အခုလို ေဆာင္းတြင္းမွာ ဆိုရင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ သု၀ဏၰအားကစားကြင္း မွာ မနက္ ေစာေစာ လူႀကီး၊ လူငယ္ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့သူ၊ ေျပးတဲ့သူ၊ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္တဲ့သူ ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနၾကၿပီ။ လူငယ္ေတြ ကေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ က်န္းမာေရး ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္တာထက္ ဗရုတ္က်ခ်င္လို႔ ဆိုရင္ ပိုမွန္ပါတယ္။
အဲဒီအခါ က်န္းမာေရး အတြက္ အၿမဲတမ္း လမ္ေလွ်ာက္ ေနၾက လူႀကီးေတြ အတြက္ေတာ့ စိတ္ အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ၾက ရတာေပါ့။ လူႀကီးေတြက ကစားကြင္းကို ၃ပတ္၊ ၄ပတ္ ေလွ်ာက္ၾကၿပီး ေသြးပူ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ၾကၿပီးမွ ျပန္ၾက ပါတယ္။ တခ်ဳိ႔ လူငယ္ေတြ က်ေတာ့ လည္း ၾကက္ေတာင္ရိုက္၊ ေဘာလံုးကန္ ၾကတယ္။
အဲဒီအခါ က်န္းမာေရး အတြက္ အၿမဲတမ္း လမ္ေလွ်ာက္ ေနၾက လူႀကီးေတြ အတြက္ေတာ့ စိတ္ အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ၾက ရတာေပါ့။ လူႀကီးေတြက ကစားကြင္းကို ၃ပတ္၊ ၄ပတ္ ေလွ်ာက္ၾကၿပီး ေသြးပူ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ၾကၿပီးမွ ျပန္ၾက ပါတယ္။ တခ်ဳိ႔ လူငယ္ေတြ က်ေတာ့ လည္း ၾကက္ေတာင္ရိုက္၊ ေဘာလံုးကန္ ၾကတယ္။
က်မတို႔ ညီအမ လည္း တခါတေလ စိတ္ပါလက္ပါ ထၿပီး ေလွ်ာက္ၾကပါတယ္။ တခါတေလ ေတာ့လည္း ခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ အေစာႀကီး မထခ်င္ပါဘူး။ အဲဒီအခါ လည္း ေဖႀကီးက ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ဖို႔ ႏႈိးတာန႔ဲပဲ ထၾကရပါတယ္။ ကစားကြင္း ထဲမွာ ခေရပင္ေတြ လည္းရိွေတာ့ ခေရပန္း လုေကာက္ၾကၿပီး အိမ္ေရာက္ရင္ ဘုရားကို ကပ္ရတာ ကလည္း ပီတိျဖစ္စရာ ပါ။
က်မတို႔ ညီအမ ႏွစ္ေယာက္ ဟာ စက္ဘီးလည္း မစီးရဲ၊ မစီးတတ္ၾကပါဘူး။ ေဖႀကီးက စက္ဘီးစီး တတ္ေအာင္ သင္ရမယ္ ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စဥ္းစားခဲ့ ရပါတယ္။ ဗႏၶဳလေသြး အျပည့္ ပါတယ္ေလ (ေၾကာက္စိတ္ ကမ်ားေနလို႔) ....။ ဒီေလာက္ စီးတတ္ေစခ်င္တာ သင္ၾကည့္မယ္ ဆိုၿပီးေျပာေတာ့ ေမာင္ေလး တေယာက္က စသင္ေပး ပါတယ္။ ပထမ ရက္ေတာ့ လက္ကိုင္ေရာ၊ ေနာက္ကေနပါ ကိုင္ေပးေတာ့ ဟန္က်ပန္က် စီးေနလိုက္တာ အဆင္ေျပ သြားပါတယ္။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ လက္ကိုင္ကို မကိုင္ေပးေတာ့ ဘူးတဲ့။ ေနာက္ကေနပဲ ထိန္းေပးေတာ့မယ္တဲ့။ ေတာ္ေတာ္ ရေနပါၿပီတဲ့... ေျပာေတာ့ သေဘာေတြက် လို႔ေပါ့....။ သူက အေနာက္က ထိန္းေပးမွန္း သိေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ မရိွပဲ စီးေနလိုက္တာ လွည့္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ သူက မရိွေတာ့ဘူး။
ကိုင္ေပးတဲ့သူ မရိွမွန္းလည္း သိေရာ ယိုင္ထိုးထိုးနဲ႔ နင္းသြားလိုက္တာ `ပု႑ရိတ္´ ပန္းပင္ၿခံေဘာင္ရိုး ထဲကို အရိွန္ မထိန္းႏိုင္ပဲ ထိုး၀င္ သြားေတာ့တယ္။ သင္ေပးတဲ့ သူကေတာ့ ဟိုးအေ၀းႀကီး ကေနၾကည့္ၿပီး ရယ္ေနပါတယ္။ အဲဒီ ေန႔ကလည္း သင္ေပးတဲ့ ေမာင္ေလးက သူ႔ရဲ႔မ်က္မွန္ကို ေပးထားလို႔ ကိုယ့္ရင္ဘတ္မွာ ခ်ိတ္ထားလိုက္တာ... စက္ဘီးေရာ၊ လူေရာ ေမွာက္ၿပီး က်မ မထႏိုင္ေတာ့ ပါဘူး။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္မွန္ေလး ကလည္း အစိပ္စိပ္ အမႊာမႊာ.... က်မမွာ နာလည္းနာ၊ လူေတြကလည္း ၿပံုးစိစိ နဲ႔ၾကည့္ေနေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ေရာ၊ ရွက္တဲ့စိတ္ပါ ေရာေထြးၿပီး ေနပါတယ္။ က်မမွာ သူမ်ား တကာေတြ အလြယ္တကူ စီးႏိုင္တဲ့ အလုပ္ကို က်မ ေၾကာက္စိတ္ ေၾကာင့္ မစီးတတ္ခဲ့ ပါဘူး။ တခါတရံ မွာ လူေတြဟာ ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ ကင္းေအာင္ ေနထိုင္ တတ္ရင္လည္း ေကာင္းပါတယ္။ ေၾကာက္စိတ္ ရိွတိုင္း အရာရာ မေအာင္ျမင္ ေတာ့ပါဘူး။ (က်မအေတြ႔အႀကံဳအရေပါ့) ... ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ တခ်ဳိ႔ေနရာ ေတြမွာ အဟန္႔အတား ျဖစ္ႏိုင္လာ ပါတယ္။
က်မ တူမေလး ကိုေတာ့ က်မနဲ႔ မတူေအာင္ ငယ္ငယ္ေလး ထဲက စက္ဘီးကို စီးတတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တယ္။ စစီးခါစေတာ့ ေနာက္ဘီး ေဘးႏွစ္ဘက္မွာ ခြၿပီးဘီးႏွစ္ဘီး တပ္ေပးထား ပါတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ စီးတတ္ လာေတာ့ ေနာက္က ဘီးႏွစ္ဘီး ကိုျဖဳတ္ေပးလိုက္ ေတာ့လည္း စီးတာမ်ား ကၽြမ္းက်င္လို႔။ သိပ္မၾကာ လိုက္ပါဘူး... လူႀကီး စက္ဘီး အႀကီးရပ္ထားတာ ကို သူ႔ဟာသူ ယူစီးတာ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႔လို႔... ကိုယ္က အံ့အားတႀကီးနဲ႔ သမီးေလး ဘယ္လိုစီးလိုက္ တာလဲဆိုေတာ့ သမီးလည္း ရမလားလို႔ တက္စီးၾကည့္ လိုက္တာ ရသြား တာတဲ့။ က်မ မစီးတတ္တဲ့ စက္ဘီးကို သူကစီးတတ္လို႔ ၀မ္းသာ ေနလိုက္တာမ်ား...။ တကယ္ေတာ့ သူ႔မွာ ေၾကာက္စိတ္ မရိွလို႔ပါ။ ေၾကာက္စိတ္ မရိွေတာ့ အဟန္႔အတား မျဖစ္ဘူးဆိုတာပါ။ ဒါနဲ႔ က်မလည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားျပန္တင္းၿပီး ဘယ္လို လုပ္ရပါ့ မလဲေပါ့...
က်မတို႔ ညီအမ ႏွစ္ေယာက္ ဟာ စက္ဘီးလည္း မစီးရဲ၊ မစီးတတ္ၾကပါဘူး။ ေဖႀကီးက စက္ဘီးစီး တတ္ေအာင္ သင္ရမယ္ ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စဥ္းစားခဲ့ ရပါတယ္။ ဗႏၶဳလေသြး အျပည့္ ပါတယ္ေလ (ေၾကာက္စိတ္ ကမ်ားေနလို႔) ....။ ဒီေလာက္ စီးတတ္ေစခ်င္တာ သင္ၾကည့္မယ္ ဆိုၿပီးေျပာေတာ့ ေမာင္ေလး တေယာက္က စသင္ေပး ပါတယ္။ ပထမ ရက္ေတာ့ လက္ကိုင္ေရာ၊ ေနာက္ကေနပါ ကိုင္ေပးေတာ့ ဟန္က်ပန္က် စီးေနလိုက္တာ အဆင္ေျပ သြားပါတယ္။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ လက္ကိုင္ကို မကိုင္ေပးေတာ့ ဘူးတဲ့။ ေနာက္ကေနပဲ ထိန္းေပးေတာ့မယ္တဲ့။ ေတာ္ေတာ္ ရေနပါၿပီတဲ့... ေျပာေတာ့ သေဘာေတြက် လို႔ေပါ့....။ သူက အေနာက္က ထိန္းေပးမွန္း သိေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ မရိွပဲ စီးေနလိုက္တာ လွည့္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ သူက မရိွေတာ့ဘူး။ကိုင္ေပးတဲ့သူ မရိွမွန္းလည္း သိေရာ ယိုင္ထိုးထိုးနဲ႔ နင္းသြားလိုက္တာ `ပု႑ရိတ္´ ပန္းပင္ၿခံေဘာင္ရိုး ထဲကို အရိွန္ မထိန္းႏိုင္ပဲ ထိုး၀င္ သြားေတာ့တယ္။ သင္ေပးတဲ့ သူကေတာ့ ဟိုးအေ၀းႀကီး ကေနၾကည့္ၿပီး ရယ္ေနပါတယ္။ အဲဒီ ေန႔ကလည္း သင္ေပးတဲ့ ေမာင္ေလးက သူ႔ရဲ႔မ်က္မွန္ကို ေပးထားလို႔ ကိုယ့္ရင္ဘတ္မွာ ခ်ိတ္ထားလိုက္တာ... စက္ဘီးေရာ၊ လူေရာ ေမွာက္ၿပီး က်မ မထႏိုင္ေတာ့ ပါဘူး။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္မွန္ေလး ကလည္း အစိပ္စိပ္ အမႊာမႊာ.... က်မမွာ နာလည္းနာ၊ လူေတြကလည္း ၿပံုးစိစိ နဲ႔ၾကည့္ေနေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ေရာ၊ ရွက္တဲ့စိတ္ပါ ေရာေထြးၿပီး ေနပါတယ္။ က်မမွာ သူမ်ား တကာေတြ အလြယ္တကူ စီးႏိုင္တဲ့ အလုပ္ကို က်မ ေၾကာက္စိတ္ ေၾကာင့္ မစီးတတ္ခဲ့ ပါဘူး။ တခါတရံ မွာ လူေတြဟာ ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ ကင္းေအာင္ ေနထိုင္ တတ္ရင္လည္း ေကာင္းပါတယ္။ ေၾကာက္စိတ္ ရိွတိုင္း အရာရာ မေအာင္ျမင္ ေတာ့ပါဘူး။ (က်မအေတြ႔အႀကံဳအရေပါ့) ... ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ တခ်ဳိ႔ေနရာ ေတြမွာ အဟန္႔အတား ျဖစ္ႏိုင္လာ ပါတယ္။
က်မ တူမေလး ကိုေတာ့ က်မနဲ႔ မတူေအာင္ ငယ္ငယ္ေလး ထဲက စက္ဘီးကို စီးတတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တယ္။ စစီးခါစေတာ့ ေနာက္ဘီး ေဘးႏွစ္ဘက္မွာ ခြၿပီးဘီးႏွစ္ဘီး တပ္ေပးထား ပါတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ စီးတတ္ လာေတာ့ ေနာက္က ဘီးႏွစ္ဘီး ကိုျဖဳတ္ေပးလိုက္ ေတာ့လည္း စီးတာမ်ား ကၽြမ္းက်င္လို႔။ သိပ္မၾကာ လိုက္ပါဘူး... လူႀကီး စက္ဘီး အႀကီးရပ္ထားတာ ကို သူ႔ဟာသူ ယူစီးတာ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႔လို႔... ကိုယ္က အံ့အားတႀကီးနဲ႔ သမီးေလး ဘယ္လိုစီးလိုက္ တာလဲဆိုေတာ့ သမီးလည္း ရမလားလို႔ တက္စီးၾကည့္ လိုက္တာ ရသြား တာတဲ့။ က်မ မစီးတတ္တဲ့ စက္ဘီးကို သူကစီးတတ္လို႔ ၀မ္းသာ ေနလိုက္တာမ်ား...။ တကယ္ေတာ့ သူ႔မွာ ေၾကာက္စိတ္ မရိွလို႔ပါ။ ေၾကာက္စိတ္ မရိွေတာ့ အဟန္႔အတား မျဖစ္ဘူးဆိုတာပါ။ ဒါနဲ႔ က်မလည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားျပန္တင္းၿပီး ဘယ္လို လုပ္ရပါ့ မလဲေပါ့...
တစံုတခု ကို ေၾကာက္စိတ္ ၀င္သြားရင္ အဲဒီ တစံုတခုရဲ ႔ သားေကာင္ ျဖစ္သြားၾက ရတာ ပါပဲ.......
က်မလည္း သားေကာင္ မျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ ကို ဖယ္ဖို႔ ႀကိဳးစား ရေတာ့မယ္..........
က်မလည္း သားေကာင္ မျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ ကို ဖယ္ဖို႔ ႀကိဳးစား ရေတာ့မယ္..........
3 comments:
သဒၵါေရ....
ေႏြးေထြးမႈေတြနဲ႔ လက္ကမ္း ႀကိဳဆိုလိုက္ပါတယ္
သဒၵါ့ရဲ႕ စာေကာင္းေလးေတြ အမ်ားႀကီး
ထပ္ဖတ္ရခြင့္ကို ေမွ်ာ္လင့္ေနမယ္ေနာ္..
အကိုေတြ အမေတြနဲ႔ အတူ ဒီကမၻာေလးထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ပါေစ...
မေရ....
ဟုတ္ကဲ့ အားေပးတာကေ်းဇူးေနာ္
စာေကာင္းေလးေတြ လာဖတ္မယ္
အခုကေတာ့ အခ်ိန္မရွိလို႔ ညေနမွလာျပီးစာေတြဖတ္မယ္ေနာ္
လူေတြရဲ႕ တိုးတက္မႈ ေျပာင္းလဲမႈကို ဟန္႕တားထားတာ အဲဒီေၾကာက္စိတ္ပါဘဲ... ေတာ္ရံုနဲ႕ေတာ႕ ေၾကာက္စိတ္ကို တြန္းလွန္ဖို႕ခက္ခဲပါတယ္... ဒါေပမဲ႕ ၾကိဳးစားဖို႕ေတာ႕လိုတယ္ေနာ္... လာလည္သြားတာေက်းဇူးေနာ္..
ခင္မင္လွ်က္
ေခ်ာ
Post a Comment