တခါတုန္းက ဒီဇင္ဘာ

(လြမ္းေမာစရာ ဘဲြ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမႀကီး)

ဒီဇင္ဘာလ ကိုကၽြန္မ အရမ္းခ်စ္တယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ကၽြန္မကို ခ်စ္တတ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တဲ့ သူတေယာက္ ကို ေတြ႔လိုက္ရလို႔ပါ။ ၿပီးေတာ့ ဘ၀မွာ ညီအမ ေတြလို အင္မတန္ ခ်စ္ခင္ခဲ့ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ေတြနဲ႔ ေတြ႔ခဲ့ရလို႔ ပါပဲ။ ေဆာင္းတြင္းရဲ ႔ ဒီဇင္ဘာလ တလမွာေပါ့….. ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းႏွစ္ရွည္္ ပိတ္ထားၿပီး ေက်ာင္းျပန္ ဖြင့္မယ္ ဆိုေတာ့ ကၽြန္မ အရမ္းေပ်ာ္တာ ပဲေလ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ဂုဏ္ထူးတန္း ကို ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ တက္ခြင့္ ရလို႔ပါ။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္း ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားနဲ႔ ေ၀းကြာၿပီး သိပ္မရင္ႏွီးေသး တဲ့ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္က ဆက္သြယ္ၿပီး ေက်ာင္းတက္ဖို႔ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းစတက္တဲ့ ေန႔မွာ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ ခ်ိန္းၿပီး တက္ရမဲ႔ အတန္းကို သြားခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီတုန္းက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ထဲမွာ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္နဲ႔ေပါ။့ ကၽြန္မတို႔ ဓါတုေဗဒေမဂ်ာ (ဂုဏ္ထူတန္း)မွာ ေက်ာင္းသား အားလံုး ႏွစ္ရာေက်ာ္ ရိွပါတယ္။ စတက္တဲ့ ေန႔မွာပဲ သူ႔ကို သတိ ထားလိုက္မိ ပါတယ္။ အေႏြးထည္ ထူထူ၀တ္ထားတဲ့ သူ႔ကို အားလံုး ထဲမွာ အမွတ္ ထင္ထင္ ေတြ႔လိုက ္ရတယ္။ ၿပံုးၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စကားေျပာေနတဲ့ သူ႔ကို ရင္ထဲမွာ တသက္စာ အမွတ္ရသြားေစတာ ကေတာ့ ေမ့လို႔ မရပါဘူး။ အဲဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တာ စစပိုင္း သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ထဲ ရိွတဲ့ ကၽြန္မတို႔ ေတာ္ေတာ္ ပ်င္းခဲ့တာ။ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ဆိုေတာ့ ဘယ္မွလဲ မသြားျဖစ္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရလာရင္ အရမ္း ေကာင္းမွာပဲလို႔ ေျပာေန ခဲ့ၾကတာ။ ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္မ အပါအ၀င္ မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္း ခုႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေယာက္်ားေလး သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ ရၿပီး ညီအမ မက ခ်စ္ခင္ ခဲ့ၾကတာ အခုထိပါပဲ။

တေယာက္ရဲ႔ အက်ိဳးကို တေယာက္က လိုလားၿပီး တိုင္တိုင္ပင္ပင္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ နဲ႔ေနၾကလို႔ တျခား သူေတြရ႔ဲ တအံ့တၾသနဲ႔ ခ်ီးမြန္းတာ ကိုလည္း ခံရတဲ့ အထိပါပဲ။ တေယာက္က တခုခု လုပ္ခ်င္တယ္ဆို တေယာက္က ျဖည့္ဆည္း ေပးဖို႔လဲ ၀န္မေလး ခဲ့ပါဘူး။ ဂုဏ္ထူတန္း ဆိုေတာ့ စာေတြ ကလည္းမ်ား ပရက္တီကယ္ (လက္ေတြ႔) ခ်ိန္ကလည္း မ်ားနဲ႔ မနက္ ခုႏွစ္နာရီ ကစၿပီး ေက်ာင္းတက္ရတာ ညေန ငါးနာရီမွ ၿပီးပါတယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ ပထမဆံုး တဲြတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက လွည္းတန္း(ကမာရြတ္) မွာ ေနပါတယ္။ ေက်ာင္းနဲ႔ နီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္း အားလံုး ရဲ႔ဒဏ္ကို အခံရဆံုး ပဲေပါ့။ ကၽြန္မတို႔ေတြ စာေမးပဲြနီးရင္ လည္းအားလံုး စုအိပ္ၿပီး စာလုပ္ၾကရပါတယ္။ အဲဒီ အခါ ဆိုလည္း သူ႔အိမ္မွာေန သူ႔အိမ္မွာစားရင္း စိတ္ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ နဲ႔ ေဆြမ်ိဳးရင္း ေတြလို ေနခဲ့ စားခဲ့ ရပါတယ္။ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ ကလည္း တကယ့္ ကို ေက်းဇူးရွင္ ေတြပါ။ ေယာက္်ားေလး ႏွစ္ေယာက္ ကလည္း အကိုေတြ လို ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ ခ်စ္ခင္ ခဲ့ၾကတယ္။

(ဂ်ပ္ဆင္ခန္းမႀကီးကလည္း အထင္ကရ)

အဲဒီ လိုနဲ႔ပဲ ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေက်ာင္းမွာဆို ေနရာကုန္ ေလွ်ာက္သြားၿပီး မေတြ႔ရတဲ့ ေနရာ မရိွ သေလာက္ ပါပဲ။ ဆရာမေတြ ကလည္း သမီးတို႔က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ထဲမွာ တက္ရလို႔ အရမ္း ကံေကာင္းတဲ့ သူ ေတြတဲ့။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ထဲမွာ မ်ားမ်ားသြား ဆိုၿပီး ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔က လည္း ဆရာမ စကားကို ေျမ၀ယ္မက် နားေထာင္ၿပီး အကုန္လံုးကို ေလွ်ာက္သြားတာ ပါပဲ။ စိတ္တူကိုယ္တူနဲ႔ ဆိုေတာ့ ဘာလုပ္လုပ္ တတဲြတဲြနဲ႔ အရမ္းကို ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတဲ့ေန႔ေတြပါ။ သူ႔ကို ၾကည့္ရတာလည္း သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေတြနဲ႔ အရမ္း ေပ်ာ္ေနပံုပါပဲ။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ကလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ န႔ဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ပံုစံေလးပါပဲ။ သူ႔ကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ေတာ့ အၿမဲလိုလို အေႏြးထည္ ၀တ္ထား တတ္ပါတယ္။

ေနာက္မွ သိရတာက သူက အားကစားကို လိုက္စားတယ္တဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ အေႏြးထည္ ကို ၀တ္တာတဲ့။ ေဘာလံုး ကန္တာ အရမ္း ေကာင္းတယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း မယံုတ၀က္ နဲ႔ ဟုတ္ပါ့မလား လို႔ေပါ့။ ေနာက္က်မွ ေက်ာင္းမွာ ေဘာလံုးပဲြ လုပ္မွ သူက ဓါတုေဗဒရဲ႔ လက္ေရြးစင္ တေယာက္ အျဖစ္ ၀င္ကစား တာ ကို ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီအခါ မွာလည္း ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္း ေတြက အၿမဲတမ္း အားေပးေနက်ပါ။

သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေတြကလည္း ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္း အုပ္စု ေဘာလံုးပဲြကို ေရာက္လာတာနဲ႔ သူ႔ကို `ေဟ့….. မင္းရဲ႔အားေဆး ေရာက္လာၿပီ´ ဆိုၿပီး ေအာ္ပါ ေတာ့တယ္။ သူက လည္း အဲဒီ အခ်ိန္ ၿပံဳးၿပီး ၾကည့္ေန ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက ္အေရးႀကီးႀကီး ေဘာလံုးပဲြ ကိုေတာ့ မေရာက္ေရာက္ ေအာင္ သြားအားေပး ပါတယ္။ အဓိက အသြား ခ်င္ဆံုး ကေတာ့ ကၽြန္မပါ။ ေဘာလံုးပဲြကို ေအာ္ဟစ္ အားေပးၿပီး ႏိုင္ရင္ ေတာ့ ၀မ္းသာအားရ ျပန္လာ ရတာေပါ့။ ရံႈးတဲ့အခါ မွာေတာ့ အျပန္လမ္း တေလွ်ာက္ ကၽြန္မတို႔သူငယ္ခ်င္း အားလံုး စကား မေျပာႏိုင္ၾကပဲ ကိုယ္ရဲ႔ ေမဂ်ာ အစား ၀မ္းနည္း ေနၾကရတာေပါ့။

ကၽြန္မတို႕ေမဂ်ာကို အၿမဲလိုလို အႏိုင္ယူတဲ့ ေဘာလံုး အသင္းကေတာ့ `Law (ဥပေဒ) ေမဂ်ာ´ ပါ။ သူတို႔ႏိုင္လို႔ ကၽြန္မတို႔ကို မခံႏိုင္ေအာင္ ေျပာတဲ့ အခါ ကၽြန္မတို႔ ကလည္း ျပန္ေျပာတာေပါ့။ `အႏိုင္အရံႈးက အဓိက မဟုတ္ဘူး၊ ယွဥ္ၿပိဳင္ျခင္းသာ အဓိက´ ဆိုၿပီး မႏိုင္ႏိုင္ေအာင္ ေျပာဆိုပါတယ္။ ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ ဆိုရင္ေတာ့ `ယွဥ္ၿပိဳင္ ႏိုင္ရမည္´ ဆိုၿပီး ျပန္ေျပာပါတယ္။ သူေဘာလံုး ကန္တာက အရမ္းၾကည့္လို႔ ေကာင္းတယ္ လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကို ေျပာေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ေတြက အျဖစ္သည္းလြန္းတယ္ ဆိုတဲ့ပံုနဲ႔ ကၽြန္မကို ၾကည့္ၾကတာေပါ့။ ကၽြန္မ ကလည္း ကၽြန္မ ပါပဲ ေလ။ သူ ဘာလုပ္လုပ္ အၿမဲၾကည့္လို႔ ေကာင္းေန တာပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကေတာ့ ကၽြန္မကို တခါတေလ အားမလို အားမရ ျဖစ္ၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္ရတာလဲ ဆိုတဲ့ ပံုစံနဲ႔ေပါ့။

သူ႔ေမြးေန႔ ေရာက္ရင္လည္း ေရႊတိဂံုဘုရား ကိုသြားလို႔ သူ႔အတြက္ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈ လုပ္ၿပီး ဆုေတြ ေတာင္းရတာ အေမာေပါ့။ အဲဒီ အခါမွာလည္း သူငယ္ခ်င္း ေတြက ပါရမီျဖည့္ဘက္ ေတြပဲေပါ့။ ထူးျခားတာ ကေတာ့ သူ႔ေမြးေန႔နဲ႔ ကၽြန္မေမြးေန႔ က တပတ္ပဲ ကြာပါတယ္။ သူနဲ႔ ကၽြန္မက ေမြးရက္လည္း အတူတူပါပဲ။ သူက ကၽြန္မထက္ တပတ္ တိတိ ႀကီးတာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္ အတန္း ဘယ္ေလာက္ အေရးႀကီးႀကီး အတန္းကို ဖ်က္ၿပီး ဘုရား ကိုေတာ့ ေရာက္ေအာင္ သြားပါတယ္။ သူက အရင္က ေမြးေန႔ေတြမွာ ဘုရားကို မသြားဖူူးဘူးတဲ့။ ကၽြန္မေတာ့ သိပ္ မအံ့ၾသမိ ပါဘူးေလ။ မိခင္ မရိွေတာ့တဲ့ သားတေယာက္ အတြက္ေတာ့ ေမ့ေကာင္း ေမ့ႏိုင္ပါမယ္။ ေမ့ထား တာ လည္း ျဖစ္ႏိုင္ ပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္မ သတိ ေပးမွပဲ ဘုရားကို သြားပါတယ္။ အခုထ ိလည္း ေ၀းေနေပမဲ့ ေမြးေန႔မွာ ကုသိုလ္ လုပ္ေပးၿပီး ဆုေတာင္း ေပးပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ ေတာ့ ေမ့ေကာင္း ေမ့ေနမွာပါ။

ကၽြန္မရဲ ႔ ခံစားခ်က္ ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာင္းလဲ ခဲ့ပါဘူး။ ဒီေန႔ထိပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဟာ ဘ၀မွာ အတူ လက္မတဲြခဲ့ရ ေပမဲ့ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာနဲ႔ပဲ လမ္းကဲြခဲ့ ရတာပါ။ ျပန္မဆံုႏိုင္ေတာ့ ေပမဲ့ တသတ္တာ ထာ၀ရ အမွတ္ ရေနမွာ ကိုေတာ့ ရင္ထဲမွာပဲ သိမ္းဆည္းထား လိုက္ပါရေစ။ မဆံုဆည္းခဲ့ေပမဲ့ အမုန္းန ဲ႔လမ္းခဲြတာ မဟုတ္ပဲ နားလည္မႈေတြနဲ႔ လမ္းခဲြျခင္းကသာ အေကာင္းဆံုးပဲ မဟုတ္လား။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မတ ို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ ႔ လမ္းဟာ မတူညီခဲ့ပါဘူး။ မ်ဥ္းၿပိဳင္ႏွစ္ေၾကာင္း ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မဆံုစည္းႏိုင္ သလိုပဲေပါ့။ ကၽြန္မတို႔ master တန္းတက္တဲ့ ႏွစ္ကုန္္မွာေတာ့ သူနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ႏိုင္ငံျခားကို ထြက္သြား ခဲ့တယ္။

ထြက္ခါနီးမွာ ကၽြန္မကို သူသြားမဲ့ အေၾကာင္းမေျပာျပႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ သူလည္း ခံစား ေနရတယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ ႏႈတ္လည္း မဆက္ ႏိုင္္ပါဘူး။ ကၽြန္မ ႏႈတ္ဆက္ တာေတာင္ သူစကား မေျပာႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက ခံစားခ်က္ ကေတာ့ ဘယ္လို ခံစားခ်က္ မ်ဳိးနဲ႔မွ မတူပါဘူး။ သူသြားၿပီး ေနာက္ေန႔မွာ ေတာ့ စိတ္ေတြ ေထြျပားေနတာ နဲ႔ ၿမိဳ႔ထဲသြား စာအုပ္ဆိုင္ ေတြ ေလွ်ာက္သြားၿပီး စာအုပ္ေတြ ၀ယ္လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္မကို ဆံုးမ လိုက္တဲ့ စာအုပ္ ကေတာ့ ဆရာေတာ္ အရွင္ဆႏၵာဓိက ရဲ ႔ (လမ္းခဲြတာ ၀မ္းနည္းစရာလား) စာအုပ္ပါ။ အဲဒီ စာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ ကၽြန္မဟာ စိတ္ တည္ၿငိမ္ လာၿပီး ေတာ္ေတာ္ ေနထိုင္တတ္ သြားပါတယ္။

(အခုထိ ႀကံ ႔ႀကံ ႔ခံေနတဲ့ သစ္ပုတ္ပင္ႀကီး)

ေအာ္………. လူတိုင္း လူတိုင္းဟာ တေန႔မွာ လမ္းခဲြၾကရမွာ ပဲတဲ့. ေကာင္းေသာ လမ္းခဲြျခင္းနဲ႔ လမ္းခဲြျခင္း ကသာ အေကာင္းဆံုး ပါပဲတဲ့။ လူေတြဟာ ေဗဒါပင္ေလး ေတြပါပဲတဲ့ ကံတရားဆိုတာ ကေတာ့ ေလပါပဲတဲ့။ ေလတိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေဗဒါပင္ေလး ေတြဟာ ဟိုတစု ဒီတစု ဟိုေရာက္သြားလိုက္ ဒီေရာက္လာလိုက္ နဲ႔ ဟိုဘက္က ေဗဒါပင္ အုပ္စုနဲ႔ သြားေပါင္း သြားလိုက္ တခါ ေလတိုက္ရင္ ဒီဘက္ကို ေရာက္လာလိုက္ နဲ႔ ဘ၀ႀကီးမွာ လည္း ကံတရား အတိုင္း ဟိုလူနဲ႔ ဆံုလိုက္ ေနာက္ျပန္ကဲြ သြားလိုက္ ေနာက္ဒီလူနဲ႔ ဆံုလိုက္ ျပန္ကဲြ သြားလိုက္နဲ႔ အားလံုးဟာ ကံတရား အတိုင္း အလိုက္သင့္ ေနၾကရတာပဲတဲ့။ ကၽြန္မ အတြက္ေတာ့ အရမ္း အဖိုးတန္တဲ့ အသိ ေတြရသြားခဲ့ ပါတယ္။

ေနာက္ စာအုပ္ကေတာ့ (အေနေ၀းေပမဲ့ အေ၀းေနမဟုတ္ပါ) တဲ့။ အဲဒီ စာအုပ္ ကလည္း အရမ္း ေကာင္းပါတယ္။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ဟာ အေနေ၀းတိုင္း အေ၀းေန မဟုတ္ၾကပါဘူး။ ရင္ထဲမွာ ေမတၱာနဲ႔ ေနမယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ ေ၀းေ၀း မေ၀းေတာ့ ပါဘူး။ ျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ ေ၀းေပမဲ့ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားေတာ္ေတြ အတိုင္း လိုက္နာ က်င့္ႀကံမယ္ ဆိုရင္ ျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ နီးနီးေလး ပါပဲတဲ့။ ကၽြန္မ အတြက္ေတာ့ သတိတရနဲ႔ အၿမဲ လိုက္နာ ေနမိပါတယ္။

ဒီလိုပါပဲ အခ်ိန္ တန္ရင္ေတာ့ အားလံုးဟာ သူ႔ကိစၥ နဲ႔သူ သူ႔ခရီးကို သြားေနၾကတာေပါ့။


ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မ ကေတာ့ ဘ၀မွာ ညီအမလို၊ အေကာင္းဆံုး မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရခဲ့အတြက္ အရမ္း ကံေကာင္းခဲ့ ပါတယ္။ ေရွ႔ဆက္ၿပီးေတာ့လည္း အတူတူ တိုင္ပင္ေဖၚ တိုင္ပင္ဖက္ အျဖစ္ေန သြားၾကရမွာေပါ့။ သူႏိုင္ငံျခားက ျပန္ေရာက္တဲ့ အခါက်ေတာ့လည္း ကၽြန္မက တျခား တႏိုင္ငံကို ထြက္ခဲ့ရျပန္တယ္။ ကၽြန္မရဲ႔ ဘ၀မွာ ဆံုဆည္းတယ္ ဆိုတာကို မသိ ေလာက္ေအာင္ကို ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။

အခုေတာ့ အတူတူ တက္ခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းႀကီး(ရန္ကုန္တကၠသိုလ္) ကို အရမ္း လြမ္းေနတယ္။ အာစီ(RC)ကို လြမ္းတယ္။ ေက်ာင္းႀကီးထဲက ပရက္တီကယ္ (လက္ေတြ႔)ခန္းကိုလည္း လြမ္းတယ္။ ဘဲြ႔ႏွင္းသဘင္ ခန္းမကိုလည္း လြမ္းတယ္။ ဂ်ပ္ဆင္ ကိုလည္း လြမ္းတယ္။ သိပၸံေဆာင္ႀကီး ကိုလည္း လြမ္းတယ္။ ပုဂံလမ္း ကိုလည္း လြမ္းတယ္။ စစ္ကိုင္းလမ္း ကို လည္း လြမ္းတယ္။ ေန႔တုိင္း ထိုင္ျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ (ကန္႔ေဂၚရြာ) ဆိုင္ ကိုလည္း လြမ္းတယ္။ တခါတရံ ထိုင္ျဖစ္တဲ့ ၀ိဇၹာကန္တင္း ကိုလည္း လြမ္းတယ္။ အီကို ကန္တင္းကိုလည္း လြမ္းတယ္။ အဓိပတိ လမ္းမ ကိုလည္း လြမ္းတယ္။ သစ္ပုပ္ပင္ႀကီး ကိုလည္း လြမ္းတယ္။ ကန္႔ေဂၚပင္ ကိုလည္း လြမ္းတယ္။ ေရတမာပင္ ကိုလည္း လြမ္းတယ္။ အားကစား ခန္းမႀကီးကိုလည္း လြမ္းတယ္။ စူူပါရုဖ္ကား( super roof) နဲ႔ ဂ်စ္ကား( Shan Star) ကိုလည္း လြမ္းတယ္။ လြမ္းတယ္……… လြမ္းတယ္……..အားလံုးဟာ လြမ္းစရာ ႀကီးေတြပါပဲ။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံနဲ႔ ေ၀းေနတဲ့ အခ်ိန္ ပိုၿပီး လြမ္းေနမိတယ္................။