မသိေသာ ခံစားမႈတခုက ဆို႕နစ္ လာခဲ့ေလသည္။ ထိုအခိုက္ ကၽြန္မရင္ထဲ ေႏြးေထြးမႈကို ဖမ္းစားႏိုင္ခဲ့ေသာ အခ်ိန္တခုလည္း ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ကၽြန္မ၏အၿပံဳးတခ်က္ လွစ္ကနဲ ျဖစ္သြားခဲ့ သည္ကို ကၽြန္မမွလဲြ၍ သိႏိုင္မည္ မဟုတ္ခဲ့…။

ထိုအၿပံဳးသည္ မည္မွ်ၾကာခဲ့သလဲဟု ဆိုလွ်င္ မာနတခု လြန္ဆဲြခဲ့ရေသာ ကာလလည္း ျဖစ္ခဲ့ေလသည္.။ 

ကၽြန္မအၿပံဳး၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ ခ်စ္စဖြယ္ မ်က္ေစာင္းမ်ားကို အၿပံဳးႏွင့္ခံႏိုင္ရည္ ရိွခဲ့သည္မွာ အေႏြးထည္ထူထူ ဝတ္ဆင္ထားၿပီး ႏူးညံ့ျငင္သာေသာ အၿပံဳးတခုေၾကာင့္ပင္..ျဖစ္ေလသည္။

တရြက္ၿပီးတရြက္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ျပကၡဒိန္ စာမ်က္ႏွာထက္ရိွ ေအးခ်မ္းေသာ ေဆာင္း၏ အၿပံဳးတစ္ခု ေနာက္တြင္ ကုန္ဆံုးခဲ့ၿပီးေသာ အခ်ိန္တစ္ခုဆီသို႔ ပ်ံသန္းခြင့္ မရေတာ့သည္ကို အသိဝင္ခုိက္ မ်က္ရည္စအခ်ိဳ႕ႏွင့္ နာက်င္မႈတို႔ ေရာျပြန္းလ်က္ ျပကၡဒိန္သစ္ တခုကို ခ်ိတ္လိုက္မိသည္...။ 

သည့္ေနာက္.....

က်င္ကနဲျဖစ္သြားေသာ ကၽြန္မလက္ထဲရိွ ႏွင္းခဲမ်ားကို ငံု႔ၾကည့္မိေသာအခါ ခ်မ္းေအး လြန္းေသာေၾကာင့္ ေကြးၿပီး ဖိမိေနေသာ လက္တဖက္ ႏွင့္ နာက်င္ေနေသာ ၿမိဳ႕ရိုးတခုက ဆီးႀကိဳလို႔….။ 
 

ေလတခ်က္အေဝ့...

အခ်ိန္ကာလကား တေရြ႕ေရြ႕ ထြက္ခြါလို႔...။

ဘယ္ဘက္ရင္ဘတ္ဆီမွ စူးကနဲ နာက်င္မႈတို႔ ေျပေပ်ာက္သြားၿပီလား ဟု ေမးခြန္းထုတ္မိခိုက္.. သူနဲ႔အတူ ကုန္ဆံုးခဲ့ဖူးေသာ အခ်ိန္ေလး တစ္ခုဆီသို႔ .... ကၽြန္မ ေရာက္ရိွသြားေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တစ္ခုကို ေမ့ပစ္ခ်င္ေနခဲ့ေသာ ကၽြန္မသည္ သူႏွင့္အတူ ေျပာခဲ့ဖူးေသာ စကားမ်ားႏွင့္ သူ႔စာမ်က္ႏွာမ်ားကိုလည္း တမင္ ေမ့ပစ္ထားခဲ့သည္မွာ အခ်ိန္ကာလ တစ္ခုသို႔ပင္ ခ်ဥ္းနင္းဝင္ေရာက္ခဲ့ေပသည္။ ထိုအေတာအတြင္း ကၽြန္မ၏ စိတ္သည္ အရာရာကို ပို၍ႏူးညံ့စြာ ရင္ဆိုင္ရဲလာခဲ့ေပသည္။ ႏွလံုးအိမ္မွတဆင့္ စီးေမ်ာလာသည့္ ပူေလာင္လွေသာအရာကို သစၥာတရားျဖင့္ ေအးၿငိမ္းေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ရသည္မွာ လြယ္ကူလွသည္ေတာ့ မဟုတ္ေပ။
 

သူႏွင့္ပက္သက္သမွ် အရာအားလံုးကို ေမ့ပစ္မွသာ ကၽြန္မအတြက္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိေပးရင္း အခ်ိန္ကာလကို ရင္ဆိုင္ ေက်ာ္လႊားခဲ့ရသည္မွာ ကၽြန္မအတြက္ အခက္ခဲဆံုးႏွင့္ အပင္ပန္းဆံုး ကာလမ်ား ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ ကၽြန္မအေပၚ သူ၏ တံု႔ျပန္မႈသည္ ရိုးသားမႈလား၊ အားနာမႈမ်ားႏွင့္ အလိုက္သင့္ ဆက္ဆံေရးလား၊ သူ႔အတြက္ လိုအပ္ေနေသာ စကားေျပာေဖၚလား ဆိုသည္ကို ေတြးပင္ မေတြးမိခဲ့သည္မွာ သူ႔အေပၚ ထားရိွခဲ့ေသာ ကၽြန္မ၏ အရိုးသားဆံုး ေမတၱာတရား တစ္ခုျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္မေျပာရဲပါသည္။

သူႏွင့္အတူ ရိွခဲ့ဖူးေသာ စာမ်က္ႏွာထက္တြင္ အျပန္အလွန္ေျပာဆိုခဲ့ေသာ စကားလံုးမ်ားအၾကား၊ တခါတရံ ျငင္းခုန္မႈမ်ားအၾကား၊ အျမင္ခ်င္း ဖလွယ္မႈမ်ားအၾကား၊ စာနာ နားလည္မႈမ်ားႏွင့္ အရံႈးေပးခဲ့ဖူးေသာ အခ်ိန္ေလးတစ္ခုကို ေမ့ပစ္ခ်င္ပါသည္။ ေနာက္ဆံုး ေျပာခဲ့ဖူးသည့္ ကၽြန္မ အၾကားခ်င္ဆံုး စကားတစ္ခြန္းကို ေမ့ပစ္ခ်င္ပါသည္။ ရိုးသားမႈႏွင့္ စစ္မွန္ေသာ ႏႈတ္ထြက္ စကားလံုးအျဖစ္ ယံုၾကည္မိေသာ စကားလံုးမ်ားကိုလည္း ေမ့ပစ္ခ်င္ပါသည္။ ထို႔ထက္ သူႏွင့္ ပက္သက္ခဲ့ေသာ အမွတ္တရ အားလံုးကို ေမ့ပစ္ခ်င္ပါသည္။  ထို႔အတြက္ အခ်ိန္ကာလ တစ္ခု လိုအပ္ေကာင္း လုိအပ္ ပါလိမ့္မည္။ က်ိန္းေသသည္မွာ ထိုအခ်ိန္ကာလသည္ ကၽြန္မအတြက္ အခက္ခဲဆံုးတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း မည္သည့္အရာကိုမွ အဆိုးျမင္စိတ္ မထားတတ္ျခင္းေၾကာင့္ ေဒါသျဖစ္မႈမ်ားႏွင့္ အတၱႀကီးမားမႈမ်ား မရိွခဲ့သည့္ အတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ကာလ တစ္ခုကို ျပန္လည္ ေရာက္ခဲ့သည္မွာလည္း သိပ္ၾကာလွျခင္း မရိွခဲ့..။

အမွတ္တရမ်ားသည္ ေမ့ပစ္ေကာင္းေသာ အရာတစ္ခု မဟုတ္ႏိုင္ေသာ္လည္း ပူေလာင္ေသာ သတိရ တမ္းတျခင္းမ်ိဳး မရိွေတာ့ေသာ ကၽြန္မစိတ္သည္ တန္ျပန္ရိုက္ခတ္ ခံခဲ့ရေသာ စိတ္ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္ ဟု ကၽြန္မ ယံုၾကည္ေနမိသည္...။ 

လူတိုင္းသည္ မိမိ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို မိမိကိုယ္တိုင္  ရွာေဖြ ၾကရမည္ပင္...။ ထို ေပ်ာ္ရႊင္မႈက သူတပါး၏ ကိုယ္ ႏွင့္ စိတ္ ကို ထိခိုက္ ဒဏ္ရာ ရျခင္းမ်ိဳး မျဖစ္ေစလွ်င္ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္မည္ဟု မိမိကိုယ္ကိုပင္ သတိေပးမိပါသည္.။ ထိုသို႔ ဆင္ျခင္ႏိုင္သည့္ အရာ တစ္ခု လူ႔ဘဝအတြက္ အဖိုးတန္ျခင္းတစ္ခု ကၽြန္မႏွလံုးသားတြင္း ကိန္းေအာင္းခဲ့သည္ကိုပင္ ကၽြန္မ ေက်နပ္ ေနမိေလသည္။ သူတပါး၏ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ျမင္လွ်င္ ခံစားကူးစက္တတ္ေသာ ကၽြန္မသည္ သူ႔ေပ်ာ္ရႊင္မႈအတြက္ ေရြးခ်ယ္မႈကို ကၽြန္မ ေလးစားပါသည္။

သူႏွင့္ကၽြန္မကို ဆံုဆည္းခြင့္မေပးခဲ့ေသာ ကံတရားတစ္ခုက သူ၏ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ကၽြန္မ ေက်နပ္မိေနမည္ ပင္.............။

ေလတခ်က္ အေဝ့ မွာေတာင္
လိႈင္းက သက္ၿငိမ္စီးဆင္းလို႔
နိယာမအတုိင္း ေျမာပါလို႔ .....

ၾသဂုတ္စ္တေစၦ

ၾသဂုတ္စ္ဟာ တေစၦတစ္ေကာင္လုိ႔ပဲ
ငါ့ကုိေပြ႔ဖက္တယ္
သူရဲ႕မုိးသားမည္းမည္းေတြနဲ႔
သူရဲ႕မႈိင္းညႈိ႕ေနတဲ့တိမ္သားထူထူေတြနဲ႔
ၾသဂုတ္စ္ဟာ ကမာၻစစ္ကုိအဆုံးသတ္ခဲ့တဲ့
အႏူၿမဴဗုံးႏွစ္လုံးေအာက္မွာ အရပ္သားေတြေသၾကရတာမ်ဳိး
ဒီမုိကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးေအာက္မွာ
အၿပစ္မဲ့ေက်ာင္းသားေတြစေတးရတာမ်ဳိး
ၾသဂုတ္စ္ဟာ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာမည္းနက္ေနတယ္
ၾသဂုတ္စ္ဟာ ဘာအေၾကာင္းၿပခ်က္မွမရွိရင္လည္း
ငါတုိ႔ခ်စ္တဲ့သူေတြကုိ ေခၚေခၚသြားတတ္တယ္
မၿငိမ္းခ်မ္းေသးတဲ့ ကမာၻၾကီးမွာ အႏူၿမဴစီမံကိန္းေတြ ေၿခာက္လွန္႔သလုိ
မၿငိမ္းခ်မ္းတ့ဲ ငါ့ဘ၀ကုိလည္း
ၾသဂုတ္စ္တေစၦက သကၠရ္ဇ္ဆုိတဲ့စကားလုံး
ခဏခဏ လူဘ၀ထဲပစ္ခ်တယ္…။
ဘယ္လုိယုံၾကည္ရမွာလည္း ေပ်ာ္ရႊင္မႈခ်ည္းသက္သက္ရွိမယ္လုိ႔
ၿပကၡဒိန္ထဲက ဖ်က္ပစ္လုိ႔မရတဲ့ အမည္းစက္ေတြလုိ႔
မုိးသားေတြနဲ႔ေရာေထြးသြားတဲ့မ်က္ရည္စေတြ
မီးလုံးမွိန္မွိန္ေလးေအာက္မွာ ေအးစက္သြားတဲ့ကဗ်ာေတြ
အေငြ႔ပ်ံသြားတဲ့သီခ်င္း
ၿပန္႔က်ဲလြင့္စင္ေနတဲ့၀ါက်ေတြ
အေမ့၀မ္းေခါင္းထဲက ေမြးဖြားလာတယ္ဆုိတာ
မီးခုိးေခါင္းတုိင္ၾကီးတစ္ခုကေန ၿပန္ထြက္သြားဖုိ႔
ဘ၀ဟာ ရယ္ေမာလုိက္ နာက်င္လုိက္…
မုိးစက္ေတြစဲသြားရင္ သက္တံ့မွာအသက္ရႈမွားမိမွာပဲ
ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ၾသဂုတ္စ္ကတေစၦတစ္ေကာင္လုိ…။

မုိးလႈိင္ည

အစ္မေရ... ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေမြးေန႔ ၿဖစ္ပါေစ..။

ကဗ်ာဆရာ ကိုမိုးလိႈင္ညရဲ႕ ေမြးေန႔အမွတ္တရ ကဗ်ာေလးပါ။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေခါင္းစဥ္ေအာက္က သူမ

ေဆးစက္ကေလးေတြ...
မင္ရည္ကေလးေတြ..
ခဲတံကေလးေတြ ... နဲ႔...
ရင္ဘတ္ ေတြ အမ်ားၾကီးကို
သူမ က ေရးျခစ္/လိမ္းျခယ္တယ္..။

သူမ ထုဆစ္ပံုေဖာ္တဲ့..
ယံုၾကည္မႈ အဟုန္ဟာ...
သူမ ခ်စ္ခင္ ျမတ္ႏိုးရတဲ့..
အဝိုင္းအဝန္းေလးကို
အုုပ္မိုုး လႊမ္းျခံဳထားတယ္..။

အဲလိုနဲ႔..
သူမမွာရွိတဲ့....
တင္းတင္းေစ့ထားတဲ့ ႏွဳတ္ခမ္းက
စုတ္ခ်က္ၾကမ္းတဲ့ သမိုင္းကို
ပံုေဖာ္ထားရဲ႕..
သူမမွာ ရွိတဲ့...
စူးစူးရဲရဲ အၾကည့္ေတြက..
သူမ ယံုၾကည္တန္ဖိုးထားတဲ့..
အနီေရာင္ျခယ္ အႏုပညာကို..
အလံထူဖို႔ ၾကိဳးစားလိမ့္မယ္။

သူမဟာ...
နာမ္စားတစ္ခု ဆိုတာထက္ ပိုခဲ့တယ္..
ဖေယာင္းမီးဆန္ဆန္..
အရည္ေပ်ာ္.. ေလာင္ကၽြမ္းျပီး
ေလာကကို အလင္းေပးလိုခဲ့တယ္...
လြတ္လပ္/ ျငိမ္းခ်မ္းဖို႔ သူမဟာ..
ျမင့္မား/ခိုင္မာတဲ့ သက္တံ့ေရာင္ တံတားတစ္စင္း
ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္...
သူမဟာ.... လူ ပီ သ ခ်င္ ခဲ့ တယ္။

သူမ ခံယူ/ေဆာက္တည္ထားတဲ့ ကိုယ္က်င့္တရား
သူမ ေလးစား/ျမတ္ႏိုးတဲ့ အႏုပညာ
သူမ ခ်စ္ခင္/တြယ္တာတဲ့ အဝိုင္းအဝန္းမ်ားနဲ႔အတူ
သူမ လွမ္းယူ ေပြ႔ဖက္ေတာ့မယ့္ အနာဂါတ္ကို
သူမ ရဲ႕ တစ္ႏွစ္တာ ခရီးရဲ႕.. ဒီေန႔က စၿပီး...
ၿငိမ္းခ်မ္းေစလိုုက္ပါေတာ့မယ္..
သူမထံ ဆုေတာင္းေပးသံ အခ်ိိဳ႕နဲ႔..
သူမကိုယ္သူမ...
ေအး... ခ်မ္း... ပစ္.. လိုက္ .. ပါ.. ေတာ့.. မယ္.. ။

(အမ သဒၶါ အတြက္ ဒုတိယအၾကိမ္ ေမြးေန႔အမွတ္တရလက္ေဆာင္)
လက္ဝဲ 
  
ဘေလာ့ဂါ ကဗ်ာဆရာ လက္ဝဲ ရဲ႕ ေမြးေန႔အမွတ္တရ ကဗ်ာ.. 

ကမၻာပ်က္တယ္ဆိုတာ..

xx ရက္ xx လ xxxx ခုႏွစ္
ကမၻာပ်က္လိမ့္မယ္တဲ့.
စကားတစ္ခြန္း.
ကမၻာအႏွံ႔ ပ်ံ႕လို႔

ကမၻာပ်က္တယ္ဆိုတာ
ဘာေတြပ်က္မွာလဲ.

လူေတြ ေပ်ာက္ပ်က္သြားမွာလား
သက္ရိွသတၱဝါေတြ ေပ်ာက္ပ်က္သြားမွာလား
အပင္ေတြ တိုက္စားသြားမွာလား
သမုဒၵရာေတြ တိမ္ေကာသြားမွာလား
ျမစ္ေတြ ခမ္းေျခာက္သြားမွာလား
တိမ္ေတြ လြင့္စင္သြားမွာလား
လမ္းမႀကီးေတြ အက္ကဲြသြားမွာလား
ရြာသြန္းေနတဲ့ မိုး တိတ္ဆိတ္သြားမွာလား
ႏွင္းထုႀကီးေတြ အရည္ေပ်ာ္သြားမွာလား
မုန္တိုင္းႀကီးေတြ ေငြ႔ရည္ဖဲြ႔သြားမွာလား

စိုေနတဲ့ ျမက္ပင္ တစ္ခ်ိဳ႕ နဲ႔
ေျခာက္ေသြ႔ေနတဲ့ ရိုးတံရွည္ပင္ တစ္ခ်ိဳ႕
ကၽြတ္ထြက္ သြားမွာလား...
ေတာေတာင္ သစ္ေတာႀကီးေတြ
တူးဆြ ခံရေတာ့မွာလား...
ယာေတာ ကိုင္းေတာႀကီးေတြ
မီးရိႈ႕ ခံလိုက္ရတာလား

သက္ဝင္လွပေနတဲ့ ကဗ်ာတစ္ခ်ိဳ႕
ရသေပးစြမ္းေပးတဲ့ စာေပတစ္ခ်ိဳ႕
ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ တစ္ခ်ိဳ႕
အႏုပညာ ေသြးအားလံုး
သစၥာတရားေတြအားလံုး
အေရာင္ဆိုးျမစ္ထဲ ေမ်ာပါသြားၾကမွာလား...

မေကာင္းဆိုးဝါး သက္ရိွသက္မဲ့ေတြ
သစၥာမရိွ.. ပရိယာယ္မာယာေတြ
လုယူဖ်က္ဆီး အသားေရဆုတ္ၿဖဲသူေတြ
ဂုတ္ေသြးစုပ္ မ်က္ရည္ေသာက္သူေတြ
အသက္ႏႈတ္ယူ သဘာဝေဘးဆိုးႀကီးေတြ
လိမ္ညာေကာက္က်စ္ အေယာင္ေဆာင္လိုသူေတြ
ရိုးသားျဖဴစင္တဲ့ဘဝေပၚမွာ တက္နင္းေနသူေတြ
.........................................................ေတြ

ကမၻာ ပ်က္တယ္ဆိုတာ..
ကမၻာ ပ်က္တယ္ဆိုတာ.....
ကမၻာ ပ်က္တယ္ဆိုတာ.........

ပန္းခ်ီပံုရိပ္၏ သက္ဝင္မႈ

သာယာဝေျပာၿပီး ေအးခ်မ္းမႈ ရိွသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုက ကၽြန္မကို ဆီးႀကိဳေထြးေပြ႕ေနေလသည္။ ကၽြန္မေဘးနားကို ငဲ့ၾကည့္လိုက္သည့္အခ်ိန္တြင္ ခ်စ္ခင္ေသာ မိသားစုမ်ားက ေႏြးေထြးေသာ အၿပံဳးမ်ားႏွင့္ ဝန္းရံလ်က္ ရိွသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရေလသည္။ သူတို႔အၾကည့္မွ ရုန္းထြက္လိုက္ၿပီး ဝန္းက်င္ အႏွံ႔ တစ္စံုတစ္ခုကို လွည့္ပတ္ ရွာေဖြေနမိသည္။ ကၽြန္မရွာေဖြေနေသာ အရာကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ကၽြန္မတို႔ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းႀကီးမွ လူအမ်ားလည္း ရွာေဖြေနခဲ့ၾကလိမ့္မည္။ 

ကၽြန္မသည္ ဝန္းက်င္အတြင္းမွ မ်က္ႏွာစိမ္းလူမ်ား၊ မိုးထိေအာင္ျမင့္မားေနေသာ တိုက္တာအေဆာက္အံုမ်ား၊ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အၾကင္နာ ေမတၱာတရားမ်ား၊ ရိုးသားေသာ မ်က္ဝန္းမ်ား၊ စိမ္းလန္းစိုျပည္လ်က္ရိွေသာ သဘာဝေတာေတာင္မ်ား၊ ခ်မ္းေျမ႕မႈရိွၾကေသာ ကေလးငယ္မ်ား၊ လြတ္လပ္ေသာ ဟန္ပန္အမူအယာမ်ား ကိုေတြ႔ရသည့္အခုိက္ ကၽြန္မ၏ ဘယ္ဘက္ရင္အံုအတြင္း စူးရွနာက်င္ေသာ ေဝဒနာ တစ္ရပ္ကို ခံစားမိလိုက္သည္။

အသက္ရွဴဖို႔ပင္ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့ေသာ ကၽြန္မသည္ ကၽြန္မေဘးနား ဝန္းက်င္မွျမင္ေတြ႔ခဲ့ရေသာ အရာ မ်ားကိုေဝဒနာမ်ား ၾကားမွျမင္ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ကၽြန္မခ်စ္ေသာ သူမ်ားကို ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့ေလသည္။ အလိုလို က်ဆင္းလာေသာ မ်က္ရည္စ မ်ားေၾကာင့္ ခ်စ္ခင္သူမ်ား၏ အထိတ္တလန္႔ အေမးေအာက္တြင္ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ အသက္ရွဴရန္ သတိ ဝင္လာခဲ့ေတာ့သည္။

ကၽြန္မခ်စ္ခင္ တန္ဖိုးထားေသာ ကၽြန္မ၏ ဝန္းက်င္ေလးတစ္ခုကို ယခုကဲ့သို႔ေသာ အေျခအေနတြင္ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ျမင္ေတြ႔လိုက္ရသည့္အတြက္ ခံစားခဲ့ရေသာ နာက်င္မႈ မ်ားကိုပင္ ေမ့ေပ်ာက္ခဲ့ရၿပီး ခ်စ္ခင္ေသာ သူမ်ားကိုပင္ ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ကၽြန္မ၏ အေတြးထဲတြင္ ယခုလို မွန္ကန္သည့္ ဝန္းက်င္တစ္ခု၏ အမိုးေအာက္တြင္ ရိွေနေသာ လူသားမ်ားသည္လည္း ဤဝန္းက်င္ကို တန္ဖိုးထားႏိုင္ေသာ၊ ဝန္းက်င္၏ အနာဂတ္ကို လွပေအာင္ေဆးေရာင္ျခယ္ႏိုင္ေသာ ကိုယ္ပိုင္ စုတ္တံေလးမ်ား ျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေပလိမ့္မည္။

ကၽြန္မသည္လည္း  ကိုယ္ပိုင္ စုတ္တံေလးတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ကၽြန္မ၏ ဝန္းက်င္ႏွင့္အတူ ေလာက ဝန္းက်င္ေလးကိုပါ ကၽြန္မခ်စ္ေသာ ခ်စ္သူမ်ားႏွင့္အတူ လွပေအာင္ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ကို ေဆးခ်ယ္ခ်င္ပါသည္။ ထို႔အတူ ကၽြန္မေဘးတြင္ ရိွေနေသာ လူသားမ်ားကိုလည္း ကိုယ္ပိုင္ စုတ္တံေလးမ်ားႏွင္ လွပစြာေဆးျခယ္ေနၾကၿပီး သက္ဝင္လွပေနေသာ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ႀကီး တစ္ခုကိုလည္း ျမင္ေတြ႔ခြင့္ရခ်င္ပါသည္။ 

ကၽြန္မ၏ မ်က္ဝန္းထဲတြင္ လွပခန္႔ညားေသာ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ႀကီး တစ္ခုက သက္ဝင္ ေနၿပီး အရာအားလံုး၏ ေဆးစက္မ်ားက ထပ္၍ ထပ္၍......

ျခယ္မႈန္းထားေသာ ပန္းခ်ီကားႀကီးက ဝံ့ၾကြား ေနရာယူလ်က္ ရိွေနေတာ့သည္။

ဝိညာဥ္မ်ား

လြန္ခဲ့ေသာ
မွတ္မွတ္ရရ ႏွစ္.
ေလာကေလးထဲက
သက္ရိွလူသားအခ်ိဳ႕
နီလြန္းေသာေသြး
ရဲရင့္ေသာ သတၱိ
အတံုးအရုန္း လဲၿပိဳ

ေလာကထဲကေန
ထြက္ခြါခဲ့ၾကရ
သူတို႔ရဲ႕ ဝိညာဥ္
ခု...
ဘယ္ေနရာကမ်ား
ေငးေမာၾကည့္ေနမလဲ

သူတို႔ကို
ေလာကေလးထဲမွာ
ရွင္သန္ခြင့္
မေပးခဲ့ၾကရသလဲ

တဘဝမွာ
တခါသာ
ေသၾကရတယ္.

ရီေမာဟားတိုက္
လိမ္လည္လွည့္ဖ်ား
အႀကိမ္ႀကိမ္ ေသေနၾကတဲ့
လူ႔အႏၶမ်ား

ေဟ့..
တန္ဖိုးဂုဏ္သိကၡာ.မ်ားနဲ႔
ေသမယ္။

(၁၉ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၁၊ ၁နာရီ၄၅ မိနစ္) က ေရးထားတာေလးပါ..။