အဆံုးသတ္ခရီး မသိေသာ ကၽြန္မ…

အဆံုးရိွေနတဲ့ လမ္းမတစ္ခုေပၚမွာ ေလွ်ာက္လွမ္းေနေသာ ကၽြန္မ..၏ မိုင္တိုင္တစ္ခု အဝင္. ကၽြန္မကိုယ္ထဲတြင္ စီးဝင္ေနေသာ အရာသည္...

တန္ဖိုး.... တစ္ခု။

ဆက္၍ဆက္၍ သြားရအံုးမည့္ ခရီးစဥ္သည္ ကၽြန္မအတြက္ ဘယ္အခ်ိန္မွာမ်ား အဆံုးသတ္မလဲ ဆိုတာကို မသိႏိုင္ခဲ့ပါ.။ သိႏိုင္မည့္ နည္းလမ္းကိုလည္း မရွာေဖြႏိုင္ေသး။ မျဖစ္မေနလို႔ နာမည္တပ္ၿပီး အတၱေတြ တေပြ႕တပိုက္ႏွင့္ ေလာကလမ္းေပၚမွာ သြားလာေနၿပီး သိႏိုင္မည့္ နည္းလမ္းရိွသည္ကိုလည္း သိေနပါလွ်က္ ဘယ္အတြက္ေၾကာင့္မ်ား ယခုခ်ိန္ထိ မရွာေသးသလဲ လို႔ ကၽြန္မကိုယ္ကို ေမးခြန္း ထုတ္ေနမိသည္။ မရွာေဖြႏိုင္ေသးေသာ္လည္း အသိကို သတိျဖင့္ က်င့္ႀကံ ေနႏိုင္လွ်င္ အေထာက္အပံ့ျဖစ္ေနအံုးမည္။ အငိုမဆံုးႏိုင္ေသာ အဆိပ္သင့္ လူသားတစ္ဦးျဖစ္ခိုက္ ေနညိဳခ်ိန္ကို ကၽြန္မအေနနဲ႔ မျဖစ္မေန ရင္ဆိုင္ရအံုးမည္။

ထိုအခ်ိန္ကို ကၽြန္မသည္ ရဲရဲရင့္ရင့္ ရင္ဆိုင္ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကံ႕ခိုင္ႏိုင္ေအာင္ ကၽြန္မအတြက္ ဘာေတြမ်ား ျပင္ဆင္ၿပီးၿပီလဲဟု အထပ္ထပ္ေတြးေနမိသည္။  အေတြးႏွင့္အတူ မြန္းက်ပ္ေနေသာ ရင္တြင္းတေနရာမွ ဆဲြကုိင္လႈပ္သလို တင္းက်ပ္မႈသည္ ႏွလံုးေသြး အၾကည္ဓါတ္၏ လံႈ႕ေဆာ္မႈေၾကာင့္ ခံစားသိ တစ္ခုပင္။ ကၽြန္မ၏ ခရီးဆံုးသည္ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ေနရာ ဘယ္လိုေသာ အေၾကာင္းတရားမ်ားနဲ႔ ထြက္ခြာသြားရမလဲ မသိႏိုင္ေသာ တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္ ေရွာင္လဲြ မရႏိုင္ေသာ အရာျဖစ္ေသာ္ လည္း ေမ့ေလ်ာ့ေန မိျခင္းသည္ ကၽြန္မ၏အတၱ တစ္ခုပင္...။

မသိႏိုင္ေသာ အရာမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ လူ႕ဘဝရခိုက္ မတူညီႏိုင္ေသာ အရာမ်ားကို ညိွႏိႈင္းေနထိုင္ႏိုင္ျခင္းသည္လည္း လွပ သက္ဝင္ေသာ အႏုပညာရပ္ တစ္ခုပင္..။ ထို အႏုပညာရပ္တစ္ခုကို တည္ေဆာက္ျခင္းသည္ လွပေသာ အနာဂတ္တစ္ခုကို္ အုတ္ျမစ္ခ် တည္ေဆာက္ျခင္းပင္..ျဖစ္ေလသည္။ လွပေသာ အနာဂတ္ အေဆာက္အဦး တစ္ခု ျဖစ္ရန္ ကၽြန္မသည္လည္း အုတ္တစ္ခ်ပ္ သဲတစ္ပြင့္ အျဖစ္ ကၽြန္မ တန္ဖိုးထားပါသည္။ တျခားသူမ်ား ပါဝင္ႏိုင္မည့္ မတူညီႏိုင္ေသာ အရာမ်ားကိုလည္း ကၽြန္မ တန္ဖိုးထား ပါသည္။ ထိုအေဆာက္အဦးသည္ တစ္ဦးခ်င္း၏ မတူညီမႈမ်ားႏွင့္ တည္ေဆာက္ ထားၾကေသာ ေနျခည္ျဖာေအာက္  ေႏြးေထြးမႈ မ်ားႏွင့္ ျပည့္ေနေသာ အာရုဏ္ဦး ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္..။ 


မတူညီမႈမ်ားႏွင့္ တည္ေဆာက္မည့္ အေဆာက္အဦးဆိုသည္မွာ မတရားမႈမ်ား က်ဴးးလြန္ၿပီး ဖိႏိွပ္မႈမ်ားႏွင့္ ရက္စက္စြာ တည္ေဆာက္မည့္ ေသြးစြန္းေသာလက္မ်ားကို ကၽြန္မ လက္ခံမည္မဟုတ္..။ ေသြးစြန္းေနမည့္ အေဆာက္အဦး၊ ေသြးညီွနံ႕ႏွင့္ ျပည့္ေနမည့္ အေဆာက္အဦး ကို ကၽြန္မ ႏွစ္လိုမည္မဟုတ္..။ မတရားမႈမ်ား ျပဳလုပ္ေနသူမ်ားႏွင့္ မည္သည့္အခါမွ် တူညီႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္..။ ေျပေပ်ာက္မႈမရိွမည့္ အစြန္းအထင္းမ်ားသည္ လွပေသာ အေဆာက္အဦး တစ္ခု မျဖစ္ပါ...။ လွပေမြးႀကိဳင္ေနေသာ အေဆာက္အဦးသည္သာ ဘဝမ်ားစြာ၏ အလင္းေရာင္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

 
ေလွ်ာက္လွမ္းေနေသာ လမ္းခရီးေပၚတြင္ ကၽြန္မ၏ေျခလွမ္းမ်ားက အမ်ားသူ အတြက္ ခလုတ္ကန္သင္း မျဖစ္ပဲ အလင္းေရာင္ ေပးႏိုင္ရန္ ကၽြန္မ ေမွ်ာ္လင့္မိပါသည္။ လူတစ္ဦးခ်င္းစီ၏ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ တန္ဖိုးထားမႈမ်ား မတူညီသည့္ အေလ်ာက္ တစ္ဦး၏တန္ဖိုးႏွင့္ တစ္ဦး၏အျပဳအမူမ်ားကို ဝင္ေရာက္ ခံစားေပးႏိုင္ၿပီး တန္ဖိုးထားႏိုင္သူျဖစ္ရန္ အေရးႀကီးပါသည္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးတို႔၏ အရည္အေသြး၊ ပင္ကိုယ္စြမ္းရည္၊ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္မႈ၊ အေလ့အထ၊ ယံုၾကည္မႈ၊ စဥ္းစားေတြးေခၚမႈ တို႔သည္လည္း မတူညီႏိုင္ၾက..။ ထိုသူတို႔၏ တန္ဖိုးထား မတူညီႏိုင္မႈကို နားလည္မႈ ေပးႏိုင္ရန္လည္း လိုေပသည္။ တပါးသူတန္ဖိုးထားေသာ အရာကို ကၽြန္မေလးစား တန္ဖိုးထားတတ္ရန္ သတိျပဳမိ ပါသည္။ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး အျပန္အလွန္ တန္ဖိုးထားမွ ထိုတန္ဖိုးကို ေလးစားႏိုင္ပါမွ အဇၹ် တၱ တြင္း ျဖဴ စင္သန္႔ရွင္းၿပီး ပဋိပကၡ ၿငိမ္းေအးေပလိမ့္မည္။ 

ထိုသည္ပင္ အဆံုးရိွေနေသာ လမ္းခရီးကို ေလွ်ာက္လွမ္းေနသည့္ ကၽြန္မ၏ တန္ဖိုးထားမႈ တစ္ခုပင္..။ 

အဆံုးရိွေနတဲ့ လမ္းတစ္ခုမွာ
အငိုမဆံုးတဲ့.
အဆိပ္သင့္ခဲ့တဲ့.
ခဏတာ လူသားျဖစ္ခိုက္
ေနညိဳခ်ိန္အေရာက္
သြားဖို႔ ျပင္ဆင္.
အျပစ္မဲ့ အဆံုးသတ္လူသားအျဖစ္
ငါ ခံယူအံ့......။