ခ်စ္ခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အမွတ္တရ

ကၽြန္မ ဒီေန႔ စိတ္ေတြရႈပ္ေထြးေနတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ အလုပ္ေတြ လည္း မ်ားေနတာ တေၾကာင္း မိဘ နဲ႔ ညီမေလးကို လြမ္းတာက တေၾကာင္းေပါ့။ တခါတေလ ဒီလိုပါပဲ ကိုယ့္ေမြးရပ္ေျမနဲ႔ဲ ေ၀းေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေန ရတာ တခုခု လိုေနသလိုပဲ။

အဲဒီ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မက ညီအမလို တိုင္ပင္လို႔ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကို အရမ္း သတိရတယ္။ သူတို႔ကို ရင္ဖြင့္ခ်င္တယ္။ ကၽြန္မတို႔ဟာ ေတြ႔လိုက္ရင္ ကိုယ့္မိသားစု အေၾကာင္း၊ ကိုယ့္အေၾကာင္း ေျပာရတာနဲ႔တင္ မကုန္ႏိုင္ ပါဘူး။ အခုေတာ့ တခါတရံမွ အဆက္အသြယ္ ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေတြနဲ႔ ကိုယ့္အေၾကာင္း၊ သူ႔တို႔ အေၾကာင္း ေျပာၾကရင္း ကိုယ့္ရဲ႔ ဆရာမေတြ၊ ဆရာေတြအေၾကာင္း၊ ကိုယ္ခ်စ္ခင္တဲ့ သူေတြ အေၾကာင္း ေမးရတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ေတြကလည္း ကိုယ့္လိုပဲ ကၽြန္မကို အရမ္း ေတြ႔ခ်င္ ေနတာပါ။ သူတို႔လည္း ကိုယ့္ကို သူတို႔ အေၾကာင္း ေျပာခ်င္ေနတာေပါ့။ အဲဒီအခါ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကိုျပန္ေရာက္ သြားခ်င္ မိတယ္။ ေက်ာင္းတက္ ေနတုန္း ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ေတြ ေန႔တိုင္း ေတြ႔ေနရၿပီး ေျပာစရာ စကားကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မကုန္ႏိုင္ပါ ဘူးေလ။

ဒီအခ်ိန္ဆို အလြမ္းဆံုး ကေတာ့ က်ိဳက္ထီးရိုး ဘုရားပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ က်ိဳက္ထီးရိုး ဘုရား သြားခဲ့ၾကတာ ကို ျပန္ျမင္ေယာင္ ေနမိတယ္။ ရန္ကုန္ကေန ဘုရားဖူးကားႀကီးနဲ႔ သြားရင္ က်ိဳက္ထီးရိုး ကင္ပြန္းစခန္း အထိ ေရာက္ပါတယ္။ ကင္ပြန္းစခန္း ကေန ဘုရားေပၚကို သူငယ္ခ်င္း တစု ေျခလ်င္ ခရီး ဆက္ၾကပါတယ္။ ေတာင္ ေပၚကို ကားနဲ႔ တက္ရမွာ ေၾကာက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေတြကို ေယာက်္ားေလး သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ ကလည္း အလိုက္တသိနဲ႔ လိုက္ ေပးၾကပါတယ္။ ကင္ပြန္းစခန္း ကေန စၿပီး ေလွ်ာက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ သူငယ္ခ်င္းထဲက ကၽြန္မတို႔ ေနာက္ေခၚတဲ့ နာမည္ (ဟာက်ဴလီ ငေပ်ာ့) ဆိုတဲ့ တေယာက္က ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ငိုပါ ေတာ့တယ္။

ကၽြန္မ တို႔လည္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေအာင္ ျဖစ္သြားၿပီး ဘာျဖစ္လဲ ေမးေတာ့ ငါမတက္ႏိုင္ေတာ့ ဘူးတဲ့။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကင္ပြန္းစခန္း က ေစ်းဆိုင္ ေတြေတာင္ မဆံုးေသးပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔လည္း ငိုအားထက္ ရည္အားသန္ သူ႔ကို အားေပးရတာ အခုမွ အစပဲ ရိွေသးတယ္လို႔။ ေစ်းဆိုင္ေတြေတာင္ မဆံုးေသးဘူး လို႔ ဆိုေတာ့ အငို ရပ္သြားပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ေယာက်္ားေလး သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ က မတက္ႏိုင္လည္း ကိစၥ မရိွဘူး ကားနဲ႔ တက္ၾကမယ္ ဆိုၿပီး ေခ်ာ့ပါတယ္။ ကားနဲ႔ တက္ရမွာကို ပိုေၾကာက္ေတာ့ ရပါတယ္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တက္ပါ့မယ္တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ ဆက္တက္ခဲ့ၾကတာ ေနာက္ေတာ့လည္း သူက ကၽြန္မတို႔ ထက္ေတာင္ ေရွ႔ေရာက္ ေနျပန္ပါတယ္။

ေယာက်္ားေလး သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ကလည္း ရီစရာေတြ ေျပာလိုက္၊ ကၽြန္မ တို႔ကို အားေပးလိုက္ နဲ႔ တက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တလမ္းလံုး လည္း အစားေတြ စားလိုက္၊ ေရေသာက္လိုက္၊ တဲေလး ေတြေတြ႔ရင္ ထိုင္ၿပီး နားလိုက္ၾကနဲ႔ ေပ်ာ္စရာပါပဲ။ နားတဲ့ အခ်ိန္က မ်ားေနလို႔ ေယာက်္ားေလး ႏွစ္ေယာက္က ခနခန သတိေပး ရပါတယ္။ ဘုရားေပၚ ကို ေနာက္က်မွာ စိုးလို႔တဲ့ေလ။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေလာလို႔သာ ကၽြန္မ တို႔လည္း အခ်ိန္မီ ဘုရားေပၚကို ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။ သြားတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္ လံုး ကၽြန္မတို႔ မိန္းကေလး ေတြက ပိုက္ဆံလည္း မကိုင္ရ၊ ဘာမွ မပူပင္ရပါဘူး။ ေယာက်္ာေလး သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္က အစအဆံုး အကုန္ လုပ္ေပးပါတယ္။ ပိုက္ဆံ ကအစ သူတို႔ပဲ စီစဥ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေတြ ကေတာ့ အခ်ိန္တန္ရင္ စားလိုက္ၾက၊ သံုးလိုက္ၾကနဲ႔ သူတို႔က ေနာက္က လိုက္ရွင္းပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေတြ ဘာမွ မလုပ္ရပါဘူး။ တည္းခိုခန္း ကလည္း သူတို႔ပဲ စီစဥ္လို႔ စိတ္ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ နဲ႔ တည္းခိုခဲ့ ရပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ကို အားကိုးရတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေတြပါ။

ကၽြန္မတို႔လည္း ေနလိုက္ၾကတာ ဘုရားေပၚမွာ သံုးည အိပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဘုရားေပၚမွာ တညအိပ္ၿပီး ေနာက္ တေန႔ မိုးလင္းေတာ့ ေရတံခြန္ကို သြားၾကမယ္တဲ့။ ကၽြန္မတို႔ ကေတာ့ သူတို႔ေျပာတဲ့ အတိုင္း သြားမယ္ဆို သြားလိုက္ တာပဲ။ အဲဒါနဲ႔ ေရတံခြန္ကို သြားလိုက္တာ ပထမ ရေသ့ေတာင္ ကိုျပန္ဆင္းၿပီး ဘုရား ရီွခိုးၾကပါတယ္။ ၿပီးမွ ေရတံခြန္ ကိုသြားၾကတာ ေတာင္ေတြကို တက္လိုက္ရတာ ဘယ္ႏွစ္ေတာင္ မွန္းကို မသိ ေတာ့ပါဘူး။ စကား တေျပာေျပာနဲ႔ ေမာေမာ ပန္းပန္း တက္ခဲ့ၾကတာ ေပ်ာ္လို႔ေပါ့။ ေန႔လည္မွာ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းတေက်ာင္း ေတြ႔ေတာ့ ဆာဆာနဲ႔ ထမင္း၀င္ စားၾကရတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း က ဟင္းေပါင္းနဲ႔ ပဲငပိနဲ႔ စားလို႔ ေကာင္းလိုက္တာ။ စားေသာက္ၿပီး ဘုန္းႀကီးကို ၀တၳဳေငြ ကပ္ၿပီး ျပန္ခရီး ဆက္ၾကတယ္။ တက္လိုက္ ဆင္းလိုက္နဲ႔ ေတာင္ေတြ ကလည္း မ်ားလိုက္တာ လို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ ညေနေစာင္း ေရာက္ေတာ့ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းတေက်ာင္း ေတြ႔ျပန္တယ္။

ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဘုန္းႀကီးက ဌက္ေပ်ာသီး ေတြ ခ်ေကၽြးလို႔ ဆာဆာနဲ႔ စားၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရတံခြန္ကို ဆက္ သြားၾကတယ္။ ေရတံခြန္ မွာ ခနေနၿပီး ဘုရားေပၚ ျပန္သြားမယ္ ဆိုေတာ့ ေတာင္ထပ္ တက္ရမယ္တဲ့။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာင္ကလည္း မက္ေစာက္ လိုက္တာ။ ေယာက္်ားေလး ႏွစ္ေယာက္က ကၽြန္မတို႔ကို တက္ႏိုင္ ပါ့မလားတဲ့။ ကၽြန္မ တို႔လည္း အရံႈး မေပးပဲ ရတယ္၊ တက္ႏိုင္တယ္ လို႔ေျပာေတာ့ ဒါဆို တက္ၾကမယ္ ဆိုၿပီး တက္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ ေျပာသလိုပဲ ေတာင္ကလည္း မတ္လိုက္တာ ေတာင္နဲ႔ မ်က္ႏွာ နဲ႔ေတာင္ ထိလုမတတ္ ပါပဲ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဘုရား ရင္ျပင္ေတာ ္ကို ေရာက္မွပဲ စိတ္ေအး ရပါတယ္။ တည္းခိုခန္း ျပန္ၿပီးနား၊ ထမင္း သြားစားၾကၿပီး view point ဆိုင္ကို သြားထိုင္ၾကတယ္။ အဲဒီ ဆိုင္ေလးက ထိုင္လို႔ ေကာင္းတယ္။ တေန႔လံုး ေမာပန္းသမွ် ဒီဆိုင္ေလး ေရာက္မွပဲ အနားယူ ရပါတယ္။

(ခရီးၾကမ္းႀကီးကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးသြားခဲ့ၾကတဲ့ ေရတံခြန္)

ေနာက္မွ သိရတာက ေရတံခြန္က ခရီးေတာ့ ၾကမ္းတယ္။ သိပ္အေ၀းႀကီးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ သူတို႔ေတြ လမ္းမွားၿပီး သြားလို႔ ဒီေလာက္ ၾကာေနတာတဲ့။ သူတို႔ ကေတာ့ မွင္ေသေသနဲ႕ သူတို႔ မမွားသလိုပဲ။ ကၽြန္မ တို႔ကို စိတ္ပူမွာ စိုးလို႔ ဘာမွ မေျပာပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီေန႔က ေတာင္ေတြ တေတာင္တက္ တေတာင္ဆင္းနဲ႔ သြားခဲ့ၾကတာ၊ ေခ်ာက္ကမ္းပါးနား ကေန အသဲ တထိပ္ထိပ္နဲ႔ သြားခဲ့ၾကတာ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္ ေတာ့ပါဘူး။ တဦးနဲ႔တဦး လည္း ပိုလို႔ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ သြားၾကတယ္။ ေနာက္တေန႔ ေတာ့ ေတာင္တက ္ထားတဲ့ အရိွန္နဲ႔ ဘယ္မွ မသြားႏိုင္ေတာ ပါဘူး။ တည္းခိုခန္း မွာပဲ နားေနၾကရတယ္။

ေနာက္တေန႔ မွာေတာ့ မသြားရ ေသးတဲ့ က်ီးကန္းပါးစပ္ ဘက္ကို သြားပါတယ္။ ၿပန္လာၿပီးေတာ့ တေန႔လံုး နားလိုက္ၾကပါတယ္။ ညဘက္ မွာေတာ့ ဘုရားရီွခိုး ပုတီးစိပ္ေပါ့။ ေနာက္တေန႔ မနက္ အေစာႀကီး ဘုရားေပၚ ကေန ျပန္ဆင္း လာတာ အသြား တုန္းကထက္ ျမန္ၿပီး ေျပးဆင္းၾကတာ ေတာင္ေအာက္ကို ေစာလို႔ ေရာက္ေန ေတာ့တယ္။ ေတာင္ေအာက္ ကင္ပြန္းစခန္း ေရာက္ေတာ့ ထမင္းစားၾကၿပီး ခနေနေတာ့ ကားၿပန္စီး လာၾကတယ္။ တလမ္းလံုး အေတြး ကိုယ္စီနဲ႔ ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းၿပီး လိုက္လာၾကတယ္။ အျပန္ ခရီးမွာေတာ့ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အနစ္နာခံ တတ္တဲ့စိတ္ေတြ၊ လိုက္ေလ်ာ တတ္တာေတြ၊ သည္းခံ တတ္တဲ့ စိတ္ေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ ပိုလို႔ ခ်စ္ခင္ ခဲ့ၾကတယ္။

ကၽြန္မ စဥ္းစား လိုက္တိုင္း မ်က္ရည္က် ရတယ္။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ သူေတြနဲ႔ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ေနရာေလး ကို ခဲြခဲ့ရ လို႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေလာေလာဆယ္ ကိုယ္ေနရတဲ့ ေနရာမွာ ႀကိဳးစားခြင့္ ရၿပီး ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ေနရာေလး အတြက္ တခုခု အက်ိဳးျပဳ ႏိုင္မယ္ဆို ေနရ က်ိဳးနပ္ပါၿပီ။