ရာဇဝင္တခု

သကၠရာဇ္တခုရဲ႕ ရာဇဝင္ထဲ
ထိုးေဖါက္ၾကည့္ေတာ့
ရင္ဘတ္တျခမ္းနဲ႔ လူ...
ရုပ္ေသေနတဲ့ လူ...
အၿပံဳးတုနဲ႔ လူ...
အမုန္းတုနဲ႔ လူ...
မ်က္ရည္တုနဲ႔ လူ...
အရိုင္း လူ...

ပ်ံ႕က်ဲေနတဲ့ စိတ္ရာဇဝင္ထဲ
ေဖြရွာ ၾကည့္မိေတာ့
ညီမွ်မႈ ကင္းမဲ့ခ်င္တဲ့ စိတ္...
ေရႊမႈန္ႀကဲခ်င္တဲ့ စိတ္...
ေငြမႈန္ႀကဲခ်င္တဲ့ စိတ္... ေတြနဲ႔
စိတ္ကိုစိတ္ခ်င္းထပ္ေနတဲ့..
ႀကဲခ်င္တိုင္း ႀကဲေနတဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔...

ရာဇဝင္ထဲက လူသားတဦး
ေဖြရွာမိတဲ့ တရားက..
ကန္႔လန္႔ျဖတ္မေနတဲ့ မ်ဥ္းတေၾကာင္း...

နံရံေတြကာထားတဲ့
ေမတၱာတုေတြထဲ..
အၿပံဳးေတြကာထားတဲ့
ဟန္ေဆာင္ ကမၻာထဲ..
သစၥာရည္ေတြ ျဖန္းပက္ပစ္လိုက္မယ္..
ရာဇဝင္တခု လွပဖို႔ေပ့ါ..

ခုေတာ့... ဘဝအေသေတြကို
ရာဇဝင္ေဟာင္းထဲမွာ ထားခဲ့ၿပီး
ကညစ္နဲ႔ ေရးျခစ္ေနတဲ့
ဘဝအသစ္ေတြကိုေတာ့
ရာဇဝင္သစ္ထဲမွာ...ေပ့ါ...!

ေႏြဆူးလကၤာ၏ အမွတ္တရကဗ်ာ

ကမ္းေျခေရးတဲ႔ လိႈင္း

ဆူနာမီေတြထက္
အမ်ားႀကီး ျမင့္တယ္ ...
ေၾကာက္မသြားၾကပါနဲ႔
အဲဒီလိႈင္းက သဒၶါလိႈင္းပါ ...
က်ေနာ္လို ကမ္းေျခေကာင္ေတြ
အၿမဲေမွ်ာ္လင့္ေနရတဲ႔
စာေတြ သယ္ေဆာင္လာတဲ႔လိႈင္း ...။

ပင္လယ္ေတြ မခမ္းသလို
လိႈင္းေတြ မကုန္သလို
သဒၶါလိႈင္း လည္း
က်ေနာ္တို႔ ရင္ကို
ဆက္ၿပီး ႐ိုက္ခတ္ေနႏိုင္ပါေစ ....။ ။

(သဒၶါလိႈင္းဘေလာ့ဂ္ တစ္ႏွစ္ျပည့္အမွတ္တရ)

ခ်မ္းေျမ႕ပါေစ ....
ေႏြဆူးလကၤာ

သဒၶါ႔ရဲ႕ ဘေလာ့တႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရေလး ေရးေပးပါလို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ မအားလပ္တဲ့ၾကားထဲကေန ခ်က္ခ်င္း ေရးေပးတဲ့ ကိုေႏြဆူးကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာပါရေစ.။

အဆိပ္…

“ငါ့..” အတၱအတြက္

ငါ… ကိုယ္တိုင္ ေသာက္သံုးေနတဲ့

အရာတခု


တိုးေဝွ႕ဝင္လာတဲ့…

အသိနဲ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့

အဆိပ္တခြက္ျဖစ္ေနေပါ့….!


အဆိပ္ေပၚ အဆိပ္ခ်င္းထပ္လို႔

အဆိပ္ခ်င္းထိတဲ့ ထိခတ္မႈေၾကာင့္

တခ်ိဳ႕ေနရာ… အရည္ေပ်ာ္…..

တခ်ဳိ႕ေနရာ… အေငြ႔ပ်ံ…..

တခ်ဳိ႕ေနရာ…. ပုပ္ပြ…..အ့ံမူးမူး


သတိဝင္ခိုက္….

“ငါ…”………….

ေျဖေဆးရွာဖို႔

အေမာတေကာ ေျပးလႊားေနမိ


ေဟာ……..

ငါ… ရွာေဖြေသာက္သံုးခဲ့တဲ့

ေျဖေဆးမွာလည္း

အဆိပ္ေတြ ပါေနေလရဲ႕…!

…………………….!


“ငါ…” ……..


အငမ္းမရ ေသာက္သံုးခဲ့တဲ့

အဆိပ္ရည္အတြက္

အဆိပ္..ေျဖေဆးအတြက္

ငါ့.. ကိုယ္ငါ ဒဏ္ခတ္တယ္…!

ငါ့… ကိုယ္ငါ ျပစ္ဒဏ္ခ်လိုက္တယ္…!

သမီးအတြက္ ကဗ်ာ...

သမီးအတြက္ ကဗ်ာ

ျမစ္တျမစ္ဟာ သူ႔ႏွလံုးသားနဲ႔ သူစီးရတာ ..

အဲဒီျမစ္ဟာ သမီးျဖစ္ေစ ....။


ကမာပုလဲ
မတ္လ ၂၀၁၁။

က်မအတြက္ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ကို ဘဝတခုလံုးအတြက္ ကိုယ္စားျပဳ ခံစားသက္ဝင္ႏိုင္ၿပီး ႏူးညံ့ညင္သာစြာနဲ႔ တန္ဖိုးရိွရိွ စီးေမ်ာသြားႏိုင္ေအာင္ ရင္နဲ႔ရင္းၿပီးေရးေပးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာအေရးေကာင္းၿပီး ဘဝရဲ႕ေဝဒနာေတြ.. ဘဝရဲ႕ နာက်င္မႈေတြ... ဘဝမွာ အေကာင္းဆံုး ဆက္လက္ ရွင္သန္လိုစိတ္ေတြ... ဘဝရဲ႕ အတၱေတြ.... ကို ကဗ်ာအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းလို႔ ထုဆစ္ရွင္သန္ေနတဲ့ အကိုလို ေလးစားခ်စ္ခင္ရတဲ့ ကမာပုလဲ ကို ဘေလာ့ေပၚကေန ေက်းဇူးတင္တာထက္ ပိုတယ္ဆိုတာ ေျပာပါရေစ.။

ထြက္သြားခဲ့ေသာ္ျငား…

မဖိတ္ေခၚပါပဲ ဘယ္ေနရာကေန ေရာက္လာမွန္းမသိတဲ့ ေၾကာင္ေလးေတြကို အသက္ဆက္ရွင္ႏိုင္ဖို႔ အစာေလးေကၽြးရင္း အမ်ိဳးအမည္မသိတဲ့ ရင္းႏွီးမႈတခုနဲ႔ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတယ္။

က်မေရးခဲ့ဖူးတဲ့… ေၾကာင္ေလးေတြထဲက တေကာင္ၿပီးတေကာင္ ေသသြားခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုး ကံေကာင္းလွစြာ မေသပဲ က်န္ခဲ့တဲ့ ေၾကာင္ေလးတေကာင္ကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ရင္း ေနလာလိုက္တာ….. ။

က်န္ခဲ့တဲ့ ေၾကာင္ေလး ကိုလည္း ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘာျဖစ္ၿပီး ေသအံုးမလဲဆိုၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ ေနခဲ့ရတယ္.။ အဲဒီ ေၾကာင္ေလးကလည္း ထမင္းစားခ်ိန္ဆို က်မကို ေတြ႔လိုက္တာနဲ႔ ထမင္းေတာင္းတတ္ေနခဲ့ၿပီ.... ေၾကာက္တဲ့ စိတ္လည္း သိပ္မရိွေတာ့ပဲ ယဥ္ပါးလာခဲ့ၿပီ.. က်မကလည္း အခ်ိန္မွန္ ထမင္းေလးေကၽြးလို႔ ေၾကာင္ေလးကို တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔..... ထမင္းစားရဲ႕လား......ေပါ့.။ ရင္းႏွီးမႈတခု အတြက္ တထပ္ရစ္ခဲ့ရတယ္..။ က်မရဲ႕ရံုးပိတ္ရက္မွာ ေၾကာင္ေလးအတြက္ စိတ္ပူပန္ေနတတ္ခဲ့ၿပီ..။ ရင္းႏီွးမႈတခုအတြက္ တထပ္တိုးခဲ့ ရျပန္ၿပီေပါ့….။

ဟန္ေဆာင္မႈမပါပဲ စစ္မွန္တဲ့ သေဘာထားနဲ႔ ထပ္ခါထပ္ခါ တိုးလာတဲ့ ရင္းႏွီးမႈ တခုေၾကာင့္…. ေၾကာင္ေလး အတြက္ ဘာေၾကာင့္မ်ား စိတ္ပူေနရသလဲလို႔လည္း ေတြးေတာေနမိေသး..။

တေန႔ၿပီးတေန႔ တိုးလာတဲ့ ရင္းႏီွးမႈအတြက္ ပူပန္မႈဆိုတဲ့ အက်ိဳးဆက္တခုကလည္း ကိန္းေအာင္းလာမိခဲ့ေပ့ါ..။

အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် တံု႔ျပန္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ စိတ္ေလးတခုေၾကာင့္ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ျပန္ၿပီး ရစ္ပတ္ခံရမယ့္ စိတ္တခုကို ခံစားခဲ့ရမယ္ဆိုတာ သိခဲ့ရင္ ခုေလာက္ရင္းႏွီးမႈထားခဲ့မိပါ့မလား…။

တရက္မွာေတာ့ ထမင္းစားခ်ိန္ထိ ေၾကာင္ေလးကို မေတြ႔ခဲ့ရဘူး.။ ဘယ္မ်ားသြားေနပါလိမ့္ဆိုၿပီး ေကၽြးေနက် အတိုင္း ထမင္းေကၽြးထား လိုက္တယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္ထိ ေၾကာင္ေလး မေရာက္လာခဲ့ဘူး.. ခန ဘယ္မ်ား သြားေနပါလိမ့္ဆိုၿပီး ေမွ်ာ္ေနမိတယ္.။ တရက္ၿပီးတရက္ တလၿပီးတလ ကုန္ဆံုး သြားေပမယ့္ ေရာက္မလာေတာ့တဲ့ ေၾကာင္ေလးတေကာင္ကို စိတ္ပူပန္စြာ ေတြးေတာရင္း ကိုယ့္ကို ရစ္ပတ္ခဲ့တဲ့ စိတ္တခုကိုပဲ အေသအခ်ာ ဆဲြထုတ္ေနမိတယ္… ။

မဖိတ္ေခၚပဲ ေရာက္လာခဲ့ၿပီး ႏွင္မထုတ္ပဲ ျပန္ထြက္သြားခဲ့တဲ့ ေၾကာင္ေလးကို တေနရာစာ ေပးထားခဲ့မိတဲ့ အတြက္ ရလာခဲ့တဲ့ ပူပန္မႈတခုကိုပဲ ေဖ်ာက္ပစ္လိုက္ရေတာ့မလား…။

ပူပန္မႈဆိုတဲ့စိတ္ကို စိတ္ထဲမွာမထားပဲ ေမာင္းထုတ္တတ္ခဲ့ၿပီလား..ဆိုတာ မေသခ်ာခဲ့ပါဘူး။

ပူပန္မႈဆိုတဲ့စိတ္က ထားခ်င္သလိုထား ထုတ္လိုက္ခ်င္သလို ထုတ္လိုက္လို႔ေရာ ရပါရဲ႕လား..။

“အဲလိုသာ စိတ္ထဲကေန ေမာင္းထုတ္တတ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္… အစထဲက ျဖစ္ေပၚခဲ့တဲ့ ရင္းႏီွးမႈဆိုတဲ့စိတ္က တကယ္ စစ္မွန္ခဲ့ပါရဲ႕လား.. ေမာင္းထုတ္လို႔ ရခဲ့မယ္ဆိုရင္လည္း… လုပ္ယူထားခဲ့တဲ့ ဟန္ေဆာင္ရင္းႏီွးမႈတခုနဲ႔ အစျပဳခဲ့မိလို႔သာေပ့ါ.။ ”...

ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈတခုဆိုတာ အလိုအေလ်ာက္ျဖစ္ေပၚလာတတ္သလား.. ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္ကိုတခုခုေပးခဲ့လို႔ ရင္းႏွီးမႈဆိုတာ ျဖစ္ေပၚလာခ့ဲတာလား…. တဘက္သားမွာ ရိွေနခဲ့တဲ့ အမူအက်င့္ကိုၾကည့္ၿပီး ရင္းႏွီးမႈဆိုတာ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့တာလား…… ဒါမွမဟုတ္ မိမိအတြက္ အက်ိဳးရိွေစမယ့္ တဘက္သားမွာ ရိွေနတဲ့ တစံုတရာအတြက္ေၾကာင့္ ရင္းႏွီးမႈဆိုတာကို လုပ္ယူခဲ့ျခင္းလား…….

“မိမိအတြက္ အက်ိဳးတစံုတရာမွ မရိွေပမယ့္လည္း စစ္မွန္တဲ့ ရင္းႏွီးမႈဆိုတာ မျဖစ္ေပၚႏိုင္ဘူးလား…...”


က်မအတြက္ေတာ့ ရင္းႏီွးမႈဆိုတာ ဟန္ေဆာင္မႈမပါ အေရာင္ဆိုးမထားတဲ့ ဘာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွမရိွပဲ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းနဲ႔ ေအးျမျခင္းေတြကို ေဖၚေဆာင္ေပးတဲ့ သန္႔စင္က်စ္လစ္တဲ့ အျမဳေတေလး တခုပါ..။ အဲဒီ အျမဳေတေလးတခုက တထပ္ၿပီးတထပ္ ရစ္ပတ္လာတဲ့ ရင္းႏွီးမႈ ထုထည္ႀကီးကေန ေမတၱာကို အရင္းခံၿပီး ဆင္းသက္လာခဲ့တဲ့ ျဖဴစင္တဲ့ စိတ္ထားတခုနဲ႔ ျဖစ္ေပၚခဲ့ရတာပါ.။

အလြယ္တကူနဲ႔ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး.။ တထပ္ၿပီးတထပ္ရစ္ပတ္ ေႏွာင္တြယ္မိၿပီးမွ ရင္းႏီွးမႈအျမဳေတေလးတခု ခက္ခက္ခဲခဲ ျဖစ္လာခဲ့ရတယ္.။ ခက္ခက္ခဲခဲ ျဖစ္ေပၚခဲ့တဲ့ ေမတၱာေတြနဲ႔ ပ်ိဳးေထာင္ၿပီး ရလာခဲ့တဲ့ အျမဳေတေလးတခုက အလြယ္တကူ ပ်က္စီးယိုယြင္းမသြားႏိုင္ပါဘူး. ဆက္လက္ခိုင္ၿမဲၿပီး ၾကာရွည္သိမ္းထားႏိုင္မွာပါ.။

ဒါေၾကာင့္ ခက္ခက္ခဲခဲနဲ႔ ယံုၾကည္စြာ ပ်ဳိးေထာင္ တည္ေဆာင္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ စစ္မွန္တဲ့ ခင္မင္ ရင္းႏီွးမႈကေန ေပါက္ဖြားခဲ့တဲ့ ေမတၱာတရားကို တားဆီးေမာင္းထုတ္လိုက္ဖို႔ ဘယ္လိုအခ်ိန္အခါ… အေျခအေနမ်ိဳးမွာမွ ျဖစ္လာႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး.။

“က်မရဲ႕ တစံုတခုအေပၚ ရင္းႏွီးမႈ အားနည္းလြန္းတဲ့ အတြက္ ခက္ခက္ခဲခဲနဲ႔ ရင္းႏွီးမႈအျဖစ္ ျဖစ္ေပၚခဲ့တဲ့ အျမဳေတေလး ကလည္း က်မႏွလံုးေသြးေတြ စီးေမ်ာေနသေရြ႕ ျပင္ပအႏၱရာယ္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဝင္လာပါေစ… ေမတၱာေတြနဲ႔ လႊမ္းၿခံဳထားတဲ့ လတ္ဆတ္တဲ့ အျမဳေတေလး အျဖစ္ ဆက္လက္ ရွင္သန္ၿမဲ ရွင္သန္ေနမွာပါ......!!! ”

စီရင္ပိုင္ခြင့္….

စီရင္ပိုင္ခြင့္…. တဲ့လား……….
ဘာကိုစီရင္ခြင့္….. ရမွာတဲ့လဲ……..!

ကိုယ္တိုင္ ယံုၾကည္… ေဖါက္ထြက္ခဲ့တဲ့ ရပ္ဝန္းေလးတခုကိုလား…
ကိုယ္တိုင္ စိုက္ထူ ရြက္လႊင့္ေနတဲ့ အဆစ္အပိုင္းေလးတခုကိုလား….

တပါးသူရဲ႕ ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္မွာ ေနရာယူဖို႔....လား……….
တပါးသူရဲ႕ လြတ္လပ္ပ်ံသန္းမႈမွာ ခိုနားဖို႔.....လား……………
တပါးသူရဲ႕ ရယ္ေမာသံေလးေတြကို ရပ္တန္႔ပစ္ဖို႔......လား……….
…………………….

မျဖစ္မေနဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္တခု… ရဲ႕…
ေနာက္ကြယ္က… မာယာမ်က္ႏွာဖံုး..
ဟန္ေဆာင္ကမၻာ….
ဆိုတဲ့…..
……………………………..
ေျခာက္ကပ္ကပ္ နဲ႔….. ေမတၱာတရား…ေတြ.. ပါးရွား…တဲ့
ေခတ္ပ်က္ႀကီးထဲမွာမွ..
ငါ..ဆိုတဲ့…ငါကလည္း…
စီရင္ခ်င္ေသး..
!!!

တကယ္ေတာ့…..
ဘယ္အရာကိုမွ………..
စီရင္ပိုင္ခြင့္………မရိွတဲ့…..
လူသားတဦး.. အျဖစ္နဲ႔……….
စီရင္ပိုင္ခြင့္......ကို
စီရင္ေနေလရဲ႕…!!!!!

သူငယ္ခ်င္း မဲ့…

ရင္ထဲကေန ျပင္းျပတဲ့ ေဝဒနာေတြ ခံစားရတိုင္း…..

ရင္ႏွင့္အမွ် ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အေငြ႔အသက္ေလးေတြ ထိေတြ႔ခံစားမိတိုင္း…..

မတူညီတဲ့ စိတ္အေျခရိွတဲ့ သူေတြကို ေတြ႔ျမင္ရေလတိုင္း…..

ေဝခဲြရခက္တဲ့ အရာေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရတိုင္း…..

တစံုတရာနာက်င္မႈေတြနဲ႔ တိုးေဝွ႔ရတိုင္း…..

ရင္းႏွီးမႈမရိွတဲ့…. ေရြးခ်ယ္ရမႈ ဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႔ ေရွာင္လဲႊလို႔မရခဲ့တိုင္း….

မာယာစကားလံုးေတြနဲ႕ ေျခာက္လွန္႔ခံလိုက္ရတိုင္း…..

ေဘးနားမွာ…. “နင္…..တို႔” မ်ား ရိွေနေလမလားလို႔ ၾကည့္လိုက္တိုင္း.. ေမာဟိုက္ေနတဲ့ ရင္ခြင္တစံုကသာ ဆီးႀကိဳေနခဲ့တယ္.!

~~~~~~~~~

တခါတရံမွာေတာ့.. အတူတကြ ဖူးေျမာ္ခဲ့ၾကတဲ့ ဆံေတာ္ရွင္ က်ဳိက္ထီးရိုးက ေအးခ်မ္းလွတဲ့ ဆည္းလည္းသံေတြကို ၾကားေယာင္မိေလတိုင္း အိပ္မက္ရွည္ႀကီးထဲက လန္႔ႏိုးေနခဲ့ရသလိုပါပဲ.!

“ဘယ္ေလာက္ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းပါေစ..” အတူတူသာ ရင္ဆိုင္ရမယ္ဆို ေျဖရွင္း ခရီးဆက္ခဲ့ၾကတဲ့ ေန႔ရက္ေတြကို ဘယ္လိုေန႔ရက္ေတြနဲ႔ အစားထိုး ေမ့ပစ္လို႔ ရႏိုင္ပါ့မလဲ..!

ပူျပင္းတဲ့ ေႏြရာသီမွာ ေျခရာခ်င္း ထပ္ခဲ့ၾကသလို မိုးေရစက္ေလးေတြရဲ႕ ေအာက္မွာလည္း ေျခရာ ထပ္ခဲ့ၾကဖူးတယ္…. ေအးခ်မ္းတဲ့ ေဆာင္းမွာလည္း ေျခရာခ်င္းေတြ ထပ္ခဲ့ၾကဖူးတယ္... ေျခရာခ်င္း ထပ္ခဲ့ၾကတဲ့ ေနရာေလးေတြကို တမ္းတမိေလတိုင္း အလိုလို က်လာတတ္တဲ့ မ်က္ရည္ေတြ ကိုေတာ့ မတား..ပါ.. ရေစနဲ႔..!

ဆြတ္ပ်ံ႕လြမ္းေမာဖြယ္ရာ ေနရာေလးမွာ ျဖဴစင္တဲ့ ေမတၱာတရားေတြနဲ႔ တြယ္ေႏွာင္ခဲ့ၾကတဲ့ အခ်ိန္ေလးတခုကိုလည္း မရႏိုင္ေတာ့မွန္း သိေပမယ့္ ျပန္လိုခ်င္ေနမိတယ္..............!

“ငါ…….တို႔ေတြ”.. တေယာက္ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ေလးေတြကို တေယာက္က ပြင့္လင္းရင္းႏွီးစြာနဲ႔ ေျပာဆို အေျဖရွာခဲ့ၾကၿပီး ျပင္ခဲ့တာေလးေတြကို စဥ္းစားလိုက္တိုင္း ခုခ်ိန္မွာ “ငါ့…..”ရဲ႕ လိုအပ္ေနတဲ့ လိုအပ္ခ်က္ေလး ေတြကို ျပင္ဆင္ေပးဖို႔ အတြက္ ေတာင့္တမိလိုက္တာ…!

“ငါ့…..ရဲ႕” ပံုရိပ္ေတြကို မွ်ေဝခံစားေစရင္း “နင္……တို႔” ရဲ႕ တားျမစ္သံေလးေတြ…. အားေပး စကားသံေလးေတြ…. အၿပံဳးေလးေတြ….. အႀကံဥာဏ္ေလးေတြ…… ရီေမာသံေလးေတြ …… ႏွစ္သိမ့္မႈေပးတဲ့ ေျပာဆိုသံေလးေတြ……. နဲ႔ “ငါ…..” အားအင္ျဖစ္ေစဖို႔ စိတ္ကူး အျဖစ္နဲ႔ပဲ သိုဝွက္ သိမ္းဆည္းၿပီး ခရီးဆက္ေနတတ္ခဲ့ပါၿပီ…!!!

စိတ္ကူးနဲ႔ လက္ေတြ႔ဘဝကို ထုဆစ္ပံုေဖၚတဲ့အခါမွာ ထပ္တူမက်တတ္တဲ့ အရာေလးေတြ ရိွတယ္ဆိုတာကိုလည္း “နင္… …တို႔” နားလည္ သိတတ္ေနေလာက္ပါၿပီ…!

ဟန္ေဆာင္ကမၻာရဲ႕ တဘက္ျခမ္းမွာ “ငါ….တို႔..” အားလံုး အတူတူ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းစြာနဲ႔ အဆိပ္အေတာက္ကင္းကင္း ျဖတ္ေက်ာ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေလးကေတာ့ မေျပာင္းမလဲ တည္တ့ံေနမွာပါ.!

“ငါ…”ေလ.... ထပ္တူမက်တဲ့ အခိုက္အတန္႔ ေလးေတြမွာေတာ့ ကေလာင္တံကိုကိုင္ၿပီး ထိုးဆြေနတတ္ခဲ့ၿပီေလ…!

ခုခ်ိန္မွာေတာ့……………..
“ငါ…” က…….. သူငယ္ခ်င္းမဲ့ေနတဲ့ လူသားတဦး…!!!!!

ခ်စ္သူသိေစ…

အတိတ္က ေန႔ေလးတေန႔မွာ ႏွလုံုးသားထဲမွာရိွတဲ့ အတိုင္း အသံတိတ္နဲ႔ ရိုးသားစြာ ဝန္ခံခဲ့ဖူးတယ္။

ေကာင္းကင္ျပင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိွတ္တုတ္မိွတ္တုတ္ လက္ေနရွာတဲ့ ၾကယ္ေလးကလဲြလို႔ ပကတိညိဳမည္း ေနလိုက္တာ။ ဒီအခ်ိန္ ခ်စ္သူ နားခိုရာ ေနရာေလးမွာလည္း ခုလိုပဲ တူညီတဲ့ ေကာင္းကင္ ညိဳေမွာင္ေမွာင္ႀကီးပဲ အုပ္မိုးထားေနမွာပဲ ဆိုတာ ေတြးရင္း ေတာင္ပံျဖန္႕က်က္လို႔ ႏွလံုးသားခ်င္း နီးေနခဲ့တယ္..။

ခ်စ္သူကေရာ ဘာေတြကိုေတြးေတာ ေနမွာပါလိမ့္..။

ဘဝတေကြ႕မွာ သင္ၾကားခဲ့ရတဲ့ ပညာေရး ခန္းမႀကီးထဲမွာ ေမးခြန္းေတြကို ခက္ခဲစြာနဲ႔ အတူေျဖဆိုခဲ့ၾကတဲ့ ေန႔ေတြကိုလား…. လက္ေတြ႕ခန္းမထဲမွာ အေရာင္မေျပာင္းလဲျခင္းကို ရွာေဖြခဲ့ရတဲ့ ေန႔ရက္ေတြကိုလား…. ခ်စ္သူကိုယ္တိုင္ ေပးခဲ့ဖူးတဲ့ အရာေလးတခုလား…… ဒါမွမဟုတ္ ခ်စ္သူရခဲ့ဖူးတဲ့ ျမတ္ႏိုးစရာ အရာေလးတခုလား…….. မ်က္ဝန္းေလးထဲမွာ အမွတ္မထင္ ေတြ႕ခဲ့ဖူးတဲ့ ၾကင္နာျခင္း အရိပ္အေယာင္လား……… ေအးခ်မ္းဖြယ္ ကံ့ေကာ္ရြာေလးထဲက လက္ဖက္ရည္ ခ်ိဳေပါ့က် တခြက္ကိုလား…….

ေရတမာပင္ေလးေတြ တန္းစီေနတဲ့ ရွည္လ်ားတဲ့လမ္းေလးမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေပ်ာက္ကြယ္ မသြားမယ့္ ေျခရာေလးေတြ... ရိွေနအံုးမယ္ထင္ပါရဲ႕.....။

ခ်ိဳၿမိန္တဲ့ စကားသံေလးေတြကို ေက်းဌက္ေလးေတြက မွတ္မိ ေတးဆိုေနမယ့္ ေတးဆိုသံေလးေတြကိုလည္း ၾကားေယာင္တုန္းပါ ခ်စ္သူ....။

ခ်စ္သူရဲ႕ အၿပံဳးေလးကို တမ္းတလိုက္တိုင္း ၾကည္ႏူးမႈနဲ႔ အလြမ္းတို႔ ေပါင္းစပ္ဖဲြ႕သီလို႔…..

ခ်စ္သူဝါသနာပါရာမွာ က်မရဲ႕ အားေပးမႈက ခ်စ္သူအတြက္ အင္အားတရပ္ အျဖစ္ ရပ္တည္ခြင့္ ရခဲ့တာကို ျပန္လည္ေတြးေတာရံု ေတြးေတာမိတဲ့အခုိက္ ေဘးနားကို ငဲ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဗလာ ……. သက္သက္ ….......။

ေကာင္းကင္အမိုးႀကီး တခုထဲေအာက္မွာ မတူညီတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေတြနဲ႔ လြင့္ေျမာေနၾကရေပမယ့္ တခ်ဳိ႕ေသာ တူညီမႈေတြရဲ႕ ေအာက္မွာေတာ့ ထပ္တူက်ခဲ့ဖူးပါတယ္.။

~~~~~~~~~~~~

နံနက္ခင္းရဲ႕ ေလႏုေအးက က်မရဲ႕ ဆံႏြယ္ေလးေတြကို တိုးေဝွ႕လာတိုင္း ခ်စ္သူနဲ႔ ပက္သက္တဲ့ အေတြးေတြကလည္း လြင့္ပ်ံ႕လာခဲ့တာကိုေတာ့ ခ်စ္သူနားလည္ႏိုင္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ ခ်စ္သူ မၾကားႏိုင္ေပမယ့္.. ခ်စ္သူ မျမင္ႏိုင္ေပမယ့္…. က်မကေတာ့ စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာေနမိတယ္.။ က်မရဲ႕ဝန္ခံမႈကို ခ်စ္သူသိႏိုင္ဖို႔ ခပ္တိုးတိုး ေရရြတ္သံေလးက ေလနဲ႔အတူ ပါမသြားခဲ့ပါဘူး..။

ေရရြတ္မိတဲ့ စကားသံေလးကို ျမတ္ႏိုးႏွစ္ၿခိဳက္စြာနဲ႔ ပံုေဖၚေနေပမယ့္ အဆစ္အပိုင္းေလးတခုအျဖစ္ ပိုင္းျခားတတ္ေအာင္ က်မေလ့က်င့္တတ္ခဲ့ၿပီနဲ႔ တူပါရဲ႕…။

ေျခခ်ခြင့္မရေတာ့တဲ့ ခ်စ္သူရဲ႕ နယ္ေျမက အေငြ႕အသက္ ရနံ႔ေလးတခုကို ေတးသီခ်င္းအျဖစ္ နာက်င္စြာ ဟစ္ေၾကြး သီဆိုရင္း ရင္ထဲမွာေတာ့ ငိုေၾကြးေနခဲ့ရၿပီ ခ်စ္သူ….။

ႏွလံုးသားထဲက ရိုးသားစြာနဲ႔ ေခၽြခ်လိုက္တဲ့ ႏွလံုးေသြးစက္ေတြကတဆင့္ ၿပိဳက်လာတဲ့ မ်က္ရည္စက္ေလးေတြကိုေတာ့ ေခါင္းအံုးေလးက သက္ေသထူေနေလရဲ႕ ခ်စ္သူ…………!!!

အေပးအယူ

တခါတရံမွာ သိပ္ကို အေပးအယူဆန္တဲ့ ဝန္းက်င္ေလးတခုကို အမွတ္မထင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အမွတ္ထင္ထင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပဳမူျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။

တဦးကတဦးကို တစံုတခုေသာ အတိုင္းအတာ… တစံုတခုေသာ သက္မဲ့ပစၥည္း…. တစံုတခုေသာ ေပးဆပ္မႈေတြေၾကာင့္ တဖန္ျပန္လို႔ ယူရမယ့္ သေဘာက အေပးအယူ ဝတၱရားဆန္ေနသလို ျဖစ္ေနပါ့လား။

တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ကိုယ္ကေပးတာထက္ အဆမ်ားစြာကို ျပန္လိုခ်င္သူ.. ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္ေပးသေလာက္ပဲ ျပန္လိုခ်င္သူ… ကိုယ္ဒါေပးလို႔ ဒါပဲျပန္လိုခ်င္သူ…ေတြလည္း ရိွေလရဲ႕…။

တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုေပးတာထက္ ပိုလို႔ျပန္ေပးခ်င္သူ… ကိုယ့္ကိုမေပးခဲ့ရင္လည္း ကိုယ္ကေပးခ်င္ေနသူ..ေတြလည္း ရိွရဲ႕..။

တကယ္ဆုိ တစံုတခုကို ေပးတယ္ဆိုထဲက တစံုတခုကို ျပန္လိုခ်င္သူေတြပါပဲ.. ဒါကိုပဲ ေလာကရဲ႕ သဘာဝတရားႀကီးပါလို႔ ဇြတ္မိွတ္ သတ္မွတ္လိုက္ရေတာ့မွာလား.။

ေပးတယ္ဆိုတာ တပါးသူအတြက္ အခ်ိန္လား.. ပစၥည္းဥစၥာလား.. ပညာလား… မ်က္စိနဲ႔ မျမင္ႏိုင္ေပမယ့္ ရင္နဲ႔ရင္းၿပီး ေပးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာလား.. ယံုၾကည္မႈလား.. နားလည္မႈလား.. သစၥာတရားလား..။

တပါးသူကို ေပးလိုက္တဲ့ အရာတခုအတြက္နဲ႔ တန္ဖိုးတူ အရာတခုကို ျပန္လိုခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတဲ့ ပင္ပန္းမႈဒဏ္ကိုလည္း ေတြ႕ႀကံဳေနၾကရတာပဲေလ.။ ဒါမွမဟုတ္ တပါးသူဆီက အက်ိဳးအျမတ္ တစံုတရာကို ရယူလိုေဇာနဲ႔ ကိုယ္ကအရင္ တစံုတရာကို ေပးခဲ့တာကေရာ စစ္မွန္တဲ့ ေစတနာျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား။ ကိုယ္က ဦးစြာ ေပးခဲ့တဲ့ အရာတခုအေပၚမွာ တန္ျပန္လိုခ်င္မႈ မရိွတဲ့ စိတ္ေလးသာ ဆုပ္ကိုင္ထားႏိုင္ရင္ အေကာင္းသားေပါ့..။

လူတဦးကတဦးအေပၚမွာ ေပးခဲ့ၾကတဲ့ မ်က္စိနဲ႔ျမင္ရတဲ့ အရာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မ်က္စိနဲ႔မျမင္ႏိုင္တဲ့ အရာပဲျဖစ္ျဖစ္ အရာတခုရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ ေစတနာေတြ ေမတၱာေတြ ကပ္ၿငိပါလာၾကမွာပါ။ ကပ္ၿငိေနတဲ့ ေမတၱာတရား. ကရုဏာတရားေတြေပၚမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ ေႏွာင္ႀကိဳးေတြ.. တံု႕ျပန္မႈ အတံုအလွည့္ေတြသာ မထားရိွခဲ့ရင္ သိပ္ကို ေအးခ်မ္းသာယာတဲ့ အလွတရာေလး ေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနမယ့္ ဝန္းက်င္ေလးတခု ရွင္သန္လာမွာပါ။

ကိုယ္ေပးခဲ့တဲ့ အေပးတခုအေပၚမွာ ျပန္လို႔ရယူလိုစိတ္ မရိွခဲ့ၾကရင္. ကိုယ္ရယူခဲ့တဲ့ အယူတခု အေပၚမွာ ျပန္လို႔ ေပးကိုေပးရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ဝန္ပိမေနေစခဲ့မယ္ဆိုရင္လည္း…. လူသား တဦးရဲ႕စိတ္ ေပါ့ပါးလန္းဆန္း သြားေစရဲ႕…။

စစ္မွန္တဲ့ ေစတနာ ေမတၱာေတြပါတဲ့ ေပးဆပ္မႈ တခုအေပၚမွာ ျပန္ရယူလိုစိတ္ စိုးစဥ္းမွ် မရိွခဲ့ၾကတာကေရာ ဘယ္လို အေၾကာင္းေၾကာင့္ပါလိမ့္.။ ျပန္ရယူလိုစိတ္ မရိွခဲ့တဲ့ အရင္းခံစိတ္ေလးကို နားလည္ေပးႏိုင္ခဲ့ရင္ ေပးဆပ္ခဲ့တဲ့ ေပးဆပ္မႈ အတြက္ ေက်နပ္ေနမွာအမွန္ပါ..။

အေႏွာင္အဖဲြ႕မပါတဲ့ ေစတနာ… ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြပါတဲ့ ေပးဆပ္မႈတခု.. သိတတ္မႈတခု.အေပၚမွာ ရယူခဲ့တဲ့ သူရဲ႕ ရိုးသားမႈကသာ အခရာ မဟုတ္ပါလား…!

အေပးအယူေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ဝန္းက်င္ေလးထဲကေန ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ခ်င္မိတယ္.။

မတူေသာအတၱသ႑န္မ်ား

တိမ္ေတြကင္းစင္လို႔ ထိန္ထိန္သာေနတဲ့ လမင္းႀကီးရဲ႕ လင္းေရာင္ျခည္ အမိုးေအာက္မွာ ဟိုတစု ဒီတစု ဟိုတေယာက္ ဒီတေယာက္နဲ႔ ဥဒဟို သြားလာေနၾကတဲ့ အတၱ၀တ္ရံုလႊာ လႊမ္းၿခံဳထားၾကတဲ့ ၀တ္ရံုလႊာေတြနဲ႔ လူသားေတြ…. လူသားေတြ………လူသားေတြ!!!

၀တ္ရံုလႊာေတြရဲ႕ အေရာင္အဆင္းနဲ႔ ပံုသ႑ာန္ေတြကေတာ့ မတူၾကပါကလား.။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ၀တ္ရံုလႊာအထူႀကီးေတြနဲ႔ အထပ္ထပ္၀တ္ထားလို႔။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း တထပ္တည္းေပ့ါ။ တခ်ိဳ႕ေတြရဲ႕ ၀တ္ရံုလႊာေတြကေတာ့ လွပအသက္၀င္ေနသလို… တခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ မလွမပမသပ္မရပ္နဲ႔…။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ၀တ္ရံုလႊာေတြကို ၀တ္ထားၾကရမွာ ပါပဲလား.. မျဖစ္မေန ၀တ္ၾကရမွာလား.. ေတြးေတာရင္း… လမင္းႀကီးရဲ႕ အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ေရာေႏွာ သြားလာေနမိတယ္။

တခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ ၀တ္ရံုလႊာႀကီးကို ၀တ္ရတာကိုပဲ ဂုဏ္ယူပီတိျဖစ္ေနၾကေလရဲ႕..။ ၀တ္ရံုလႊာႀကီးရဲ႕ တန္ဖိုးက ဘယ္ေလာက္မ်ား ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားေနလို႔ပါလိမ့္.။ မိမိရဲ႕ ၀တ္ရံုလႊာကိုပဲၾကည့္ၿပီး ၾကည္ႏူးေနသလို သူတပါးရဲ႕ ၀တ္ရံုလႊာေတြကို ၾကည့္ရတာ စိတ္ခ်မ္းေျမ႕စရာေကာင္းေနပါရဲ႕လား..။ မိမိရဲ႕ ၀တ္ရံုလႊာက တပါးသူကို မထိခိုက္ပဲ တန္ဖိုးရိွၿပီး လွပအသက္၀င္ေနပါရဲ႕လား။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူသားအားလံုးရဲ႕ မတူေသာ ၀တ္ရံုလႊာေတြကို ၾကည့္မိရင္း ၀တ္ရံုလႊာမ၀တ္ထားၾကတဲ့ တခ်ိဳ႕ေသာလူေတြရဲ႕ ပံုရိပ္လႊာကို ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လိုက္မိတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ဘာလို႔မ်ား ၀တ္ရံုလႊာေတြကို မ၀တ္ထားၾကပါလိမ့္။ မိမိကိုယ္တိုင္က ၀တ္ခ်င္စိတ္မရိွလို႔ေပလား.. တပါးသူနဲ႔ မတူရေလေအာင္ မ၀တ္ထားျခင္းေပလား… ၀တ္ထားျခင္းကို မႏွစ္သက္လို႔ေပလား… လားေပါင္းမ်ားစြာ စဥ္းစားရင္းနဲ႔…!!!

တခ်ိဳ႕ရဲ႕ ၀တ္ရံုလႊာေတြကေတာ့ ၾကည့္ေကာင္းရံုတင္မက တန္ဖိုးရိွမယ့္ ၀တ္ရံုလႊာေကာင္းလို႔ အထင္ေရာက္ေစမယ့္ ၀တ္ရံုလႊာႀကီးေတြနဲ႔.။ တခ်ိဳ႕၀တ္ရံုလႊာေတြနဲ႔ တခ်ိဳ႕၀တ္ရံုလႊာေတြကေတာ့ တူညီေနတာကို ေတြ႔ရျပန္တယ္။ တူညီေနတာက အေရာင္အဆင္းလား. တန္ဖိုးလား.. ပံုသ႑ာန္လား… ႀကီးျမတ္မႈလား…. အံ၀င္ေနမႈေၾကာင့္မ်ားလား…… !

တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း ၀တ္ရံုလႊာႀကီးကို ၀တ္ဆင္ၿပီး လြင့္ေမ်ာ သြားေနတဲ့ တိမ္လႊာေနာက္ကို လိုက္လို႔.. တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း မေသခ်ာ မေရရာတဲ့ လမ္းခရီးေနာက္မွာ ေမ်ာပါလို႔.. တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း လြန္ဆန္ခြင့္ မရိွတဲ့ အခ်ိန္ကာလေနာက္ကို လိုက္ရင္း.... တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေရစီးေၾကာင္းေနာက္ကို လိုက္ပါလို႔….

တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ၀တ္ရံုလႊာႀကီးကို တထပ္ၿပီးတထပ္ ထပ္လို႔သာ ၀တ္ေနေတာ့တယ္။ အထပ္ထပ္ေသာ ၀တ္ရံုလႊာႀကီးေတြနဲ႔ အေနအထိုင္ က်ပ္တည္းမယ့္ အျဖစ္ကိုလည္း ေတြးၾကည့္မိပါရဲ႕။ ဘာလို႔မ်ားအထပ္ထပ္ ၀တ္ေနၾကပါလိမ့္။

တပါးသူရဲ႕ ရိုးစင္းတဲ့ ၀တ္ရံုလႊာကို မိမိရဲ႕ ရိုးစင္းတဲ့ ၀တ္ရံုလႊာနဲ႔ ျခယ္မႈန္းၿပီး တန္ဖိုးရိွတဲ့ အရာေလးတခု ဖန္တီးခြင့္သာ ရခဲ့မယ္ဆိုရင္ေပါ့.။

လူသားအားလံုးလည္း တပါးသူရဲ႕ ၀တ္ရံုလႊာကို မထိခိုက္တဲ့ တန္ဖိုးရိွ ရိုးစင္းလွတဲ့ ၀တ္ရံုလႊာမ်ိဳးကို ၀တ္ဆင္ႏိုင္ၾကဖို႔ ရည္သန္မိပါတယ္။

က်မလည္း က်မရဲ႕ ၀တ္ရံုလႊာကို မသက္မသာ ငုံ႔ၾကည့္မိေလရဲ႕!!!!!