၂၀၀၉ ကုန္လို႔ ၂၀၁၀ ကိုေတာင္ ၀င္လာေပါ့…

၂၀၀၉ ကုန္ၿပီး ၂၀၁၀ ေတာင္ ၀င္လာေတာ့ မွာပါလား...... ၂၀၀၉ကို ဘာနဲ႔ႏႈတ္ဆက္ မလဲလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးၾကည့္ေတာ့ ဘာအေျဖမွ ထြက္မလာဘူး။ ၂၀၁၀ ကိုေရာ ဘာနဲ႔ႀကိဳဆိုရမလဲ………..

၂၀၀၉ မွာ ကိုယ္ဘာေတြ လုပ္ခဲ့သလဲ လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ဆန္းစစ္ ၾကည့္တယ္။ ၂၀၀၉ မွာ ၀မ္းသာစရာေတြ၊ ၀မ္းနည္းစရာေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ ရတယ္။ ေ၀းကြာေနတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ အကို အႀကီးဆံုး ကို ျပန္ေတြ႔လိုက္ ရလို႔ အရမ္း ၀မ္းသာခဲ့ရတယ္။ သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ေဖႀကီးနဲ႔ေမႀကီး ၿပီးေတာ့ ညီမေလးနဲ႔ ေ၀းကြာ ခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္မ ဘ၀ အတြက္ေတာ့့ အႀကီးမားဆံုး ၀မ္းနည္းမႈ ပဲေပါ့။ ဘယ္ေတာ့ ျပန္ဆံုႏိုင္ၾကမလဲ လို႔ စဥ္းစားရင္း ေန႔ေပါင္း မ်ားစြာ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ ရတယ္။

ကၽြန္မ အတြက္ေတာ့ အရမ္းၾကာ သလိုပဲ ခံစား ေနရတယ္။ မိဘေတြ နဲ႔ေတာ့ ေ၀းကြာျခင္း ဆိုတဲ့ ခံစားမႈကို ပထမဆံုး… ႀကံဳေတြ႔လိုက္ ရတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲ မြန္းက်ပ္လာရင္ ေရးဖို႔ ဘေလာ့ေလး တခု လုပ္ျဖစ္တယ္။ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈကေတာ့ ေန႔စဥ္ ဘုရားရီွခိုးတာပဲ ရိွတယ္။ တျခားသူ အားလံုးကို ေမတၱာနဲ႔ ဆက္ဆံႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ သည္းခံစရာ ရိွရင္ အစြမ္းကုန္ သည္းခံ ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ တျခား ခ်ိဳ႔တဲ့သူ ေတြကုိ..... ကူညီႏိုင္ဖို႔ စိတ္ထဲ ရိွသလို မျဖစ္ခဲ့ ေသးဘူး။ အက်ဥ္းေထာင္ အသီးသီး ထဲက ႏိုင္ငံေရး ယံုၾကည္ခ်က္ ေၾကာင့္ ဘ၀ ေတြကို ေပးဆပ္ ေနၾကတဲ့ အက်ဥ္းက် ရဲေဘာ္ေတြ ကို ေမ့မရခဲ့ဘူး။ သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကိုလည္း သတိရ စိတ္နဲ႔ လြမ္းေနရတုန္း ေပါ့။ ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္ အထိ လြမ္းေနရ အံုးမယ္ ဆိုတာ ဘယ္သူမ ွခန္႔မွန္းလို႔မရ ပါဘူးေလ………. အဲလို ဆိုေတာ့ အလြမ္း ေတြနဲ႔ပဲ ႏႈတ္ဆက္ လိုက္ပါတယ္ ၂၀၀၉ေရ………….

၂၀၁၀ ကိုေတာ့ ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ မထူးျခားတဲ့ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ ေတြကိုပဲ လုပ္ေနရမယ္ ထင္တယ္။ ၂၀၁၀ မွာ ေရြးေကာက္ပဲြ ကလည္း ဘယ္အခ်ိန္မွန္း မသိေသးေတာ့……`၂၀၀၈ဖဲြ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ´ တုန္းကလိုပဲ ၿပီးသြားမွာလား…… ဒါဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ႀကီး စစ္ကၽြန္ေအာက္ မွာ ျပားျပား ၀ပ္ေနရအံုး မွာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္သူေတြ အားလံုး မေၾကာက္မရံြ႔ … ရဲရဲရင့္ရင့္နဲ႔ ညီညီညြတ္ညြတ္ ရင္ဆိုင္ၿပီး အံတု ႏိုင္ခဲ့မယ္ ဆိုရင္ တမ်ိဳးတဖံု ေျပာင္းလဲ သြားႏိုင္မယ္ လို႔ ယံုၾကည္တယ္ေလ....

အဲဒီအခါမွာ က်မ အေနနဲ႔ ႏွမ္းတေစ့ အေနနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ပါ၀င္ႏိုင္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိ ပါတယ္… ဒါမွလည္း အက်ဥ္းေထာင္ ထဲမွာ အက်ဥ္းက်ေနတဲ့ သူေတြ အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း ဆိုတာ ျဖစ္လာ မွာေပါ့။ ၂၀၁၀ မွာ ျမန္မာျပည္ႀကီး လြတ္လပ္မႈ၊ တရားမွ်တမႈ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ၊ အနာဂတ္ အလင္းေရာင္ ေတြနဲ႔ ေရာင္နီ ထြန္းလင္းလာမဲ့ အခ်ိန္ ကိုေမွ်ာ္လင့္ရင္း… ၂၀၁၀ကို ေႏြးေထြးစြာနဲ႔ ႀကိဳဆ ိုလိုက္ပါရေစေတာ့………….

ႏွစ္သစ္မွာ မဂၤလာ အေပါင္းနဲ႔ ျပည့္၀ၾကပါေစလို႔ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ ေမတၱာ ပို႔သ လိုက္ပါတယ္........

ႏွစ္သစ္ကူးေန႔သမိုင္းအက်ဥ္း

လူ႔သမိုင္းတြင္ ျပကၡဒိန္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ပံုစံေဟာင္း၊ ပံုစံသစ္ေန ့စြဲမ်ားျဖင့္ ျပဳစုခဲ့ၾကေသာ(ဂ်ဴလီယန္ျပကၡဒိန္) ႏွင့္ (လူနီဆိုလာျပကၡဒိန္) ဟူ၍ရွိခဲ့သည္။ ျပကၡဒိန္မ်ားအနက္ ေရာမျပကၡဒိန္ေဟာင္းတြင္ ႏွစ္သစ္ကူးေန႔ကို မတ္လ(၁)ရက္ေန႔ ျဖစ္ေၾကာင္း သတ္မွတ္ခဲ့ၾကသည္။ ေႏွာင္းကာလ တစ္ခုေရာက္မွ ဇန္နဝါရီ(၁)ရက္ကို အမ်ားဆႏၵ မရွိခဲ့ၾကေသာ္လည္း ထိုေန႔ကို ျပဌာန္းခဲ့ၾကေၾကာင္း သမိုင္းတြင္ ရွိခဲ့ျပန္သည္။ ခုႏွစ္မွာ ဘီစီ၁၅၃ ျဖစ္သည္။ သမိုင္းေခတ္ တေခတ္ ျဖစ္ခဲ့ေသာ ‘ေခတ္လယ္’ဟု ေခၚတြင္သည့္ ေခတ္တေလွ်ာက္လံုး ေယရႈခရစ္ကို အမွတ္တရ အျဖစ္ အထိမ္းအမွတ္ ျဖစ္ေအာင္ဟု ဆိုကာ မတ္လကဲ့သို႔ ေန႔ႏွင့္လ တူညီသည့္ ကာလကို ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲ အခမ္းအနားမ်ား က်င္းပ ခဲ့ၾကျပန္သည္။ (၇)ရာစုႏွစ္မ်ားက ဘာသာေရး ကိုးကြယ္မႈ မရွိသူမ်ားၾကား ႏွစ္သစ္ကူးေန႔တြင္ လက္ေဆာင္ အျပန္အလွန္ လဲလွယ္ေရး ဓေလ့ထံုးစံ ကိုျပဳလုပ္လာ ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ယင္းထံုးစံကို သူေတာ္စင္ အဲလီဂ်ီးယပ္(စ္) ဆိုသူက ကန္႔ကြက္ခဲ့သည္။ ဂရီဂိုရီယန္ ျပကၡဒိန္ အတည္မျပဳခင္၊ အေနာက္ဥေရာပႏိုင္ငံအမ်ားစုတြင္ ဇန္နဝါရီ(၁)ရက္ကို ႏွစ္သစ္ကူးေန႔အျဖစ္ တရားဝင္ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ဂရီဂိုရီယန္ ျပကၡဒိန္ အတည္ျပဳသည္အထိ မတ္လ၂၅ရက္ ကိုတရားဝင္ က်င္းပခဲ့ၾကရာက ႏွစ္သစ္ကူးေန႔ အျဖစ္ ပါက်င္းပခဲ့ၾကသည္။ ထိုက်င္းပသည့္ ခုႏွစ္မွာ ၁၇၅၂ခု ျဖစ္သည္။

ရိုးရာခရစ္ယန္ ဘာသာဝင္ တခ်ိဳ႔၏ ယံုၾကည္မႈမ်ား အရ ခရစ္စမတ္ ပြဲေတာ္အၿပီး ရွစ္ရက္ေျမာက္ေန႔ သည္ ႏွစ္သစ္ကူးေန႔ျဖစ္ၿပီး၊ ယင္းႏွစ္ရက္ တို႔သည္ ဘာသာေရး ယံုၾကည္မႈမ်ားႏွင့္ ဆက္စပ္မႈ ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ အေၾကာင္းမွာ ကမာၻ႔ႏိုင္ငံ အမ်ားစုတြင္ အသံုးျပဳၾကေသာ အေနာက္ႏိုင္ငံ ျပကၡဒိန္သည္ (ေအဒီ)ကို အေျခခံ ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ ေျမာက္ကမာၻျခမ္းတြင္ ႏွစ္တႏွစ္၏ အတိုဆံုးေန႔ျဖစ္ၿပီး ေတာင္ကမာၻျခမ္း၏ အရွည္ဆံုးေန႔ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ဟု အဆိုရွိသည္။

တႏွစ္တာအတြင္း ကုန္ဆံုးခဲ့သည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ား၏ နိဂံုးကို ေရဒီယို၊ တယ္လီေဗးရွင္း ႏွင့္ သတင္းစာ မ်ားတြင္ ေျပာဆိုေရးသား ျပသေလ့ရိွသျဖင့္ ႏွစ္ေဟာင္းမွ ႏွစ္သစ္သို႔ ကူးေျပာင္းျခင္းေန႔ အျဖစ္ ဇန္န၀ါရီလ(၁)ရက္ေန႔ ကို အမ်ားက လက္ခံ လာၾကသျဖင့္ `ႏွစ္သစ္ကူးေန႔´ဟု သတ္မွတ္ခဲ့ၾက ေပသည္။ တႏွစ္တာ အတြင္း ထူးျခားေသာ ႏိုင္ငံေရး အျဖစ္အပ်က္မ်ား၊ သဘာ၀ ေဘးအႏၱရာယ္မ်ား၊ ေတးဂီတနွင့္ အႏုပညာ ဆိုင္ရာ လုပ္ငန္းမ်ား၊ ထူးျခားသည့္ ပုဂိၢဳလ္မ်ား ကြယ္လြန္သြားသည့္ကိစၥရပ္မ်ားကို ျပန္လည္ သံုးသပ္ျပသျဖင့္ ႏွစ္သစ္ကူးေန႔ ကို ဇန္န၀ါရီ(၁)ရက္ေန႔အား အမ်ားက လက္ခံ အတည္ျပဳ လာခဲ့ၾကသည္။

ခရစ္ယာန္ ဘာသာ၀င္ႏိုင္ငံ အမ်ားအျပားသည္ ဇန္န၀ါရီ(၁)ရက္ေန႔ ကို ႏွစ္သစ္ကူးေန႔ အျဖစ္ သတ္မွတ္ ၾကျခင္းမွာ အဆင့္ဆင့္ ေျပာင္းလဲခဲ့ၾကေသာ ျပကၡဒိန္ေၾကာင့္ ဟု စာေပမ်ားတြင္ ေရးသား လာၾကသည္။ ျပကၡဒိန္ ဆိုသည္မွာ ေန႔မ်ား၊ ရက္သတၱပတ္မ်ား၊ လမ်ားစုေပါင္း ထားျခင္းကုိ ဆိုလိုုၾကသည္။ ယေန႔သံုးစဲြ ေနၾကသည့္ ျပကၡဒိန္အရ တႏွစ္တြင္ ၃၆၅ရက္ (သို႔) ရက္သတၱပတ္ ၅၂ပတ္ (သို႔) လ၁၂လ ဟု သတ္မွတ္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ၄ႏွစ္တၾကိမ္ ၁ရက္တိုးသျဖင့္ ၃၆၆ရက္ ဟု သတ္မွတ္ၾကသည္။ အမ်ား လက္ခံသည့္ ျပကၡဒိန္တခု ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ရသည့္ ကိစၥမွာ လြယ္ကူသည့္ကိစၥမဟုတ္ေပ။ ေန ့တေန႔ သတ္မွတ္သည့္ ကိစၥမွာ လြယ္ကူေသာ္လည္း ႏွစ္တႏွစ္ သတ္မွတ္ရသည့္ ကိစၥမွာ မလြယ္ကူေပ။ ဤတြင္ ျပကၡဒိန္ အေၾကာင္း အနည္းငယ္ သိရန္ လိုေပမည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀၀၀ ေက်ာ္ေက်ာ္က အီဂ်စ္ ႏိုင္ငံတြင္ ပထမဆံုး ျပကၡဒိန္ကို အသံုးျပဳ ခဲ့ၾကသည္။ အီဂ်စ္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားသည္ ရက္၊လ၊ႏွစ္ တို႔ကို တိတိက်က် သိရွိရန္ လုပ္ကိုင္ ခဲ့ၾကေသာ္လည္း ထိုစဥ္က ႏွစ္သစ္ကူးေန႔ကို မသတ္မွတ္ ႏိုင္ခဲ့ၾကေပ။ ဤျပကၡဒိန္ကို တခ်ိဳ ့ ယေန႔တိုင္ သံုးစြဲ ေနၾကဆဲျဖစ္သည္။

ႏွစ္ေထာင္ေပါင္း မ်ားစြာ ၾကာျပီးေနာက္ ခရစ္ေတာ္ ေမြးဖြားသည့္ ႏွစ္၏ ေနာက္ပိုင္းႏွစ္မ်ား ဟူ၍၄င္း၊ ေရွ႔ပိုင္းႏွစ္ မ်ားဟူ၍၄င္း သတ္မွတ္ လာခဲ့ၾကသည္။ ခရစ္မေမြးခင္ ႏွစ္မ်ားကို ဘီစီဟု၊ ခရစ္ ေမြးဖြားျပီးႏွစ္မ်ားကိုေအဒီ ဟုေခၚဆိုသည္။ ၁၆ ရာစုတြင္ ရိုမန္ကက္သလစ္ဘုရားေက်ာင္းတြင္ ၁၃ ေယာက္ေျမာက္ ပုပ္ရဟန္းမင္းၾကီး ဂရီဂိုရီသည္ တိက် မွန္ကန္သည္႔ ျပကၡဒိန္တခုကို သတ္မွတ္ခဲ့ရာ ထိုျပကၡဒိန္ကို ဂရီဂိုရီယန္ ျပကၡဒိန္ ဟုေခၚဆို ခဲ့ၾကသည္။

သို႔ရာတြင္ ပရိုတက္စတင့္ ဘာသာ၀င္မ်ားက အထက္ပါ ျပကၡဒိန္ကို လက္မခံၾကေခ်။ မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ ႏိုင္ငံတိုင္း တြင္ အသံုးျပဳလ်က္ ရွိေသာ ယေန႔ကာလ ျပကၡဒိန္မွာ ဂရီဂိုရီယန္ ျပကၡဒိန္ ျဖစ္လာခဲ့သျဖင့္ ေနာက္ထပ္ အသစ္ ေျပာင္းလဲ လာစရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ တႏွစ္တြင္ ၁၂လရွိရာ ပထမ ဆံုး လဟု သတ္မွတ္ခဲ့ေသာ ဇန္န၀ါရီလ (၁)ရက္ေန႔ သည္ ႏွစ္သစ္ကူးေန႔ တေန႔ျဖစ္လာေၾကာင္း သမိုင္းက သက္ေသ ထူခဲ့ျပီ။ ဘာသာေရး အရ ႏွစ္သစ္ကူးေန႔မ်ား ကြဲျပားမႈမ်ား ရွိၾကေသာ္လည္း ႏိုင္ငံ အမ်ားစု လက္ခံလ်က္ ရွိေနသည္မွာ………………………

ဇန္န၀ါရီလ(၁)ရက္ ေန ့သည္ ႏွစ္သစ္ကူးေန ့။ ။

Ref: http://en.wikipedia.org မွ ဘာသာျပန္ဆိုထားသည္။

ေရပူစမ္းသို႔…

တက္ခဲ့ၾကတဲ့ေက်ာက္ေတာင္ႀကီး

ေရပူစမ္း(ၾကက္ဥ၊ ငံုးဥျပဳတ္လို႔ရတဲ့ေနရာေလး)

အလုပ္ပိတ္ရက္မွာ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ (မယ္ကစာ)ေရပူစမ္းကို သြားျဖစ္ခဲ့တယ္။ က်မတို႔လည္း ေရပူစမ္း သြားခ်င္တာရယ္ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးေပၚ တက္ၿပီး ဂူထဲ ၀င္ၾကည့္ခ်င္တာရယ္ေၾကာင့္ပါ။ ေရပူစမ္းရဲ႔ ေဘးနားမွာ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီး ရိွတယ္ေလ။ အဲဒီေက်ာက္ေတာင္ေပၚ အဆံုးအထိ တက္သြားၿပီးရင္ ဂူေပါက္ႀကီး ရိွတယ္။ ေက်ာက္ေတာင္ေပၚ အထိကိုပဲ ေတာ္ေတာ္ တက္ၾကရတယ္။ က်မတို႔လည္း ေရပူစမ္းမွာ ခနပဲေနၿပီး ေက်ာက္ေတာင္ေပၚ ကိုတက္ခဲ့ၾကတယ္။ နားနားၿပီး တက္ရတာေပါ့။ က်မတို႔ တလမ္းလံုး စကားေတြ ေျပာၾက၊ ေနာက္ေျပာင္ ၾကနဲ႔ပဲ တက္ခဲ့ၾကတယ္။ လမ္းျပဌားထားေတာ့ လမ္းျပကပဲ နားၾကပါ… ေအးေအးေဆးေဆး တက္ပါတဲ့…….က်မတို႔ထဲက မိတ္ေဆြက လမ္းျပစိတ္ညစ္ၿပီး ျပန္သြားရင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲတဲ့။ (နားၾကတာ မ်ားေနလို႔ေလ………) မထင္လိုက္ပါနဲ႔ သူပါေရာၿပီး ေပ်ာ္သြား လိမ့္မယ္လို႔။ ေတာင္ေပၚကိုတက္ ေနရတာ ကလည္း က်ဳိက္ထီးရိုးကို တက္ေန ရသလိုပဲေလ… (က်ိဳက္ထီးရိုးအလြမ္းေျပပါပဲ)။ ေမာေမာနဲ႔႔ပဲတက္ လိုက္ၾကတာ အေပၚဆံုးကို ေရာက္သြားပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဂူေပါက္၀က ဆီးႀကိဳေနတာေပါ့။ ဂူေပါက္၀မွာ ခန အေမာ ေျဖၾကၿပီး လမ္းျပက ဂူထဲကို ၀င္ၾကမယ္တဲ့… အဲဒီ ဂူေပါက္ထဲကို ၀င္သြားၿပီးေတာ့မွ ေတာင္ရဲ႔ေအာက္ဆံုး ထိ တဆင့္ၿပီးတဆင့္ ဆင္းသြားရတယ္။ တဆင့္ဆင္း သြားလိုက္ ဂူ၀အက်ယ္ႀကီး ေတြ႔လိုက္၊ ေနာက္တဆင့္ ဆင္းသြားလိုက္ ဂူေပါက္အက်ယ္ႀကီး ေတြ႔လိုက္နဲ႔ အဆင့္အားလံုး ၉ဆင့္ကို ဆင္းသြားခ့ဲရတယ္။ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းတဲ့ သဘာ၀ ေက်ာက္ေဆာင္ႀကီး ေတြနဲ႔ တလက္လက္ ျဖစ္ေနတဲ့ ေက်ာက္ဆြယ္ေတြ ေက်ာက္စက္ရည္ ေတြနဲ႔ တခ်ဳိ႔ဂူေပါက္၀ က်ေတာ့ တိမ္တိုက္ေတြလို အဆုတ္လိုက္ အဆုတ္လိုက္ႀကီးေတြေပါ့။ တခ်ိဳ႔ဂူေပါက္ ေတြမွာေတာ့ မီးလံုးေတြ ရိွတယ္… လမ္းျပဌားၿပီး သြားခ့ဲအတြက္ေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ခဲ့ရတယ္။ ဆင္းရတဲ့ လမ္းေတြက ေခ်ာၿပီး တေယာက္လက္ တေယာက္ကိုင္ၿပီး ဆင္းရတယ္။

ေအာက္ဘက္ကိုထိုးက်ေနတဲ့ေက်ာက္ဆြယ္ ဂူထဲကေက်ာက္ဆြယ္ႀကီး

ဂူ၀တခုထဲကတလက္လက္ေက်ာက္ဆြယ္

ဂူနံရံေတြေပါ့

ၿပီးေတာ့လည္း လမ္းေတြက ေတာ္ေတာ္ ၾကမ္းတယ္။ လမ္းျပက တဆင့္ၿပီးတဆင့္ ေရာက္တိုင္း ဒါကေတာ့ ပထမဆင့္၊ ဒါကေတာ့ ဒုတိယအဆင့္န႔ဲ…….ေျပာသြား လုိက္တာ က်မတို႔မွာ တဆင့္ၿပီးတိုင္း တဆင့္ၿပီးတိုင္း ေရာက္ေတာ့ မွာပါလား ဆိုၿပီး ၀မ္းသာ ေနလိုက္ၾကတာမ်ား… လမ္းခရီးကၾကမ္း၊ ေမွာင္ကလည္း ေမွာင္နဲ႔ ဓါတ္ပံုေတြ ကလည္း ရိုက္လိုက္နဲ႔ စိတ္ရွည္တဲ့ လမ္းျပမို႔လို႔သာပဲ။ က်မတို႔လည္း ဒီလို ေနရာမ်ိဳးကို တခါမွ မေရာက္ဖူးေတာ့ ေပ်ာ္လိုက္တာမ်ား. လမ္းခရီး ၾကမ္းတာေတာင္ ဘာမွ မျဖစ္သလိုမ်ဳိး…. လမ္းျပ ကလည္း က်မ တို႔ကို ၾကည့္ၿပီးၿပံုးလို႔.. သူပါေရာၿပီး ေပ်ာ္ေနတာ လို႔ထင္ရတယ္… ဟိုးေအာက္ဆံုး အဆင့္ေရာက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ေရေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ အိုင္ႀကီးေပါ့။ အဲဒီ ေရထဲမွာ အသည္းပံု ေရအိုင္ေလး တခုလည္းရိွတယ္။

ဂူရဲ႔ေအာက္ဆံုးအဆင့္ကေရအိုင္မွာဒီလို အသည္းပံု ေရအိုင္ေလးရိွတယ္

က်မတို႕လည္း ေရထဲကို ဆင္းၾကတာေပါ့… အဲဒီေရအိုင္မွာ ခနေနၿပီးေတာ့မွ ျပန္တက္ လာခဲ့ၾကတယ္။ အတက္ ခရီး မွာေတာ့ အဆင္းတုန္းကထက္ ပိုျမန္ ေနတယ္ေလ… သဘာ၀ႀကီးရဲ႔ ဆန္းက်ယ္မႈ ကိုေတာ့ အံ့အား သင့္မိတယ္။

ေတာင္ေအာက္ ျပန္ဆင္းေတာ့ အတက္ တုန္းကလို မေမာေတာ့ပါဘူး။ ဆင္းတာမ်ား ျမန္လိုက္ၾကတာ…. တခ်ိဳ႔ကလည္း ေရပူကန္မွာ ေရကူးဖို႔တာ ဆူေနေလရဲ႔…. က်မတို႔လည္း ေရပူစမ္းျပန္ေရာက္ၿပီး ေမာေမာနဲ႔ နားေန လိုက္တယ္… ေရလည္း မကူး ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔ေတြ ကူးၾကတာကိုပဲ ၾကည့္ၿပီး ေနလိုက္ေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ က်မတို႔လည္း ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္... အျပန္ လမ္းခရီးမွာေတာ့ အသြားနဲ႔မတူ အေတြးေပါင္း မ်ားစြာနဲ႔ေပါ့... ေရပူစမ္း ကေတာ့ ေ၀း၍..........ေ၀း၍.................
(ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ့ ေန႔ရက္ေလးတခုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္)

ခရစ္စမတ္အမွတ္တရ

မနက္ဖန္က်ေရာက္မဲ ့`ခရစ္စမတ္´ေန႔ကို ငယ္ငယ္ထဲကရင္းႏွီးၿပီးသားျဖစ္ေနမဲ့ `Jingle Bell´ ေတးနဲ႔ဂုဏ္ျပဳလိုက္ပါတယ္....ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမၾကပါေစလို႔..... ရင္ခုန္စရာေကာင္းမဲ့ ` Happy Holiday´ ျဖစ္ၾကပါေစလို႔....

Jingle Bell

Dashing through the snow
In a one-horse open sleigh
Through the fields we go
Laughing all the way.
Bells on bob-tail ring
Making spirits bright
What fun it is to ride and sing
A sleighing song tonight.

Jingle bells, jingle bells
Jingle all the way,
Oh what fun it is to ride
In a one-horse open sleigh, O
Jingle bells, jingle bells
Jingle all the way,
Oh what fun it is to ride
In a one-horse open sleigh.

A day or two ago
I thought I'd take a ride
And soon Miss Fanny Bright
Was seated by my side;
The horse was lean and lank
Misfortune seemed his lot,
We ran into a drifted bank
And there we got upsot.

A day or two ago
The story I must tell
I went out on the snow
And on my back I fell;
A gent was riding by
In a one-horse open sleigh
He laughed at me as
I there sprawling laid
But quickly drove away.

Now the ground is white,
Go it while you're young,
Take the girls along
And sing this sleighing song.
Just bet a bob-tailed bay,
Two-forty as his speed,
Hitch him to an open sleigh
and crack! You'll take the lead.

က်မနဲ႔ေၾကာက္စိတ္

အခုလို ေဆာင္းတြင္းမွာ ဆိုရင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ သု၀ဏၰအားကစားကြင္း မွာ မနက္ ေစာေစာ လူႀကီး၊ လူငယ္ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့သူ၊ ေျပးတဲ့သူ၊ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္တဲ့သူ ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနၾကၿပီ။ လူငယ္ေတြ ကေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ က်န္းမာေရး ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္တာထက္ ဗရုတ္က်ခ်င္လို႔ ဆိုရင္ ပိုမွန္ပါတယ္။
အဲဒီအခါ က်န္းမာေရး အတြက္ အၿမဲတမ္း လမ္ေလွ်ာက္ ေနၾက လူႀကီးေတြ အတြက္ေတာ့ စိတ္ အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ၾက ရတာေပါ့။ လူႀကီးေတြက ကစားကြင္းကို ၃ပတ္၊ ၄ပတ္ ေလွ်ာက္ၾကၿပီး ေသြးပူ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ၾကၿပီးမွ ျပန္ၾက ပါတယ္။ တခ်ဳိ႔ လူငယ္ေတြ က်ေတာ့ လည္း ၾကက္ေတာင္ရိုက္၊ ေဘာလံုးကန္ ၾကတယ္။

က်မတို႔ ညီအမ လည္း တခါတေလ စိတ္ပါလက္ပါ ထၿပီး ေလွ်ာက္ၾကပါတယ္။ တခါတေလ ေတာ့လည္း ခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ အေစာႀကီး မထခ်င္ပါဘူး။ အဲဒီအခါ လည္း ေဖႀကီးက ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ဖို႔ ႏႈိးတာန႔ဲပဲ ထၾကရပါတယ္။ ကစားကြင္း ထဲမွာ ခေရပင္ေတြ လည္းရိွေတာ့ ခေရပန္း လုေကာက္ၾကၿပီး အိမ္ေရာက္ရင္ ဘုရားကို ကပ္ရတာ ကလည္း ပီတိျဖစ္စရာ ပါ။
က်မတို႔ ညီအမ ႏွစ္ေယာက္ ဟာ စက္ဘီးလည္း မစီးရဲ၊ မစီးတတ္ၾကပါဘူး။ ေဖႀကီးက စက္ဘီးစီး တတ္ေအာင္ သင္ရမယ္ ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စဥ္းစားခဲ့ ရပါတယ္။ ဗႏၶဳလေသြး အျပည့္ ပါတယ္ေလ (ေၾကာက္စိတ္ ကမ်ားေနလို႔) ....။ ဒီေလာက္ စီးတတ္ေစခ်င္တာ သင္ၾကည့္မယ္ ဆိုၿပီးေျပာေတာ့ ေမာင္ေလး တေယာက္က စသင္ေပး ပါတယ္။ ပထမ ရက္ေတာ့ လက္ကိုင္ေရာ၊ ေနာက္ကေနပါ ကိုင္ေပးေတာ့ ဟန္က်ပန္က် စီးေနလိုက္တာ အဆင္ေျပ သြားပါတယ္။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ လက္ကိုင္ကို မကိုင္ေပးေတာ့ ဘူးတဲ့။ ေနာက္ကေနပဲ ထိန္းေပးေတာ့မယ္တဲ့။ ေတာ္ေတာ္ ရေနပါၿပီတဲ့... ေျပာေတာ့ သေဘာေတြက် လို႔ေပါ့....။ သူက အေနာက္က ထိန္းေပးမွန္း သိေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ မရိွပဲ စီးေနလိုက္တာ လွည့္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ သူက မရိွေတာ့ဘူး။

ကိုင္ေပးတဲ့သူ မရိွမွန္းလည္း သိေရာ ယိုင္ထိုးထိုးနဲ႔ နင္းသြားလိုက္တာ `ပု႑ရိတ္´ ပန္းပင္ၿခံေဘာင္ရိုး ထဲကို အရိွန္ မထိန္းႏိုင္ပဲ ထိုး၀င္ သြားေတာ့တယ္။ သင္ေပးတဲ့ သူကေတာ့ ဟိုးအေ၀းႀကီး ကေနၾကည့္ၿပီး ရယ္ေနပါတယ္။ အဲဒီ ေန႔ကလည္း သင္ေပးတဲ့ ေမာင္ေလးက သူ႔ရဲ႔မ်က္မွန္ကို ေပးထားလို႔ ကိုယ့္ရင္ဘတ္မွာ ခ်ိတ္ထားလိုက္တာ... စက္ဘီးေရာ၊ လူေရာ ေမွာက္ၿပီး က်မ မထႏိုင္ေတာ့ ပါဘူး။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္မွန္ေလး ကလည္း အစိပ္စိပ္ အမႊာမႊာ.... က်မမွာ နာလည္းနာ၊ လူေတြကလည္း ၿပံုးစိစိ နဲ႔ၾကည့္ေနေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ေရာ၊ ရွက္တဲ့စိတ္ပါ ေရာေထြးၿပီး ေနပါတယ္။ က်မမွာ သူမ်ား တကာေတြ အလြယ္တကူ စီးႏိုင္တဲ့ အလုပ္ကို က်မ ေၾကာက္စိတ္ ေၾကာင့္ မစီးတတ္ခဲ့ ပါဘူး။ တခါတရံ မွာ လူေတြဟာ ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ ကင္းေအာင္ ေနထိုင္ တတ္ရင္လည္း ေကာင္းပါတယ္။ ေၾကာက္စိတ္ ရိွတိုင္း အရာရာ မေအာင္ျမင္ ေတာ့ပါဘူး။ (က်မအေတြ႔အႀကံဳအရေပါ့) ... ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ တခ်ဳိ႔ေနရာ ေတြမွာ အဟန္႔အတား ျဖစ္ႏိုင္လာ ပါတယ္။

က်မ တူမေလး ကိုေတာ့ က်မနဲ႔ မတူေအာင္ ငယ္ငယ္ေလး ထဲက စက္ဘီးကို စီးတတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တယ္။ စစီးခါစေတာ့ ေနာက္ဘီး ေဘးႏွစ္ဘက္မွာ ခြၿပီးဘီးႏွစ္ဘီး တပ္ေပးထား ပါတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ စီးတတ္ လာေတာ့ ေနာက္က ဘီးႏွစ္ဘီး ကိုျဖဳတ္ေပးလိုက္ ေတာ့လည္း စီးတာမ်ား ကၽြမ္းက်င္လို႔။ သိပ္မၾကာ လိုက္ပါဘူး... လူႀကီး စက္ဘီး အႀကီးရပ္ထားတာ ကို သူ႔ဟာသူ ယူစီးတာ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႔လို႔... ကိုယ္က အံ့အားတႀကီးနဲ႔ သမီးေလး ဘယ္လိုစီးလိုက္ တာလဲဆိုေတာ့ သမီးလည္း ရမလားလို႔ တက္စီးၾကည့္ လိုက္တာ ရသြား တာတဲ့။ က်မ မစီးတတ္တဲ့ စက္ဘီးကို သူကစီးတတ္လို႔ ၀မ္းသာ ေနလိုက္တာမ်ား...။ တကယ္ေတာ့ သူ႔မွာ ေၾကာက္စိတ္ မရိွလို႔ပါ။ ေၾကာက္စိတ္ မရိွေတာ့ အဟန္႔အတား မျဖစ္ဘူးဆိုတာပါ။ ဒါနဲ႔ က်မလည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားျပန္တင္းၿပီး ဘယ္လို လုပ္ရပါ့ မလဲေပါ့...

တစံုတခု ကို ေၾကာက္စိတ္ ၀င္သြားရင္ အဲဒီ တစံုတခုရဲ ႔ သားေကာင္ ျဖစ္သြားၾက ရတာ ပါပဲ.......

က်မလည္း သားေကာင္ မျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ ကို ဖယ္ဖို႔ ႀကိဳးစား ရေတာ့မယ္..........

လြမ္းေနတယ္…….

အခုလို ေနမေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ မွာ အေမ့ကို ပိုလြမ္းတယ္။ စားခ်င္တာ ေတြ ခ်က္ေပးတယ္။ ေဘးနား ကေန အကုန္လံုး လုပ္ေပး ေနေတာ့တာပဲ။ ေဖႀကီး ကေတာ့ ဒိုင္ခံၿပီး ေဆးတိုက္ တာေလ။ ဘယ္နား ေညာင္းလဲနဲ႔ ႏိွပ္ေပး ေနေတာ့တာ။ မိဘ ဆိုေတာ့ အားနာစရာ မလိုရဘူး ေပါ့။ ဒီေန႔ေတာ့ တေယာက္တည္း ေနမေကာင္း ရင္းနဲ႔… စိတ္ကေတာ့ လူနဲ႔ တျခားစီ ပါလားလို႔….

စိတ္က ေဖႀကီးတို႔ ေမႀကီးတို႔ ဆီ ေရာက္သြားလိုက္၊ အလုပ္ထဲ စိတ္ေရာက္သြားလိုက္ နဲ႔ ဂဏွာ မၿငိမ္ပါလား…ဘယ္လို လုပ္ရပါ့ မလဲလို႔ တေယာက္တည္း စဥ္းစားရင္း ေဆးေသာက္ ရအံုးမယ္ ဆိုေတာ့ အစားေလး ေတာ့ စားအံုးမွ ဆိုၿပီး ေခါက္ဆဲြျပဳတ္ ထျပဳတ္ၿပီး စားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဆးေသာက္ၿပီး ျပန္လဲွ ေနလိုက္တယ္။ ေခါင္းက ဘယ္လိုမွ မထူႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ လူကသာ လဲွေနတာ…

စိတ္ကေတာ့ ေလွ်ာက္ေျပး ေနလိုက္တာ … မိုင္ေပါင္း ကုေဋကုဋာ ဆိုတာ လိုေပါ့…. ေမႀကီးရိွရင္ ဒီအခ်ိန္ဆို ဘာလုပ္ ေပးေနမလဲ နဲ႔လည္း ေတြးေန ေသးတယ္။ မိတ္ေဆြ တေယာက္က လွမ္းေျပာတယ္။ ေ၀ဒနာ ခံစားေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ တရား ကိုရႈပါတဲ့။ ေ၀ဒနာ ကို ရႈပါတဲ့.....။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ဘာေ၀ဒနာမွ မရႈႏိုင္ပဲ စိတ္ေတြက ေျပးေနလို႔ မနည္း လိုက္ဖမ္း ေနရတယ္ေလ။ တကယ့္ တကယ္ ျဖစ္လာေတာ့ ဘာေ၀ဒနာမွ မရႈႏိုင္ ပါလားလို႔.....။ ဒါေၾကာင့္ ေနေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္မွာ (လုပ္နိုင္တဲ့အခ်ိန္) မွာ ဘုရား တရား ပိုလုပ္ပါလို႔ ေျပာၾကတာ ကိုး ...။ ေနမေကာင္းတ ဲ့အခ်ိန္ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ေတာ ့လို႕ေလ။

အင္း...... ဘာရယ္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနမေကာင္းတုန္း လြမ္းေနရတာေလး ခ်ေရး မိတာပါ...။

(ဟိုေန႔က ေနမေကာင္းတုန္းက ခံစားခ်က္ေလး ပါ...)

၈၈မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ `ကိုကိုႀကီး´ ရဲ႔ေမြးေန႔

ဒီဇင္ဘာ (၁၈)ရက္ ေန႔မွာ က်ေရာက္ ခဲ့တဲ့ ၈၈မ်ိဳးဆက္ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ `ကိုကိုႀကီး´ရဲ႔ (၄ဂ)ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔မွာ သူ႔ကို ခ်စ္တဲ့ မိသားစု ေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာ က ရဲေဘာ္ မိတ္ေဆြေတြ က ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းလိုက္ပါတယ္။ ေမြးေန႔ရွင္ ကေတာ့ မိသားစုေတြနဲ႔ ေ၀းရာ မိုင္းဆတ္ေထာင္ မွာ။ တိုင္းျပည္ အေပၚမွာ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ အနစ္နာ ခံၿပီး သက္စြန္႔စံဖ်ား တုိက္ပဲြ၀င္ ေနတာဟာ ေနာက္ မ်ိဳးဆက္သစ္ ေတြ အေနနဲ႔ အတုယူစရာ၊ ဂုဏ္ယူစရာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ `ကိုကိုႀကီး´ ရဲ႔ `ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား ဆိုတာ ဘာလဲ…ဘယ္သူ ေတြလဲ…´နဲ႔ အေမနဲ႔ ပက္သက္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ ေရးထားတဲ့ ၀တၳဳ`လားရာ´ဆိုတာ ကို ဒီလင့္ မွာ ဖတ္ရႈႏိုင္ ပါတယ္။

(၄၈)ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔မွ စၿပီး အက်ဥ္းေထာင္ မွ အျမန္ဆံုး ျပန္လည္ လြတ္ေျမာက္ၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္က်န္းမာ နဲ႔ တိုင္းျပည္ အက်ိဳးကို စိတ္ထဲမွာ ရိွတဲ့အတိုင္း လုပ္ေဆာင္ ႏိုင္ပါေစ။

ေတာင္းတဲ့ဆုနဲ႔ အျမန္ဆံုး ျပည့္၀ ရပါလို၏..........

အိပ္မက္…..မက္ခဲ့တယ္…..

`ပဲျပဳတ္…ပဲျပဳတ္…´ဆိုတဲ့ အသံေၾကာင့္ က်မ လန္႔ႏိုးလာခဲ့တယ္။ ေဘးနားက နာရီ ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ ၆နာရီ ေတာင္ထိုးေတာ့ မွာပဲ။ ဟာ…၇နာရီဆို အတန္းခ်ိန္ စေတာ့မွာ ျမန္ျမန္ ထျပင္ဆင္ၿပီး ေက်ာင္းသြား ရအံုးမယ္။ ညက စာၾကည့္တာ အေတာ္ ညဥ့္နက္ သြားတာကိုး။ မထခ်င္ ထခ်င္နဲ႔ ထၿပီး ေရခ်ိဳးျပင္ဆင္ ရအံုးမယ္။ ဒီမနက္ ေတာ့ မနက္စာ စားဖို႔ အခ်ိန္ မရေတာ့ဘူးပဲ။ ေဖႀကီးကို မနက္စာ ေက်ာင္းမွာပဲ စားေတာ့မယ္ ဆိုၿပီး ေျပာေတာ့ ေဖႀကီးက ဗိုက္ဆာ ေနလိမ့္မယ္တဲ့။ နည္းနည္း စားသြား ဆိုေတာ့ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ နည္းနည္းစား လိုက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကမန္းကတန္း အိမ္က ထြက္လာခဲ့တယ္။ လမ္းေရာက္ေတာ့မွ ေလအေ၀့တခ်က္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း တိုက္လိုက္တဲ့ အခါ စိမ့္ၿပီး ေအးသြားတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေၾသာ္…ဒီေန႔ အေႏြးထည္ ၀တ္မလာမိ ပါလားလို႔။

ကားဂိတ္မွာ ကားေစာင့္ေနရင္း ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္နဲ႔ ကားေရာက္ လာေတာ့ ကားေပၚတက္ လိုက္တယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး အေအးဒဏ္ ခံစားရင္း စာသင္မဲ့ ဆရာမဆီ ကိုသာ စိတ္က ေရာက္ေနတယ္။ ၇နာရီ သင္မဲ့ ဆရာမက စာအသင္အျပ အရမ္း ေကာင္းတယ္။ စိတ္ကူးရင္းနဲ႔ စီးလာလိုက္တာ ေျမနီကုန္းေက်ာ္ လို႔ လွည္းတန္းေတာင္ ေရာက္ခါနီးၿပီပဲ။ ကားေပၚက ဆင္းဖို႔ အဆင္သင့္ ရပ္ေန လိုက္တယ္။ လွည္းတန္း မွတ္တိုင္ ေရာက္ေတာ့ ကားေပၚက ဆင္းၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္လာရင္း ဒီအခ်ိန္ဆို အတန္းထဲမွာ စာသင္ေနေလာက္ ၿပီလို႔ ေတြးရင္း ေလွ်ာက္လာ ခဲ့တယ္။ အတန္းထဲ မသြားခင္ စာၾကည့္တုိက္ ေရွ႔မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆံုေနၾက ဆိုေတာ့ သူတို႔ေတြ ငါ့ကို ေစာင့္ေနေလာက္ ၿပီေပါ့။ တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္နဲ႔ ေစာင့္ေနၾကတဲ့ သူတို႔က လည္း ကိုယ့္ကို ေတြ႔ေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ ေနာက္က်တာ လည္းတဲ့။ က်မလည္း သူတို႔ အေမးကို မေျဖေတာ့ပဲ လာ…လာ အတန္းထဲ ျမန္ျမန္ သြားၾကမယ္ဆိုၿပီး ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ လမ္းတလမ္းလံုး လည္း ကံ့ေကာ္ပန္း ရနံေတြ ေမႊးပ်ံ႔ ေနလိုက္တာ…

အတန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ ဆရာမက စာသင္ေနပါၿပီ။ က်မတို႔လည္း ခပ္ရို႔ရို႔ ၀င္ထိုင္ရင္း စာအုပ္ ထုတ္ၿပီး မွတ္စုလိုက္ ေရးလိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တခ်ိန္ၿပီး တခ်ိန္ သင္လိုက္တာ ေန႔လည္ ၁၂နာရီေတာင္ ထိုးသြားၿပီ။ ဗိုက္ထဲ ကလည္း ဆာလိုက္တာ။ ဒီေန႔ေတာ့ ၁နာရီဆို အတန္းခ်ိန္ ၿပီးၿပီ ဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ တေနရာရာ သြားဖို႔ စိတ္ကူးထား ၾကတယ္။ ၁နာရီ ထိုးလို႔ စာသင္ခ်ိန္လည္း ၿပီးေရာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွစ္မိုင္ လမ္းဆံုက (junction 8) ကို သြားခဲ့ၾကတယ္။ တလမ္းလံုး စကားတြတ္ ထိုးၿပီး မေတြ႔ရတာ အေတာ္ၾကာ ေနၾကတဲ့ သူေတြလိုပဲ။ (junction 8) မေရာက္ခင္ ထမင္းသုပ္ဆိုင္ ေကာင္းတယ္။ ၀င္စားၾကမယ္ ဆိုၿပီး စားၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ (junction 8) ကို လာၾကၿပီး ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾက လိုတာေတြ ၀ယ္ၾကတယ္။ (junction 8) ထဲက (J Donut) မွာ အေအး၀င္ ေသာက္လိုက္ ၾကေသးတယ္။ ၿပီး ဘယ္သြားအံုးမလဲ ဆိုေတာ့ က်မက စာအုပ္တန္းဘက္ ကို သြားခ်င္တယ္ ေျပာေတာ့ အားလံုး ကလည္း တညီတညြတ္တည္း သြားမယ္တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ (junction 8) ထဲက ျပန္ထြက္လာၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ထဲ ဘက္ကို ကားစီး လာခဲ့ၾကတယ္။

စာအုပ္တန္း မွာ တဆိုင္၀င္ တဆိုင္ထြက္ နဲ႔ စာအုပ္ေတြ ၾကည့္ရတာ အရမ္း ေကာင္းတာပဲ။ ေနာက္ဆံုး `အေမ့အိမ္´ဆိုင္က ဖတ္ခ်င္တဲ့ စာအုပ္ တခ်ိဳ ႔ ၀ယ္လာ ခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္သြားရင္ ေကာင္းအံုး မလဲလို႔…. တရုတ္တန္း ဘက္ကို သြားၾကမယ္ ဆိုေတာ့ အားလံုးက ေခါင္းညိတ္ ၾကတယ္ေလ။ တရုတ္တန္း ဘက္မွာ စားစရာ ေတြက အမ်ားႀကီးေလ။ စာအုပ္တန္း ဘက္က ေလွ်ာက္လာရင္း ဆိုင္တန္းေတြ ေငးၿပီး ေလွ်ာက္လာ လိုက္တာ တရုတ္တန္း ကို ေရာက္ေနၿပီပဲ။ ေရာက္ေတာ့ အားလံုး အႀကိဳက္ အရင္ဆံုး ၀က္သား ဒုတ္ထိုး စားၾကတယ္။ ေဘးနားမွာ ၾကည့္လိုက္ ေတာ့ ေကာ္ျပန္႔စိမ္းဆိုင္။ အား… ေကာ္ျပန္႔စိမ္း လည္း စားလိုက္ အံုးမယ္ ဆိုၿပီး စားၾကျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ `ခ်စ္စရာ´ အေအးဆိုင္ ကို လမ္းေလွ်ာက္ၾကၿပီး ကူလ္ဖီး စားၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကေတာ့ ဖါလူဒါ စားတဲ့သူနဲ႕ သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္ ေသာက္တဲ့သူ နဲ႔ေပါ့။ ထံုးစံ အတိုင္း သူ႔ဟာ ကိုယ္ယူစား ကိုယ့္ဟာ သူယူစားနဲ႔ ေပ်ာ္စရာ ေပါ့။ အင္း နာရီ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညေန ၅နာရီ ေတာင္ ထိုးေနၿပီပဲ။ ေဖႀကီးကို ႀကိဳေျပာ ထားရတယ္။ မဟုတ္ရင္ ျပန္တာ ေနာက္က်လို႔ စိတ္ပူ ေနအံုးမယ္။ ၿပီးေတာ့မွ လမ္းခဲြၿပီး အိမ္ျပန္ လာၾကတယ္။ က်န္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ က လွည္းတန္း နဲ႔ အင္းစိန္ နဲ႔ ကိုးမိုင္ နဲ႔ျပန္မွာ ဆိုေတာ့ လမ္းတူၾကတယ္။ က်မ သာ တာေမြဘက္ ျပန္မွာ ဆိုေတာ့ သူတို႔နဲ႔ မတူ တေယာက္တည္း ျပန္လာခဲ့တယ္။

လမ္းတလမ္း လံုးလည္း မနက္ဖန္မွာ လုပ္ရမဲ့ (ပရက္တီကယ္) လက္ေတြ႔ အေၾကာင္း စဥ္းစားရင္း အေတြး နယ္ခ်ဲ ႔ လာခဲ့တာ အိမ္နားကိုေတာင္ ေရာက္ခါနီး လာၿပီ။ အင္း… ဒီေန႔ေတာ့ သြားခ်င္တဲ့ ေနရာေတြ သြားလိုက္ရတဲ့ အတြက္ စိတ္ခ်မ္းသာ သြားတယ္။ ေဖႀကီးတို႔ ကေတာ့ ထမင္းစားဖို႔ ေစာင့္ေနၾကမွာ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေဖႀကီးက ပင္ပန္း သြားၿပီလားတဲ့။ ပင္ပန္းတာ ေပါ့လို႔ ျပန္ေျပာေတာ့ ထမင္းစားၾကမယ္ တဲ့။ ဆာေတာ့ မဆာ ေသးဘူး။ ဒါေပမဲ့ မစားရင္ လည္း စိတ္မေကာင္းမွာ စိုးလို႔ ၀င္စား လိုက္တယ္။ ထမင္းစားၿပီး ခန နားတုန္း ၀ယ္လာတ ဲ့စာအုပ္ေတြ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ အံုးမယ္ ဆိုၿပီး ဖတ္လိုက္တာ။

တူမေလး က `တီတီႀကီး´ သမီး ေက်ာင္းသြားေတာ့မယ္ `တာ့တာ´ ဆိုတဲ့ အသံၾကားမွ ဟင္…. ငါဘယ္ေရာက္ ေနပါလိမ့္ လို႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ …. ကိုယ့္အိမ္၊ ကိုယ့္ေျမ မဟုတ္တဲ့ ေနရာေလး တခုမွာ အိပ္စက္ ေနတာပါလား…
ေအးစက္ ေနတဲ့ ပါးျပင္ေပၚ မွာေတာ့ မ်က္ရည္စ တခ်ိဳ ႔……….

ကိုမင္းကိုႏိုင္၏ `ေနာက္ၾကည့္မွန္´

ကိုမင္းကိုႏိုင္ ရဲ႔ `ေနာက္ၾကည့္မွန္´၀တၳဳကို စာေရးသူကို အေၾကာင္းၾကား လို႔မရႏိုင္ပဲ ကၽြန္မ တင္ျဖစ္ လိုက္တယ္။ စာေရးသူ ကေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ရဲ႔ အလြန္ ေ၀းကြာ လြန္းတဲ့ အက်ဥ္းေထာင္ မွာ သူ႔ရဲ႔ဘ၀ ကို ေပးဆပ္ရင္း အက်ဥ္းေထာင္ ခန္းထဲမွာ တေယာက္တည္း ဘာေတြမ်ားေတြးေနလိမ့္မလဲလို႔ စဥ္းစား ၾကည့္မိတယ္။ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ရင္း အႏုပညာ ၀ါသနာ ပါတဲ့သူ တေယာက္ အေနနဲ႔ ေရးတဲ့ ၀တၳဳ မို႔လို႔လည္း စိတ္၀င္စား မိတယ္ လို႔ေျပာရမယ္... ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုမင္းကိုႏိုင္ ၀တၳဳေလး ေဖၚျပမိတဲ့ အတြက္ ခြင့္ျပဳဖို႔ ဒီကေန အထပ္ထပ္ ေတာင္းပန္ ေနမိတယ္...

ဖတ္တဲ့သူ အားလံုး စာနာ နားလည္ ႏိုင္ပါေစလို႔.....
" Rear View Mirror " by Ko Min Ko Naing

ျဖစ္ခ်င္တိုင္းမျဖစ္ၾကရ…..

ယေန႔ ျမန္မာျပည္က လူေတြဟာ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ လုပ္ေနရတာ နဲ႔ တထပ္တည္း က်ဖို႔ ခက္ခဲ ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့့ စနစ္ ေၾကာင့္ပါပဲ။ ကြန္ျပဴတာ နဲ႔ ဘြဲ႔ရတဲ့ သူေတြက လည္း စာရင္းကိုင္ လုပ္လိုလုပ္၊ သခ်ာၤနဲ႔ ဘဲြ႔ရတဲ့ သူေတြက လည္း ကြန္ျပဴတာ နဲ႔လုပ္လို လုပ္နဲ႔ တျခားစီ ျဖစ္ေနၾက တယ္ေနာ္။


ယေန႔ ဘဲြ႔ရ လူငယ္ ေတြကလည္း ႏိုင္ငံျခား ထြက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ ေနတဲ့ အေျခအေန ေရာက္ေန ၾကရတာကိုး။ အဲဒီေတာ့ ရတဲ့ ဘြဲ႔နဲ႔ လုပ္ရတဲ့ အလုပ္နဲ႔ မတူႏိုင္ ေတာ့ဘူးေလ။ သူငယ္ခ်င္းထဲက တေယာက္က ဓါတုေဗဒ (ဂုဏ္ထူးတန္း) နဲ႔ ဘြဲ႔ရၿပီး ေခါင္းေလွ်ာ္တဲ့ ဆိုင္ဖြင့္ၿပီး ေခါင္းေလွ်ာ္ ေနရတယ္။ ဒါဟာ ဘယ္လိုမွ မအပ္ဆက္္ ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လည္း လတ္တေလာ စီးပြားေရး အရ လုပ္ေနရ တာပဲေလ။ ၀ါသနာ ပါခ်င္ မွလည္း ပါႏိုင္တယ္။


အမွန္မွာ ေတာ့ ဓါတုေဗဒ နဲ႔ ဘဲ႔ြရတဲ့ သူတေယာက္ ဟာ သူနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ ေရသန္႔ တို႕လို… စက္ရံုမွာလို… သုေတသန ေတြမွာ ဓါတ္ခဲြခန္း ေတြမွာလို… ရိွသင့္တာေပါ့။ ကိုယ့္ရဲ႔ ပညာနဲ႔ ကိုယ္လုပ္ေနရတဲ့ အလုပ္ တျခားစီ ပါလားလို႔ ေတြးမိလိုက္ တဲ့အခါ… အရာ အားလံုးကို လိုက္ေလ်ာ ညီေထြေအာင္ လုပ္ေနရတဲ့ အခါ ေတြမွာ တိုးတက္မႈ မရိွႏိုင္ဘူး လို႔ ထင္တယ္ေလ။ ကိုယ္လည္းပဲ ဒီလိုပဲ ၀ါသနာ ပါတာနဲ႔ ရတဲ့ ဘြဲ႔နဲ႔ လုပ္ရတဲ့ အလုပ္နဲ႔ တျခားစီ ပါပဲ။


ဒါေပမဲ့ ရတဲ့ ဘြဲ႔နဲ႔လည္း ေနာင္တခ်ိန္ အက်ိဳးျပဳႏိုင္ ေအာင္ အခု လုပ္ေနရတဲ့ အလုပ္ နဲ႔လည္း အဆင္ေျပ ေအာင္ ေနရတာ ပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္း အမ်ားစု ကေတာ့ တကၠသိုလ္ ဆရာမ အျဖစ္ ရပ္တည္က်ေတာ့ သူတို႔ ကေတာ့ လိုက္ေလ်ာ ညီေထြ ရိွတာေပါ့။ သူေဌး မျဖစ္ေပမဲ့ ကိုယ္ရတဲ့ ဘဲြ႔နဲ႔စာျပန္သင္ ရေတာ့ အက်ိဳးရိွ တာေပါ့။ အမ်ားႀကီး လည္း တိုးတက္ ႏိုင္တယ္ေလ။


ဆယ္တန္း ေအာင္ၿပီးရင္ ဘာ ဆက္တက္မလဲ…….ဘဲြ႔ရၿပီး ဘာလုပ္မလဲ လို႔ စဥ္းစားၾကတယ္….. အဲဒီေတာ့ မိဘ ေတြက လည္း ေဆးလိုင္း၊ အင္ဂ်င္နီယာလိုင္း ၀င္ေစခ်င္ ၾကတယ္။ ဒါေတြနဲ႔ဲ ဘဲြ႔ရၿပီးရင္ အဆင္ေျပႏိုင္ တယ္ေလ။ အဲဒီေတာ့ ၀ါသနာ မပါနဲ႔ပဲလည္း မိဘေတြက ဆရာ၀န္လိုင္း တက္ေစခ်င္ၾကလို႔ တက္ခဲ့ၾကရ… တက္ေနၾကရတဲ့ သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးရိွတယ္။ ၀ါသနာ မပါပဲ တက္ၾကရေတာ့ လည္း ထူးခၽြန္သင့္ သေလာက္ မထူးခၽြန္ႏိုင္ ၾကဘူးလို႔ ထင္တယ္။ တခ်ိဳ႔ က်ေတာ့ လည္း ဘဲြ႔ရရင္ၿပီးေရာ တက္လိုက္တာပဲ။


ၿပီးမွ ႀကံဳတဲ့ အလုပ္ ၀င္လုပ္ ၾကတယ္။ ဘာေတြမ်ား လာသလဲ ဆိုေတာ့ ပုဂၢလိက သင္တန္းေတြ အမ်ားႀကီး ဖြင့္လာ ၾကတယ္။ ဒါကလည္း အမ်ားစု ကေတာ့ ပိုက္ဆံရိွ သားသမီးေတြပဲ တက္ႏိုင္တဲ့ သင္တန္း ေတြေလ။ အဲဒီအခါ ပိုက္ဆံ ရိွတဲ့ သူေတြ ကိုေတာ့ အဲဒီ သင္တန္း ေတြမွာပဲ အမ်ားဆံုး ေတြ႕ရတတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏိုင္ငံျခား စာေမးပဲြေတြေျဖ၊ ႏုိင္ငံျခားမွာ ပညာေတြ သင္လို႔ အလားအလာ ေကာင္းသြား တာေပါ့။ တစတစ ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႔ အျပင္ဘက္ ကို ေရာက္သြားရ တာပဲေလ။


ျဖစ္ခ်င္တာ မျဖစ္ၾကရတဲ့ အေျခအေနမွာ လုပ္ေနၾကရတဲ့ အလုပ္ကိုပဲ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားၿပီး ေနသြားမယ္ ဆိုရင္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ ကိုေတာ့ မလဲြမေသြ ရေနမွာပါ။

စိတ္ဆိုတဲ့စိတ္

လူေတြရဲ႔ စိတ္ဟာ ေနရာ ေဒသ၊ အခ်ိန္ အခါ၊ အသက္ အရြယ္၊ ပတ္၀န္းက်င္ ကိုလိုက္ၿပီး ေျပာင္းလဲ သြားတယ ္လို႔ ထင္တယ္။ ဒါကလည္း လူတိုင္း အတြက္ေတာ့ ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မယ္။ တခ်ိဳ႔လည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒါေတြကို ၾကည့္ၿပီး ကိုယ္က ဘယ္လို ေနထိုင္ရမလဲ ဆိုတဲ့ အသိစိတ္ ကေလးေတာ့ ရသြား ပါတယ္။ ေနရာ ေဒသ ကို လိုက္ၿပီး ေျပာင္းလဲတယ္ ဆိုတာ ကေတာ့ အျပည့္အ၀ မမွန္ဘူးလို႔ ထင္တယ္။

စကားပံု ကလည္း `ေရာမကို ေရာက္ရင္ ေရာမလိုက်င့္´ ဆိုတာ ကလည္း ရိွေသးတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ ကိုလိုက္ၿပီး ေျပာင္းတယ္ ဆိုတာ ကလည္း ျဖစ္ႏိုင္ ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တသားတည္း ျဖစ္သြားေလာက္ ေအာင္ ဘယ္လို အရာ ေတြကမ်ား ျဖစ္သြား တာလဲ။ `သဲကုန္းဆရာေတာ္ အသွ်င္ ဥာဏိႆရ´ ေဟာဖူးတယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႔ တန္ဖိုးရိွတဲ့ ပတၱျမား ဟာ ဘယ္ႏိုင္ငံ ကို ေရာက္ေရာက္ အေရာင္ မေျပာင္းသြား သလိုပဲ လူေတြလည္း ဘယ္ႏိုင္ငံပဲ ေရာက္ေရာက္ အေရာင္ မေျပာင္းသင့္ ဘူးတဲ့။ စိတ္ ဆိုတာကလည္း ေျပာင္းလဲတဲ့ သေဘာ ရိွေလေတာ့ အတိအက် ေျပာဖို႔ေတာ့ ခက္ပါလိမ့္မယ္။

တခ်ိဳ႔ က်ေတာ့ လည္း စိတ္က အၿမဲေျပာင္းလဲ ေနတယ္။ အခု ေကာင္းလိုက္၊ အခု မေကာင္းလိုက္နဲ႔၊ အဲဒါမ်ိဳး က်ေတာ့ ဆက္ဆံရ ခက္တယ္ ေနာ္။ သူက စိတ္ေကာင္း၀င္ ေနတာလား၊ စိတ္မေကာင္းတာလား ဆိုတာ သိမွ မသိႏိုင္ပဲ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ကေတာ့ ေျပာင္းလဲ ေနတာ သတိ ထားမိခ်င္မွ ထားမိမယ္။ ကၽြန္မ ေရွ႔မွာ စိတ္ေကာင္းလိုက္၊ ေတာ္ၾကာ တမ်ိဳးျဖစ္ၿပီး စိတ္မေကာင္းလိုက္ လူမ်ိဳး ေတြ႔ခဲ့ဖူးတယ္။ စိတ္ေကာင္း ၀င္တုန္းေတာ့ အရမ္း ေကာင္းတာပဲ။ ေတာ္ၾကာ သူ႔ဟာနဲ႔သူ စိတ္မေကာင္းၿပီး ဆက္ဆံတာ တမ်ိဳး ျဖစ္ေနျပန္ တယ္။ အဲလို လူမ်ိဳးရဲ႔ စိတ္ကို လည္း နားလည္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ ပါတယ္။ တခါတေလ က်ေတာ့လည္း ကိုယ့္ ဘက္ကခ်ည္း တဘက္သတ္ နားလည္ ေနရသလို ျဖစ္ေနတယ္။ စိတ္ေျပာင္းလာမလား စိတ္ေျပာင္းလာ မလား နဲ႔ေစာင့္ေနရင္း မေျပာင္းလဲတဲ့ သူေတြလည္း ရိွတယ္။

စိတ္ကိုျဖဴစင္ေအာင္ ထားတတ္ျခင္းဟာ တပါးသူရဲ႔ စိတ္ကိုလည္း ေျပာင္းလဲ သြားေစ ႏိုင္တယ္လို႔ ကၽြန္မ ထင္တယ္္။ တခ်ိဳ႔ က်ေတာ့ လည္း ကိုယ့္ဘက္က ရမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လို လူမ်ိဳးကို မဆို ေအာက္က်ိဳ႔ခံၿပီး ေပါင္းဖို႔ ၀န္ မေလးျပန္ဘူး။ ကၽြန္မ ကေတာ့ လူတမ်ိဳး၊ ကၽြန္မ စိတ္မပါရင္ ဘယ္လို လူမ်ိဳးကိုမဆို ဆက္ဆံဖို႔ ခက္တယ္။ ကၽြန္မ မ်က္ႏွာမွာ အထင္းသား ေပၚေနတတ္တယ္။ ကိုယ့္အတြက္ ဘာပဲရမယ္ ေျပာေျပာ ကၽြန္မ စိတ္မ၀င္ စားဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြန္မမွာ ေတာ္ရံု အေပါင္းအသင္း မရိွဘူး။ ကၽြန္မရဲ႔ အေပါင္းအသင္း ေတြက ကၽြန္မ စိတ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး တူတဲ့သူ ေတြပါ။ အေရးႀကီးတာ ကေတာ့ ကိုယ့္ေၾကာင့္ သူတပါး စိတ္ကို မထိခိုက္ ေစဖို႔ပါ။ ကၽြန္မလည္း ကိုယ့္ေၾကာင့္ သူတပါးရဲ႔စိတ္ ထိခိုက္ နစ္နာမ့ဲ အလုပ္မ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္မိေအာင္ ေနပါတယ္။ ကၽြန္မ ကေတာ့ တပါးသူေၾကာင့္ စိတ္ ထိခိုက္စရာ ေတြႀကံဳခဲ့ရဖူးတယ္။ အဲဒီ အခါလည္း ေနထိုင္တတ္ ေအာင္ ကိုယ့္စိတ္ကို ဆံုးမၿပီးေနခဲ့ ရတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ဘက္ ကိုယ့္ဘက္ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ ကေလးထားၿပီး အားလံုးကို ဆက္ဆံႏိုင္ မယ္ဆိုရင္ ကမၻာႀကီးေပၚက လူသားေတြ အားလံုး စိတ္ခ်မ္းသာ ၾကမွာပါ။ လူသားေတြ အားလံုး စိတ္ခ်မ္းသာရင္ ကမၻာႀကီးလည္း သာယာ လွပေနမွာ မလဲြဧကန္ ပါပဲ။

စိတ္ထဲ ေပၚလာတာေလး ေရးလိုက္တာပါ။ တခါတေလ စိတ္ထ ဲအခန္႔မသင့္တဲ့ အခါေပါ့။

ငယ္ငယ္ကဖတ္ဖူးခဲ့တဲ့ ေကာသလမင္းႀကီးအိပ္မက္(၁၆)ခ်က္

ကၽြန္မ ငယ္ငယ္က အဖြားက အရုပ္ေလးေတြနဲ႔ စာအုပ္တအုပ္ ကို ဖတ္ဖို႔ ေပးပါတယ္။ သမီး ဖတ္ၾကည့္တဲ့။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာသလမင္းႀကီး၏ အိပ္မက္ (၁၆)ခ်က္ စာအုပ္ေလး ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီတုန္း ကေတာ့ ဖတ္သာ ဖတ္ၾကည့္ခဲ့တယ္။ အခု ႀကီးလာမွ ေကာသလမင္းႀကီး အိပ္မက္ ေတြက မွန္ေနပါလား လို႔ သိေတာ့တယ္။ ေကာသလမင္းႀကီး ကို ျမတ္စြာဘုရားရွင္ က အခု အရွင္မင္းႀကီး လက္ထက္ မွာ ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။

မင္းဆိုး မင္းညစ္ ေတြ လက္ထက္မွာ ျဖစ္မွာတဲ့။ အခု အခ်ိန္မွာ ေတာ့ မွန္ေနပါၿပီ။ ပညာမတတ္တဲ့ သူေတြကလည္း ေနရာေတြရ၊ ရာထူးေတြရနဲ႔၊ ပညာတတ္တဲ့ သူေတြကို ျပန္အမိန္႔ေပးတဲ့ အေျခအေနကို ေရာက္ေနရၿပီ။ အသက္ႀကီးတဲ့ သူေတြကလည္း အသက္ငယ္တဲ့ သူေတြကို ရိွခိုးေနရၿပီ။ အခုမွပဲ ငယ္ငယ္တုန္းက ဖတ္ခဲ့တဲ့ ေကာသလမင္းႀကီး အိပ္မက္ က တကယ္ ျဖစ္ေနျပန္ ပါေပါ့ လို႔ ေတြးမိရင္း သိၿပီးသား သူေတြေရာ မသိေသးတဲ့သူ ေတြပါ ဖတ္လို႔ရေအာင္ တင္ေပး လိုက္ပါတယ္။ သိၿပီးသား သူေတြ ေတာ့ နားလည္ေပး ပါေနာ္။

ေကာသလမင္းႀကီး၏ အိပ္မက္ (၁၆) ခ်က္

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္အခါက ေကာသလမင္းႀကီးဟာ ထူးဆန္းတဲ့ အိပ္မက္ (၁၆)ခုကို ဆက္တိုက္ျမင္မက္သတဲ့။ အဲ့ဒီလို ထူးဆန္းတဲ့အိပ္မက္ေတြ ျမင္မက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေကာသလမင္းႀကီး ဟာ အထိတ္တလန္႔ ရွိတာနဲ႔ ဘုရားရွင္ဆီ သြားေရာက္ကာ အိပ္မက္ေတြရဲ႕ အနက္ အဓိပၸာယ္ကို ေမးေလွ်ာက္တဲ့အခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က မင္းႀကီးရဲ႕အိပ္မက္ေတြဟာ ေနာင္သာသနာေတာ္ ေမွးမွိန္ကြယ္ေပ်ာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ျဖစ္ေပၚလာမယ့္ အေျခအေနေတြလို႔ ေအာက္ပါအတိုင္း ႀကိဳတင္ ေဟာေျပာ ရွင္းလင္းျပခဲ့ပါတယ္။

---------------------------

(၁) အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွ ေလးခုေသာ ႏြားလား ဥႆဘတို႔သည္ လာလတ္၍ မင္းရင္ျပင္၌ ေဝွ႔မည္ဟု တြန္ျမည္ ၾကံဳးဝါးလ်က္ မေဝွ႔ပဲသာလွ်င္ ဖဲေလကုန္သည္ဟု ျမင္မက္ပါသည္။
ေနာင္အခါ တရားမေစာင့္ေသာ မင္းတို႔ လက္ထက္၌ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွ မိုးတို႔သည္ ရြာအံသကဲ့သို႔ ထစ္ႀကိဳးလ်က္ မရြာပဲသာလွ်င္ ေပ်ာက္ပ်က္ ကုန္လတၱံ႔။ ထိုအခါ ေကာက္ပဲသီးႏွံတို႔ ပ်က္ဆီး၍ လူတို႔၌ အစာေရစာ ရွားပါး ငတ္မြတ္ျခင္း ျဖစ္လတၱံ႔။

------------------

(၂) ႏုနယ္ေသးငယ္စြာေသာ အပင္တို႔သည္ ပြင့္ၾက သီးၾကသည္ကို ျမင္မက္ပါသည္။
ေနာင္အခါ ဆုတ္ယုတ္ေသာကာလ လူတို႔ အသက္တမ္း တိုေသာ ကာလ၌ ေယာကၤ်ား မိန္းမတို႔သည္ ထက္သန္ ျပင္းေသာ ရာဂ ရိွကုန္သည္ ျဖစ္၍ ငယ္ရြယ္စဥ္ အခါ၌ပင္ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္း၊ သားေမြးျခင္း တို႔ကို ျပဳကုန္လတၱံ႔။

------------------------

(၃) ႏြားမႀကီးတို႔သည္ မိမိတို႔ ေမြးစျဖစ္ေသာ ႏြားမငယ္တို႔၏ ႏို႔ကို စို႔သည္ဟု ျမင္မက္ပါသည္။
ေနာင္အခါ ႀကီးေသာသူတို႔အား အ႐ိုအေသျပဳျခင္း ေပ်ာက္ကြယ္ေသာ ကာလ၌ အမိအဖ၊ ေယာကၡမ စသူတို႔သည္ ကိုးကြယ္ရာ မရိွကုန္သည္ ျဖစ္သျဖင့္ မိမိတို႔၏ သားသမီး၊ သားမက္၊ ေခၽြးမ စသူတို႔ထံ၌ ကပ္ရပ္၍ ၿငိဳျငင္ ညိႇဳးငယ္စြာ အသက္ေမြးရကုန္လတၱံ႔။

---------------------------

(၄) လွည္းတို႔၌ ဝန္ကို ေဆာင္ႏိုင္ေသာ ႏြားႀကီးတို႔ကို မကမူ၍ ႏြားငယ္တုိ႔ကိုသာ ကေစကုန္၏။ ႏြားငယ္တို႔လည္း ဝန္ကို မႏိုင္၍ လွည္းတို႔ကိုလည္း ဆြဲျခင္းငွာ မတတ္ႏိုင္သည္ကို ျမင္မက္ပါသည္။
ေနာင္ တရားမေစာင့္ေသာ မင္းတို႔ လက္ထက္၌ အသက္ႀကီး ဝါႀကီး ပညာရိွကုန္ေသာ သူတို႔အား အမတ္၊ တရားသူႀကီး စေသာ ရာထူးစည္းစိမ္တို႔၌ မခန္႔ထားမူ၍ အသက္၊ ဝါ၊ ပညာ ငယ္ကုန္ေသာ လူငယ္တို႔အားသာ ခန္႔ထားၾကလတၱံ႔။ ထိုအခါ အခြင့္အေရးမသိ၊ မေတာ္ မမွန္ျဖစ္၍ အမႈ မၿပီး၊ အက်ဳိးမၿပီး ရိွေသာအခါ လူငယ္တို႔သည္ မိမိတို႔၏ ရာထူး စည္းစိမ္ကို စြန္႔ၾကလတၱံ႔။ လူႀကီးတို႔သည္လည္း ငါတို႔မွာ ျပင္ပကသာ ျဖစ္၏ဟု လ်စ္လွ်ဳျပဳ၍ ေနၾကလကုန္လတၱံ႔။ သို႔ျဖစ္၍ တရားမေစာင့္ အမႈမၿပီးၾကသည္ႏွင့္ မင္းႏွင့္တကြ တိုင္းျပည္ပါ ဆုတ္ယုတ္ ပ်က္ဆီးၾကလတၱံ႔။

---------------------------

(၅) ခံတြင္း ႏွစ္ခုရွိေသာ ျမင္းသည္ ေကၽြးလာေသာ မုေယာစပါး စသည္တို႔ကို ခံတြင္းႏွစ္ခုျဖင့္ပင္ စားသည္ဟု ျမင္မက္ပါသည္။
ေနာင္ တရားမေစာင့္ေသာ မင္းတို႔လက္ထက္၌ တရားမေစာင့္ေသာ တရားသူႀကီးတို႔သည္ ႏွစ္ဖက္ေသာ အမႈသည္တို႔မွ ေပးေသာ တံစိုးလက္ေဆာင္တို႔ကို စား၍ အမႈတို႔ကို မမွန္မကန္ ဆံုးျဖတ္ၾကကုန္လတၱံ႔။

-----------------------------

(၆) အဖိုးတသိန္း ထိုက္ေသာ ေရႊခြက္ကို ေျမေခြးဖိုအား က်င္ငယ္စြန္႔ရန္ ေပး၏။ ေျမေခြးလည္း ထိုေရႊခြက္၌ က်င္ငယ္စြန္႔သည္ဟု ျမင္မက္ပါသည္။
ေနာင္ တရားမေစာင့္ေသာ မင္းတို႔ လက္ထက္၌ အမ်ဳိးျမတ္ေသာ သူတို႔သည္ အခ်ီးအေျမႇာက္ မခံရ၊ ဆင္းရဲၾက၍ အမ်ဳိးယုတ္ေသာ သူတို႔ အစိုးတရ ႂကြယ္ဝ ခ်မ္းသာၾကလတၱံ႔။ ထိုအခါ အမ်ဳိးျမတ္တို႔ အသက္ ေမြးျခင္းငွာ မတတ္ႏုိင္ကုန္သည္ ျဖစ္၍ မိမိတို႔ သမီးတို႔ကို အမ်ဳိးယုတ္တို႔အား ေပး၍ အသက္ေမြး ၾကကုန္လတၱံ႔။

-----------------------------

(၇) တေယာက္ေသာ ေယာကၤ်ားသည္ အင္းပ်ဥ္၌ ထိုင္လ်က္ လြန္ကို က်စ္၍ ေျခရင္း၌ ထား၏။ ထုိ အင္းပ်ဥ္ေအာက္၌ရိွေသာ ဆာေလာင္ေသာ ေျမေခြးမသည္ ထိုေယာကၤ်ား မသိစဥ္လွ်င္ ထိုလြန္ကို စား၏ ဟု ျမင္မက္ပါသည္။
ေနာင္အခါ မိန္းမတို႔သည္ အစားအေသာက္၊ အဝတ္၊ အေနအထို္င္ စသည္တို႔၌ ေလာ္လည္ျခင္း ရိွ၍ မိမိတို႔ လင္ေယာကၤ်ားသည္ ဆင္းရဲၿငိဳျငင္စြာ ရွာေဖြ စုေဆာင္းအပ္ေသာ ဥစၥာ ပစၥည္းတို႔ကို အဝတ္အစား၊ အစားအေသာက္ တို႔၌ လည္းေကာင္း၊ ေသာက္စား ကစားျခင္းတို႔၌ လည္းေကာင္း၊ အေပ်ာ္အပါးတို႔၌ လည္းေကာင္း၊ သေဘာက္ လင္ငယ္ထားျခင္း တို႔၌ လည္းေကာင္း အရမ္းမဲ့လွ်င္ ျဖဳန္းတီးေလလတၱံ႔။ ေခြးမသည္ မသိ စဥ္းစား သကဲ့သို႔ အိမ္သူ မိန္းမတို႔သည္ ဤသို႔ တိတ္တဆိတ္ ျဖဳန္းတီး ခိုးစားၾကလတၱံ႔။

-----------------------------

(၈) ေရမရိွေသာ အိုးတို႔ျဖင့္ ျခံရံအပ္ေသာ ေရျပည့္အိုးႀကီး တလံုးကို ျမင္ရ၏။ လူတို႔သည္ အရပ္ ၈ မ်က္ႏွာမွ ေရကို ယူလာၾက၍ ထိုေရျပည့္အိုးႀကီး အတြင္းသို႔သာလွ်င္ ေလာင္းထည့္ ၾက၏။ ေလာင္းထည့္ေသာ ေရတို႔သည္ ျပည့္လွ်ံ၍ က်ကုန္၏။ ဤသို႔လွ်င္ အဖန္ တလဲလဲ ေရျပည့္အိုးသို႔သာ ေလာင္းလွ်က္ ေရမရိွေသာ အျခံအရံ အိုးတို႔ အတြင္းသို႔ကား မည္သူမွ် မေလာင္း မထည့္ပဲ ေနသည္ကို ျမင္မက္ပါသည္။
ေနာင္အခါ မေကာင္းေသာ မင္းတို႔ လက္ထက္၌ မင္းႏွင့္တကြ လူတို႔ တရားပ်က္ကြက္၊ ၾသဇာညံ့ဖ်င္း၊ ဆင္းရဲျခင္းသို႔ ေရာက္ၾကကုန္လတၱံ႔။ ထိုအခါ မင္းအစိုးရတို႔သည္ ဆင္းရဲသားတို႔အား မင္း၏ အက်ဳိးစီးပြား အတြက္ကိုသာ လုပ္ကိုင္ေစအံ။ ေဆာင္ရြက္ ေစအံ။ ထမ္းရြက္ေစအံ။ သို႔ျဖစ္ရကား မင္းတို႔၌သာ ျပည့္စံု အက်ဳိးခံစားၾကရ၍ ဆင္းရဲသားတို႔မွာ ေရမရိွေသာ အိုးတို႔ပမာ တစံုတရာ မရိွ ငတ္မြတ္ ေခါင္းပါးျခင္းသို႔ ေရာက္ကုန္လတၱံ႔။

-------------------------------

(၉) နက္႐ႈိင္း က်ယ္ဝန္းေသာ ေရကန္ႀကီး တခုတြင္ သတၱဝါတို႔ ဆင္း၍ ေရေသာက္ၾက၏။ ကန္၏ အလယ္ ေရနက္ရာ၌ ေရသည္ ေနာက္၍ ကန္နားဝန္းက်င္ ေရတိမ္ရာ သတၱဝါတို႔ နင္းရာ၌ ေရသည္ ၾကည္လင္၏ဟု ျမင္မက္ပါသည္။
ေနာင္အခါ တရားမေစာင့္ေသာ မင္းတို႔သည္ မတရား အုပ္စိုးျခင္း၊ တံစိုးစားျခင္း၊ ေလာ္လည္ျခင္း၊ သနားညႇာတာ ဂ႐ုဏာ မဲ့ျခင္း၊ ၾကမ္းၾကဳတ္ ရက္စက္ျခင္းတို႔ ရိွလွ်က္ လူတို႔အေပၚ၌ အထူးထူး အျပားျပားေသာ အခ်င္းအရာျဖင့္ အခြန္အတုတ္တို႔ကို ခဲြခန္႔ ေကာက္ယူလတၱံ႔။ ထုိအခါ လူတို႔မွာ တစ္စံုတစ္ရာ မေပးေဆာင္ႏိုင္ ပင္ပန္းဆင္းရဲလ်က္ ၿမိဳ႕ႀကီးရပ္ႀကီးတို႔၌ မေနႏိုင္ပဲ ရပ္စြန္ ျပည္နားသို႔ သြားေရာက္ေနၾကရသည္ ျဖစ္လတၱံ႔။ ကန္အလယ္တြင္ေနာက္၍ ကန္ေဘးတြင္ ၾကည္သကဲ့သို႔ ၿမိဳ႕လယ္ရြာလယ္၌ တိတ္ဆိတ္၍ ရပ္စြန္ျပည္နား၌ လူစည္ကားလတၱံ႔။

-----------------------------

(၁၀) တစ္လံုးတည္းေသာ အိုးျဖင့္ တခ်ိန္တည္းခ်က္ေသာ ထမင္းသည္ အခ်ဳိ႕ေပ်ာ့၏၊ အခ်ဳိ႕ မနပ္၊ အခ်ဳိ႕နပ္၏။ ဤသို႔ ျမင္မက္ပါသည္။
ေနာင္ တရား မေစာင့္ေသာ မင္းတို႔ လက္ထက္၌ မိုးကြက္ၾကား ရြာလတၱံ႔။ ထိုအခါ အခ်ဳိ႕ေနရာ၌ မိုးရြာလြန္း၍ ေကာက္ပဲသီးႏွံ ပ်က္အံ။ အခ်ဳိ႕ေနရာ၌ မရြာ၍ ပ်က္အံ။ အခ်ဳိ႕ေနရာ တြင္ကား မိုးမွန္၍ ေကာင္းအံ။ ဤသို႔လွ်င္ ထမင္းအိုးတြင္ ျမင္ေသာ ထမင္းကဲ့သို႔ ေကာက္ပဲသီးႏွံ သံုးေထြ ျပားလတၱံ႔။

------------------------------

(၁၁) အဖိုးတသိန္းထိုက္ေသာ စႏၵကူးႏွစ္ကို ယက္တက္ပုပ္ရည္ျဖင့္ ေရာင္းစားသည္ကို ျမင္မက္ပါသည္။
ေနာင္အခါ ငါဘုရား၏ သာသနာေတာ္ ဆုတ္ယုတ္ေသာ ကာလတြင္ ေလာ္လည္၍ လာဘ္လာဘကို မက္ေမာ ကုန္ေသာ ရဟန္းအလဇၨီ လူအလဇၨီတို႔သည္ ဆြမ္း၊ ေဆး၊ ေက်ာင္း၊ သကၤန္း ဥစၥာပစၥည္း စသည္ တို႔ကို အလိုရိွကုန္သည္ ျဖစ္၍ လမ္းခရီးဆံု၊ အိမ္ဝ၊ အိမ္ႀကိဳ အိမ္ၾကားတို႔၌ ငါဘုရား၏ တရားေတာ္ကို ေဟာၾကားလတၱံ႔။ နိဗၺာန္ အလို႔ငွာ ေဟာေတာ္ မူအပ္ေသာ အလြန္ မြန္ျမတ္ေသာ တရားေတာ္ကို တစ္ပဲ၊ တစ္မူး၊ တစ္က်ပ္ စသည္တို႔ အက်ဳိးငွာ ေရာင္းစား ေဟာေျပာ ၾကသည္ ျဖစ္၍ တသိန္းထိုက္ေသာ စႏၵာကူးႏွစ္ကို ယက္တက္ပုပ္ရည္ျဖင့္ ေရာင္းစား သကဲ့သို႔ ျဖစ္ကုန္လတၱံ႔။

--------------------------------

(၁၂) ဘူးေတာင္းတို႔သည္ ေရ၌ နစ္သည္ဟု ျမင္မက္ပါသည္။
ေနာင္အခါ တရား မေစာင့္ေသာ မင္းတို႔ လက္ထက္၌ အမ်ဳိးယုတ္ေသာ သူတိို႔ကိုသာ ရာထူး စည္းစိမ္ ေပးသည္ ျဖစ္၍ အမ်ဳိးယုတ္တို႔ တန္ခိုး အာဏာ ႀကီးမား ထင္ေပၚ အရာရာတြင္ တြင္က်ယ္လ်က္ ၄င္းတို႔ စကားသာလွ်င္ ဘုူးေတာင္း နစ္သကဲသို႔ နစ္၍ တည္ကုန္လတၱံ႔။

-----------------------------

(၁၃) ေက်ာက္ဖ်ာႀကီး ေရတြင္ေပၚသည္ဟု ျမင္မက္ပါသည္။
ေနာင္အခါ တရား မေစာင့္ေသာ မင္းတို႔ လက္ထက္၌ ေတာ္မွန္ လိမၼာ ပညာရိွေသာ သူတို႔၏ စကားသည္ မည္သည့္ အရာ၌ မဆို ေလးေသာ ေက်ာက္ဖ်ာ ေရတြင္ ေပၚသကဲ့သို႔ နစ္တည္ ျခင္းမရိွ၊ မခို္င္မျမဲ ရိွၾကကုန္ လတၱံ႔။

-------------------------------

(၁၄) ဖားငယ္မ တို႔သည္ ႀကီးစြာေသာ ေႁမြေဟာက္ႀကီးမ်ားကို စားၿမိဳသည္ဟု ျမင္မက္ပါသည္။
ေနာင္အခါ လူတို႔သည္ ျပင္းေသာ ရာဂ ရိွကုန္သည္ ျဖစ္၍ ကိေလသာ အလိုသို႔ လိုက္လ်က္ ငယ္ရြယ္ကုန္ေသာ မယားတို႔၏ အလိုသို႔ လံုးဝ လိုက္ၾကကုန္ လတၱံ႔။ အလုပ္အကိုင္မႈ၊ ဥစၥာ ပစၥည္းမႈ၊ ေက်းကၽြန္မႈ၊ စီမံခန္႔ခြဲမႈ စေသာ အရပ္ရပ္တို႔၌ လင္ေပၚတြင္ လႊမ္းမိုး အုပ္စိုးျခင္းကို ျပဳၾကမည္ ျဖစ္ရကား ဖားငယ္မသည္ အဆိပ္လ်င္ေသာ ေႁမြကို စားမ်ဳိသကဲ့သို႔ ျဖစ္ကုန္လတၱံ႔။

-------------------------

(၁၅) မည္းနက္ ႐ုပ္သြင္၊ အဆင္း ဆိုးဝါးေသာ က်ီးတို႔ကို ေရႊ၏ အဆင္းႏွင့္ တူေသာ ေရႊဟသၤာ တို႔က ျခံရံ ေနၾကသည္ကို ျမင္မက္ပါသည္။
ေနာင္အခါ အားနည္းေသာ မင္းတို႔ လက္ထက္၌ ထုိမင္းတို႔သည္ ဆင္စီး ျမင္းစီး စေသာ အတတ္တို႔၌ မလိမၼာ၍ စစ္ထိုးျခင္း၌ မရဲရင့္ဘဲ ျဖစ္ၾကကုန္လတၱံ႔။ ထိုအခါ တုိင္းျပည္ ႏုိင္ငံ ဆံုး႐ႈံးမည္ကို စိုး၍ တူေသာ ဇာတ္ရိွေသာ သူေကာင္းသား တို႔အား အစိုးရျခင္းကို မေပးမူ၍ မိမိတို႔ထံ၌ ခစား ၾကကုန္ေသာ အမ်ဳိး ယုတ္ေသာ ေက်းကၽြန္တို႔အားသာ ေပးကုန္လတၱံ႔။ သို႔ျဖစ္၍ အမ်ဳိးေကာင္းသားတို႔ ကိုးကြယ္ရာ မရိွပဲ အစိုးရျခင္း၌ တည္ကုန္ေသာ အမ်ဳိးယုတ္တို႔ထံ၌ ခစားၾကကုန္ လတၱံ႔။

-------------------------------

(၁၆) ဆိတ္တို႔သည္ သစ္ကို သတ္စားၾကသျဖင့္ သစ္တို႔သည္ ေၾကာက္လန္႔လ်က္ ဆိတ္တို႔ကို အေဝးမွ ျမင္လွ်င္ပင္ ေတာခ်ဳံရိွရာသို႔ ေျပးၾကသည္ကို ျမင္မက္ပါသည္။
ေနာင္အခါ တရား မေစာင့္ေသာ မင္းတို႔ လက္ထက္၌ အမ်ဳိးယုတ္ေသာ သူတို႔ အစိုးရ ကုန္သည္ ျဖစ္၍ အမ်ဳိးျမတ္သူတို႔ မထင္ရွား ျဖစ္လတၱံ႔။ အမ်ဳိးယုတ္ သူတို႔မွာ မင္းကၽြမ္းဝင္သည္ ျဖစ္၍ တရား႐ံုးတို႔၌ ၾသဇာအာဏာ လႊမ္းမိုးလ်က္ အမ်ဳိးျမတ္သူတို႔၏ ဘိုးဘပိုင္ လယ္ေျမ ဥစၥာ အရပ္ရပ္တို႔ကို ငါတို႔ လယ္ေျမဥစၥာ ျဖစ္သည္ဟု သိမ္းယူၾက၍ တရားတေဘာင္ ျဖစ္လွ်င္ တန္ခိုးမဲ့သူတို႔အား ဖိႏွိပ္ပုတ္ခတ္ ၿခိမ္းေျခာက္ ႏွင္ထုတ္လ်က္ အႏိုင္က်င့္ ၾကကုန္လတၱံ႔။ ထိုအခါ အမ်ဳိးျမတ္သူတို႔ ေၾကာက္လန္႔ စက္ဆုတ္ကုန္သည္ ျဖစ္၍ လယ္ယာ ဥစၥာတို႔ကို ေပးအပ္ကုန္လ်က္ အိမ္သို႔ျပန္၍ အိပ္ေနၾကကုန္အံ။ ထိုမွ တပါးလည္း အက်င့္သီလရိွေသာ ရဟန္းတို႔သည္ အက်င့္သီလမဲ့ေသာ ရဟန္းတို႔က ခ်ဳပ္ခ်ယ္ ဖိႏွိပ္ၾကေလသျဖင့္ ေတာသို႔ ေျပးဝင္ ပုန္းေအာင္း ၾကကုန္လတၱံ႔။ ဤသို႔လွ်င္ အမ်ဳိးေကာင္း၊ သူေတာ္ေကာင္း တို႔လည္း လြတ္ရာ ကၽြတ္ရာ ေတာေတာေတာင္ေတာင္ တို႔ကို ေျပးပုန္း ၾကကုန္လတၱံ႔။

ေမြးရပ္ေျမမွ

တခါတုန္းက ဒီဇင္ဘာ

(လြမ္းေမာစရာ ဘဲြ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမႀကီး)

ဒီဇင္ဘာလ ကိုကၽြန္မ အရမ္းခ်စ္တယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ကၽြန္မကို ခ်စ္တတ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တဲ့ သူတေယာက္ ကို ေတြ႔လိုက္ရလို႔ပါ။ ၿပီးေတာ့ ဘ၀မွာ ညီအမ ေတြလို အင္မတန္ ခ်စ္ခင္ခဲ့ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ေတြနဲ႔ ေတြ႔ခဲ့ရလို႔ ပါပဲ။ ေဆာင္းတြင္းရဲ ႔ ဒီဇင္ဘာလ တလမွာေပါ့….. ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းႏွစ္ရွည္္ ပိတ္ထားၿပီး ေက်ာင္းျပန္ ဖြင့္မယ္ ဆိုေတာ့ ကၽြန္မ အရမ္းေပ်ာ္တာ ပဲေလ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ဂုဏ္ထူးတန္း ကို ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ တက္ခြင့္ ရလို႔ပါ။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္း ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားနဲ႔ ေ၀းကြာၿပီး သိပ္မရင္ႏွီးေသး တဲ့ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္က ဆက္သြယ္ၿပီး ေက်ာင္းတက္ဖို႔ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းစတက္တဲ့ ေန႔မွာ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ ခ်ိန္းၿပီး တက္ရမဲ႔ အတန္းကို သြားခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီတုန္းက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ထဲမွာ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္နဲ႔ေပါ။့ ကၽြန္မတို႔ ဓါတုေဗဒေမဂ်ာ (ဂုဏ္ထူတန္း)မွာ ေက်ာင္းသား အားလံုး ႏွစ္ရာေက်ာ္ ရိွပါတယ္။ စတက္တဲ့ ေန႔မွာပဲ သူ႔ကို သတိ ထားလိုက္မိ ပါတယ္။ အေႏြးထည္ ထူထူ၀တ္ထားတဲ့ သူ႔ကို အားလံုး ထဲမွာ အမွတ္ ထင္ထင္ ေတြ႔လိုက ္ရတယ္။ ၿပံုးၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စကားေျပာေနတဲ့ သူ႔ကို ရင္ထဲမွာ တသက္စာ အမွတ္ရသြားေစတာ ကေတာ့ ေမ့လို႔ မရပါဘူး။ အဲဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တာ စစပိုင္း သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ထဲ ရိွတဲ့ ကၽြန္မတို႔ ေတာ္ေတာ္ ပ်င္းခဲ့တာ။ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ဆိုေတာ့ ဘယ္မွလဲ မသြားျဖစ္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရလာရင္ အရမ္း ေကာင္းမွာပဲလို႔ ေျပာေန ခဲ့ၾကတာ။ ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္မ အပါအ၀င္ မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္း ခုႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေယာက္်ားေလး သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ ရၿပီး ညီအမ မက ခ်စ္ခင္ ခဲ့ၾကတာ အခုထိပါပဲ။

တေယာက္ရဲ႔ အက်ိဳးကို တေယာက္က လိုလားၿပီး တိုင္တိုင္ပင္ပင္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ နဲ႔ေနၾကလို႔ တျခား သူေတြရ႔ဲ တအံ့တၾသနဲ႔ ခ်ီးမြန္းတာ ကိုလည္း ခံရတဲ့ အထိပါပဲ။ တေယာက္က တခုခု လုပ္ခ်င္တယ္ဆို တေယာက္က ျဖည့္ဆည္း ေပးဖို႔လဲ ၀န္မေလး ခဲ့ပါဘူး။ ဂုဏ္ထူတန္း ဆိုေတာ့ စာေတြ ကလည္းမ်ား ပရက္တီကယ္ (လက္ေတြ႔) ခ်ိန္ကလည္း မ်ားနဲ႔ မနက္ ခုႏွစ္နာရီ ကစၿပီး ေက်ာင္းတက္ရတာ ညေန ငါးနာရီမွ ၿပီးပါတယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ ပထမဆံုး တဲြတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက လွည္းတန္း(ကမာရြတ္) မွာ ေနပါတယ္။ ေက်ာင္းနဲ႔ နီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္း အားလံုး ရဲ႔ဒဏ္ကို အခံရဆံုး ပဲေပါ့။ ကၽြန္မတို႔ေတြ စာေမးပဲြနီးရင္ လည္းအားလံုး စုအိပ္ၿပီး စာလုပ္ၾကရပါတယ္။ အဲဒီ အခါ ဆိုလည္း သူ႔အိမ္မွာေန သူ႔အိမ္မွာစားရင္း စိတ္ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ နဲ႔ ေဆြမ်ိဳးရင္း ေတြလို ေနခဲ့ စားခဲ့ ရပါတယ္။ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ ကလည္း တကယ့္ ကို ေက်းဇူးရွင္ ေတြပါ။ ေယာက္်ားေလး ႏွစ္ေယာက္ ကလည္း အကိုေတြ လို ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ ခ်စ္ခင္ ခဲ့ၾကတယ္။

(ဂ်ပ္ဆင္ခန္းမႀကီးကလည္း အထင္ကရ)

အဲဒီ လိုနဲ႔ပဲ ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေက်ာင္းမွာဆို ေနရာကုန္ ေလွ်ာက္သြားၿပီး မေတြ႔ရတဲ့ ေနရာ မရိွ သေလာက္ ပါပဲ။ ဆရာမေတြ ကလည္း သမီးတို႔က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ထဲမွာ တက္ရလို႔ အရမ္း ကံေကာင္းတဲ့ သူ ေတြတဲ့။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ထဲမွာ မ်ားမ်ားသြား ဆိုၿပီး ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔က လည္း ဆရာမ စကားကို ေျမ၀ယ္မက် နားေထာင္ၿပီး အကုန္လံုးကို ေလွ်ာက္သြားတာ ပါပဲ။ စိတ္တူကိုယ္တူနဲ႔ ဆိုေတာ့ ဘာလုပ္လုပ္ တတဲြတဲြနဲ႔ အရမ္းကို ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတဲ့ေန႔ေတြပါ။ သူ႔ကို ၾကည့္ရတာလည္း သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေတြနဲ႔ အရမ္း ေပ်ာ္ေနပံုပါပဲ။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ကလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ န႔ဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ပံုစံေလးပါပဲ။ သူ႔ကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ေတာ့ အၿမဲလိုလို အေႏြးထည္ ၀တ္ထား တတ္ပါတယ္။

ေနာက္မွ သိရတာက သူက အားကစားကို လိုက္စားတယ္တဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ အေႏြးထည္ ကို ၀တ္တာတဲ့။ ေဘာလံုး ကန္တာ အရမ္း ေကာင္းတယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း မယံုတ၀က္ နဲ႔ ဟုတ္ပါ့မလား လို႔ေပါ့။ ေနာက္က်မွ ေက်ာင္းမွာ ေဘာလံုးပဲြ လုပ္မွ သူက ဓါတုေဗဒရဲ႔ လက္ေရြးစင္ တေယာက္ အျဖစ္ ၀င္ကစား တာ ကို ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီအခါ မွာလည္း ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္း ေတြက အၿမဲတမ္း အားေပးေနက်ပါ။

သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေတြကလည္း ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္း အုပ္စု ေဘာလံုးပဲြကို ေရာက္လာတာနဲ႔ သူ႔ကို `ေဟ့….. မင္းရဲ႔အားေဆး ေရာက္လာၿပီ´ ဆိုၿပီး ေအာ္ပါ ေတာ့တယ္။ သူက လည္း အဲဒီ အခ်ိန္ ၿပံဳးၿပီး ၾကည့္ေန ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက ္အေရးႀကီးႀကီး ေဘာလံုးပဲြ ကိုေတာ့ မေရာက္ေရာက္ ေအာင္ သြားအားေပး ပါတယ္။ အဓိက အသြား ခ်င္ဆံုး ကေတာ့ ကၽြန္မပါ။ ေဘာလံုးပဲြကို ေအာ္ဟစ္ အားေပးၿပီး ႏိုင္ရင္ ေတာ့ ၀မ္းသာအားရ ျပန္လာ ရတာေပါ့။ ရံႈးတဲ့အခါ မွာေတာ့ အျပန္လမ္း တေလွ်ာက္ ကၽြန္မတို႔သူငယ္ခ်င္း အားလံုး စကား မေျပာႏိုင္ၾကပဲ ကိုယ္ရဲ႔ ေမဂ်ာ အစား ၀မ္းနည္း ေနၾကရတာေပါ့။

ကၽြန္မတို႕ေမဂ်ာကို အၿမဲလိုလို အႏိုင္ယူတဲ့ ေဘာလံုး အသင္းကေတာ့ `Law (ဥပေဒ) ေမဂ်ာ´ ပါ။ သူတို႔ႏိုင္လို႔ ကၽြန္မတို႔ကို မခံႏိုင္ေအာင္ ေျပာတဲ့ အခါ ကၽြန္မတို႔ ကလည္း ျပန္ေျပာတာေပါ့။ `အႏိုင္အရံႈးက အဓိက မဟုတ္ဘူး၊ ယွဥ္ၿပိဳင္ျခင္းသာ အဓိက´ ဆိုၿပီး မႏိုင္ႏိုင္ေအာင္ ေျပာဆိုပါတယ္။ ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ ဆိုရင္ေတာ့ `ယွဥ္ၿပိဳင္ ႏိုင္ရမည္´ ဆိုၿပီး ျပန္ေျပာပါတယ္။ သူေဘာလံုး ကန္တာက အရမ္းၾကည့္လို႔ ေကာင္းတယ္ လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကို ေျပာေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ေတြက အျဖစ္သည္းလြန္းတယ္ ဆိုတဲ့ပံုနဲ႔ ကၽြန္မကို ၾကည့္ၾကတာေပါ့။ ကၽြန္မ ကလည္း ကၽြန္မ ပါပဲ ေလ။ သူ ဘာလုပ္လုပ္ အၿမဲၾကည့္လို႔ ေကာင္းေန တာပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကေတာ့ ကၽြန္မကို တခါတေလ အားမလို အားမရ ျဖစ္ၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္ရတာလဲ ဆိုတဲ့ ပံုစံနဲ႔ေပါ့။

သူ႔ေမြးေန႔ ေရာက္ရင္လည္း ေရႊတိဂံုဘုရား ကိုသြားလို႔ သူ႔အတြက္ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈ လုပ္ၿပီး ဆုေတြ ေတာင္းရတာ အေမာေပါ့။ အဲဒီ အခါမွာလည္း သူငယ္ခ်င္း ေတြက ပါရမီျဖည့္ဘက္ ေတြပဲေပါ့။ ထူးျခားတာ ကေတာ့ သူ႔ေမြးေန႔နဲ႔ ကၽြန္မေမြးေန႔ က တပတ္ပဲ ကြာပါတယ္။ သူနဲ႔ ကၽြန္မက ေမြးရက္လည္း အတူတူပါပဲ။ သူက ကၽြန္မထက္ တပတ္ တိတိ ႀကီးတာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္ အတန္း ဘယ္ေလာက္ အေရးႀကီးႀကီး အတန္းကို ဖ်က္ၿပီး ဘုရား ကိုေတာ့ ေရာက္ေအာင္ သြားပါတယ္။ သူက အရင္က ေမြးေန႔ေတြမွာ ဘုရားကို မသြားဖူူးဘူးတဲ့။ ကၽြန္မေတာ့ သိပ္ မအံ့ၾသမိ ပါဘူးေလ။ မိခင္ မရိွေတာ့တဲ့ သားတေယာက္ အတြက္ေတာ့ ေမ့ေကာင္း ေမ့ႏိုင္ပါမယ္။ ေမ့ထား တာ လည္း ျဖစ္ႏိုင္ ပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္မ သတိ ေပးမွပဲ ဘုရားကို သြားပါတယ္။ အခုထ ိလည္း ေ၀းေနေပမဲ့ ေမြးေန႔မွာ ကုသိုလ္ လုပ္ေပးၿပီး ဆုေတာင္း ေပးပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ ေတာ့ ေမ့ေကာင္း ေမ့ေနမွာပါ။

ကၽြန္မရဲ ႔ ခံစားခ်က္ ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာင္းလဲ ခဲ့ပါဘူး။ ဒီေန႔ထိပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဟာ ဘ၀မွာ အတူ လက္မတဲြခဲ့ရ ေပမဲ့ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာနဲ႔ပဲ လမ္းကဲြခဲ့ ရတာပါ။ ျပန္မဆံုႏိုင္ေတာ့ ေပမဲ့ တသတ္တာ ထာ၀ရ အမွတ္ ရေနမွာ ကိုေတာ့ ရင္ထဲမွာပဲ သိမ္းဆည္းထား လိုက္ပါရေစ။ မဆံုဆည္းခဲ့ေပမဲ့ အမုန္းန ဲ႔လမ္းခဲြတာ မဟုတ္ပဲ နားလည္မႈေတြနဲ႔ လမ္းခဲြျခင္းကသာ အေကာင္းဆံုးပဲ မဟုတ္လား။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မတ ို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ ႔ လမ္းဟာ မတူညီခဲ့ပါဘူး။ မ်ဥ္းၿပိဳင္ႏွစ္ေၾကာင္း ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မဆံုစည္းႏိုင္ သလိုပဲေပါ့။ ကၽြန္မတို႔ master တန္းတက္တဲ့ ႏွစ္ကုန္္မွာေတာ့ သူနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ႏိုင္ငံျခားကို ထြက္သြား ခဲ့တယ္။

ထြက္ခါနီးမွာ ကၽြန္မကို သူသြားမဲ့ အေၾကာင္းမေျပာျပႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ သူလည္း ခံစား ေနရတယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ ႏႈတ္လည္း မဆက္ ႏိုင္္ပါဘူး။ ကၽြန္မ ႏႈတ္ဆက္ တာေတာင္ သူစကား မေျပာႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက ခံစားခ်က္ ကေတာ့ ဘယ္လို ခံစားခ်က္ မ်ဳိးနဲ႔မွ မတူပါဘူး။ သူသြားၿပီး ေနာက္ေန႔မွာ ေတာ့ စိတ္ေတြ ေထြျပားေနတာ နဲ႔ ၿမိဳ႔ထဲသြား စာအုပ္ဆိုင္ ေတြ ေလွ်ာက္သြားၿပီး စာအုပ္ေတြ ၀ယ္လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္မကို ဆံုးမ လိုက္တဲ့ စာအုပ္ ကေတာ့ ဆရာေတာ္ အရွင္ဆႏၵာဓိက ရဲ ႔ (လမ္းခဲြတာ ၀မ္းနည္းစရာလား) စာအုပ္ပါ။ အဲဒီ စာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ ကၽြန္မဟာ စိတ္ တည္ၿငိမ္ လာၿပီး ေတာ္ေတာ္ ေနထိုင္တတ္ သြားပါတယ္။

(အခုထိ ႀကံ ႔ႀကံ ႔ခံေနတဲ့ သစ္ပုတ္ပင္ႀကီး)

ေအာ္………. လူတိုင္း လူတိုင္းဟာ တေန႔မွာ လမ္းခဲြၾကရမွာ ပဲတဲ့. ေကာင္းေသာ လမ္းခဲြျခင္းနဲ႔ လမ္းခဲြျခင္း ကသာ အေကာင္းဆံုး ပါပဲတဲ့။ လူေတြဟာ ေဗဒါပင္ေလး ေတြပါပဲတဲ့ ကံတရားဆိုတာ ကေတာ့ ေလပါပဲတဲ့။ ေလတိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေဗဒါပင္ေလး ေတြဟာ ဟိုတစု ဒီတစု ဟိုေရာက္သြားလိုက္ ဒီေရာက္လာလိုက္ နဲ႔ ဟိုဘက္က ေဗဒါပင္ အုပ္စုနဲ႔ သြားေပါင္း သြားလိုက္ တခါ ေလတိုက္ရင္ ဒီဘက္ကို ေရာက္လာလိုက္ နဲ႔ ဘ၀ႀကီးမွာ လည္း ကံတရား အတိုင္း ဟိုလူနဲ႔ ဆံုလိုက္ ေနာက္ျပန္ကဲြ သြားလိုက္ ေနာက္ဒီလူနဲ႔ ဆံုလိုက္ ျပန္ကဲြ သြားလိုက္နဲ႔ အားလံုးဟာ ကံတရား အတိုင္း အလိုက္သင့္ ေနၾကရတာပဲတဲ့။ ကၽြန္မ အတြက္ေတာ့ အရမ္း အဖိုးတန္တဲ့ အသိ ေတြရသြားခဲ့ ပါတယ္။

ေနာက္ စာအုပ္ကေတာ့ (အေနေ၀းေပမဲ့ အေ၀းေနမဟုတ္ပါ) တဲ့။ အဲဒီ စာအုပ္ ကလည္း အရမ္း ေကာင္းပါတယ္။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ဟာ အေနေ၀းတိုင္း အေ၀းေန မဟုတ္ၾကပါဘူး။ ရင္ထဲမွာ ေမတၱာနဲ႔ ေနမယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ ေ၀းေ၀း မေ၀းေတာ့ ပါဘူး။ ျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ ေ၀းေပမဲ့ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားေတာ္ေတြ အတိုင္း လိုက္နာ က်င့္ႀကံမယ္ ဆိုရင္ ျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ နီးနီးေလး ပါပဲတဲ့။ ကၽြန္မ အတြက္ေတာ့ သတိတရနဲ႔ အၿမဲ လိုက္နာ ေနမိပါတယ္။

ဒီလိုပါပဲ အခ်ိန္ တန္ရင္ေတာ့ အားလံုးဟာ သူ႔ကိစၥ နဲ႔သူ သူ႔ခရီးကို သြားေနၾကတာေပါ့။


ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မ ကေတာ့ ဘ၀မွာ ညီအမလို၊ အေကာင္းဆံုး မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရခဲ့အတြက္ အရမ္း ကံေကာင္းခဲ့ ပါတယ္။ ေရွ႔ဆက္ၿပီးေတာ့လည္း အတူတူ တိုင္ပင္ေဖၚ တိုင္ပင္ဖက္ အျဖစ္ေန သြားၾကရမွာေပါ့။ သူႏိုင္ငံျခားက ျပန္ေရာက္တဲ့ အခါက်ေတာ့လည္း ကၽြန္မက တျခား တႏိုင္ငံကို ထြက္ခဲ့ရျပန္တယ္။ ကၽြန္မရဲ႔ ဘ၀မွာ ဆံုဆည္းတယ္ ဆိုတာကို မသိ ေလာက္ေအာင္ကို ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။

အခုေတာ့ အတူတူ တက္ခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းႀကီး(ရန္ကုန္တကၠသိုလ္) ကို အရမ္း လြမ္းေနတယ္။ အာစီ(RC)ကို လြမ္းတယ္။ ေက်ာင္းႀကီးထဲက ပရက္တီကယ္ (လက္ေတြ႔)ခန္းကိုလည္း လြမ္းတယ္။ ဘဲြ႔ႏွင္းသဘင္ ခန္းမကိုလည္း လြမ္းတယ္။ ဂ်ပ္ဆင္ ကိုလည္း လြမ္းတယ္။ သိပၸံေဆာင္ႀကီး ကိုလည္း လြမ္းတယ္။ ပုဂံလမ္း ကိုလည္း လြမ္းတယ္။ စစ္ကိုင္းလမ္း ကို လည္း လြမ္းတယ္။ ေန႔တုိင္း ထိုင္ျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ (ကန္႔ေဂၚရြာ) ဆိုင္ ကိုလည္း လြမ္းတယ္။ တခါတရံ ထိုင္ျဖစ္တဲ့ ၀ိဇၹာကန္တင္း ကိုလည္း လြမ္းတယ္။ အီကို ကန္တင္းကိုလည္း လြမ္းတယ္။ အဓိပတိ လမ္းမ ကိုလည္း လြမ္းတယ္။ သစ္ပုပ္ပင္ႀကီး ကိုလည္း လြမ္းတယ္။ ကန္႔ေဂၚပင္ ကိုလည္း လြမ္းတယ္။ ေရတမာပင္ ကိုလည္း လြမ္းတယ္။ အားကစား ခန္းမႀကီးကိုလည္း လြမ္းတယ္။ စူူပါရုဖ္ကား( super roof) နဲ႔ ဂ်စ္ကား( Shan Star) ကိုလည္း လြမ္းတယ္။ လြမ္းတယ္……… လြမ္းတယ္……..အားလံုးဟာ လြမ္းစရာ ႀကီးေတြပါပဲ။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံနဲ႔ ေ၀းေနတဲ့ အခ်ိန္ ပိုၿပီး လြမ္းေနမိတယ္................။

ခ်စ္ခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အမွတ္တရ

ကၽြန္မ ဒီေန႔ စိတ္ေတြရႈပ္ေထြးေနတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ အလုပ္ေတြ လည္း မ်ားေနတာ တေၾကာင္း မိဘ နဲ႔ ညီမေလးကို လြမ္းတာက တေၾကာင္းေပါ့။ တခါတေလ ဒီလိုပါပဲ ကိုယ့္ေမြးရပ္ေျမနဲ႔ဲ ေ၀းေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေန ရတာ တခုခု လိုေနသလိုပဲ။

အဲဒီ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မက ညီအမလို တိုင္ပင္လို႔ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကို အရမ္း သတိရတယ္။ သူတို႔ကို ရင္ဖြင့္ခ်င္တယ္။ ကၽြန္မတို႔ဟာ ေတြ႔လိုက္ရင္ ကိုယ့္မိသားစု အေၾကာင္း၊ ကိုယ့္အေၾကာင္း ေျပာရတာနဲ႔တင္ မကုန္ႏိုင္ ပါဘူး။ အခုေတာ့ တခါတရံမွ အဆက္အသြယ္ ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေတြနဲ႔ ကိုယ့္အေၾကာင္း၊ သူ႔တို႔ အေၾကာင္း ေျပာၾကရင္း ကိုယ့္ရဲ႔ ဆရာမေတြ၊ ဆရာေတြအေၾကာင္း၊ ကိုယ္ခ်စ္ခင္တဲ့ သူေတြ အေၾကာင္း ေမးရတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ေတြကလည္း ကိုယ့္လိုပဲ ကၽြန္မကို အရမ္း ေတြ႔ခ်င္ ေနတာပါ။ သူတို႔လည္း ကိုယ့္ကို သူတို႔ အေၾကာင္း ေျပာခ်င္ေနတာေပါ့။ အဲဒီအခါ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကိုျပန္ေရာက္ သြားခ်င္ မိတယ္။ ေက်ာင္းတက္ ေနတုန္း ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ေတြ ေန႔တိုင္း ေတြ႔ေနရၿပီး ေျပာစရာ စကားကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မကုန္ႏိုင္ပါ ဘူးေလ။

ဒီအခ်ိန္ဆို အလြမ္းဆံုး ကေတာ့ က်ိဳက္ထီးရိုး ဘုရားပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ က်ိဳက္ထီးရိုး ဘုရား သြားခဲ့ၾကတာ ကို ျပန္ျမင္ေယာင္ ေနမိတယ္။ ရန္ကုန္ကေန ဘုရားဖူးကားႀကီးနဲ႔ သြားရင္ က်ိဳက္ထီးရိုး ကင္ပြန္းစခန္း အထိ ေရာက္ပါတယ္။ ကင္ပြန္းစခန္း ကေန ဘုရားေပၚကို သူငယ္ခ်င္း တစု ေျခလ်င္ ခရီး ဆက္ၾကပါတယ္။ ေတာင္ ေပၚကို ကားနဲ႔ တက္ရမွာ ေၾကာက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေတြကို ေယာက်္ားေလး သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ ကလည္း အလိုက္တသိနဲ႔ လိုက္ ေပးၾကပါတယ္။ ကင္ပြန္းစခန္း ကေန စၿပီး ေလွ်ာက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ သူငယ္ခ်င္းထဲက ကၽြန္မတို႔ ေနာက္ေခၚတဲ့ နာမည္ (ဟာက်ဴလီ ငေပ်ာ့) ဆိုတဲ့ တေယာက္က ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ငိုပါ ေတာ့တယ္။

ကၽြန္မ တို႔လည္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေအာင္ ျဖစ္သြားၿပီး ဘာျဖစ္လဲ ေမးေတာ့ ငါမတက္ႏိုင္ေတာ့ ဘူးတဲ့။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကင္ပြန္းစခန္း က ေစ်းဆိုင္ ေတြေတာင္ မဆံုးေသးပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔လည္း ငိုအားထက္ ရည္အားသန္ သူ႔ကို အားေပးရတာ အခုမွ အစပဲ ရိွေသးတယ္လို႔။ ေစ်းဆိုင္ေတြေတာင္ မဆံုးေသးဘူး လို႔ ဆိုေတာ့ အငို ရပ္သြားပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ေယာက်္ားေလး သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ က မတက္ႏိုင္လည္း ကိစၥ မရိွဘူး ကားနဲ႔ တက္ၾကမယ္ ဆိုၿပီး ေခ်ာ့ပါတယ္။ ကားနဲ႔ တက္ရမွာကို ပိုေၾကာက္ေတာ့ ရပါတယ္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တက္ပါ့မယ္တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ ဆက္တက္ခဲ့ၾကတာ ေနာက္ေတာ့လည္း သူက ကၽြန္မတို႔ ထက္ေတာင္ ေရွ႔ေရာက္ ေနျပန္ပါတယ္။

ေယာက်္ားေလး သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ကလည္း ရီစရာေတြ ေျပာလိုက္၊ ကၽြန္မ တို႔ကို အားေပးလိုက္ နဲ႔ တက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တလမ္းလံုး လည္း အစားေတြ စားလိုက္၊ ေရေသာက္လိုက္၊ တဲေလး ေတြေတြ႔ရင္ ထိုင္ၿပီး နားလိုက္ၾကနဲ႔ ေပ်ာ္စရာပါပဲ။ နားတဲ့ အခ်ိန္က မ်ားေနလို႔ ေယာက်္ားေလး ႏွစ္ေယာက္က ခနခန သတိေပး ရပါတယ္။ ဘုရားေပၚ ကို ေနာက္က်မွာ စိုးလို႔တဲ့ေလ။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေလာလို႔သာ ကၽြန္မ တို႔လည္း အခ်ိန္မီ ဘုရားေပၚကို ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။ သြားတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္ လံုး ကၽြန္မတို႔ မိန္းကေလး ေတြက ပိုက္ဆံလည္း မကိုင္ရ၊ ဘာမွ မပူပင္ရပါဘူး။ ေယာက်္ာေလး သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္က အစအဆံုး အကုန္ လုပ္ေပးပါတယ္။ ပိုက္ဆံ ကအစ သူတို႔ပဲ စီစဥ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေတြ ကေတာ့ အခ်ိန္တန္ရင္ စားလိုက္ၾက၊ သံုးလိုက္ၾကနဲ႔ သူတို႔က ေနာက္က လိုက္ရွင္းပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေတြ ဘာမွ မလုပ္ရပါဘူး။ တည္းခိုခန္း ကလည္း သူတို႔ပဲ စီစဥ္လို႔ စိတ္ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ နဲ႔ တည္းခိုခဲ့ ရပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ကို အားကိုးရတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေတြပါ။

ကၽြန္မတို႔လည္း ေနလိုက္ၾကတာ ဘုရားေပၚမွာ သံုးည အိပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဘုရားေပၚမွာ တညအိပ္ၿပီး ေနာက္ တေန႔ မိုးလင္းေတာ့ ေရတံခြန္ကို သြားၾကမယ္တဲ့။ ကၽြန္မတို႔ ကေတာ့ သူတို႔ေျပာတဲ့ အတိုင္း သြားမယ္ဆို သြားလိုက္ တာပဲ။ အဲဒါနဲ႔ ေရတံခြန္ကို သြားလိုက္တာ ပထမ ရေသ့ေတာင္ ကိုျပန္ဆင္းၿပီး ဘုရား ရီွခိုးၾကပါတယ္။ ၿပီးမွ ေရတံခြန္ ကိုသြားၾကတာ ေတာင္ေတြကို တက္လိုက္ရတာ ဘယ္ႏွစ္ေတာင္ မွန္းကို မသိ ေတာ့ပါဘူး။ စကား တေျပာေျပာနဲ႔ ေမာေမာ ပန္းပန္း တက္ခဲ့ၾကတာ ေပ်ာ္လို႔ေပါ့။ ေန႔လည္မွာ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းတေက်ာင္း ေတြ႔ေတာ့ ဆာဆာနဲ႔ ထမင္း၀င္ စားၾကရတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း က ဟင္းေပါင္းနဲ႔ ပဲငပိနဲ႔ စားလို႔ ေကာင္းလိုက္တာ။ စားေသာက္ၿပီး ဘုန္းႀကီးကို ၀တၳဳေငြ ကပ္ၿပီး ျပန္ခရီး ဆက္ၾကတယ္။ တက္လိုက္ ဆင္းလိုက္နဲ႔ ေတာင္ေတြ ကလည္း မ်ားလိုက္တာ လို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ ညေနေစာင္း ေရာက္ေတာ့ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းတေက်ာင္း ေတြ႔ျပန္တယ္။

ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဘုန္းႀကီးက ဌက္ေပ်ာသီး ေတြ ခ်ေကၽြးလို႔ ဆာဆာနဲ႔ စားၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရတံခြန္ကို ဆက္ သြားၾကတယ္။ ေရတံခြန္ မွာ ခနေနၿပီး ဘုရားေပၚ ျပန္သြားမယ္ ဆိုေတာ့ ေတာင္ထပ္ တက္ရမယ္တဲ့။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာင္ကလည္း မက္ေစာက္ လိုက္တာ။ ေယာက္်ားေလး ႏွစ္ေယာက္က ကၽြန္မတို႔ကို တက္ႏိုင္ ပါ့မလားတဲ့။ ကၽြန္မ တို႔လည္း အရံႈး မေပးပဲ ရတယ္၊ တက္ႏိုင္တယ္ လို႔ေျပာေတာ့ ဒါဆို တက္ၾကမယ္ ဆိုၿပီး တက္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ ေျပာသလိုပဲ ေတာင္ကလည္း မတ္လိုက္တာ ေတာင္နဲ႔ မ်က္ႏွာ နဲ႔ေတာင္ ထိလုမတတ္ ပါပဲ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဘုရား ရင္ျပင္ေတာ ္ကို ေရာက္မွပဲ စိတ္ေအး ရပါတယ္။ တည္းခိုခန္း ျပန္ၿပီးနား၊ ထမင္း သြားစားၾကၿပီး view point ဆိုင္ကို သြားထိုင္ၾကတယ္။ အဲဒီ ဆိုင္ေလးက ထိုင္လို႔ ေကာင္းတယ္။ တေန႔လံုး ေမာပန္းသမွ် ဒီဆိုင္ေလး ေရာက္မွပဲ အနားယူ ရပါတယ္။

(ခရီးၾကမ္းႀကီးကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးသြားခဲ့ၾကတဲ့ ေရတံခြန္)

ေနာက္မွ သိရတာက ေရတံခြန္က ခရီးေတာ့ ၾကမ္းတယ္။ သိပ္အေ၀းႀကီးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ သူတို႔ေတြ လမ္းမွားၿပီး သြားလို႔ ဒီေလာက္ ၾကာေနတာတဲ့။ သူတို႔ ကေတာ့ မွင္ေသေသနဲ႕ သူတို႔ မမွားသလိုပဲ။ ကၽြန္မ တို႔ကို စိတ္ပူမွာ စိုးလို႔ ဘာမွ မေျပာပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီေန႔က ေတာင္ေတြ တေတာင္တက္ တေတာင္ဆင္းနဲ႔ သြားခဲ့ၾကတာ၊ ေခ်ာက္ကမ္းပါးနား ကေန အသဲ တထိပ္ထိပ္နဲ႔ သြားခဲ့ၾကတာ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္ ေတာ့ပါဘူး။ တဦးနဲ႔တဦး လည္း ပိုလို႔ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ သြားၾကတယ္။ ေနာက္တေန႔ ေတာ့ ေတာင္တက ္ထားတဲ့ အရိွန္နဲ႔ ဘယ္မွ မသြားႏိုင္ေတာ ပါဘူး။ တည္းခိုခန္း မွာပဲ နားေနၾကရတယ္။

ေနာက္တေန႔ မွာေတာ့ မသြားရ ေသးတဲ့ က်ီးကန္းပါးစပ္ ဘက္ကို သြားပါတယ္။ ၿပန္လာၿပီးေတာ့ တေန႔လံုး နားလိုက္ၾကပါတယ္။ ညဘက္ မွာေတာ့ ဘုရားရီွခိုး ပုတီးစိပ္ေပါ့။ ေနာက္တေန႔ မနက္ အေစာႀကီး ဘုရားေပၚ ကေန ျပန္ဆင္း လာတာ အသြား တုန္းကထက္ ျမန္ၿပီး ေျပးဆင္းၾကတာ ေတာင္ေအာက္ကို ေစာလို႔ ေရာက္ေန ေတာ့တယ္။ ေတာင္ေအာက္ ကင္ပြန္းစခန္း ေရာက္ေတာ့ ထမင္းစားၾကၿပီး ခနေနေတာ့ ကားၿပန္စီး လာၾကတယ္။ တလမ္းလံုး အေတြး ကိုယ္စီနဲ႔ ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းၿပီး လိုက္လာၾကတယ္။ အျပန္ ခရီးမွာေတာ့ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အနစ္နာခံ တတ္တဲ့စိတ္ေတြ၊ လိုက္ေလ်ာ တတ္တာေတြ၊ သည္းခံ တတ္တဲ့ စိတ္ေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ ပိုလို႔ ခ်စ္ခင္ ခဲ့ၾကတယ္။

ကၽြန္မ စဥ္းစား လိုက္တိုင္း မ်က္ရည္က် ရတယ္။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ သူေတြနဲ႔ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ေနရာေလး ကို ခဲြခဲ့ရ လို႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေလာေလာဆယ္ ကိုယ္ေနရတဲ့ ေနရာမွာ ႀကိဳးစားခြင့္ ရၿပီး ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ေနရာေလး အတြက္ တခုခု အက်ိဳးျပဳ ႏိုင္မယ္ဆို ေနရ က်ိဳးနပ္ပါၿပီ။

ကိုမင္းကိုႏိုင္ေမြးေန႔အမွတ္တရ

ကိုမင္းကိုႏိုင္ရဲ႔ (၄၇) ႏွစ္ျပည့္္ေမြးေန႔မွာ ႏိုင္ငံတကာ ေက်ာင္းသားမ်ားသို႔ ဆိုၿပီး သူကိုယ္တိုင္ ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကား ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ေအာ္ သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ အားလံုးနဲ႔ေ၀းတဲ့ေနရာမွာ အက်ဥ္းက် ခံေနရတယ္။ ကိုမင္းကိုႏိုင္ရဲ႔ တိုင္းျပည္အေပၚ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔လႊတ္မႈ၊ အသက္ကို ပဓာနမထားပဲ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ တိုက္ပဲြ၀င္ေနတာဟာ ကၽြန္မတို႔ရဲ႔ ရင္ထဲမွာ ဂုဏ္ယူစရာ၊ အတုယူစရာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုမင္းကိုႏိုင္ရဲ႔ လူငယ္ဘ၀တေလွ်ာက္ သက္တမ္းမွာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္နီးပါး အက်ဥ္းခ်ထားခဲ့ၾကတယ္။ အခုလည္း (၆၄)ႏွစ္ ထပ္ၿပီး အက်ဥ္းခ်ထားလိုက္ျပန္ၿပီ။ လူကိုသာ အက်ဥ္းခ်ထားလို႔ရမယ္၊ စိတ္ဓါတ္ကို ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွာ အက်ဥ္းခ်ထားလို႔မရပါဘူး။

ကိုမင္းကိုႏိုင္ အျမန္ဆံုးလြတ္ေျမာက္ၿပီး တုိင္းျပည္အက်ိဳးကို အေကာင္းဆံုး ထမ္းရြက္ႏိုင္ပါေစ။ ၀ါသနာပါတဲ့ အႏုပညာအလုပ္ကိုလည္း ပံုေဖၚႏိုင္ ပါေစ။ ညီအကိုေမာင္ႏွမအားလံုး လူထုအားလံုးရဲ႔ အားေပးကူညီမႈနဲ႔ ေမတၱာကို ထာ၀ရရရိွေနမွာပါ။

အခ်စ္ရဆံုးညီမေလးေမြးေန႔

ဒီေန႔ဟာ အခ်စ္ဆံုးညီမေလးရဲ႔ ေမြးေန႔ပါ။

ညီမေလးေရ ဘာလိုလိုနဲ႔ အသက္တႏွစ္ထပ္ႀကီးသြားျပန္ၿပီေနာ္။ ပိုရင့္က်က္လာရၿပီေပါ့။ အကိုႏွစ္ေယာက္ရိွတဲ့ မမဘ၀မွာေတာ့ ညီမေလးတေယာက္ရလာကတည္းက အရမ္း၀မ္းသာၿပီး အရမ္းခ်စ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဘ၀မွာလည္း အေကာင္းဆံုးေတြပဲ ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တယ္။ အသိဥာဏ္ ပညာထက္ျမက္ၿပီး ရင့္က်က္တဲ့ သူတေယာက္ ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တယ္။ စိတ္အေျခခံေကာင္းတဲ့ ညီမေလးကလည္း စိတ္ထားေကာင္းတဲ့ သူတေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္းေတြအေပၚမွာလည္း အင္မတန္မွ အနစ္နာခံ အႏြံတာခံလို႔ အားလံုးရဲ႔ ခင္မင္မႈကိုအမ်ားဆံုးရခဲ့ၿပီး သူငယ္ခ်င္းအားလံုးရဲ႔ တိုင္ပင္စရာ ျဖစ္ခဲ့တာေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းေတြ တခုခုျဖစ္ၿပီဆိုရင္လည္း ညီမေလးကိုပဲ တိုင္ပင္လို႔ ညီမေလးကပဲ ေျဖရွင္းေပးခဲ့ႏိုင္တယ္။

အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္လည္း အားလံုးကညီမေလးကို တျခားသူထက္ ခ်င္ၾကခင္ၾကတာေပါ့။ အိမ္မွာ အငယ္ဆံုး ဆိုေတာ့ အားလံုးရဲ႔ အလိုလိုက္ျခင္းကိုလည္း ခံရတယ္။ ညီမေလးကို ခ်စ္ၾကခင္ၾကရင္ မမကလည္း အလိုလို ေက်နပ္ေနမိတယ္။ အလိုလိုကို ေပ်ာ္ေနတာပဲ။

ေဖႀကီးမိတ္ေဆြဦးမိုးဟိန္း (ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႔သား) က အခုထိ ညီမေလးကို ဖြားသီလရွင္လို႔ပဲ ေခၚပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ညီမေလးမေမြးခင္ ဗိုက္ထဲမွာကတည္းက ေဖႀကီးက ဒုလၻရဟန္း၀တ္ တရားထိုင္၊ ၿပီးေတာ့လည္း ေဆးလိပ္ကို အၿပီးျဖတ္လို္က္လို႔ပါပဲ။ ႏွစ္ႏွစ္သံုးႏွစ္အရြယ္က်ေတာ့လည္း အဖြားနဲ႔အတူတူ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဥပုပ္ေစာင့္ပါတယ္။ ညေနဆိုရင္ေတာ့ ထမင္းစာလို႔ တထိုင္ဥပုပ္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ပု၀ါေလးသိုင္းၿပီး အဖြားနဲ႔ ဥပုပ္သြားေစာင့္တဲ့ပံုစံက တကယ့္ကို လူႀကီးေလး တေယာက္လို ပါပဲ။ ငယ္ငယ္ကထဲက ဘုရားတရားကို ကိုင္းရိႈင္းတဲ့ ညီမေလးပါ။ အခုခ်ိန္ထိ ငယ္ငယ္တုန္းက ကေလးေလးလိုပဲ ျမင္ေယာင္ဆဲပဲ ညီမေလးေရ။

(အရုပ္အရမ္းႀကိဳက္တဲ့ ညီမေလးအတြက္)

ညီမေလးရဲ႔ ေမြးေန႔တိုင္းအတူတူ ရိွေနၾကပါ။ ဒီႏွစ္မွာေတာ့ အေ၀းကို ေရာက္ေနၾကၿပီ။ အေ၀းကေနပဲ ဆုေတြေတာင္းေပးေတာ့မယ္ေနာ္။

မိဘကိုလည္း အလုပ္အေကၽြးျပဳႏိုင္ပါေစ။ စိတ္ထဲရိွတဲ့အတိုင္း လုပ္ကိုင္ႏိုင္ပါေစ။ အျဖစ္ခ်င္ဆံုးဆႏၵေတြအားလံုး အျမန္ျပည့္၀ပါေစ။ စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္က်န္းမာနဲ႔ လိုရာျပည့္စံုၿပီး သာသနာျပဳႏိုင္ေသာ သူျဖစ္ပါေစ။

မမ

အမိႈက္ပံုသို႔ အလည္တေခါက္

ဒီအမိႈက္ပံုေပၚမွာ အိမ္ေလးေတြ အမ်ားႀကီးရိွတယ္ ကၽြန္မတက္လို႔မရခဲ့တဲ့ ေနရာေလးေပါ့။

(ရင္နင့္ေအာင္ ခံစားရတဲ့ ပံုေလးေပါ့)

ဒီကေလး ဘာေတြ စဥ္းစားေနပါလိမ့္လို႔ ေတြးေနတာ

လူေတြရဲ႔ ဘ၀ေတြ ဘာေၾကာင့္ မတူညီရတာလဲ……….ကၽြန္မအထပ္ထပ္ စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ စနစ္ဆိုးႀကီးရဲ႔ သားေကာင္ေတြ အျဖစ္ ဘယ္အခ်ိန္အထိ ေနရအံုးမွာလဲ။ ကၽြန္မတို႔ရင္ဘတ္ခ်င္းတူတဲ့သူေတြေပါ့။ မဲေဆာက္ၿမိဳ ႔ရဲ႔ အမိႈက္ပံုဆိုတာကို သြားခဲ့ၾကတယ္။ အမိႈက္ပံုမွာ ဘယ္သူေတြ ေနၾကတာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ဒီေလာက္ဆိုးရြားတဲ့ ေနရာမွာေနေနၾကတာလဲ ဆိုတာ ကၽြန္မ အရမ္းသိခ်င္တာၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ဒီေန႔မွာေတာ့ ကၽြန္မရဲ ႔ ဆႏၵျပည့္၀သြားခဲ့ပါတယ္။ အမိႈက္ပံုက မဲေဆာက္ၿမိဳ႔ ကေန ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀းမွာ ရိွပါတယ္။ အရမ္းသြားခ်င္ေနတဲ့ ကၽြန္မတလမ္းလံုးရင္ေတြခုန္လိုေပါ့။ တလမ္းလံုးလည္း ေရာက္ၿပီလား ေရာက္ၿပီလားနဲ႔ ေမးေနလိုက္တာ မေရာက္ေသးပါဘူးဆိုၿပီး ေျပာယူရပါတယ္။

အမိႈက္ပံုရိွတဲ့ ေနရာရဲ႔လမ္းထိပ္မွာပဲ အနံ႔ဆိုးဆိုးကို ရလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မ တို႔ကားကို၀င္လာၿပီး အမိႈက္ပံုနားမေရာက္ခင္ ကားကိုရပ္လိုက္ေတာ့ ကေလးတသိုက္နဲ႔ အမိ်ဳးသမီးေတြကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ အမိႈက္ေတြျပည့္ေနတဲ့ ကန္ကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ အနားမွာ ေက်ာင္းေလးတေက်ာင္း ကိုေတြ႔တယ္။ ေမးၾကည့္ေတာ့ ဒီက ကေလးေတြတက္တဲ့ေက်ာင္းပါတဲ့။ ကၽြန္မတို႔လည္းပါလာတဲ့ မုန္႕တခ်ိဳ ႔ကို ေ၀ေပးေတာ့ လက္အုပ္ေလးေတြခ်ီၿပီး ` ဆ၀ါဒီ ခပ္´ တဲ့။ တခ်ိဳ႔ကေလးက ေပးတာေတာင္ မယူပါဘူး။ အတင္းေပးမွပဲ ယူပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မရင္ထဲ နင့္ေနေအာင္ ခံစားလိုက္ရတယ္။ ကေလးေတြမွာ ဖိနပ္ေတာင္မရိွၾကပါဘူး။ အမိႈက္ပံုအျမင့္ႀကီးမွာ အိမ္ေလးေတြအမ်ားႀကီးေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အိမ္ေျခစုစုေပါင္း တရာေက်ာ္တယ္တဲ့။ ဒါဆို လူဦးေရကို ခန္႔မွန္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလးရာေက်ာ္ႏိုင္တာေပါ့။

အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ကို အမိႈက္ပံုေပၚ တက္လို႔ရတယ္ေျပာေတာ့ ကၽြန္မလည္း အမိႈက္ပံုေပၚကို တက္မလို႔ သြားလိုက္တာ ေျခေထာက္ႀကီး ကၽြံ၀င္သြားလို႔ ဆက္မသြားရဲေတာ့ပဲ အတူပါလာတဲ့ ညီမေလးရဲ႔လက္ကို အတင္းဆြဲၿပီး ျပန္ထြက္ခဲ့ရတယ္။ သူတို႔ေလးေတြကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖိနပ္မပါပဲ ေျပးတက္ေျပးဆင္းနဲ႔ ဒီ အမိႈက္ပံုနဲ႔ ေတာ္ေတာ္အကၽြမ္းတ၀င္ ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။ မိုးတြင္းဆိုရင္ေတာ့ ပိုလို႔ဆိုးမဲ့အေျခအေနပါပဲ။ လမ္းကလည္း ရႊံ႔ေတြနဲ႔ ပိုလို႔ညစ္ပတ္ၿပီး အနံ႔အသက္လည္း ေတာ္ေတာ္ဆိုးေနမွာပါ။ က်န္းမာေရးကို ၾကည့္ရင္လည္း ေရရွည္မွာ ေရာဂါျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ ဒီမွာ ေနႏိုင္ၾကတာဟာ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ဆိုးရြားတဲ့ အေျခအေနကိုေရာက္ေနၾကတာလဲ။ ဘယ္သူမွေတာ့ ဒီလိုဆိုးရြားတဲ့ေနရာမွာ ေနခ်င္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေျခအေနတခုေၾကာင့္ သူတို႔ေတြ ေနေနၾကတာပါ။ ဒါဟာ စစ္အုပ္စုမွာ တာ၀န္အရိွဆံုးေပါ့။ သူတို႔ေတြ အာဏာမက္ေလ ျပည္သူေတြ ဒုကၡေရာက္ေလေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ကၽြန္မတို႔အေနနဲ႔ တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က သူတို႔ေလးေတြကို တခုခု ကူညီခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၀မ္းေျမာက္မိမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ေနာက္တေခါက္ အခြင့္အေရးရရင္ သြားဖို႔ စိတ္ကူးထားမိပါတယ္။

အစျပဳခဲ့ေသာ..

ဒီေန႔ ၂၀၀၉ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာ(၇) ရက္ေန႔ ဘေလာ့ေလးမွာ စၿပီ ေျခရာခ်ခဲ့တယ္။ ခံစားခ်က္ေတြ ေဝမွ်ရာ ဝန္းက်င္ေလးတစ္ခု၊ တခါတရံ ဗဟုသုတ တိုက္ေကၽြးရာ၊ တခါတရံ လႈပ္ရွားမႈေလးတစ္ခု၊ တခါတရံ က်မရဲ႕အေတြးအျမင္ေလးေတြ ဖလွယ္ရာ ေနရာေလးတစ္ခု၊ စိတ္ခြန္အားျဖစ္ေစမယ့္ ရသေလးတစ္ခု၊ ဘဝတိုက္ပဲြရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းေလးတစ္ခုအျဖစ္ တည္ေနရာ၊ စိတ္ကူးေလးေတြကို ပံုေဖၚေနမယ့္ အလြမ္းရပ္ဝန္းေလး တစ္ခု၊ ....ေပါ့။