ႏွလံုးသည္းပြတ္ထဲမွာ အျမစ္တြယ္ ေနရာယူခဲ့ၿပီး.... ဖမ္းစားညိႈ႔ငင္မႈ ျပင္းျပင္းနဲ႔ ရိုက္ခတ္လာၿပီး.... ပဲ့တင္ထပ္သံေတြ အျဖစ္ ထြက္ေပၚလာလို႔ ပဲ့တင္သံ လိႈင္းေလးေတြအျဖစ္ ေဖၚက်ဴးသီကံုးခဲ့တာ တႏွစ္ျပည္႔ခဲ့ပါၿပီေလ။
ဘယ္လိုေသာ တန္ခိုးသတၱိေတြေၾကာင့္.... ဘယ္လိုေသာ တန္ဖိုးရိွမႈေတြေၾကာင့္.... ဘယ္လိုေသာ ၀ါသနာအရင္းခံေၾကာင့္.... ဘယ္လိုေသာ မွ်ေ၀ခံစားလိုမႈေတြေၾကာင့္... ဘယ္လိုေသာ ျမတ္ႏိုးမႈေတြေၾကာင့္.... ဘယ္လိုေသာ အင္အားႀကီးမႈေတြေၾကာင့္.... ဘယ္လိုေသာ ယံုၾကည္ျပင္းထန္မႈေတြေၾကာင့္... တြယ္တာ ခိုင္ၿမဲစြာနဲ႔ ရစ္ပတ္ေႏွာင္တြယ္ ေနရာယူခဲ့တာပါလည္း......!
စာေပရဲ႔ တန္ခိုး... စာေပရဲ႔ တန္ဖိုး... စာေပရဲ႔ အက်ဳိးေက်းဇူး ေတြေၾကာင့္ အသိဥာဏ္ ပညာအားေကာင္းလာၿပီး စစ္မွန္တ့ဲ လူမႈဘ၀ကို တည္ေဆာက္လာႏိုင္မွာပါ...။ ဒါေၾကာင့္လည္း စာေပနဲ႔ ပက္သက္ၿပီး ရူးသြပ္မႈေတြ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္..။
စာေပရဲ႔ တန္ခိုးေၾကာင့္ လိမၼာေရးျခား ရိွလာႏိုင္သလို ေလာကရဲ႔ အလွတရားကို ေဖြရွာလာႏိုင္လို႔ အေတြးအေခၚ ေကာင္းေလးေတြ ရရိွၿပီး ရဲရင့္တဲ့ ႏွလံုးသားနဲ႔ မွ်တမႈ ရိွတဲ့ ၀န္းက်င္ေလးတခုကိုလည္း ဖန္တီးႏိုင္လာၾကလိမ့္မယ္...။ အဲဒီအခါ မွ်ေျခရိွမယ့္ သာယာလွပတဲ့ ေလာကေလး တခု ေပၚထြန္းလာမယ့္ ထည္၀ါ ခ့ံညားတဲ့ ကမၻာသစ္ေလး တခုက ေထြးေပြ႔ ဆီးႀကိဳလို႔.... !
အေတြးနဲ႔တင္ လွပေနလိုက္တာ!!!!!
စာေပကို ဖတ္ရႈတဲ့အတြက္ စာေပမ်ဳိးစံုကေန သုတေတြ၊ ရသေတြ၊ ဗဟုသုတေတြ၊ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ၾကတဲ့ ဘ၀ ေနနည္းေတြ၊ ႏွလံုးသား အာဟာရျဖစ္ေစမယ့္ စာေပေတြ၊ အေတြ႔အႀကံဳ ေကာင္းေလးေတြ......... က ႏွလံုးသားထဲမွာ တန္ဖိုးရိွမယ့္ စိတ္ကူးေကာင္းေလးေတြနဲ႔ အတူ ေရွ႔ဆက္ဖို႔ အားအင္တရပ္ ျဖစ္လို႔.....!
စာေပကို ဖတ္ရႈၿပီး ရင္ထဲမွာ ခိုေအာင္းလာခဲ့ရတဲ့ အသိပညာေတြ.. လွပတဲ့ လူ႔ေဘာင္ေလာကႀကီးကို အလွဆင္ခ်င္မႈေတြ... စိတ္ခြန္အားေတြ... ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ... တာ၀န္ယူလိုမႈေတြ... မွ်တတဲ့ အေတြးေလးေတြ.. ေထာက္ထား ညွာတာလိုမႈေတြ... ဗဟုသုတေတြ...ကလည္း ရင္နဲ႔အျပည့္.....!
စာေပ ဖတ္ရႈဖို႔ဆိုတာ ၀ါသနာေလးတခုကိုလည္း အရင္းခံရမွာပါ..။ ရိွရင္းစြဲ ၀ါသနာေလးကို အစျပဳလို႔ ဖတ္ခ်င္စိတ္ေလးတခုရဲ႔ တုိက္တြန္းခ်က္ေၾကာင့္ ဘယ္လိုကဲ့သို႔ေသာ စာေပမ်ဳိးကိုမဆို မိမိ ဆင္ျခင္ဥာဏ္အားနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ဖတ္ျဖစ္လာဖို႔ပါပဲ...။ ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္းနဲ႔ပဲ စာေပရဲ႔ အရသာ၊ စာေပရဲ႔ အတိမ္အနက္၊ မတူေသာ လက္ရာေကာင္းေလးေတြကိုလည္း သိခြင့္ႀကံဳလာမွာပါ... !
အဲဒီအခါမွာေတာ့ မိမိဖတ္လိုက္တဲ့ စာေပမ်ဳိးစံုထဲကေန သိလိုက္ရတဲ့ အသိေလးတခု၊ အလင္းေလးတခု၊ ခံစားမႈေလးတခု၊ ေတြးေတာမိခဲ့တဲ့ အေတြးေလးတခု၊ စိတ္အင္အားျဖည့္ေပးမယ့္ စာစုေလးတခုကို မွ်ေ၀ေပးခ်င္လိုမႈ ဆိုတဲ့ စိတ္ေလးကလည္း ထြန္းလင္းေတာက္ပလာပါေရာလား.........!
စာေပကို ျမတ္ႏိုးမႈေၾကာင့္ မိမိရဲ႔ စာေပေလးေတြကို မွ်ေ၀ျဖစ္ခဲ့တယ္... စာေပရဲ႔ အသိတခုကို လက္ဆင့္ကမ္းၿပီး ခံစားမႈေလးေတြ ေပးစြမ္းခဲ့တယ္.. အေတြးေလးေတြကို မွ်ေ၀ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္...!
စာေပရဲ႔ အင္အားႀကီးမႈေၾကာင့္ လူ႔အဖြ႔ဲအစည္း၊ အ၀န္းအ၀ိုင္းႀကီးထဲမွာ စိတ္ဓါတ္ ခိုင္မာၿပီး အမွန္တရားကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစြာနဲ႔ မွန္ကန္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းႀကီးေပၚမွာ မွန္ကန္တဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြနဲ႔ တလွမ္းခ်င္း တလွမ္းခ်င္း တိုးလို႔ တိုးလို႔....!
စာေပကို ဖတ္ရႈၿပီး ရင္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚခဲ့ရတဲ့ ယံုၾကည္ျပင္းထန္မႈ ေတြကို ဘယ္လုိ အရာေတြကမွ တိုက္စား ၿဖိဳဖ်က္ မသြားႏိုင္ခဲ့ပါဘူး.။
ႏွလံုးသားထဲမွာ ကိန္းေအာင္းေနတဲ့ ခံစားခ်က္ေလးေတြ.. အေတြးေလးေတြ.. တခါတရံ စိတ္ခြန္အားေလးတခု က်ေပ်ာက္သြားခ်ိန္ေတြ... လြင့္ပ်႔ံသြားခ်ိန္ေလးေတြ... ေတြ႔ႀကံဳရတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳ ျဖစ္ပ်က္မႈေလးေတြ... လြမ္းဆြတ္ရတဲ့ ေနရာေလးေတြ... တသသ ျပန္ၿပီး လြမ္းေမာရျပန္တဲ့ ကုန္ဆံုးသြားရေသာ တန္ဖိုးရိွခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြ... ခဲြခြါမႈ ဒဏ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚရတဲ့ စိတ္အနာတရေလးေတြ... ကို စာလံုးေလးေတြ အျဖစ္ မွ်ေ၀ သီကံုး ေပးခ်င္တဲ့ ပဲ့တင္သံ တျဖစ္လဲ ဖတ္စရာ့ စာေလးေတြကိုေတာ့ ခံစားမွ်ေ၀၀န္းက်င္ ေလးထဲမွာ ထြက္ေပၚ ေနမယ္ ထင္ပါတယ္..။
က်မရဲ႔ ႏွလံုးသားထဲမွာ ခိုေအာင္း ခံစားေနသမွ်... စာေပရဲ႔ ေက်းဇူးကို ျမတ္ႏိုးဂုဏ္ယူ ေနသမွ်... စာေပကို ေ၀မွ်ခ်င္ေနသမွ်... ႏွလံုးသားထဲက တန္ျပန္ ရိုက္ခတ္လာမယ့္ ပဲ့တင္သံေတြရဲ႔ ရင္ခတ္သံေတြကို လူသားအားလံုးရဲ႔ ေလာကေလးထဲမွာ လြင့္ပ်ံ႔ခြင့္ကိုသာ ေပးပါေလ.....!!!!!
(သဒၶါရဲ႔ ဘေလာ့တႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရအေနနဲ႔ ဒီပိုစ့္ေလးကို ေရးပါတယ္..။)
ေလာကရဲ႔ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ..တာ၀န္ေတြ... ၀တၱရားေတြကို နာရီ၊ မိနစ္၊ စကၠန္႔မလပ္ လႈပ္ရွား ႀကိဳးစားေနၾကရတဲ့အထဲ တႏွစ္ဆိုတဲ႔ ရာသီစက္၀န္း အတြင္းမွာ ခင္မင္မႈကို ပိုက္ေထြးလို႔ ရင္ထဲကေန ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ကဗ်ာသံစဥ္ေလးေတြ၊ အမွတ္တရ စကားလက္ေဆာင္ေလးေတြ၊ သရုပ္ေဖၚမႈေလးေတြ၊ ေတြးေခၚထင္ျမင္မႈေလးေတြ၊ အိပ္မက္ေတြကို အသက္ဆက္ၿပီး ခရီးဆက္ထြက္ဖို႔ အင္အားေလးေတြ၊ ဆိုဒ္ဒီဇိုင္းေလးကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ပံုသြင္းေပးတဲ့အျပင္ ကဗ်ာေလးနဲ႔အတူ ပံုေဖၚထုဆစ္ေပးမႈေလးေတြ၊ စိတ္အာဟာရ ျဖစ္ေစမယ့္ စာစုေလးေတြ၊ ဘ၀ရဲ႔ ေကာက္ေၾကာင္းေလးေတြကို သရုပ္ေဖၚေပးတာေလးေတြ၊ “...........ေလးေတြ” ကို ဘေလာ့ေပၚမွာတင္မက သဒၶါရဲ႔ ရင္ထဲအထိပါ တသက္တာ သိမ္းဆည္းထားလိုက္ပါရေစ...။
ေရးပို႔ေပးၾကတဲ့ ခ်စ္ခင္ရတဲ့ ဘေလာ့ဂါေမာင္ႏွမ အားလံုးကို ၀မ္းသာပီတိ အျပည့္နဲ႔ ေက်းဇူးအထူးတင္ေၾကာင္းလည္း ေျပာပါရေစ..။ အားအင္တရပ္ ျဖစ္ေစဖို႔ စိတ္ခြန္အားအျဖစ္ ရင္တြင္းစကားေလးေတြကို ေပးစြမ္းေပးခဲ့ၾကတဲ့ စာဖတ္သူမိတ္ေဆြမ်ားအားလံုး..၊ ဖတ္ေသာ္လည္း ရင္တြင္းစကား မေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့... ေျပာလို႔မရခဲ့တဲ့ စာဖတ္သူမိတ္ေဆြမ်ားအားလံုး ကိုလည္း ေက်းဇူးစကား ဆိုပါရေစ...။
သဒၶါ႔အတြက္ ေရးေပးခဲ့ၾကတဲ့ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ေလးေတြကို ဖတ္ၾကည့္ၾကမယ္ေနာ္...
.....................................................
"ဘ၀လမ္း"
လူဆိုတာ
ေရျမင္႔ရာ ခိုစီး
ေရနိမ္႔ရာ ကပ္မွီးတဲ႔
ေဗဒါလို
ေလာကကုိ အလ်ားလိုက္ၾကည္႔
ဒီလိုန႔ဲ အသိေတြပြား
ရစရာေတြ မ်ားလာၾကတယ္ ...။
တခ်ိဳ႕အရာေတြက မွန္မယ္
တခ်ိဳ႕အရာေတြက မွားမယ္
ဒါေပမယ္႔
ေလွ်ာက္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ လမ္းကေျပာတယ္
ငါ႔ကုိ မနင္းပဲ မင္း ၾကီးျပင္းမလာဘူးတဲ႔ ...။
မွတ္တိုင္ေတြ အထပ္ထပ္ေက်ာ္
သိမ္ငယ္မႈေတြ တြန္းထုတ္လိုက္
ေအာင္ျမင္မႈေတြ က်ဆံုးလိုက္နဲ႔
အဆိုးဘက္က ေတြးရင္
ဘ၀က ႏွစ္ဆယ္သံုး ႏွစ္ပုိင္းတပိုင္းထက္
ပိုေစာင္းလာႏိုင္တယ္ ...။
အေရွ႔အရပ္က ေနထြက္မယ္
အေနာက္အရပ္မွာ ေန၀င္မယ္
ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ေတြထဲ
ဘာေတြကုိ ေ၀ခြဲေနမွာလဲ
မေရရာမႈေတြရိွရင္ေတာင္
ေက်ာပိုးအိတ္ထဲထည္႔
လြယ္ျပီး ခရီးထြက္ၾကစို႔
ဟိုး ... ေရွ႔မွာ သူတို႔ေတာင္ ေရာက္ႏွင္႔ေနျပီေလ ...။
(၁.၁၀.၁၀)
..............................................................
"မေန႔တေန႔ကလို"
မေန႔တေန႔ကလိုပဲ
ကမၻာရဲ႕ ညေနခင္းက
အုိ မသြားခဲ့ပါဘူး။
မေန႔တေန႔ကလိုပဲ
ဘေလာ့ဂ္ဂါသူေလး တေယာက္
သူမရဲ႕ လွကမၻာ ဆည္းဆာေအာက္က
သဒၶါလႈိင္း ဆိုတဲ့ ကေလာင္နတ္ဓါး
အေရာင္အေသြးစံုနဲ႔အတူ ေပၚထြက္လာ။
မေန႔တေန႔ကလိုပဲ
အေဖာ္မြန္ဆိုတာ ဘာလဲမသိ
အခ်စ္ဆိုတာ ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္
မိသားစုနဲ႔ တေျမျခား၊ တနယ္ျခားေပမယ့္
သူမကေတာ့
အိုမင္းမသြားမယ့္
သဒၶါလႈိင္းနဲ႔သာ ပံုအပ္ၿပီး ခ်စ္သြားေလမလား
ဒါေပမယ့္ ... ။
မေန႔တေန႔ကလိုပဲ
ကဗ်ာခ်စ္ေသာသူတေယာက္
စာေပခ်စ္ေသာသူတေယာက္
ျမတ္ႏိုးတြယ္ခ်စ္ခင္စြာ
ေထြးေပြ႔မယ့္ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္
မနက္ႏိုးထ ေရာက္ခ်ိန္မွာ
ၾကည္ႏူးပိတိျဖာေ၀ႏိုင္ဖို႔
`ဟပ္ပီးဘက္ေဒး´ သီဆိုရင္း
သဒၶါလႈိင္းတေယာက္ ယေန႔မွသည္
ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းထာ၀စဥ္တိုင္
ကဗ်ာ၊ စာေပ ကေလးမ်ား ေမြးဖြားသန္႔ရွင္ႏိုင္ပါေစသား။ ။
၂၀၁၀ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ ( ၇ ) ရက္။
ႏို၀င္ဘာလတြင္ က်ေရာက္မယ့္ သဒၶါလႈိင္းရဲ႕ဘေလာ့တႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ေလးသို႔ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ ကဗ်ာေလး ပို႔ေပးလိုက္ပါတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ အမ သဒၶါလႈိင္းတေယာက္ ေမြးေန႔မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။
.......................................................
တႏွစ္ျပည့္အတြက္...
အခ်ိန္နဲ႕ တေျပးညီ ျပား လာတဲ့.. ကမၻာ့ ေျမပံုု တခ်ပ္
အလင္း..အေမွာင္ လိုုင္း မ်ား...ေရြ႕လ်ား
လူတိုုင္း လူတိုုင္း ကိုုင္ေဆာင္ ထားတဲ့ ... အခ်က္ျပ မီးမ်ား..
သူ႕ထက္ငါ ျမွင့္ ကိုုင္ၾက..အခ်င္းခ်င္း ထြန္းကူူ ၾက..
စူးရွလြန္းတဲ့..မီးေရာင္..ေလကြယ္အရပ္က..မီးေရာင္
တခ်ိဳ႕ ေ၀းသြား.. တခ်ိဳ႕ နီးလာ..
ငါတိုု႕..ဒီမွာ... သူတိုု႕ ..ဟိုုမွာ...
မင္းတိုု႕ ဆီမွာ ေရာ...
ေဟး.... မင့္ မီးတိုုင္ ကိုု..ဆက္ထြန္းထား။
--------
ဘေလာ့ဂ္ ေတြ က ေန တဆင့္.. ခင္မင္ လာ ရတဲ့.. ညီမ သဒါၶလိွဳင္း ရဲ႕... ဘေလာ့ဂ္ တႏွစ္ျပည့္ အတြက္.. လက္ေဆာင္။
................................................
ခ်စ္ညီမ သဒၶါလိႈင္း ဘေလာ့ဂ္ တႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရစာ
စေတဒီယမ္ကို ေရာက္ဖူးသလား ညီမေလးေရ...
တေနရာထဲ၊ တမိုးေအာက္ ထဲမွာပဲ အားကစား အစံု ေလ့က်င့္လို႔ရတဲ့ ကစားကြင္းႀကီးကို ေခၚတာ ညီမေလးရဲ႕....
စေတဒီယမ္ထဲမွာမွ လူအမ်ားဆံုး သြားေလ့႐ိွၾကတဲ့ ေနရာက ေဘာလံုးကြင္းပဲ။
အစိမ္းေရာင္ ဘဲဥပံု ေဘာလံုးကြင္းႀကီးနဲ႔ သူ႔ ပတ္ပတ္လည္မွာ အနီေရာင္ ကြင္းပတ္ ေျပးလမ္းကေလးေပါင္း ၈လမ္း႐ိွတဲ့ ကြင္းက်ယ္ႀကီးေပါ့။ ကြင္းပတ္ ေျပးလမ္းတို႔ရဲ႕ ထံုးစံ အတြင္းဆံုးလမ္းက အတိုဆံုးျဖစ္ၿပီး အျပင္ဆံုးလမ္းက အ႐ွည္ဆံုးေပါ့ ညီမရယ္။ စမွတ္ ၊ ဆံုးမွတ္ ေတြသာ တူခဲ့မယ္ ဆိုရင္ေပါ့ေနာ္။
အမ အဲဒီကို ေဂ်ာ့ဂ္-Jog လို႔ေခၚတဲ့ လမ္းအသြက္ေလွ်ာက္ဖို႔ အတြက္ ေရာက္ေလ့႐ိွတယ္။ ေရာက္တိုင္းလည္း ေဘးပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြကို သတိထား ၾကည့္မိပါရဲ႕ ညီမေလးေရ။
တခ်ိဳ႕က ၅ပတ္၊ တခ်ိဳ႕က ၁၀ပတ္၊ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ နာရီဝက္၊ ေလးဆယ့္ငါး မိနစ္ အဲသလုိ မိမိ တတ္ႏိူင္ သေလာက္ေလး ေလွ်ာက္ၾကတယ္။ အဲဒီအခါ စတမ္မနာ လို႔ေခၚတဲ့ သက္လံုေကာင္းဖို႔ လိုအပ္တယ္ ညီမရဲ႕။ တဦးနဲ႔ တဦး ခံႏိူင္ရည္ အေလ့အက်င့္ခ်င္း မတူၾကေတာ့ သက္လံု ေကာင္းပံုျခင္းလည္း ျခားနားၾက တယ္ေလ။ ေလွ်ာက္ၾကတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ ခ်င္းလည္း ကဲြျပားႏိူင္တာပဲ။ တခ်ိဳ႕က အေပ်ာ္ ၾကံဳလို႔ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ လိုက္လာရင္း ေလွ်ာက္။ တခ်ိဳ႕က က်န္းမာေရး အတြက္ မွန္မွန္ေလွ်ာက္၊ တခ်ိဳ႕က ၿပိဳင္ပဲြဝင္ဖို႔ အတြက္ အျပင္းအထန္ လာေလ့က်င့္ရင္း ေလွ်ာက္ၾကသူေတြ ရယ္လို႔ ႐ိွၾကတယ္။
အသံုးအေဆာင္ ေတြလည္း ကဲြျပားၾကျပန္တယ္။ သက္ေတာင့္သက္သာ ႐ိွတဲ့ အားကစား ဝတ္စံုနဲ႔မို႔၊ အထူးထုတ္ ကူ႐ွင္ အျပည့္ခံထားတဲ့ ဖိနပ္နဲ႔မို႔ ေျပးလမ္းေပၚမွာ အေထာက္အကူ ေကာင္းေတြ ျဖစ္ၿပီး သူမ်ားထက္ ပိုေ႐ွ႕ေရာက္ေအာင္ ေျပးႏိူင္တာေတြလည္း ႐ိွပါရဲ႕။ ရည္မွန္းခ်က္အတိုင္း အပတ္ေရ ျပည့္ေအာင္ ေျပးႏိူင္သူေတြ ႐ိွသလို၊ ရည္မွန္းခ်က္ မျပည့္ခင္ ကြင္းေဘးထြက္ထိုင္ ေနၾကသူေတြလည္း ႐ိွသကဲြ႔။
အဲလို သက္လံုမတူ၊ ရည္မွန္းခ်က္ မတူ၊ သံုးစဲြပစၥည္းခ်င္း မတူ၊ ခံႏိူင္ရည္ခ်င္းလည္း မတူၾကေပမဲ့ ဒါေတြ ဘယ္ေလာက္ကဲြကဲြ၊ အဆံုးတေန႔ မေတာ့ ဇဲြ႐ိွ႐ိွနဲ႔ မွန္မွန္ သြားႏိူင္ေနဖို႔သာ လိုအပ္တာ ကလား။ မရပ္လိုက္နဲ႔ ရပ္တာနဲ႔ ေနာက္က်န္ရစ္ခဲ့မွာ အေသအခ်ာပဲ။
ဘဝ ဆိုတဲ့ စေတဒီယမ္ႀကီး ထဲက ေျပးလမ္းေပၚမွာ ႐ိွေနၾကတဲ့ အမတို႔ အားလံုးလည္း တူတူပဲေပါ့။ ဘဝမွာ အားနည္းခ်က္ အားသာခ်က္ေတြနဲ႔ ဘာေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ကြဲျပားေနပါေစ၊ စိတ္မပ်က္နဲ႔၊ အားမေလွ်ာ့နဲ႔၊ ကြင္းေဘး ထြက္ထိုင္မေနနဲ႔၊ မရပ္လိုက္နဲ႔၊ ေႏွးခ်င္ ေႏွးပါေစ ဇဲြ႐ိွ႐ိွနဲ႔ မွန္မွန္သြားရင္ တေန႔ ေရာက္ကို ေရာက္ရမွာေပါ့။
ညီမေလးေရ.....
တို႔အားလံုး ေျပးလမ္းေပၚမွာ...တာတို တာ႐ွည္ တူခ်င္မွ တူမယ္
ခရီး စခန္း ေျခလွမ္းေတြ ကြဲခ်င္ ကြဲမယ္
အေႏွး အျမန္ စံႏႈန္းေတြ ျခားနားခ်င္ ျခားနားမယ္
ဇဲြ လံု႔လ ရိကၡာ သက္လံု ဖဝါးခ်င္းထပ္
တရစပ္ မရပ္မနား သြားေနဖို႔ပဲ လိုရင္း
ခရီးျပင္း ႏွင္ခဲ့ စကၠန္႔ေပါင္း သံုးကုေဋေက်ာ္ ( 31,536,000) ၾကာခဲ့ေပါ့
မေလွ်ာ့တမ္း ေနာက္မဆုတ္စတမ္း
ပန္းဝင္ဖို႔ သြားေနသူ....
တႏွစ္ျပည့္ ဘေလာ့ဂ္ေလး အတြက္ အမွတ္တရပါ ညီမ သဒၶါ၊ စာေရးရင္း ေနေပ်ာ္ေသာ ဘဝထဲမွာ ခ်မ္းေျမ့စြာ ဆက္လက္ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိူင္ပါေစညီမေလးေရ....:)
ခ်စ္ခင္စြာ
.....................................................
"ငွက္ကေလးရဲ႕ ျပတင္းေပါက္"
ဖြင့္ဟထားေသာ ျပတင္းေပါက္ငယ္မွ တဆင့္ အျပင္ဘက္ကို သူမ ေငးေနမိခဲ့၏။ သူမရဲ႕ျမင္ကြင္းထဲ တြင္ေတာ့ ျပတင္းေပါက္အနီးမွ စိမ္းစိမ္းစိုစိုသစ္ပင္မ်ားႏွင့္အတူ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ေရာင္စံု ပန္းပြင့္မ်ားႏွင့္ စိမ္းဖ်ဖ်ျမက္ပင္ မ်ားကို ေတြ႔ေနခဲ့ရသည္။ ဟိုး....ခပ္ေ၀းေ၀းကို (ျမင္ႏိုင္သေလာက္) လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ခဲ့ မိလွ်င္ေတာ့ ဘာအပင္ရယ္လို႔ ေသခ်ာစြာ ေ၀ခြဲ ႏိုင္စြမ္းမဲ့ရေသာ သစ္ပင္မ်ား ထူထူပိန္းပိန္း ဖံုးလႊမ္းေနခဲ့သည့္ ညိဳ႕ညိဳ႕မႈိင္းမိႈင္း ေတာင္တန္းမ်ားႏွင့္ ေကာင္းကင္ျပာျပာ....။
အၿမဲလိုလို ျမင္ေတြ႔ေနရေသာ ျမင္ကြင္းေလးေပမယ့္ သူမအတြက္ေတာ့ အခုထက္ထိ ႐ိုးအီ မသြားႏိုင္ခဲ့ရေသးပါ...။ တစ္ေန႔တာ ကိစၥရပ္မ်ားႏွင့္ အျခားေသာ တာ၀န္၊ ၀တၱရားမ်ားမွ ၿပီးဆံုးသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ဒီျပတင္းေပါက္ေလးမွ ျမင္ရေသာ ျမင္ကြင္းေလးမ်ားကို စိတ္လိုလက္ရျဖင့္ ထိုင္ကာ သူမ ေငးေမာမိတတ္ၿမဲပင္ ျဖစ္၏။
ထိုျပတင္းေပါက္ငယ္ အတြင္းမွ ေနရာေလး တစ္ခုတြင္ သူမ ပိုင္ဆိုင္ေသာ ျပတင္းေပါက္ငယ္ေလး ေနာက္ထပ္ တစ္ခု ႐ွိပါသည္။ သူမ ပိုင္ဆိုင္ေသာ ထိုျပတင္းေပါက္ငယ္ေလးသည္ သူမရဲ႕စိတ္ကူးမ်ား အေတာင္ပံျဖန္႔ကာ ႀကဲ႐ြာမိေသာ ေနရာေလးလည္း ျဖစ္ခဲ့၏။ သူမရဲ႕ သိပ္သိပ္သည္းသည္း အေတြးမ်ား၊ ခံစားမႈမ်ား၊ ေတြ႔ႀကံဳရသမွ် အျဖစ္အပ်က္မ်ား၊ ၀ါသနာမ်ား.... စသည္တို႔ကို ထုဆစ္ကာ အသြင္သ႑ာန္ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ထိုကိုယ္ပိုင္ျပတင္း ေပါက္ငယ္ေလးထက္တြင္ ခဏတာေပါင္း မ်ားစြာပင္ ႏူးညံ့ညင္သာစြာ တန္ဆာ ဆင္မိခဲ့တာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုအခါ အေရာင္အေသြး စံုလင္လြန္းေသာ ခ်စ္ခင္ ႏွစ္သက္ဖြယ္ အဆင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ငွက္ကေလးမ်ားသည္ သူမရဲ႕ျပတင္းေပါက္ေလးတြင္ ခဏတာ လာေရာက္ နားခိုတတ္ၾက ေလေတာ့၏။ ၿပီးေနာက္ ငွက္ကေလးမ်ား သည္ သူမရဲ႕ျပတင္းေပါက္ငယ္ေလးထက္မွ ပ်ံသန္း ထြက္ခြာျခင္းမျပဳခင္ အသံ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ သာယာေသာ ေတးသံမ်ားကို တစ္ပုဒ္ခ်င္းစီ ျမဳပ္ႏွံ ထားရစ္ ခဲ့တတ္ၾကေလသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိဳ႕ေသာ ငွက္ငယ္ေလးမ်ားကမူ တိတ္တဆိတ္ ဆိုသလို လာေရာက္ နားခို တတ္ၾကၿပီး တိတ္တဆိတ္ပင္ ျပန္လည္ ထြက္ခြါ သြားတတ္ၾကေသး ပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ေတးသံေလးမ်ားကို သူမ နားဆင္ရသည့္အခါ မ်ားတြင္ ျဖစ္ေပၚ လာတတ္ေသာ သူမရဲ႕ ရင္တြင္း ခံစားမႈမ်ားက ဘာႏွင့္မွ ႏိႈင္းဆလို႔မရႏိုင္ခဲ့ပါ....။
ေျပာျပႏိုင္စြမ္း မ႐ွိႏိုင္ခဲ့ရ ေလာက္ေအာင္ပင္ သူမႏွစ္ၿခိဳက္ ခံုမင္ လြန္းလွပါသည္။
ထိုကဲ့သို႔ လာေရာက္ နားခိုတတ္ေသာ ငွက္ကေလးမ်ား ထံတြင္လည္း သူမကဲ့သို႔ပင္ ျပတင္းေပါက္ငယ္ေလးမ်ား ကိုယ္စီ ပိုင္ဆိုင္ ထားတတ္ၾကေသး၏။ သူမ ကိုယ္တိုင္လည္း ထိုျပတင္းေပါက္ငယ္ေလး မ်ားဆီကို (အခ်ိန္ရတာႏွင့္) ႏွစ္ၿခိဳက္စြာျဖင့္ သြားေရာက္ ေငးေမာ မိတတ္ပါေသးသည္။
သို႔ေသာ္ ရံဖန္ရံခါ ဆိုသလို(႐ွား႐ွားပါးပါး) သူမပိုင္ ျပတင္းေပါက္ငယ္ေလး အနီးမွ ၀ိညာဥ္ အရိပ္ မည္းမည္းမ်ား ရိပ္ခနဲ....၊ ရိပ္ခနဲ ျဖတ္သန္း သြားတတ္ၾကေသး၏။ ထို႔အတူ ျပတင္း၀မွ တိုး၀င္လာေသာ လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ ေလထုထဲတြင္လည္း တစ္ခါတရံ အခ်ိန္မ်ားတြင္ အဆိပ္ေငြ႔မ်ား မသိမသာ ေရာယွက္ကာ ခပ္သဲ့သဲ့ ကပ္ပါလာ တတ္ေသးျပန္သည္။ ထိုအေျခအေနမ်ိဳး၊ အခ်ိန္အခါမ်ိဳးမ်ားတြင္ ဆိတ္ၿငိမ္စြာျဖင့္ မ်က္လႊာခ်၊ အသက္ကို မသိမသာေရာ၊ သိသိသာသာျဖင့္ပါ သူမ ေအာင့္ထားတတ္မိ၏။ လြယ္ေတာ့ သိပ္မလြယ္ကူလြန္းလွ...။ အေကာင္း အဆိုး ေရာျပြန္းမႈသည္ ေနရာတိုင္းတြင္ ႐ွိေနတတ္တာမို႔ ထိုကဲ့သို႔ေသာ အရာမ်ားကို တည္ၿငိမ္စြာလက္ခံႏိုင္ဖို႔ သူမ ႀကိဳးစားရေပဦးမည္.....။
ထို႔အျပင္ ၾကမ္းတမ္းလြန္းေသာ မိုးေရေပါက္မ်ားႏွင့္ အ႐ွိန္ ျပင္းထန္လြန္းေသာ ခပ္ရမ္းရမ္းေလမ်ား အခ်ိဳးညီညီ ေပါင္းစပ္ ပါ၀င္ ေနခဲ့သည့္ မိုးသက္ေလျပင္းမ်ား တိုက္ခတ္ လာခ်ိန္တြင္မူ မေ႐ွာင္လႊဲႏိုင္စြာျဖင့္ ျပတင္းေပါက္မွ တံခါး႐ြက္မ်ားကို ေသခ်ာစြာ သူမ ေစ့ပိတ္ ထားရေပလိမ့္မည္။ ဘာရယ္ေၾကာင့္မွေတာ့ မဟုတ္....၊ မိုးႏွင့္ေလ ၾကမ္းတို႔၏ ႐ိုက္ခတ္မႈ အ႐ွိန္ေၾကာင့္ ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ႏွင့္ တံခါး႐ြက္မ်ား အခ်င္းခ်င္း ျပင္းထန္စြာ ႐ိုက္ခတ္မိကာ နာက်င္ က်ိဳးပဲ့သြားမွကို သူမ စိုးရိမ္လို႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ အခုအခ်ိန္ထက္ ထိေတာ့ သူမရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ ျပတင္း တံခါးေပါက္ငယ္ေလးကို ဖြင့္ဟ ထားမိေနဆဲ.....။
~~~~~~@@@~~~~~
သူမသည္ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ျဖစ္ပါသည္။ ။
~~~~~@@@~~~~~@@@~~~~~@@@~~~~~
======================================================================================================================
ဘေလာ့ဂ္ ေရးေဖာ္ေရးဖက္ျဖစ္တဲ့ မသဒၶါရဲ႕ ႏို၀င္ဘာ ၇ ရက္ေန႔မွာျပည့္မယ့္ တစ္ႏွစ္ျပည့္ ဘေလာ့ဂ္သက္ တမ္းအတြက္ ခင္မင္စြာနဲ႔ ဒီပို႔စ္ေလးကို အမွတ္တရ ေရးေပးလိုက္ပါတယ္....။ အခုတေလာလည္း ဘာရယ္လို႔ ေသခ်ာ မေျပာႏိုင္တဲ့ ပံုေလးေတြ ေလွ်ာက္ဆြဲေနမိလို႔ တစ္ခါတည္း ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္ဗ်ာ....။
စိတ္ဆႏၵ ႐ွိသေလာက္ အခ်ိန္အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိ စာေတြ အမ်ားႀကီး ဆက္ေရးသြားႏိုင္ ပါေစလို႔လည္း ဆုေတာင္း ေပးပါတယ္ခင္ဗ်ာ.....။
ခင္မင္ျခင္းအားျဖင့္........
(ငွက္ကေလးရဲ႕ ျပတင္းေပါက္)
..................................................
“အလင္းပ်ိဳးၿပတိုက္”
ဘဝရဲ ့ခါးသီးမႈေတြကို
ခ်ိဳၿမိန္လာေအာင္တည္ေဆာက္
အထီးက်န္ၿခင္းေတြေပ်ာက္ရေအာင္
အိုေအစစ္ေလးကို သူမေဆာက္တယ္
သူပ်ိဳးတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ၿပတိုက္ေလးမွာ
ဖန္တီးၿခင္း လက္ကနဲအေရာင္က
မေမွာင္ေသာအလင္းလုိေပါ့
သဒၶါလိႈင္းလို ့တြင္တဲ့ကေလာင္လက္မွာ
ခံစားခ်က္ေတြစီးဆင္းလို ့
ခ်ေရးလိုက္တဲ့ ေ၀ါဟာရတိုင္းမွာ
စိတ္ရဲ ့အႏွစ္သာရေတြ
အထင္းသားေပၚေနတတ္တယ္
စာေပၿမတ္ႏိုးၿခင္း ေလဟာနယ္မွာ
တဖြဲဖြဲက်ေနတဲ့ မွ်ေ၀ခံစားၿခင္းဆိုတဲ့
ေအးၿမတဲ့ တိမ္တိုက္ေတြကတဆင့္
အလြမ္းေၿပ ရင္ခြင္တစံုကိုအေမာေၿပေစရင္း
တည္ၿမဲၿခင္းမွတ္တိုင္းေလးတခုၿဖစ္ေနဖို ့
ရင္ႏွစ္ဆုေတာင္းေပးမယ္
သဒၶါတထစ္ လိႈင္းတရစ္တိုးေစေသာ္ . . .
............................................................
သဒၶါလိႈင္း ဘေလာ႔ တစ္ႏွစ္ျပည္႔ အတြက္ အမွတ္တရ
ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္အားရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘေလာ႔ ေတာအုပ္ၾကီးထဲကို စိမ္ေျပနေျပ ေလညွင္းခံျပီး လမ္းေလွ်ာက္သလို ေရာက္ရာ ေပါက္ရာ ကလစ္ႏွိပ္ျပီး ေလွ်ာက္သြား တတ္ပါတယ္။ ဟိုဘေလာ႔က ပို႔စ္ေလး ဖတ္လိုက္ ၊ ဒီဘေလာ႔က ပို႔စ္ေလး ဖတ္လိုက္နဲ႔။ ျပံဳးစရာရွိ ျပံဳး ၊ ေတြးစရာရွိ ေတြး ၊ ေငးစရာရွိ ေငး၊ (ကိုယ္႔ဖာသာ ) ျငင္းစရာရွိ ျငင္းရင္းနဲ႔ေပါ႔။
တစ္ေန႔ေတာ႔ ဘေလာ႔ တစ္ခုကို ေရာက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ႔မွာ တင္ထားေသာ ပို႔စ္ေတြက စာေတြကို မဖတ္မိေသးပါ။
ကၽြန္ေတာ္႔ ထံုးစံ အတိုင္း ဘေလာ႔တစ္ခု ေရာက္ရင္ ဆိုက္အျပင္အဆင္ကို သိပ္ မၾကည္႔မိပါဘူး။ ဘေလာ႔တစ္ခုမွာ စာက ပိုအေရးၾကီးတယ္ လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ယူဆမိတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ထိုဘေလာ႔ရဲ႕ Title လို႔ ဆိုရမဲ႔ စာသားကို အရင္ဖတ္မိတယ္။ ျပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္႔ ထံုးစံ အတိုင္း Title ကိုပါ သရုပ္ခြဲျပီး ေလွ်ာက္ေတြးမိပါတယ္။
ဒီဘေလာ႔မွာကေတာ႔ Title က ရိုးရိုးေလးပါပဲ “ သဒၶါလိႈင္း ” တဲ႔။ ဒါေပမဲ႔ အဲဒီလို ေခါင္းစဥ္ တိုတိုေလးကပဲ ကၽြန္ေတာ္႔ အတြက္ ေတြးျပီး စဥ္းစားစရာ ေလးေတြ ျဖစ္လာေတာ႔တယ္။
“ သဒၶါ ” ဆိုတာ “ ဘုရား စရွိေသာ အာ႐ုံ၌ ယံုၾကည္ျခင္း / ကံ ကံ၏အက်ုိဳးတရားကုိ ယုံၾကည္ျခင္း ” လို႔ အဓိပၸါယ္ ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဒီ “ သဒၶါ ” ဆိုေသာ စကားလံုးကို “ သဒါ ” လို႔ပဲ အသံထြက္တယ္။ “ သဒါ ” လုိ႔ဆုိရင္ “ အခါခပ္သိမ္း / အၿမဲတမ္း ” ဆုိတဲ႔ အဓိပၸါယ္ပဲ ထြက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ႔ လူေတြက “ သဒၵါ ” ဆိုတာနဲ႔ မွားသံုးမိတတ္တယ္။ တကယ္ေတာ႔ “ သဒၵါ႐ုံ = အသံအာ႐ုံ ” ဆိုေသာ အဓိပၸါယ္နဲ႔ မွားတတ္သလို ၊ “ သဒၵါ ” လို႔ ဆိုရင္လည္း အဂၤလိပ္ အေခၚ Grammar နဲ႔ အသံထြက္ခ်င္း တူေတာ႔ မွားမိတတ္တယ္။
တကယ္တမ္း တုိတုိေျပာၾကေၾကး ဆိုရင္ “ သဒၶါ ” ဆိုတာ “ ယံုၾကည္မႈ ” ပါပဲ။ ဒီေတာ႔ ဒီဘေလာ႔ ပိုင္ရွင္က “ သဒၶါလိႈင္း ” ဆိုတဲ႔ ကေလာင္ နာမည္ကို ေခါင္းစဥ္ျပဳထားသူ ဆိုေတာ႔ သူဟာ “ ယံုၾကည္မႈကို လိႈင္း ကဲ႔သို႔ အဆက္မျပတ္ တည္ေဆာက္ေနသူလား ” လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေတာ စဥ္းစားမိသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔စာေတြ ကၽြန္ေတာ္ မဖတ္ရေသးပါ။
ေခါင္းစဥ္ကို စဥ္းစားျပီးေတာ႔မွ သူ႕စာေတြ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ၾကည္႔ေတာ႔ တကယ္ကို ကေလာင္နာမည္ ၊ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ကိုက္ညီေသာ စာမ်ားကို ခ်ျပထားေသာ ေနရာေလး တစ္ခု ျဖစ္တယ္ ဆိုတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သူ ယံုၾကည္ရာကို သူ႕ရဲ႕ ယံုၾကည္မႈအတိုင္း သူ ခ်ျပထားေသာ ေနရာေလး တစ္ခုဟု ကၽြန္ေတာ္ သတ္မွတ္ခဲ႔မိသည္။ အရာရာတိုင္း အျငင္းပြားဖြယ္ မရွိ ျပည္႔စံုတယ္လို႔ မေျပာလိုေပမဲ႔ သူ ေရးထားတာေတြက ပါးပါးလွပ္လွပ္နဲ႔ ထင္သာ ျမင္သာ ျဖစ္မိေသာ ဘေလာ႔တစ္ခုဟုသာ “ သဒၶါလိႈင္း ” ဘေလာ႔ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ ရႈ႕ျမင္ခ်က္ကို အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ စကား အေနနဲ႔ ေျပာလိုပါတယ္။
ဘေလာ႔ တစ္ႏွစ္ျပည့္မွသည္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မိမိယံုၾကည္ရာကို လိႈင္းမ်ားအလား အဆေပါင္း မ်ားစြာ ယံုၾကည္စြာ ဆက္လက္ ေရးသား ႏိုင္ပါေစ။
ေလးစားခင္မင္စြာျဖင္႔
...............................................
"လိႈင္းတစီးရဲ႕ ရမ္သမ္"
ေသာင္ၿပင္ကမ္းစပ္တစ္ေလွ်ာက္.. လွိဳင္းမ်ား တြန္႔လူး၊ ေမ်ာလူးေနၾကသည္။ ေန၀န္းမွာ မနက္ခင္းၿဖစ္သည္႔တိုင္ ေဆာင္းအ၀င္ႏွင္းေတြေၾကာင့္ လိေမၼာ္သီးလို ၿဖစ္ေနသည္။ ဘာရယ္မဟုတ္ သူ႔မွာ မသဒၶါလွိဳင္းဘေလာ႔ တစ္ႏွစ္ၿပည္႔တြင္ သူမအတြက္ အမွတ္တရ တစ္ခုခု ေရးေပးခ်င္လြန္း၍ လွိဳင္းမ်ားကိုေလ႔လာရန္ ပင္လယ္ေသာင္စပ္သို႔ ထြက္လာရၿခင္းၿဖစ္သည္။ တူရူမွ လွိဳင္းမ်ား ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လူးလြန္႔ေနသည္ကို သူ အခ်ိန္ၾကာၾကာေစာင့္ၾကည္႔ၿပီးသည္
"မုန္တိုင္းေၾကာင့္.. လြင့္ပါးခဲ႔ေပမဲ႔..
ၿဖဴစင္မွဳက.. ေလၿပင္းဆီ ပါမသြားခဲ႔ဘူး..
သူ႔ ႏွလံုး.. ႏုေပမဲ႔..
သစၥာက.. ေခါင္းမာတယ္..."
တစ္ခုခု လိုေနသလို ခံစားရသည္။ မၿပည္႔စံုေသး.. သူမ ေရးေသာ စာေတြကို မေန႔ကပဲ သူ႔အေၾကာင္း ပိုသိေအာင္ ဆိုေသာ အေၾကာင္းၿပခ်က္နဲ႔ အားလံုး နီးပါးေတာင္ သူဖတ္ခဲ႔လိုက္ေသးသည္။ သူမရဲ႕ စာေတြထဲမွာ သစၥာ တင္မက.. ေနာက္တစ္ခု ရိွေသးသည္။ သူ.. ထိုအရာမွာ ဘာလဲ.. ဘာလဲ.. ဆက္ေတြးသည္။ လွိဳင္းမ်ား ေလရဲ႕ ရမ္သမ္ကိုလိုက္၍ လွဳပ္ခတ္ ေပးေနေပမဲ႔ ထုိအေတြးက ဆက္မစီးႏိုင္..။ သူ ထိုင္ရာက အထ.. လမ္းေလွ်ာက္မယ္ လုပ္လိုက္မွ.. သူ႔နံေဘးက အမိွဳက္ပံုကို သြားေတြ႔သည္။ သူ ေပ်ာ္သြားသည္.. အမိွဳက္ပံု.. ဟုတ္တယ္၊ အမွိဳက္ပံု..
"ဆူးႏွင္းဆီလို.. မရဲရင့္ရင္ေနမယ္..
သူ႔ေၾကြးေၾကာ္သံတစ္ခ်ိဳ႕ကို
ေတြ႔သူရိွ မေတြ႔သူရိွ.. ေနမယ္..
ယံုၾကည္မွဳက နက္ရွိဳင္းတယ္..."
စိတ္ထဲက သူမ ေရးထားေသာ မဲေဆာက္က အမိွဳက္ပံုဆီ စိတ္ေရာက္သြားေသာေၾကာင့္ၿဖစ္သည္
"ေလာကပင္လယ္ထဲ...
သူဟာ.. ေလၿပင္းကို အသြင္ေၿပာင္း..
ကမ္းေၿခရဲ႕ ဒဏ္ရာကို..
ကုသေပးသူသာ ၿဖစ္တယ္...."
သူ စိတ္ေက်နပ္သြားသည္။ သူ မေရးတတ္ ေရးတတ္ ေရးလိုက္ေသာ ကဗ်ာမွာ ၿပီးဆံုးသြားၿပီလို႔ထင္သည္။ ကဗ်ာကို..သူ "သဒၶါလွိဳင္း" ဟု အမည္ေပးလိုက္သည္။ သို႔ေပမဲ႔ သူ႔အေတြးစေတြကေတာ႔ မၿပီးဆံုးတတ္ေသးပါ.. ထိုသို႔ေသာ လွိဳင္းက ကမ္းေၿခရဲ႕ ဒဏ္ရာေတြ အားလံုးကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္၊ သည္းခံ ကုသေပးႏိုင္ ပါမည္ေလာဟု.. သူေတြးပူေနမိသည္။ သူကုသေပးေနသည္ကို သိသူရိွမည္။ မသိသူရိွမည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ မသိသူတစ္ခ်ိဳ႕က ကမ္းေၿခေပၚ အမွိဳက္ေတြ စည္းကမ္းမဲ႔ ထပ္ပစ္၊ အမွိဳက္ေတြ စည္းကမ္းမဲ႔ ထပ္ပံုၾကဦးမည္သာ ၿဖစ္သည္။ သူ လို စိတ္ခ်ဥ္ေဖာက္တာေတြ ၿဖစ္လာႏိုင္ေလာဟုလည္း သူ႔မွာေတြးပူေနမိသည္။ သိုေပမဲ႔ စိတ္ရွည္ေသာ၊ ရိုးရိုးေလး ေနတတ္ေသာ၊ တစ္ခါတစ္ေလ.. ရွက္သလိုလို ရြံ႔သလိုလိုေလး ေၿပာတတ္ေသာ သူမွာ.. သဒၶါလွိဳင္း သာၿဖစ္သည္။ သြားၿပီ..! အိမ္ ၿပန္ေရာက္သည္႔တိုင္ သူ႔မွာ လိွိဳင္းခ်က္မ်ားမွ မလြတ္တတ္ေသး။ ႏွဖူးေပၚလက္တင္ၿပီး မ်က္လံုး မိွက္လိုက္ေတာ႔ ကမ္းေၿခက အမိွဳက္မ်ားကို လွည္းက်င္းေပးေနသည္႔ ပံုရိပ္မ်ားက ပို၍ပို၍ ပီၿပင္လာသည္။ ထိုပံုရိပ္မ်ား ၿမင္ေယာင္ေနရင္းနဲ႔ပင္ သူ႔မွာ အိပ္မက္ကမၻာတစ္ခုသို႔ ေရာက္သြားသလိုရိွသည္။ ထိုေနာက္ သူ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ႔သည္။ သူ မသိလိုက္ေသာ အေၿဖတစ္ခ်ိဳ႕ကို သူ.. အိ္ပ္မက္ထဲ က်ိန္းေသ၊ ဆက္လက္၊ တြက္ခ်က္မိေနေပလိမ္႔မည္မွာ အမွန္ပင္ၿဖစ္ပါေတာ႔သည္။
ေသာ္ဇင္
...............................................................
ႏွလံုးသားျဖင့္
ရေသ့ၾကီးက ျပန္ေျဖသည္။ “ေနေရာင္မရွိတဲ့အခါက်ေတာ့ လေရာင္ႏွင့္ ၾကည့္ၾကတာမဟုတ္လား”
သဒၶါအတြက္ ဘေလာဂ္႔တစ္ႏွစ္ျပည္႔ အမွတ္တရ စကားမ်ား
သဒၶါအတြက္ မွတ္မွတ္ရရ
စိတ္တူကိုယ္တူ ခင္မင္ခြင္႕ရခဲ႕ၾကျပီး အဆိပ္အေတာက္ကင္းတဲ႕ သန္႔ရွင္းေသာ စာမ်က္ႏွာေတြ ဖန္တီး
လက္ေဆာင္ေပးျခင္း အႏုပညာ
သူသူငါငါ ခင္မင္လာၾက
မိတ္ေဆြမ်ားစြာ ေဖာ္သဟာကုိ
ပ်ဴပ်ဴငွာငွာ ၾကည္သာစြာၿဖင့္
ခ်ိဳစကားခြန္းဖြဲ႕ ႏႈတ္ဆက္တတ္တာ
“သူမ” ပါ။
အေတြးစိတ္ကူးေတြကုိ
အေရးနဲ႕ကြန္႕ၿမဴးကာပုံေဖာ္လို႕
စာဖတ္သူေရာင္းရင္း
အေပါင္းအသင္းမ်ားအား
စုံလင္ေသာရသ
အေတြးစမ်ား
ေပးေ၀ငွတာ
“သူမရဲ႕စာ” ။
ဒီလိုနဲ႕မွတ္တုိင္တစ္ခုစုိက္ထူ
အားအင္ေတြယူလို႕
မေလွ်ာ့ေသာလုံ႕လႏွင့္
ေရွ႕ဆက္ဖုိ႕ရန္အသင့္
ရဲရဲရင့္ရင့္
သဲတစ္ပြင့္အၿဖစ္နဲ႕
ေလာကကိုအလွဆင္ကာ
ယုံၾကည္ရာကိုေလွ်ာက္လွမ္း
ေရွ႕ဆက္မယ့္လမ္း
ခရီးၾကမ္းပင္ၿဖစ္ေစ
ပန္းေတြေ၀မယ့္
မနက္ၿဖန္ေတြအတြက္
အိပ္မက္ေတြကိုအသက္ဆက္
“သူမ....ခရီးဆက္ထြက္ခဲ့တယ္။”
မသဒၶါလိႈင္းရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ တစ္ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ အေနနဲ႔ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ခန္႔က ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ျဖစ္ရပ္ေလး တစ္ခုကို အမွတ္တရ အေနနဲ႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ဒီအေၾကာင္းေလးကိုလည္း က်ေနာ့္ရဲ႕ ခံစားခ်က္တစ္ခ်ဳိ႕နဲ႔ ေပါင္းျပီး ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ေရးခဲ့ပါေသးတယ္။ အဲဒီေဆာင္းပါးကို “ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ျပတိုက္ ” ဆိုၿပီး ေခါင္းစဥ္ပါ ေရြးထားျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေဆာင္းပါး အျဖစ္ ေရးျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာေတာ့ မတင္ခဲ့ျဖစ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္အေပၚမွာ ထားတဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္ကို ေရးထားတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးပါ။ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ ဆိုေပမယ့္ ဘေလာ့ဂ္ေရးေဖာ္ေတြနဲ႔ အျငင္းပြားဖြယ္ရာ ျဖစ္လာနိင္မလား စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ပုိ႔စ္တစ္ပုဒ္ အျဖစ္ မတင္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီေဆာင္းပါးထဲမွာ ပါဝင္တဲ့ စာပိုဒ္တစ္ခ်ဳိ႕ကို အမွတ္တရ အေနနဲ႔ ထုတ္ႏႈတ္ၿပီး မသဒၶါရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္တစ္ႏွစ္ျပည့္ အတြက္ ပို႔ေပးလိုက္ပါတယ္။
+++++++
+++++
+++++++++
မသဒၶါလိႈင္းရဲ႕ တစ္ႏွစ္ျပည့္ ဘေလာ့ဂ္ေလးလည္း ေရွ႕ဆက္ၿပီး စာဖတ္သူအေပၚ ေစတနာ ထားတဲ့ စာေကာင္းေပမြန္ေတြ ထပ္ေရးဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။
မသဒၶါေရ...
အမရဲ႕ တစ္ႏွစ္ျပည့္ဘေလာ့ခ္အတြက္ စာေရးပို႕တာ ေနာက္က်ေနလို႕ ေဆာရီးပါဗ်ာ...။ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ဖူးတဲ့ စာေလးတစ္ပုဒ္ကို ေပးခ်င္ပါတယ္..။ သူမ်ားေတြလို ကဗ်ာလည္းမေရးတတ္တဲ့အတြက္ စိတ္အာဟာရစာေလးတစ္ေစာင္ပါ..။ ရွည္ေတာ့နည္းနည္းရွည္တယ္..။ ဘေလာ့ခ္တစ္ႏွစ္ျပည့္မွသည္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတိုင္ေအာ
ႏွလံုးသားျဖင့္
ဟိႏၵဴဘာသာ ဓမၼက်မ္းဂန္ျဖစ္ေသာ ဥပနိသွ်ဒ္၌ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ပါရွိသည္။ ယာည၀ညက်အမည္ရွိ ရေသ့ၾကီးႏွင့္ ဇနကဘုရင္တို႕ စကားေျပာေနၾကသည္။ ဇနကဘုရင္က ရေသ့ၾကီးကို ေမးျမန္းလိုက္သည္။ “ကၽြႏု္ပ္စိတ္ထဲမွာ သကၤာမကင္းတဲ့ အခ်က္တစ္ခုရွိေနတယ္။ အဲဒီအခ်က္ကို ကၽြႏု္ပ္ နားလည္သေဘာေပါက္သြားေအာင္ ရေသ့ၾကီး ရွင္းလင္းေျပာျပေပးေစခ်င္ပါတယ္။ ကၽြႏု္ပ္တို႕ တစ္စံုတစ္ရာကို ၾကည့္ေနတဲ့ေနရာမွာ ဘယ္အရာ၀တၳဳ၏ အလင္းေရာင္ႏွင့္ ၾကည့္ေနၾကတာလဲ ရေသ့ၾကီး”
ရေသ့ၾကီးက ျပန္ေျပာျပသည္။ “ဘုရင္မင္းၾကီးက ကေလးသူငယ္ေတြေတာင္ နားလည္တဲ့အေၾကာင္း လာေမးေနျပန္ပါျပီ။ ရူပါရံုတစ္ခုကို က်ဳပ္တို႕ ၾကည့္တာျမင္ရတာဟာ ေနေရာင္ေၾကာင့္ဆိုတာ လူတိုင္းသိေနၾကတဲ့ အခ်က္ ျဖစ္တယ္မဟုတ္လား”
ဇနကမင္းၾကီးက ထပ္ေမးျပန္သည္။ “ေန၀င္သြားတဲ့အခ်က်ေတာ့ ကၽြႏု္ပ္တို႕ ဘယ္အလင္းေရာင္ႏွင့္ ၾကည့္ၾကတာလဲ”
ရေသ့ၾကီးက ျပန္ေျဖသည္။ “ေနေရာင္မရွိတဲ့အခါက်ေတာ့ လေရာင္ႏွင့္ ၾကည့္ၾကတာမဟုတ္လား”
ဇနကမင္းၾကီးက ထပ္ဆင့္ေမးလိုက္ျပန္သည္။ “လေရာင္ၾကယ္ေရာင္ေတြလည္း မရွိဘူး။ လကြယ္ေန႕ည မိုးသားတိမ္လိပ္ေတြ ဖံုးလႊမ္းေနတဲ့ ညအခါမ်ဳိးဆိုပါေတာ့။ အဲဒီလို အခ်ိန္မ်ဳိးမွာေတာ့ ကၽြႏု္ပ္တို႕ တစ္စံုတစ္ရာကို ဘယ္အလင္းေရာင္းနဲ႕ ၾကည့္ၾကတာလဲ”
ရေသ့ၾကီး၏ အေျဖမွာ ဤသို႕ျဖစ္သည္။ “အဲဒီလို အခ်ိန္မ်ဳိးက်ေတာ့ က်ဳပ္တို႕ စကားအလင္းေရာင္ႏွင့္ တစ္စံုတစ္ရာကိုၾကည့္ၾကတယ္။ ေတာကလည္းနက္တယ္။ ေလးဘက္ေလးရပ္ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး ေမွာင္မိုက္ေနတယ္။ ခရီးသြားတစ္ေယာက္ လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့အတြက္ “က်ဳပ္ကိုလမ္းျပၾကပါ” လို႕ အသံေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရွိတဲ့ အျခားတစ္ေယာက္က ခရီးေပ်ာက္ေနတဲ့လူရဲ႕ ေအာ္သံၾကားရေတာ့ “ဒီကို လာ က်ဳပ္လမ္းေပၚမွာရပ္ေနတယ္” လို႕ေအာင္ေျပာလိုက္တယ္။ လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့ ခရီးသြားဟာ စကားတည္းဟူေသာ အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ လမ္းေပၚ ေရာက္သြားျခင္းျဖစ္တယ္”
ဇနကမင္းၾကီးက ထပ္ဆင့္ ေမးလိုက္ျပန္သည္။ “စကားေျပာသံလည္း ေပၚမလာဘူးဆိုပါေတာ့။ အဲဒီအခါမ်ဳိးမွာ ကၽြႏု္ပ္တို႕ ဘယ္လို အလင္းေရာင္မ်ဳိးနဲ႕ ၾကည့္ရမလဲ ရေသ့ၾကီး”
ရေသ့ၾကီးက ျပန္ေျပာသည္။ “အဲဒီအခါမ်ဳိးက်ေတာ့ ႏွလံုးသား အလင္းေရာင္နဲ႕ၾကည့္ရမယ္။ ႏွလံုးသား အလင္းေရာင္နဲ႕ၾကည့္ရင္ ဘယ္အရာမဆို ျမင္ရတယ္ မင္းၾကီး”
..................
အမေရ.. ႏွလံုးသားနဲ႕ အရာရာကို ၾကည့္ျမင္တတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကပါစို႕ဗ်ာ...။
ခင္မင္တဲ႔
..............................
သဒၶါအတြက္ ဘေလာဂ္႔တစ္ႏွစ္ျပည္႔ အမွတ္တရ စကားမ်ား
သဒၶါအတြက္ မွတ္မွတ္ရရ
သဒၶါရဲ႔ဘေလာ႔ေလးကို စျပီးဖတ္မိခ်ိန္ကတည္းက သတိထားမိတယ္.. စာေလးေတြက ေတြးစရာေလးေတြေပးတယ္.. သင္ခန္းစာေလးေတြ ေပးတယ္.. ဒီေတာ႕ အျမဲတန္း လာဖတ္ျဖစ္ပါတယ္. စာတစ္ပုဒ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ အားထုတ္ ေရးထားေတာ႕ စာဖတ္သူေတြအေပၚ အေလးထားတတ္တဲ႕ ေစတနာေလးေတြကိုလည္း ေတြ႔ရတယ္.. ဒါေၾကာင္႕လည္း ဘေလာ႔ေပၚမွာတင္မက လူခ်င္းပါ ခင္မင္ ရင္းႏွီးမိပါတယ္.. ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ရာ ဘ၀ေတြကို မတူညီတဲ႕ ေနရာ၊ မတူညီတဲ႕ ဘ၀ အေျခအေနေတြနဲ႕ ျဖတ္သန္းၾကရင္း တူညီတဲ႕ စာေရး၀ါသနာေၾကာင္႔ ဘေလာ႔ စာမ်က္ႏွာေတြကေန ခင္မင္ရင္းႏွီးခြင္႕ရခဲ႔ၾကတယ္. ဘေလာ႕သက္တမ္း တစ္ႏွစ္ျပည္႔ဆိုေတာ႕ တို႕နဲ႕ အတူတူေလာက္ဘဲ က်မယ္.. ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဘေလာ႔ေရးေဖာ္အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္နဲ႕ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ရွိခြင္႕ရတာ ၀မ္းသာမိပါတယ္. ေရွ႔ဆက္ျပီးလည္း ကိုယ္အားတဲ႔ အခ်ိန္ေလးေတြကေန စာေတြေရးၾကပါဦးစို႔.. အေတြ႔အၾကံဳေလးေတြ၊ ခံစားခ်က္ေလးေတြ မွ်ေ၀ၾကပါဦးစို႔.. သန္႔ရွင္းလွပတဲ႕ စာမ်က္ႏွာေလးေတြ ဖန္တီးၾကပါဦးစို႕ေနာ္။ ဘေလာ႕ေပၚကေနဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ္႔ပါဆင္နယ္ ကိစၥေၾကာင္႕ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ညစ္စရာ၊ စိတ္အားတက္စရာ၊ သိမွတ္စရာေလးေတြကို တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ မွ်ေ၀ကူညီၾကရင္း ေရွ႔ခရီးကို ဆက္ၾကတာေပါ႕..
စိတ္တူကိုယ္တူ ခင္မင္ခြင္႕ရခဲ႕ၾကျပီး အဆိပ္အေတာက္ကင္းတဲ႕ သန္႔ရွင္းေသာ စာမ်က္ႏွာေတြ ဖန္တီး
.............................
အမွတ္တရ
“သ” က္ရွိတစ္ေယာက္ရဲ႕
ခါးသီးတဲ့ အပိုင္း အစ ရုပ္ႀကြင္းေတြနဲ႔
အျဖဴေရာင္ အိပ္မက္ကို ထုဆစ္
ကုန္ဆံုးခ်င္းမဲ့ ကာလေတြကို စီးနင္းရင္း
အဓိပၸါယ္ေတြကို သီကံုးေနတတ္ခဲ့တယ္ . . . . .
“ ဒၶါ ” . . ရင္ထဲက အနက္ရႈိင္းဆံုးေနရာမွာ
ျဖစ္တည္လာတဲ့ အစိုင္အခဲ ျဒပ္မဲ့ စကားလံုးတစ္ခုနဲ႔
အေတြး အစ အန ေတြကို ေရာယွက္
အတၱမပါတဲ့ အျဖဴေရာင္ သံစဥ္ေတြကို ေတးသီခတ္လို႔
ကိုယ့္ အကၡရာထဲမွာပဲ ကိုယ္ ေပ်ာ္၀င္စီးဆင္းေနတတ္ခဲ့တယ္ . . . . .
“ လွိဳင္း ” ျပာျပာရဲ႔မာန္နဲ႔ မိုးေသာက္ကို ပ်ိဳး
အလင္းအလက္မဲ့ ေန႔ရက္ေတြကို အံတုလို႔
အျပင္း အရွ အမႈန္ အမြား ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔
ကေလာင္ကိုေသြး လက္ကေလးေတြကို ေကြးရင္း
တမိုးေအာက္မွာပဲ ရာဇ၀င္ေတြကို ကညစ္နဲ႔ ေရးဆစ္ခဲ့တယ္.....
ခါးသီးတဲ့ အပိုင္း အစ ရုပ္ႀကြင္းေတြနဲ႔
အျဖဴေရာင္ အိပ္မက္ကို ထုဆစ္
ကုန္ဆံုးခ်င္းမဲ့ ကာလေတြကို စီးနင္းရင္း
အဓိပၸါယ္ေတြကို သီကံုးေနတတ္ခဲ့တယ္ . . . . .
“ ဒၶါ ” . . ရင္ထဲက အနက္ရႈိင္းဆံုးေနရာမွာ
ျဖစ္တည္လာတဲ့ အစိုင္အခဲ ျဒပ္မဲ့ စကားလံုးတစ္ခုနဲ႔
အေတြး အစ အန ေတြကို ေရာယွက္
အတၱမပါတဲ့ အျဖဴေရာင္ သံစဥ္ေတြကို ေတးသီခတ္လို႔
ကိုယ့္ အကၡရာထဲမွာပဲ ကိုယ္ ေပ်ာ္၀င္စီးဆင္းေနတတ္ခဲ့တယ္ . . . . .
“ လွိဳင္း ” ျပာျပာရဲ႔မာန္နဲ႔ မိုးေသာက္ကို ပ်ိဳး
အလင္းအလက္မဲ့ ေန႔ရက္ေတြကို အံတုလို႔
အျပင္း အရွ အမႈန္ အမြား ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔
ကေလာင္ကိုေသြး လက္ကေလးေတြကို ေကြးရင္း
တမိုးေအာက္မွာပဲ ရာဇ၀င္ေတြကို ကညစ္နဲ႔ ေရးဆစ္ခဲ့တယ္.....
မဒါေရ ကဗ်ာေလး ကမန္းကတန္းေရးခဲ့ရတဲ့တြက္ ခံစားခ်က္ စကားလံုး အဓိပါယ္ ေလွ်ာ့ရဲ ေနရင္ ခြင့္လြတ္ေပးပါေနာ့ း) . . . . စာမေရးတာႀကာေတာ့ အစကို မနည္းဆြဲထုတ္ေနရတယ္ . . .
ဒါေပမဲ့ အခု ကဗ်ာက
မဒါ ဘေလာ့ပို႔စ္ေတြထဲက စကားလံုးအမ်ားစုကိုပဲ သံုးထားခဲ့တာပါ . . . ဆရာ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ ေျပာသလိုပဲေပါ့ . . . ကဗ်ာအစကို ရဖို႔ ငါ မီးခတ္ ေနတယ္တဲ့ . . . ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲလိုျဖစ္ေနတာ . . . ကဗ်ာ မေရးတာ ၂ လနီးပါးရွိေနပီး ဆိုေတာ့ မနည္း မီးျပန္ခတ္ေနရတယ္ း) . . . .
မဒါရဲ႕ ဘေလာ့ တစ္ႏွစ္ျပည့္မွသည္ေနာက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတိုင္ မဒါ ခင္မင္ေသာ သူငယ္ခ်င္း ေရာင္းရင္းမ်ားနဲ႔ အတူ မဒါရဲ႕ဘေလာ့ေလးမွာ ခံစားခ်က္ေတြ ဆက္လက္ ထုဆစ္နိင္ပါေစလို႔ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းေပးလိုက္ပါ
ဒါေပမဲ့ အခု ကဗ်ာက
မဒါ ဘေလာ့ပို႔စ္ေတြထဲက စကားလံုးအမ်ားစုကိုပဲ သံုးထားခဲ့တာပါ . . . ဆရာ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ ေျပာသလိုပဲေပါ့ . . . ကဗ်ာအစကို ရဖို႔ ငါ မီးခတ္ ေနတယ္တဲ့ . . . ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲလိုျဖစ္ေနတာ . . . ကဗ်ာ မေရးတာ ၂ လနီးပါးရွိေနပီး ဆိုေတာ့ မနည္း မီးျပန္ခတ္ေနရတယ္ း) . . . .
မဒါရဲ႕ ဘေလာ့ တစ္ႏွစ္ျပည့္မွသည္ေနာက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတိုင္ မဒါ ခင္မင္ေသာ သူငယ္ခ်င္း ေရာင္းရင္းမ်ားနဲ႔ အတူ မဒါရဲ႕ဘေလာ့ေလးမွာ ခံစားခ်က္ေတြ ဆက္လက္ ထုဆစ္နိင္ပါေစလို႔ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းေပးလိုက္ပါ
..............................
လက္ေဆာင္ေပးျခင္း အႏုပညာ
ကြန္ျပဴတာ မွန္သားျပင္ေပၚမွာ ျမင္ေနရတဲ့ အျပာရင့္ေရာင္ ေရႊနားကြပ္ ေဘာပင္လွလွေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္ရေအာင္ အနီးကပ္ ခ်ဲ႔ၾကည္႔မိသည္ ။ ေဘာပင္ရဲ႔ အမ်ိဳးအစားကို ေသခ်ာေအာင္ ဖတ္ၾကည္႔သည္။ Montegrappa 1912 - Gold18 K လို႔ေရးထားတဲ့ သတင္း အခ်က္အလက္ ကိုဖတ္ၾကည္႔ျပီး သူ႔ရဲ႔ မူရင္း ေစ်းႏႈန္းကို ဖတ္ၾကည္႔ေတာ့ ဒါဟန္း ၁၃၅၀ လို႔ေရးထားတာကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။
ဒါေပမယ့္ ပါကင္မပ်က္ အသစ္စက္စက္ အတိုင္း ျပန္ေရာင္းဖို႔ သူေခၚထားတဲ့ေစ်းက ဒါဟန္း ၅၀၀ ဆိုတာကို ေတြ႔လိုက္ရျပီး သူ႔ရဲ႔ ေခၚေစ်းေအာက္မွာ အျပိဳင္အဆိုင္ ေလလံေပးေနတဲ့ ေစ်းေတြက ဒါဟန္း ၂၅၀ ဒါဟန္း ၃၀၀ ထက္မပို။
ပထမပိုင္းမွာ သူတင္ထားတဲ့ ေစ်းထက္ ေလွ်ာ့ျပီး ေပးၾကသူေတြကို အျပစ္ျမင္မိတဲ့ မ်က္လံုးက ဒီေဘာပင္ေလးကို ျပန္ေရာင္းလိုတဲ့ သူ႔ရဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ကို ေတြ႔ခ်ိန္မွာေတာ့ ခ်က္ခ်င္းလိုလို အေရာင္ ျပန္ေျပာင္းသြားခဲ့ပါသည္။
ကာယကံရွင္ ကိုယ္တိုင္ တန္ဘိုးမထားလိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ အတြက္ အျခားသူေတြ အေနနဲ႔ အဆေပါင္းမ်ားစြာ တန္ဘိုးခ်ပစ္ခ်င္ၾကတာ ကေတာ့ မဆန္းလွတဲ့ လူ႔သဘာဝပဲ ျဖစ္ပါသည္။
ေဘာပင္ေလးရဲ႔ ေအာက္နားဆီမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြရဲ႔ ေအာက္ဆံုးနားမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ျပန္ေရာင္းလိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ Brand new Unwanted Gift တဲ့……..
အဲဒီ ေရႊနားကြပ္ ေဘာပင္ေလးရဲ႔ ေအာက္နားဆီမွာေတာ့ အသစ္စက္စက္ သားေရလက္ပတ္ၾကိဳး အနက္ေရာင္ ေယာက္်ားဝတ္နာရီေလးတစ္လံုးကို သူ႔ရဲ႔ မူလတန္ဘိုးထက္ ထက္ဝက္တိတိေလွ်ာ့ျပီး ေရာင္းဖို႔ တင္ထားတာကို ထပ္ေတြ႔ရျပန္ပါသည္။ သူေပးထားတဲ့ ျပန္ေရာင္းလိုတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကလဲ Unwanted Gift ပါ………
ေနာက္ထပ္ ေတြ႔လိုက္ရတဲ့ အသစ္စက္စက္ ကြန္ျပဴတာေလး တစ္လံုးကလဲ ျမင္ျမင္ခ်င္းပဲ မ်က္လံုးထဲက မထြက္ေအာင္ကို ခ်စ္စရာ ေကာင္းေနပါသည္။ သူ႔ကို ပါကင္မပ်က္ ျပန္ေရာင္းခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ ေလးကလဲ ထံုးစံအတိုင္း Unwanted Gift ပါတဲ့………
ကၽြန္မတို႔ ဝန္ထမ္းေတြအတြက္ သီးသန္႔ တင္ထားေပးတဲ့ Staff Mart ဆိုတဲ့ ဆိုဒ္ေလးထဲမွာ ဖန္စီ နားဆြဲေလးေတြ နာရီ မ်က္မွန္ ကြန္ျပဴတာ ပရင္တာ တီဗီ ေရခဲေသတၱာ အိမ္ေမြးတိရိစၦာန္ အိမ္ေထာင္ပရိဘာဂ ကစလို႔ ေရႊထည္ ေငြထည္ ေမာ္ေတာ္ကားေတြ အဆံုးကို အသစ္စက္စက္ အေနအထားနဲ႔ ျပန္ဝယ္လို႔ ရႏိုင္သလို တပတ္ႏြမ္း တစ္လက္သံုး Good second hand အေဟာင္းထည္ ေတြကိုလဲ ေတြ႔ရတတ္ပါသည္။
အဲဒီဆိုင္ ေလးထဲမွာ ျပန္ေရာင္းဖို႔ တင္ထားတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြထဲမွာမွ Unwanted Gift လို႔ ေခါင္းစဥ္ တပ္ထားတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြက ကဗ်ာဆန္ဆန္ သိကၡာရွိရွိ လူေတြ အမ်ားဆံုး ႏွစ္သက္ၾကတဲ့ အမွတ္တရ ပစၥည္းေလးေတြ ျဖစ္သလို မူရင္းေစ်းထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ေလွ်ာ့ခ်ထားတတ္တာမို႔ ေစ်းအသက္သာဆံုးလဲ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ရက္ပိုင္း အတြင္းမွာပဲ အေရာင္းအဝယ္ ျဖစ္သြား တတ္တာကို အျမဲေတြ႔ေနပါသည္။
သူတို႔ရထားတဲ့ လက္ေဆာင္ ပစၥည္းေတြကို Unwanted Gift လို႔ရက္ရက္စက္စက္ ေခါင္းစဥ္တပ္ျပီး ျပန္ေရာင္းပစ္ရက္တဲ့ လူေတြကိုလဲ လူထူးလူဆန္း ေတြလိုပဲ မအံ႔ၾသပဲ မေနႏိုင္ခဲ့ပါ။
ျပီးေတာ့ Unwanted Gift ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းေလးက ကၽြန္မကို အေတြးစမ်ားစြာ အံ႔ၾသမႈမ်ားစြာကိုလဲ ေပးခဲ့ပါသည္။
သူတို႔ကို လက္ေဆာင္ေပးတဲ့သူေတြမွာ သူတို႔ကို ခ်စ္ခင္ေလးစား တန္ဘိုးထားသူေတြ မပါႏိုင္ဘူးလား…
ဒီလက္ေဆာင္ေလးေတြကို ကိုယ္တိုင္သံုးေစခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ေရြးခ်ယ္ျပီး ဝယ္ေပးခဲ့တဲ့ သူေတြကို အားနာစိတ္ စိုးစဥ္းေလးမွ မရွိၾကဘူးလား….
သူတို႔ရရွိထားတဲ့ လက္ေဆာင္ေလးေတြကို တန္ဘိုးမထားတတ္ၾကဘူးလား…. ဆိုတဲ့ အေတြးေတြ အမွ်င္ မျပတ္ေအာင္ ဝင္လာခဲ့ပါသည္….
Staff Mart မွာေတြ႔ေနရတတ္တဲ့ Unwanted Gift ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းေလးကို ျမင္ေနက်ျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီအသံုးအႏႈန္းကို ေရြးခ်ယ္သံုးတဲ့သူေတြကို စိတ္မေက်နပ္သလိုု ခံစားရတာမို႔ ကၽြန္မ မလိုခ်င္ခဲ့တဲ့ လက္ေဆာင္ဆိုတာမ်ိဳး ဘဝမွာ လက္ခံရရွိခဲ့ဘူးလား ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းအခ်ိဳ႔ ကၽြန္မေခါင္းထဲကို မသိမသာ ဝင္လာခဲ့ပါသည္။
တဆက္တည္းမွာပဲ သူတပါးကိုေရာ သူတို႔မႏွစ္သက္ႏိုင္မယ့္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေလး ေတြမ်ား လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးခဲ့ဘူးသလား ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔အတူ လက္ေဆာင္ေပးရျခင္း အေပၚမွာ တစတစ ထိန္႔လန္႔စိတ္ ဝင္လာမိျပန္ပါသည္။
လက္ေဆာင္ဆိုတာ ခ်စ္ခင္တြယ္တာရသူေတြကို အျမတ္တႏိုး တန္ဘိုးထားေစလိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ မွတ္မွတ္ရရ ေပးတတ္ၾကတာမို႔ လက္ေဆာင္ေပးရမယ့္ သူေတြအတြက္ လက္ေဆာင္ မေပးမီမွာေရာ လက္ေဆာင္ေပးျပီးခ်ိန္မွာေရာ အနည္းဆံုးတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ ျဖစ္ေစတာ ေသခ်ာပါသည္။
လက္ေဆာင္ဝယ္ေပးဖို႔ အတြက္ ေရြးခ်ယ္ စဥ္းစားရျခင္းကလဲ အႏုပညာ တစ္ရပ္လို ကဗ်ာဆန္ဆန္ စိတ္ကူးစိတ္သန္း ေတြကို ဆြဲထုတ္ရတဲ့ အခိုက္အတန္႔လဲ ျဖစ္ပါသည္။ လက္ေဆာင္ကို ေရြးခ်ယ္ စဥ္းစားခ်ိန္ေတြမွာ လက္ေဆာင္ကို လက္ခံမယ့္သူရဲ႔ အၾကိဳက္ေတြနဲ႔ အနီးစပ္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ သူတို႔ရင္ထဲက ဆႏၵေတြကို ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရတာကလဲ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ေကာင္းတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳ တစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။
လက္ေဆာင္ေပးလိုတဲ့ အထိမ္းအမွတ္ကို တကူးတက ေဖာ္ျပစရာ မလိုလွေပမယ့္ လက္ေဆာင္ေပးလိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေဖာ္ျပျဖစ္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႔ လက္ေဆာင္ေလးက ႏွစ္ထပ္ကြမ္း အမွတ္ရစရာ ျဖစ္ေနမွာ ေသခ်ာလွပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီလိုလက္ေဆာင္ေလးကို ေပးတာပါလို႔ ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္း ဖြင့္ေျပာတတ္တဲ့သူကေတာ့ အင္မတန္ကို ရွားပါးလွပါသည္။
ကၽြန္မ အထိတ္တလန္႔ရလာတဲ့ အေတြးစေလးနဲ႔အတူ ကၽြန္မလံုးဝ မလိုခ်င္ခဲ့တဲ့ လက္ေဆာင္ ဆိုတာကို အေျပးအလြား စဥ္းစားမိလိုက္ျပန္ေ
လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ ကာလတုန္းက ကၽြန္မရဲ႔ ေမြးေန႔အတြက္ အေဒၚတစ္ေယာက္ အမွတ္တရ ပို႔ေပးခဲ့တဲ့ အက်ီၤၤအနီရဲရဲေလး တစ္ထည္ကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိပါသည္။
အက်ီၤေလးက ကၽြန္မ မႏွစ္သက္တဲ့ ၾကက္ေသြးေရာင္ရင့္ရင့္ ဇာလွလွေလးနဲ႔ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ပံုစံ ခပ္ဆန္းဆန္းေလး ျဖစ္သလို ကၽြန္မ မဝတ္ပဲ သိမ္းထားခဲ့ေပမယ့္ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာတဲ့ အထိ သူ႔ရဲ႔ဒီဇိုင္းက ဆန္းသစ္ေနဆဲျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္မ မႏွစ္သက္တဲ့ အေရာင္ ျဖစ္ေနတာမို႔ လံုးဝမဝတ္ျဖစ္သည္႔ တိုင္ေအာင္ အဲဒီအက်ီၤေလးက ကၽြန္မအတြက္ Unwanted Gift မဟုတ္ခဲ့တာ ေသခ်ာလွပါသည္။
ဘဝမွာ ပထမဆံုးလို႔ ေျပာလို႔ရတဲ့ လက္ေဆာင္တစ္ခုကိုလဲ ပထမႏွစ္ ေက်ာင္းသူဘဝမွာ ထူးထူးျခားျခား လက္ခံရရွိခဲ့ဘူးပါသည္။
ထမီမဝတ္တတ္ေသးတဲ့ အခ်ိန္မို႔ ဂါဝန္တကားကားနဲ႔ Shipping Company တစ္ခုမွာ အလုပ္စလုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အသက္ ၁၈ ႏွစ္မျပည္႔တတ္ေသးတဲ့ ကၽြန္မအတြက္ ကန္ေတာ့လက္ေဆာင္လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ျပီး ေပးလာတဲ့ ထမီေလးတစ္ထည္က ကၽြန္မအတြက္ အခ်ိန္တိုင္းမွာ အမွတ္ရစရာ ျဖစ္ေစခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္မရရွိခဲ့ဘူးတဲ့ လက္ေဆာင္ေတြနဲ႔ ပက္သက္ျပီး ကၽြန္မရဲ႔ ႏွလံုးသားကို ေႏြးေထြးေစတဲ့အထိ ေပ်ာ္ရႊင္ေစခဲ့တဲ့ လက္ေဆာင္ေပါင္းမ်ားစြာကိုလဲ မၾကာခဏဆိုသလို လက္ခံရရွိခဲ့ဘူးပါသည္။
လက္ခံရရွိခဲ့တဲ့ လက္ေဆာင္ေတြေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ရတာထက္ လက္ေဆာင္ေလးကို ေရြးခ်ယ္ေပးရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေလးေတြကို ၾကားရခ်ိန္မွာ မ်က္ရည္က်မတတ္ ခံစားေပ်ာ္ရႊင္ရတဲ့ ခံစားခ်က္ေလးေတြကိုေတာ့ ဘာနဲ႔မွ မလဲႏိုင္ခဲ့ပါ။
သူမ်ားေတြဆီကသာ အဲဒီလို အဓိပါယ္ ျပည္႔ဝတဲ့ လက္ေဆာင္ေလးရဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ၾကားခ်င္ေနခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လက္ေဆာင္ေပးမိတိုင္း ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီလိုလက္ေဆာင္ေလးကို ေရြးေပးရတယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေလးကို ေျပာျပဖို႔ ရွက္ရြံ႔ေနတတ္တာကိုေတာ့ အခုခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြးမိတိုင္း အားနာမိပါသည္။
ကၽြန္မရဲ႔ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ လက္ေဆာင္ေလးေတြ ေရြးခ်ယ္ဝယ္ယူမိတဲ့ အခ်ိန္တိုင္းမွာ တိက်တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေလးေတြ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေလးေတြ ရွိခဲ့တာမို႔ ေနာက္ထပ္ လက္ေဆာင္ေပးစရာ အေၾကာင္းဖန္လာတိုင္း ရည္ရြယ္ခ်က္ေလးေတြကိုပါ ေျပာျပျဖစ္ေအာင္ ေျပာျပမယ္လို႔ တစ္ထိုင္တည္းမွာ ဆံုးျဖတ္လိုက္မိပါသည္။
ေလာေလာဆယ္ေလးမွာ ကၽြန္မအတြက္ အမွတ္တရ အျဖစ္ဆံုး လက္ေဆာင္တစ္ခုကိုေတာ့ မမ ျမေသြးနီဆီက လက္ခံရရွိခဲ့ပါသည္။
ရန္ကုန္ကို ခဏျပန္လည္မိတဲ့ အခ်ိန္တိုတိုေလး အတြင္းမွာ ေန႔လည္စာ အတူတူစားဖို႔ မျမေသြးနီက ၾကိဳျပီး ဖိတ္ထားခဲ့ပါသည္။ မျမေသြးနီဆီကို သြားဖို႔ ရည္ရြယ္ထားတဲ့ ေန႔မွာပဲ ပန္းဆိုးတန္းက စာအုပ္ဆိုင္ေတြမွာ ဆရာမ ခင္ခင္ထူးရဲ႔ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို အရင္ရွာဝယ္ဖို႔ စိတ္ကူးမိေပမယ့္ အိမ္ကထြက္တာ နည္းနည္း ေနာက္က်ေနတာမို႔ု႔ ေန႔လည္စားစားဖို႔ အခ်ိန္မလင့္ခင္ မျမေသြးနီရဲ႔ ရံုးခန္းကို အရင္သြားလိုက္မိပါသည္။
ထမင္းဆိုင္ကို မသြားခင္ မျမေသြးနီရဲ႔ ရံုးခန္းထဲမွာ ခဏေစာင့္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ မျမေသြးနီ လက္ေဆာင္ အျဖစ္ ေပးလာတဲ့ စာအုပ္ေလးကို ေတြ႔လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ထခုန္မိမတတ္ ဝမ္းသာသြားမိပါသည္။ ပန္းဆိုးတန္းမွာ ရွာဝယ္ဖို႔ စိတ္ကူးခဲ့တဲ့ ဆရာမ ခင္ခင္ထူးရဲ႔ မအိမ္ကံဆိုတဲ့ စာအုပ္ေလးကို အခ်ိန္မီတယ္ ဆိုရံုေလးပဲ ခင္မင္ရတဲ့ မမဆီက လက္ေဆာင္ အျဖစ္ အမွတ္တရ ရလိုက္တဲ့ အျဖစ္က အရမ္းကို အိပ္မက္ ဆန္လြန္းလွပါသည္။
မျမေသြးနီကပဲ ကၽြန္မရဲ႔ ရင္ထဲက ဆႏၵေတြကို မသိစိတ္ကေန တဆင့္ ၾကိဳျပီးဖတ္ႏိုင္ခဲ့တာလား ကၽြန္မကပဲ အင္မတန္ ကံေကာင္း ေနခဲ့တာလားေတာ့ မသိပါ။ အမွတ္တရေတြထဲကမွ ထူးျခားလြန္းတဲ့ အမွတ္တရေလး ျဖစ္ခဲ့တာေတာ့ ေသခ်ာလွပါသည္။
အဲဒီလက္ေဆာင္ေလးလိုပဲ ထူးထူးျခားျခား ရရွိခဲ့ဘူးတဲ့ ဒုတိယ လက္ေဆာင္ေလးတစ္ခုကလဲ ကၽြန္မအတြက္ တကယ့္ကို အမွတ္တရ ျဖစ္ေစခဲ့ဘူးပါသည္။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္မ ႏွစ္သက္မိတဲ့ ပန္းေရာင္ ပစၥည္းေလးတစ္ခုက ကၽြန္မကို အိပ္မက္အျဖစ္ လေပါင္းမ်ားစြာ ႏွိပ္စက္ခဲ့ဘူးပါသည္။ ကိုယ္တိုင္ ဝယ္ႏုိင္တဲ့ အေနအထားမွာ ရွိေနေပမယ့္ ေစ်းနည္းနည္းၾကီးေနတာမို႔ ကၽြန္မအတြက္ မရွိမျဖစ္ တကယ္လိုအပ္တာလား လိုခ်င္မိရံုသက္သက္ပဲလားလို႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ စဥ္းစား ဆင္ျခင္ရင္း လေပါင္းမ်ားစြာၾကာတဲ့ အထိ မဝယ္ျဖစ္တဲ့ ပစၥည္းေလးတစ္ခုကို မထင္မွတ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ မထင္မွတ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ဆီက လက္ေဆာင္အျဖစ္ ရခဲ့တဲ့ေန႔က အိပ္မက္မက္ေနသလို ခံစားျပီး အတိုင္းအဆမဲ႔ ေပ်ာ္ခဲ့ဘူးပါသည္။
ျပီးေတာ့ လက္ေဆာင္ေလးေတြနဲ႔ ပက္သက္ျပီး သူတို႔ေရြးခ်ယ္ေပးခဲ့တဲ့ လက္ဆာင္ေလးေတြရဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ေလးေတြကလဲ တသက္မေမ့စရာ အမွတ္တရေလးေတြ ျဖစ္ခဲ့ဘူးပါသည္။
ကၽြန္မရဲ႔ ေမြးေန႔တစ္ခုမွာ သူငယ္ခ်င္းမေလးတစ္ေယာက္က ဟီလာရီ ကလင္တန္ ရဲ႔ စာအုပ္ေလးကို လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ပါသည္။ သူငယ္ခ်င္း ေပးလာခဲ့တဲ့ အဂၤလိပ္စာအုပ္ ခပ္ထူထူကိုၾကည္႔ျပီး စာအုပ္ ထူထူၾကီးကိုမွ ေရြးျပီး ဝယ္ေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ရုတ္တရက္ ႏႈတ္ခမ္း စူလိုက္မိပါသည္။ ကၽြန္မ ႏႈတ္ခမ္းစူမိတာကိုျမင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ဒီစာအုပ္ေပးရျခင္းရဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ေျပာျပခဲ့ပါသည္။
ဟီလာရီက ကိုယ္ပိုင္ဘဝမွာေရာ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝမွာပါ ေအာင္ျမင္မႈ ရေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္မို႔ သူ႔လို အမ်ိဳးသမီးေတြ ေလာကၾကီးမွာ အမ်ားၾကီး ရွိေနတယ္ဆိုတာ တလြဲေတြးျပီး နည္းနည္း ေခါင္းမာတတ္တဲ့ ကၽြန္မကို သိေစခ်င္လို႔ပါတဲ့။
သူေျပာလာေတာ့မွ သူ႔ကို တစ္ခါတုန္းက ေျပာခဲ့ဘူးတဲ့ ကၽြန္မရဲ႔ ခံစားခ်က္တစ္ခုကို ကၽြန္မ ျပန္ျပီး အမွတ္ရလိုက္မိပါသည္။ ကာယကံရွင္တစ္ေယာက္လံုးက ေမ့ေလွ်ာ့ေနမိတာေတာင္ သူက မေမ့ႏိုင္ပဲ ကၽြန္မအတြက္ သတိတရ မွတ္ထားေပးတဲ့ အတြက္ သူ႔ကို ေျပာျပလို႔ မတတ္ေအာင္ကို ေက်းဇူးတင္သြားမိခဲ့ပါသည္။
အထူးသျဖင့္ သူမေရြးေပးခဲ့တဲ့ လက္ေဆာင္ထက္ အဲဒီလက္ေဆာင္ကို ေရြးခ်ယ္ေပးခဲ့တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔အတူ ကၽြန္မရဲ႔ စိတ္ကို ဖတ္တတ္ေနခဲ့တဲ့ သူ႔ရဲ႔ ေမတၱာ ေစတနာကို ပိုျပီး ေလးစားမိပါသည္။
“မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ဆိုရင္ သူမရဲ႔ ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္ေတြ ေအာင္ျမင္မႈေတြကို ဒုတိယေနရာကို တြန္းပို႔လိုက္ရလို႔ အိမ္ေထာင္မျပဳေသးတဲ့ တစ္ကိုယ္တည္းသမားေတြ နဲ႔ယွဥ္ရင္ နည္းနည္းေတာ့ အဆံုးအရံႈးမ်ားတတ္တယ္… အဲလို ျဖစ္မွာကိုေၾကာက္တယ္ … “ လို႔ တခ်ိန္တုန္းက သူမကို ကၽြန္မေျပာျပခဲ့ဘူးပါသည္။
လက္ေဆာင္ေတြရဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ပက္သက္ျပီး အျမဲတမ္း အမွတ္ရေနေစတဲ့ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကၽြန္မရဲ႔ အဘြားတစ္ေယာက္ပဲျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မရဲ႔ ဟိုးငယ္စဥ္ ကေလးဘဝကစလို႔ ယေန႔အခ်ိန္အထိ ေမြးေန႔ေတြတိုင္းမွာ အဘြားက underwear ေတြကိုပဲ လက္ေဆာင္အျဖစ္ မွတ္မွတ္ရရေပးတတ္ပါသည္။
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႔ အဓိကတန္ဘိုးကို နားလည္ျပီး ကိုယ္တိုင္က တန္ဘိုးထား ထိန္းသိမ္းတတ္ေအာင္ ရည္ရြယ္တဲ့ ေရွးရိုးဆန္တဲ့ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႔ ေစတနာကို ကၽြန္မ အဘြားရဲ႔ ေမြးေန႔ လက္ေဆာင္ေလးေတြမွာ ေတြ႔ခဲ့ရဘူးပါသည္။
ကၽြန္မခ်စ္ျမတ္ႏိုးရတဲ့ လက္ေဆာင္ေလးေတြကို ကဗ်ာဆန္ဆန္ အိပ္မက္ဆန္ဆန္ လက္ခံရရွိခဲ့ဘူးတဲ့ အခ်ိန္ေတြနဲ႔အတူ တခါတရံမွာ လက္ေဆာင္ေပးသူရဲ႔ နေမာ္နမဲ့ႏိုင္မႈေၾကာင့္ အလြဲမ်ားစြာနဲ႔ လက္ခံရရွိခဲ့ဘူးတဲ့ လက္ေဆာင္ေတြေၾကာင့္ ငိုရခက္ ရီရခက္ အျဖစ္မ်ိဳးေတြနဲ႔ၾကံဳရတဲ့ အခ်ိန္ေတြလဲ ရွိခဲ့ဘူးပါသည္။
သိမ္းထားရမွာလဲခက္ လြင့္လဲ လြင့္မပစ္ရက္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ကို ဒုကၡျဖစ္ေစတဲ့ လက္ေဆာင္ေတြ ဆိုေပမယ့္ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႔ ေစတနာပဲ ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ ၾကိတ္မွိတ္ သိမ္းထားခဲ့ဘူးတဲ့ လက္ေဆာင္အခ်ိဳ႔ကလဲ ကၽြန္မကို သာမာန္ထက္ပိုျပီး အမွတ္တရ ျဖစ္ေစခဲ့ျပန္ပါသည္။
ကၽြန္မ ျမင္ေတြ႔ခဲ့တဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြအရ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ လက္ေဆာင္ေရြးရသည္မွာ လြယ္ကူသေလာက္ အရြယ္ေရာက္ေနျပီျဖစ္ေသာ လူၾကီးမ်ားအတြက္ လက္ေဆာင္ေရြးရသည္မွာ မဟာစြန္႔စားခန္းတစ္ရပ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
လက္ေဆာင္ေပးျခင္းသည္ အႏုပညာ တစ္ရပ္ျဖစ္မည္ဆိုလွ်င္ လက္ေဆာင္ေပးျခင္း အႏုပညာကို ကၽြန္မတို႔ အကၽြမ္းတဝင္ျဖစ္ေအာင္ သင္ယူဖို႔ လိုမွာေသခ်ာလွပါသည္။
ကၽြန္မတို႔ စိတ္ကူးစိတ္သန္းမ်ားျဖင့္ ေရြးခ်ယ္မိေသာ လက္ေဆာင္မ်ားသည္ ႏွစ္သက္လုိလားသူအတြက္ အိပ္မက္ တစ္ခုလဲ ျဖစ္ႏိုင္သလို ဘဝတစ္ခုလဲ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ မႏွစ္သက္ မလိုလားသူမ်ားအတြက္ေတာ့ အမိႈက္တစ္ခု ထပ္တိုးသြားမွာေသခ်ာေနတာမို႔...
Unwanted Gift မ်ားေလ်ာ့နည္းေစဖို႔ လက္ေဆာင္လွလွ ေပးတတ္ေစဖို႔..........
ႏွင္း
ဒီပို႔စ္ေလးကေတာ့
ညီမေလး သဒၶါလိႈင္းရဲ႔ ဘေလာ့ တစ္ႏွစ္ျပည္႔ အမွတ္တရ
ဒါေပမယ့္ ပါကင္မပ်က္ အသစ္စက္စက္ အတိုင္း ျပန္ေရာင္းဖို႔ သူေခၚထားတဲ့ေစ်းက ဒါဟန္း ၅၀၀ ဆိုတာကို ေတြ႔လိုက္ရျပီး သူ႔ရဲ႔ ေခၚေစ်းေအာက္မွာ အျပိဳင္အဆိုင္ ေလလံေပးေနတဲ့ ေစ်းေတြက ဒါဟန္း ၂၅၀ ဒါဟန္း ၃၀၀ ထက္မပို။
ပထမပိုင္းမွာ သူတင္ထားတဲ့ ေစ်းထက္ ေလွ်ာ့ျပီး ေပးၾကသူေတြကို အျပစ္ျမင္မိတဲ့ မ်က္လံုးက ဒီေဘာပင္ေလးကို ျပန္ေရာင္းလိုတဲ့ သူ႔ရဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ကို ေတြ႔ခ်ိန္မွာေတာ့ ခ်က္ခ်င္းလိုလို အေရာင္ ျပန္ေျပာင္းသြားခဲ့ပါသည္။
ကာယကံရွင္ ကိုယ္တိုင္ တန္ဘိုးမထားလိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ အတြက္ အျခားသူေတြ အေနနဲ႔ အဆေပါင္းမ်ားစြာ တန္ဘိုးခ်ပစ္ခ်င္ၾကတာ ကေတာ့ မဆန္းလွတဲ့ လူ႔သဘာဝပဲ ျဖစ္ပါသည္။
ေဘာပင္ေလးရဲ႔ ေအာက္နားဆီမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြရဲ႔ ေအာက္ဆံုးနားမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ျပန္ေရာင္းလိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ Brand new Unwanted Gift တဲ့……..
အဲဒီ ေရႊနားကြပ္ ေဘာပင္ေလးရဲ႔ ေအာက္နားဆီမွာေတာ့ အသစ္စက္စက္ သားေရလက္ပတ္ၾကိဳး အနက္ေရာင္ ေယာက္်ားဝတ္နာရီေလးတစ္လံုးကို သူ႔ရဲ႔ မူလတန္ဘိုးထက္ ထက္ဝက္တိတိေလွ်ာ့ျပီး ေရာင္းဖို႔ တင္ထားတာကို ထပ္ေတြ႔ရျပန္ပါသည္။ သူေပးထားတဲ့ ျပန္ေရာင္းလိုတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကလဲ Unwanted Gift ပါ………
ေနာက္ထပ္ ေတြ႔လိုက္ရတဲ့ အသစ္စက္စက္ ကြန္ျပဴတာေလး တစ္လံုးကလဲ ျမင္ျမင္ခ်င္းပဲ မ်က္လံုးထဲက မထြက္ေအာင္ကို ခ်စ္စရာ ေကာင္းေနပါသည္။ သူ႔ကို ပါကင္မပ်က္ ျပန္ေရာင္းခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ ေလးကလဲ ထံုးစံအတိုင္း Unwanted Gift ပါတဲ့………
ကၽြန္မတို႔ ဝန္ထမ္းေတြအတြက္ သီးသန္႔ တင္ထားေပးတဲ့ Staff Mart ဆိုတဲ့ ဆိုဒ္ေလးထဲမွာ ဖန္စီ နားဆြဲေလးေတြ နာရီ မ်က္မွန္ ကြန္ျပဴတာ ပရင္တာ တီဗီ ေရခဲေသတၱာ အိမ္ေမြးတိရိစၦာန္ အိမ္ေထာင္ပရိဘာဂ ကစလို႔ ေရႊထည္ ေငြထည္ ေမာ္ေတာ္ကားေတြ အဆံုးကို အသစ္စက္စက္ အေနအထားနဲ႔ ျပန္ဝယ္လို႔ ရႏိုင္သလို တပတ္ႏြမ္း တစ္လက္သံုး Good second hand အေဟာင္းထည္ ေတြကိုလဲ ေတြ႔ရတတ္ပါသည္။
အဲဒီဆိုင္ ေလးထဲမွာ ျပန္ေရာင္းဖို႔ တင္ထားတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြထဲမွာမွ Unwanted Gift လို႔ ေခါင္းစဥ္ တပ္ထားတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြက ကဗ်ာဆန္ဆန္ သိကၡာရွိရွိ လူေတြ အမ်ားဆံုး ႏွစ္သက္ၾကတဲ့ အမွတ္တရ ပစၥည္းေလးေတြ ျဖစ္သလို မူရင္းေစ်းထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ေလွ်ာ့ခ်ထားတတ္တာမို႔ ေစ်းအသက္သာဆံုးလဲ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ရက္ပိုင္း အတြင္းမွာပဲ အေရာင္းအဝယ္ ျဖစ္သြား တတ္တာကို အျမဲေတြ႔ေနပါသည္။
သူတို႔ရထားတဲ့ လက္ေဆာင္ ပစၥည္းေတြကို Unwanted Gift လို႔ရက္ရက္စက္စက္ ေခါင္းစဥ္တပ္ျပီး ျပန္ေရာင္းပစ္ရက္တဲ့ လူေတြကိုလဲ လူထူးလူဆန္း ေတြလိုပဲ မအံ႔ၾသပဲ မေနႏိုင္ခဲ့ပါ။
ျပီးေတာ့ Unwanted Gift ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းေလးက ကၽြန္မကို အေတြးစမ်ားစြာ အံ႔ၾသမႈမ်ားစြာကိုလဲ ေပးခဲ့ပါသည္။
သူတို႔ကို လက္ေဆာင္ေပးတဲ့သူေတြမွာ သူတို႔ကို ခ်စ္ခင္ေလးစား တန္ဘိုးထားသူေတြ မပါႏိုင္ဘူးလား…
ဒီလက္ေဆာင္ေလးေတြကို ကိုယ္တိုင္သံုးေစခ်င္တဲ့ ေစတနာနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ေရြးခ်ယ္ျပီး ဝယ္ေပးခဲ့တဲ့ သူေတြကို အားနာစိတ္ စိုးစဥ္းေလးမွ မရွိၾကဘူးလား….
သူတို႔ရရွိထားတဲ့ လက္ေဆာင္ေလးေတြကို တန္ဘိုးမထားတတ္ၾကဘူးလား…. ဆိုတဲ့ အေတြးေတြ အမွ်င္ မျပတ္ေအာင္ ဝင္လာခဲ့ပါသည္….
Staff Mart မွာေတြ႔ေနရတတ္တဲ့ Unwanted Gift ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းေလးကို ျမင္ေနက်ျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီအသံုးအႏႈန္းကို ေရြးခ်ယ္သံုးတဲ့သူေတြကို စိတ္မေက်နပ္သလိုု ခံစားရတာမို႔ ကၽြန္မ မလိုခ်င္ခဲ့တဲ့ လက္ေဆာင္ဆိုတာမ်ိဳး ဘဝမွာ လက္ခံရရွိခဲ့ဘူးလား ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းအခ်ိဳ႔ ကၽြန္မေခါင္းထဲကို မသိမသာ ဝင္လာခဲ့ပါသည္။
တဆက္တည္းမွာပဲ သူတပါးကိုေရာ သူတို႔မႏွစ္သက္ႏိုင္မယ့္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေလး ေတြမ်ား လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးခဲ့ဘူးသလား ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔အတူ လက္ေဆာင္ေပးရျခင္း အေပၚမွာ တစတစ ထိန္႔လန္႔စိတ္ ဝင္လာမိျပန္ပါသည္။
လက္ေဆာင္ဆိုတာ ခ်စ္ခင္တြယ္တာရသူေတြကို အျမတ္တႏိုး တန္ဘိုးထားေစလိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ မွတ္မွတ္ရရ ေပးတတ္ၾကတာမို႔ လက္ေဆာင္ေပးရမယ့္ သူေတြအတြက္ လက္ေဆာင္ မေပးမီမွာေရာ လက္ေဆာင္ေပးျပီးခ်ိန္မွာေရာ အနည္းဆံုးတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ ျဖစ္ေစတာ ေသခ်ာပါသည္။
လက္ေဆာင္ဝယ္ေပးဖို႔ အတြက္ ေရြးခ်ယ္ စဥ္းစားရျခင္းကလဲ အႏုပညာ တစ္ရပ္လို ကဗ်ာဆန္ဆန္ စိတ္ကူးစိတ္သန္း ေတြကို ဆြဲထုတ္ရတဲ့ အခိုက္အတန္႔လဲ ျဖစ္ပါသည္။ လက္ေဆာင္ကို ေရြးခ်ယ္ စဥ္းစားခ်ိန္ေတြမွာ လက္ေဆာင္ကို လက္ခံမယ့္သူရဲ႔ အၾကိဳက္ေတြနဲ႔ အနီးစပ္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ သူတို႔ရင္ထဲက ဆႏၵေတြကို ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရတာကလဲ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ေကာင္းတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳ တစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။
လက္ေဆာင္ေပးလိုတဲ့ အထိမ္းအမွတ္ကို တကူးတက ေဖာ္ျပစရာ မလိုလွေပမယ့္ လက္ေဆာင္ေပးလိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေဖာ္ျပျဖစ္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႔ လက္ေဆာင္ေလးက ႏွစ္ထပ္ကြမ္း အမွတ္ရစရာ ျဖစ္ေနမွာ ေသခ်ာလွပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီလိုလက္ေဆာင္ေလးကို ေပးတာပါလို႔ ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္း ဖြင့္ေျပာတတ္တဲ့သူကေတာ့ အင္မတန္ကို ရွားပါးလွပါသည္။
ကၽြန္မ အထိတ္တလန္႔ရလာတဲ့ အေတြးစေလးနဲ႔အတူ ကၽြန္မလံုးဝ မလိုခ်င္ခဲ့တဲ့ လက္ေဆာင္ ဆိုတာကို အေျပးအလြား စဥ္းစားမိလိုက္ျပန္ေ
လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ ကာလတုန္းက ကၽြန္မရဲ႔ ေမြးေန႔အတြက္ အေဒၚတစ္ေယာက္ အမွတ္တရ ပို႔ေပးခဲ့တဲ့ အက်ီၤၤအနီရဲရဲေလး တစ္ထည္ကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိပါသည္။
အက်ီၤေလးက ကၽြန္မ မႏွစ္သက္တဲ့ ၾကက္ေသြးေရာင္ရင့္ရင့္ ဇာလွလွေလးနဲ႔ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ပံုစံ ခပ္ဆန္းဆန္းေလး ျဖစ္သလို ကၽြန္မ မဝတ္ပဲ သိမ္းထားခဲ့ေပမယ့္ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာတဲ့ အထိ သူ႔ရဲ႔ဒီဇိုင္းက ဆန္းသစ္ေနဆဲျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္မ မႏွစ္သက္တဲ့ အေရာင္ ျဖစ္ေနတာမို႔ လံုးဝမဝတ္ျဖစ္သည္႔ တိုင္ေအာင္ အဲဒီအက်ီၤေလးက ကၽြန္မအတြက္ Unwanted Gift မဟုတ္ခဲ့တာ ေသခ်ာလွပါသည္။
ဘဝမွာ ပထမဆံုးလို႔ ေျပာလို႔ရတဲ့ လက္ေဆာင္တစ္ခုကိုလဲ ပထမႏွစ္ ေက်ာင္းသူဘဝမွာ ထူးထူးျခားျခား လက္ခံရရွိခဲ့ဘူးပါသည္။
ထမီမဝတ္တတ္ေသးတဲ့ အခ်ိန္မို႔ ဂါဝန္တကားကားနဲ႔ Shipping Company တစ္ခုမွာ အလုပ္စလုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အသက္ ၁၈ ႏွစ္မျပည္႔တတ္ေသးတဲ့ ကၽြန္မအတြက္ ကန္ေတာ့လက္ေဆာင္လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ျပီး ေပးလာတဲ့ ထမီေလးတစ္ထည္က ကၽြန္မအတြက္ အခ်ိန္တိုင္းမွာ အမွတ္ရစရာ ျဖစ္ေစခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္မရရွိခဲ့ဘူးတဲ့ လက္ေဆာင္ေတြနဲ႔ ပက္သက္ျပီး ကၽြန္မရဲ႔ ႏွလံုးသားကို ေႏြးေထြးေစတဲ့အထိ ေပ်ာ္ရႊင္ေစခဲ့တဲ့ လက္ေဆာင္ေပါင္းမ်ားစြာကိုလဲ မၾကာခဏဆိုသလို လက္ခံရရွိခဲ့ဘူးပါသည္။
လက္ခံရရွိခဲ့တဲ့ လက္ေဆာင္ေတြေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ရတာထက္ လက္ေဆာင္ေလးကို ေရြးခ်ယ္ေပးရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေလးေတြကို ၾကားရခ်ိန္မွာ မ်က္ရည္က်မတတ္ ခံစားေပ်ာ္ရႊင္ရတဲ့ ခံစားခ်က္ေလးေတြကိုေတာ့ ဘာနဲ႔မွ မလဲႏိုင္ခဲ့ပါ။
သူမ်ားေတြဆီကသာ အဲဒီလို အဓိပါယ္ ျပည္႔ဝတဲ့ လက္ေဆာင္ေလးရဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ၾကားခ်င္ေနခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လက္ေဆာင္ေပးမိတိုင္း ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီလိုလက္ေဆာင္ေလးကို ေရြးေပးရတယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေလးကို ေျပာျပဖို႔ ရွက္ရြံ႔ေနတတ္တာကိုေတာ့ အခုခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြးမိတိုင္း အားနာမိပါသည္။
ကၽြန္မရဲ႔ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ လက္ေဆာင္ေလးေတြ ေရြးခ်ယ္ဝယ္ယူမိတဲ့ အခ်ိန္တိုင္းမွာ တိက်တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေလးေတြ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေလးေတြ ရွိခဲ့တာမို႔ ေနာက္ထပ္ လက္ေဆာင္ေပးစရာ အေၾကာင္းဖန္လာတိုင္း ရည္ရြယ္ခ်က္ေလးေတြကိုပါ ေျပာျပျဖစ္ေအာင္ ေျပာျပမယ္လို႔ တစ္ထိုင္တည္းမွာ ဆံုးျဖတ္လိုက္မိပါသည္။
ေလာေလာဆယ္ေလးမွာ ကၽြန္မအတြက္ အမွတ္တရ အျဖစ္ဆံုး လက္ေဆာင္တစ္ခုကိုေတာ့ မမ ျမေသြးနီဆီက လက္ခံရရွိခဲ့ပါသည္။
ရန္ကုန္ကို ခဏျပန္လည္မိတဲ့ အခ်ိန္တိုတိုေလး အတြင္းမွာ ေန႔လည္စာ အတူတူစားဖို႔ မျမေသြးနီက ၾကိဳျပီး ဖိတ္ထားခဲ့ပါသည္။ မျမေသြးနီဆီကို သြားဖို႔ ရည္ရြယ္ထားတဲ့ ေန႔မွာပဲ ပန္းဆိုးတန္းက စာအုပ္ဆိုင္ေတြမွာ ဆရာမ ခင္ခင္ထူးရဲ႔ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို အရင္ရွာဝယ္ဖို႔ စိတ္ကူးမိေပမယ့္ အိမ္ကထြက္တာ နည္းနည္း ေနာက္က်ေနတာမို႔ု႔ ေန႔လည္စားစားဖို႔ အခ်ိန္မလင့္ခင္ မျမေသြးနီရဲ႔ ရံုးခန္းကို အရင္သြားလိုက္မိပါသည္။
ထမင္းဆိုင္ကို မသြားခင္ မျမေသြးနီရဲ႔ ရံုးခန္းထဲမွာ ခဏေစာင့္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ မျမေသြးနီ လက္ေဆာင္ အျဖစ္ ေပးလာတဲ့ စာအုပ္ေလးကို ေတြ႔လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ထခုန္မိမတတ္ ဝမ္းသာသြားမိပါသည္။ ပန္းဆိုးတန္းမွာ ရွာဝယ္ဖို႔ စိတ္ကူးခဲ့တဲ့ ဆရာမ ခင္ခင္ထူးရဲ႔ မအိမ္ကံဆိုတဲ့ စာအုပ္ေလးကို အခ်ိန္မီတယ္ ဆိုရံုေလးပဲ ခင္မင္ရတဲ့ မမဆီက လက္ေဆာင္ အျဖစ္ အမွတ္တရ ရလိုက္တဲ့ အျဖစ္က အရမ္းကို အိပ္မက္ ဆန္လြန္းလွပါသည္။
မျမေသြးနီကပဲ ကၽြန္မရဲ႔ ရင္ထဲက ဆႏၵေတြကို မသိစိတ္ကေန တဆင့္ ၾကိဳျပီးဖတ္ႏိုင္ခဲ့တာလား ကၽြန္မကပဲ အင္မတန္ ကံေကာင္း ေနခဲ့တာလားေတာ့ မသိပါ။ အမွတ္တရေတြထဲကမွ ထူးျခားလြန္းတဲ့ အမွတ္တရေလး ျဖစ္ခဲ့တာေတာ့ ေသခ်ာလွပါသည္။
အဲဒီလက္ေဆာင္ေလးလိုပဲ ထူးထူးျခားျခား ရရွိခဲ့ဘူးတဲ့ ဒုတိယ လက္ေဆာင္ေလးတစ္ခုကလဲ ကၽြန္မအတြက္ တကယ့္ကို အမွတ္တရ ျဖစ္ေစခဲ့ဘူးပါသည္။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္မ ႏွစ္သက္မိတဲ့ ပန္းေရာင္ ပစၥည္းေလးတစ္ခုက ကၽြန္မကို အိပ္မက္အျဖစ္ လေပါင္းမ်ားစြာ ႏွိပ္စက္ခဲ့ဘူးပါသည္။ ကိုယ္တိုင္ ဝယ္ႏုိင္တဲ့ အေနအထားမွာ ရွိေနေပမယ့္ ေစ်းနည္းနည္းၾကီးေနတာမို႔ ကၽြန္မအတြက္ မရွိမျဖစ္ တကယ္လိုအပ္တာလား လိုခ်င္မိရံုသက္သက္ပဲလားလို႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ စဥ္းစား ဆင္ျခင္ရင္း လေပါင္းမ်ားစြာၾကာတဲ့ အထိ မဝယ္ျဖစ္တဲ့ ပစၥည္းေလးတစ္ခုကို မထင္မွတ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ မထင္မွတ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ဆီက လက္ေဆာင္အျဖစ္ ရခဲ့တဲ့ေန႔က အိပ္မက္မက္ေနသလို ခံစားျပီး အတိုင္းအဆမဲ႔ ေပ်ာ္ခဲ့ဘူးပါသည္။
ျပီးေတာ့ လက္ေဆာင္ေလးေတြနဲ႔ ပက္သက္ျပီး သူတို႔ေရြးခ်ယ္ေပးခဲ့တဲ့ လက္ဆာင္ေလးေတြရဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ေလးေတြကလဲ တသက္မေမ့စရာ အမွတ္တရေလးေတြ ျဖစ္ခဲ့ဘူးပါသည္။
ကၽြန္မရဲ႔ ေမြးေန႔တစ္ခုမွာ သူငယ္ခ်င္းမေလးတစ္ေယာက္က ဟီလာရီ ကလင္တန္ ရဲ႔ စာအုပ္ေလးကို လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ပါသည္။ သူငယ္ခ်င္း ေပးလာခဲ့တဲ့ အဂၤလိပ္စာအုပ္ ခပ္ထူထူကိုၾကည္႔ျပီး စာအုပ္ ထူထူၾကီးကိုမွ ေရြးျပီး ဝယ္ေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ရုတ္တရက္ ႏႈတ္ခမ္း စူလိုက္မိပါသည္။ ကၽြန္မ ႏႈတ္ခမ္းစူမိတာကိုျမင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ဒီစာအုပ္ေပးရျခင္းရဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ေျပာျပခဲ့ပါသည္။
ဟီလာရီက ကိုယ္ပိုင္ဘဝမွာေရာ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝမွာပါ ေအာင္ျမင္မႈ ရေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္မို႔ သူ႔လို အမ်ိဳးသမီးေတြ ေလာကၾကီးမွာ အမ်ားၾကီး ရွိေနတယ္ဆိုတာ တလြဲေတြးျပီး နည္းနည္း ေခါင္းမာတတ္တဲ့ ကၽြန္မကို သိေစခ်င္လို႔ပါတဲ့။
သူေျပာလာေတာ့မွ သူ႔ကို တစ္ခါတုန္းက ေျပာခဲ့ဘူးတဲ့ ကၽြန္မရဲ႔ ခံစားခ်က္တစ္ခုကို ကၽြန္မ ျပန္ျပီး အမွတ္ရလိုက္မိပါသည္။ ကာယကံရွင္တစ္ေယာက္လံုးက ေမ့ေလွ်ာ့ေနမိတာေတာင္ သူက မေမ့ႏိုင္ပဲ ကၽြန္မအတြက္ သတိတရ မွတ္ထားေပးတဲ့ အတြက္ သူ႔ကို ေျပာျပလို႔ မတတ္ေအာင္ကို ေက်းဇူးတင္သြားမိခဲ့ပါသည္။
အထူးသျဖင့္ သူမေရြးေပးခဲ့တဲ့ လက္ေဆာင္ထက္ အဲဒီလက္ေဆာင္ကို ေရြးခ်ယ္ေပးခဲ့တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔အတူ ကၽြန္မရဲ႔ စိတ္ကို ဖတ္တတ္ေနခဲ့တဲ့ သူ႔ရဲ႔ ေမတၱာ ေစတနာကို ပိုျပီး ေလးစားမိပါသည္။
“မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ဆိုရင္ သူမရဲ႔ ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္ေတြ ေအာင္ျမင္မႈေတြကို ဒုတိယေနရာကို တြန္းပို႔လိုက္ရလို႔ အိမ္ေထာင္မျပဳေသးတဲ့ တစ္ကိုယ္တည္းသမားေတြ နဲ႔ယွဥ္ရင္ နည္းနည္းေတာ့ အဆံုးအရံႈးမ်ားတတ္တယ္… အဲလို ျဖစ္မွာကိုေၾကာက္တယ္ … “ လို႔ တခ်ိန္တုန္းက သူမကို ကၽြန္မေျပာျပခဲ့ဘူးပါသည္။
လက္ေဆာင္ေတြရဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ပက္သက္ျပီး အျမဲတမ္း အမွတ္ရေနေစတဲ့ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကၽြန္မရဲ႔ အဘြားတစ္ေယာက္ပဲျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မရဲ႔ ဟိုးငယ္စဥ္ ကေလးဘဝကစလို႔ ယေန႔အခ်ိန္အထိ ေမြးေန႔ေတြတိုင္းမွာ အဘြားက underwear ေတြကိုပဲ လက္ေဆာင္အျဖစ္ မွတ္မွတ္ရရေပးတတ္ပါသည္။
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႔ အဓိကတန္ဘိုးကို နားလည္ျပီး ကိုယ္တိုင္က တန္ဘိုးထား ထိန္းသိမ္းတတ္ေအာင္ ရည္ရြယ္တဲ့ ေရွးရိုးဆန္တဲ့ ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီးၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႔ ေစတနာကို ကၽြန္မ အဘြားရဲ႔ ေမြးေန႔ လက္ေဆာင္ေလးေတြမွာ ေတြ႔ခဲ့ရဘူးပါသည္။
ကၽြန္မခ်စ္ျမတ္ႏိုးရတဲ့ လက္ေဆာင္ေလးေတြကို ကဗ်ာဆန္ဆန္ အိပ္မက္ဆန္ဆန္ လက္ခံရရွိခဲ့ဘူးတဲ့ အခ်ိန္ေတြနဲ႔အတူ တခါတရံမွာ လက္ေဆာင္ေပးသူရဲ႔ နေမာ္နမဲ့ႏိုင္မႈေၾကာင့္ အလြဲမ်ားစြာနဲ႔ လက္ခံရရွိခဲ့ဘူးတဲ့ လက္ေဆာင္ေတြေၾကာင့္ ငိုရခက္ ရီရခက္ အျဖစ္မ်ိဳးေတြနဲ႔ၾကံဳရတဲ့ အခ်ိန္ေတြလဲ ရွိခဲ့ဘူးပါသည္။
သိမ္းထားရမွာလဲခက္ လြင့္လဲ လြင့္မပစ္ရက္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ကို ဒုကၡျဖစ္ေစတဲ့ လက္ေဆာင္ေတြ ဆိုေပမယ့္ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႔ ေစတနာပဲ ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ ၾကိတ္မွိတ္ သိမ္းထားခဲ့ဘူးတဲ့ လက္ေဆာင္အခ်ိဳ႔ကလဲ ကၽြန္မကို သာမာန္ထက္ပိုျပီး အမွတ္တရ ျဖစ္ေစခဲ့ျပန္ပါသည္။
ကၽြန္မ ျမင္ေတြ႔ခဲ့တဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြအရ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ လက္ေဆာင္ေရြးရသည္မွာ လြယ္ကူသေလာက္ အရြယ္ေရာက္ေနျပီျဖစ္ေသာ လူၾကီးမ်ားအတြက္ လက္ေဆာင္ေရြးရသည္မွာ မဟာစြန္႔စားခန္းတစ္ရပ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
လက္ေဆာင္ေပးျခင္းသည္ အႏုပညာ တစ္ရပ္ျဖစ္မည္ဆိုလွ်င္ လက္ေဆာင္ေပးျခင္း အႏုပညာကို ကၽြန္မတို႔ အကၽြမ္းတဝင္ျဖစ္ေအာင္ သင္ယူဖို႔ လိုမွာေသခ်ာလွပါသည္။
ကၽြန္မတို႔ စိတ္ကူးစိတ္သန္းမ်ားျဖင့္ ေရြးခ်ယ္မိေသာ လက္ေဆာင္မ်ားသည္ ႏွစ္သက္လုိလားသူအတြက္ အိပ္မက္ တစ္ခုလဲ ျဖစ္ႏိုင္သလို ဘဝတစ္ခုလဲ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ မႏွစ္သက္ မလိုလားသူမ်ားအတြက္ေတာ့ အမိႈက္တစ္ခု ထပ္တိုးသြားမွာေသခ်ာေနတာမို႔...
Unwanted Gift မ်ားေလ်ာ့နည္းေစဖို႔ လက္ေဆာင္လွလွ ေပးတတ္ေစဖို႔..........
ႏွင္း
ဒီပို႔စ္ေလးကေတာ့
ညီမေလး သဒၶါလိႈင္းရဲ႔ ဘေလာ့ တစ္ႏွစ္ျပည္႔ အမွတ္တရ
ခင္တဲ့
..............................
“မသဒၶါ (သုိ႕မဟုတ္) သူမအတြက္”
သူသူငါငါ ခင္မင္လာၾက
မိတ္ေဆြမ်ားစြာ ေဖာ္သဟာကုိ
ပ်ဴပ်ဴငွာငွာ ၾကည္သာစြာၿဖင့္
ခ်ိဳစကားခြန္းဖြဲ႕ ႏႈတ္ဆက္တတ္တာ
“သူမ” ပါ။
အေတြးစိတ္ကူးေတြကုိ
အေရးနဲ႕ကြန္႕ၿမဴးကာပုံေဖာ္လို႕
စာဖတ္သူေရာင္းရင္း
အေပါင္းအသင္းမ်ားအား
စုံလင္ေသာရသ
အေတြးစမ်ား
ေပးေ၀ငွတာ
“သူမရဲ႕စာ” ။
ဒီလိုနဲ႕မွတ္တုိင္တစ္ခုစုိက္ထူ
အားအင္ေတြယူလို႕
မေလွ်ာ့ေသာလုံ႕လႏွင့္
ေရွ႕ဆက္ဖုိ႕ရန္အသင့္
ရဲရဲရင့္ရင့္
သဲတစ္ပြင့္အၿဖစ္နဲ႕
ေလာကကိုအလွဆင္ကာ
ယုံၾကည္ရာကိုေလွ်ာက္လွမ္း
ေရွ႕ဆက္မယ့္လမ္း
ခရီးၾကမ္းပင္ၿဖစ္ေစ
ပန္းေတြေ၀မယ့္
မနက္ၿဖန္ေတြအတြက္
အိပ္မက္ေတြကိုအသက္ဆက္
“သူမ....ခရီးဆက္ထြက္ခဲ့တယ္။”
ခ်စ္တဲ့မသဒၶါအတြက္ ဂ်င္းရဲ႕လက္ေဆာင္ း)
အင္ၾကင္းသန္႔္႔
အင္ၾကင္းသန္႔္႔
..............................
သူမ (သို႕) သဒၶါလွဳိင္း
သူမကို ျမေသြးနီ စတင္သတိထားမိတာက အြန္လိုင္းမွာ ျမေသြးနီစာေတြ မေရးခင္ထဲကပါ။
ျမေသြးနီ ႏွစ္ၿခိဳက္တဲ့၊ ပံုမွန္၀င္ဖတ္ေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါအခ်ဳိ႕ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ပို႕စ္ေတြရဲ႕ ကြန္မန္႕ေတြမွာ သူမရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ နာမည္ေလးကို ေတြ႕ေနမိတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္အထိ သူမရဲ႕ဆိုက္ထဲကို မေရာက္ျဖစ္ေသးပါဘူး။ ဘာလို႕လည္းဆိုေတာ့ အဲ့ဒီအခ်ိန္အခါတုန္းက ျမေသြးနီက ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြရဲ႕ စာေတြကို လိုက္ဖတ္ေနတဲ့ စာဖတ္သူ တစ္ေယာက္သာပါ။ ျမေသြးနီႏွစ္ၿခိဳက္သူ ဘေလာ့ဂ္ဂါ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက ဘေလာ့ဂ္စေပါ့က မ်ားတယ္။ ဘေလာ့ဂ္စေပါ့ကလည္း သိေတာ္မူတဲ့အတိုင္း ျမေသြးနီတို႕ရဲ႕ ေရႊျပည္ႀကီးကေနဆို ေက်ာ္ခြၿပီး ဖတ္ရတာမ်ဳိး။ ဖတ္ယံုသာဖတ္လို႕ရၿပီး ကြန္မန္႕ေပးလို႕ မရတာမ်ဳိး။ နည္းပညာပိုင္းမွာက ကိုယ္က ဇီးရိုးေနာလစ္ရွ္ ဆိုေလေတာ့ ရန္ကုန္က တခ်ဳိ႕သူေတြ ၀င္ဖတ္ကြန္မန္႕ေပးလို႕ ရတယ္ဆိုေ
ေနာက္ပိုင္း ျမေသြးနီ အြန္လိုင္းမွာ စာစေရးေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြရဲ႕ ခ်ိတ္ထားတဲ့ လင့္ခ္ေတြမွာ သူမရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ နာမည္ေလးက သူမရဲ႕ပို႕စ္အသစ္ တက္လာတိုင္း ေတြ႕ျမင္လာရတာကို သတိျပဳေနမိခဲ့တယ္။ ေနာက္... ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အခ်က္ေလးက သူမရဲ႕ ဆိုက္မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ လင့္ခ္ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက ပို႕စ္တိုင္းကို ပို႕စ္အသစ္ တစ္ပုဒ္ တက္ေလတိုင္း မပ်က္မကြက္ သြားဖတ္ပံုရတယ္။ ျမေသြးနီ ၀င္ဖတ္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္တိုင္းမွာ သူမရဲ႕ေျခရာေလးေတြကို ေတြ႕ေနရတယ္။ ေနာက္.. ကြန္မန္႕ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာကို ေရးေပးတတ္တာ ေတြ႕ရေတာ့ အသစ္တက္သမွ် ပို႕စ္တိုင္းကို သူမ အေလးထား ဖတ္တယ္ဆိုတာ ျမေသြးနီ သတိထားမိလာတယ္။ ျမေသြးနီ မေနႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ သူမရဲ႕နာမည္ေလးကို ကလစ္လုပ္လို႕ သူမဆိုက္ထဲ ေရာက္ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီတစ္ေန႕ လံုး သူမ ဆိုက္ထဲမွာ စာေတြ လိုက္ဖတ္ရင္း တစ္ေနကုန္ ခဲ့တယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာပဲ သူမရဲ႕ နာမည္ေလးကို ျမေသြးနီရဲ႕ ခ်စ္မိတ္ေဆြ ဘေလာ့ဂ္ဂါမ်ား ေအာက္မွာ လင့္ခ္ခ်ိတ္ခြင့္ ေတာင္းလို႕ ခ်ိတ္ထားျဖစ္လိုက္တယ္။
ေနာက္ပိုင္း သူမရဲ႕ ကြန္မန္႕ေလးေတြ ျမေသြးနီပို႕စ္ တက္တိုင္း ေတြ႕လာရတယ္။ ျမေသြးနီလည္း သူမဆိုက္ကို ေက်ာ္ခြလို႕ အျမဲေရာက္ျဖစ္တယ္။ ကြန္မန္႕ကေတာ့ ေပးလို႕ရတဲ့ အခ်ိန္ဆို ေပးျဖစ္ခဲ့တယ္။ စာေတြကေတာ့ အသစ္တက္တိုင္း ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ Cbox ေလးေတြမွာ ေျခရာေလးေတြ ခ်န္ျဖစ္ၾကတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ႏွစ္ခုၾကားမွာ၊ အျပန္အလွန္ ကြန္မန့္ေတြၾကားမွာ သူမနဲ႕ျမေသြးနီ ရင္းႏီွး ကြၽမ္း၀င္လာသလို ခံစားရေလတယ္။
တစ္ရက္။ အဲ့ဒီတစ္ရက္မွာ သူမက ျမေသြးနီရဲ႕ Gtalk မွာ Add လာတယ္။ ၀မ္းသာအားရပဲ လက္ခံျဖစ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႕သူမနဲ႕ျမေသြးနီ အြန္လိုင္းမွာ အဆက္အသြယ္ ရွိလာၾကတယ္။ ျမေသြးနီရဲ႕ ေအာ္တို ဆန္႕စ္အရ သူမက ျမေသြးနီထက္ ငယ္မယ္လို႕ ထင္ထားၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ အြန္လိုင္းမွာ သိကြၽမ္းသူ မွန္သမွ် ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ တေလးတစား ဆက္ဆံ တတ္ေလေတာ့ သူနဲ႕စကားေျပာေလတိုင္း မသဒၶါရယ္ လို႕ပဲ ေခၚခဲ့တယ္။ သူကလည္း မျမေသြးလို႕ ေခၚတယ္ ။
ဒီလိုနဲ႕ မႏွစ္က ေႏြရာသီ၊ ေရႊျပည္ေတာ္ႀကီးမွာ ေသာက္ေရေဘး ဒုကၡၾကံဳေလေတာ့ သူမရဲ႕ ကူညီယိုင္းပင္း လိုတဲ့ စိတ္ေစတနာေတြကို သိခဲ့ရတယ္။ ျမေသြးနီပါ၀င္ေနတဲ့ Save The Aged အဖြဲ႕ကို ေသာက္ေရ အတြက္ အလွဴေငြေတြ ကိုယ္အားစိတ္အား ရွိသမွ် ေကာက္ခံေပးလွဴခဲ့တယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာပဲ သူမကိုယ္တိုင္ Save The Aged ရဲ႕ မန္ဘာ ျဖစ္ခဲ့ေလတယ္။ သူမရဲ႕ ျပင္းျပတဲ့ ဆႏၵေတြထဲမွာ မျပည့္စံုတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ အတြက္ အသိဥာဏ္ပညာ တိုးပြားေစဖို႕၊ ဗဟုသုတရၿပီိး လိမ္မာေရးျခား ရွိေစဖို႕အတြက္ စာၾကည့္တိုက္ငယ္ တစ္ခု အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေပးခ်င္ ေနတယ္ ဆိိုတာ ျမေသြးနီကို ဖြင့္ဟ တိုင္ပင္ခဲ့ဘူးပါတယ္။ တစ္ေန႕၂၄နာရီ မလံုေလာက္တဲ့ ျမေသြးနီ အတြက္ သူမ ဆႏၵကို အခုအခ်ိန္ထိ ကူညီ မျဖည့္ဆည္း ေပးႏိုင္ေသးလို႕ ညီမသဒၶါကို ဒီပို႕စ္ေလးထဲကေနပဲ ေတာင္းပန္ လိုက္ပါဦးမယ္။
အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္း သူမနဲ႕ ျမေသြးနီ အြန္လိုင္းမွာ ပိုမို ရင္းနီိးလာတယ္။ အားလပ္ခ်ိန္ေတြမွာ အြန္လိုင္းေပၚ ရွိေနခ်ိန္တိုင္း ႏွဳတ္ဆက္စကားေတြ ေျပာျဖစ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း ရင္းႏွီးလာေတာ့ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ေမးရင္း သူမက ျမေသြးနီရဲ႕ ညီမေလးအရြယ္ ဆိုတာသိလာရတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ အေခၚအေ၀ၚ ေတြကလည္း ညီမေရ... မမေရ ေျပာင္းလာရျပန္တယ္။ {ျမေသြးနီကို မသိသူမ်ားက ကေလးမေလးလို႕ ထင္တတ္ၾကပါတယ္။ ဆိုက္မွာလည္း ကေလးမေလး ေတြလို ႏုႏုရြရြေလးေတြလည္း မေရးဘူးပဲနဲ႕မ်ား ။အင္း.. ဒါလဲ ဘ၀ေပး ကုသိုလ္ တစ္မ်ဳိးပဲလို႕ ေျဖေတြးေတြးလိုက္ပါတယ္။ ဤကားစကားခ်ပ္။ :) }
သူမက စာေတြကို တေလးတစားနဲ႕ ေသျခာေရးသူ ဆိုတာ သူမရဲ႕စာေတြကို ဖတ္ၾကည့္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။ သူမ စာေတြက စာဖတ္သူကို မက္ေဆ့ခ်္ေလး တစ္ခုခုေတာ့ ေပးခဲ့တာခ်ည္းပါဘဲ။ သူမက သူေရးတဲ့ စာေတြက ဖတ္ၿပီးရင္ အေတြးေလးေတြ ပြားမိရတာမ်ဳိးပါ။ သူမက စာေတြကို ေသျခာ အေလးထား ေရးသူဆိုတာ မျငင္းႏိုင္ပါဘူး။ သူမဟာ အြန္လိုင္းမွာ ျမေသြးနီထက္ အမ်ားႀကီးေစာတဲ့ စီနီယာဘေလာ့ဂ္ဂါ တစ္ဦးပါ။ သူမ စာေတြကို ျမေသြးနီ တေလးတစား ဖတ္ပါတယ္။ အတုယူ မွတ္သားထိုက္တာေတြ ကို မွတ္သားမိပါတယ္။
သူမရဲ႕ သဒၶါတရားဟာ သူမရဲ႕ အမည္ေလးလိုပါဘဲ။ သဒၶါတရားေတြ အျမဲ ဖိတ္လွ်ံေနသူ သူမပါ။ သူမကို ခင္မင္ရတဲ့ အထဲမွာ ယဥ္ေက်းစြာ စကားေျပာဆို တတ္တာေလး ကလည္း တစ္ခုအပါအ၀င္ ပါ။ ကံအားေလ်ာ္စြာ Save The Aged အတြက္ လုပ္ျမဲျဖစ္တဲ့ အင္တာဗ်ဴးေလးမွာ သူမကို ျမေသြးနီ ဗ်ဴးခြင့္ ရလိုက္ ပါေသးတယ္။ ျမေသြးနီ သူမကို ဘယ္လို ေမးခဲ့ၿပီး သူမက ဘယ္လိုမ်ား ေျဖထားခဲ့သလဲ ဆိုတာ သိခ်င္သူမ်ား ဒီေနရာေလးမွာ " ၀င္ဖတ္ၾကည့္လို႕ရပါတယ္ရွင္။ သူမရဲ႕ ၀က္ဘ္ဆိုက္ တစ္ႏွစ္ျပည့္ေလးမွာ အမွတ္တရ တစ္ခုခု ေရးေပးပါ ဆိုလို႕ သူမအေၾကာင္း သိသေလာက္ေလးကို မ၀့ံမရဲ ေရးလိုက္ရပါတယ္။
ခ်စ္ခင္ရပါတဲ့ ညီမသဒၶါလွဳိင္းတစ္ေယာက္ စိတ္က်န္းမာ၊ ကိုယ္ခ်မ္းသာစြာနဲ႕ (၁)ႏွစ္ျပည့္မွသည္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာတိုင္ ပိုမိုေကာင္းမြန္ေသာ စာေတြအမ်ားႀကီး ဆက္လက္ ေရးႏိုင္ပါေစေၾကာင္း၊ ဆႏၵနဲ႕ဘ၀ တစ္ထပ္ထဲၾကပါေစေၾကာင္း၊ စာေရးသက္(၁)ႏွစ္ျပည့္ အတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး ျမေသြးနီမွ ဒီပို႕စ္ေလးနဲ႕အတူ ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းလိုက္ပါတယ္ရွင္။
ျမေသြးနီ ႏွစ္ၿခိဳက္တဲ့၊ ပံုမွန္၀င္ဖတ္ေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါအခ်ဳိ႕ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ပို႕စ္ေတြရဲ႕ ကြန္မန္႕ေတြမွာ သူမရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ နာမည္ေလးကို ေတြ႕ေနမိတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္အထိ သူမရဲ႕ဆိုက္ထဲကို မေရာက္ျဖစ္ေသးပါဘူး။ ဘာလို႕လည္းဆိုေတာ့ အဲ့ဒီအခ်ိန္အခါတုန္းက ျမေသြးနီက ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြရဲ႕ စာေတြကို လိုက္ဖတ္ေနတဲ့ စာဖတ္သူ တစ္ေယာက္သာပါ။ ျမေသြးနီႏွစ္ၿခိဳက္သူ ဘေလာ့ဂ္ဂါ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက ဘေလာ့ဂ္စေပါ့က မ်ားတယ္။ ဘေလာ့ဂ္စေပါ့ကလည္း သိေတာ္မူတဲ့အတိုင္း ျမေသြးနီတို႕ရဲ႕ ေရႊျပည္ႀကီးကေနဆို ေက်ာ္ခြၿပီး ဖတ္ရတာမ်ဳိး။ ဖတ္ယံုသာဖတ္လို႕ရၿပီး ကြန္မန္႕ေပးလို႕ မရတာမ်ဳိး။ နည္းပညာပိုင္းမွာက ကိုယ္က ဇီးရိုးေနာလစ္ရွ္ ဆိုေလေတာ့ ရန္ကုန္က တခ်ဳိ႕သူေတြ ၀င္ဖတ္ကြန္မန္႕ေပးလို႕ ရတယ္ဆိုေ
ေနာက္ပိုင္း ျမေသြးနီ အြန္လိုင္းမွာ စာစေရးေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြရဲ႕ ခ်ိတ္ထားတဲ့ လင့္ခ္ေတြမွာ သူမရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ နာမည္ေလးက သူမရဲ႕ပို႕စ္အသစ္ တက္လာတိုင္း ေတြ႕ျမင္လာရတာကို သတိျပဳေနမိခဲ့တယ္။ ေနာက္... ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အခ်က္ေလးက သူမရဲ႕ ဆိုက္မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ လင့္ခ္ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက ပို႕စ္တိုင္းကို ပို႕စ္အသစ္ တစ္ပုဒ္ တက္ေလတိုင္း မပ်က္မကြက္ သြားဖတ္ပံုရတယ္။ ျမေသြးနီ ၀င္ဖတ္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္တိုင္းမွာ သူမရဲ႕ေျခရာေလးေတြကို ေတြ႕ေနရတယ္။ ေနာက္.. ကြန္မန္႕ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာကို ေရးေပးတတ္တာ ေတြ႕ရေတာ့ အသစ္တက္သမွ် ပို႕စ္တိုင္းကို သူမ အေလးထား ဖတ္တယ္ဆိုတာ ျမေသြးနီ သတိထားမိလာတယ္။ ျမေသြးနီ မေနႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ သူမရဲ႕နာမည္ေလးကို ကလစ္လုပ္လို႕ သူမဆိုက္ထဲ ေရာက္ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီတစ္ေန႕ လံုး သူမ ဆိုက္ထဲမွာ စာေတြ လိုက္ဖတ္ရင္း တစ္ေနကုန္ ခဲ့တယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာပဲ သူမရဲ႕ နာမည္ေလးကို ျမေသြးနီရဲ႕ ခ်စ္မိတ္ေဆြ ဘေလာ့ဂ္ဂါမ်ား ေအာက္မွာ လင့္ခ္ခ်ိတ္ခြင့္ ေတာင္းလို႕ ခ်ိတ္ထားျဖစ္လိုက္တယ္။
ေနာက္ပိုင္း သူမရဲ႕ ကြန္မန္႕ေလးေတြ ျမေသြးနီပို႕စ္ တက္တိုင္း ေတြ႕လာရတယ္။ ျမေသြးနီလည္း သူမဆိုက္ကို ေက်ာ္ခြလို႕ အျမဲေရာက္ျဖစ္တယ္။ ကြန္မန္႕ကေတာ့ ေပးလို႕ရတဲ့ အခ်ိန္ဆို ေပးျဖစ္ခဲ့တယ္။ စာေတြကေတာ့ အသစ္တက္တိုင္း ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ Cbox ေလးေတြမွာ ေျခရာေလးေတြ ခ်န္ျဖစ္ၾကတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ႏွစ္ခုၾကားမွာ၊ အျပန္အလွန္ ကြန္မန့္ေတြၾကားမွာ သူမနဲ႕ျမေသြးနီ ရင္းႏီွး ကြၽမ္း၀င္လာသလို ခံစားရေလတယ္။
တစ္ရက္။ အဲ့ဒီတစ္ရက္မွာ သူမက ျမေသြးနီရဲ႕ Gtalk မွာ Add လာတယ္။ ၀မ္းသာအားရပဲ လက္ခံျဖစ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႕သူမနဲ႕ျမေသြးနီ အြန္လိုင္းမွာ အဆက္အသြယ္ ရွိလာၾကတယ္။ ျမေသြးနီရဲ႕ ေအာ္တို ဆန္႕စ္အရ သူမက ျမေသြးနီထက္ ငယ္မယ္လို႕ ထင္ထားၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ အြန္လိုင္းမွာ သိကြၽမ္းသူ မွန္သမွ် ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ တေလးတစား ဆက္ဆံ တတ္ေလေတာ့ သူနဲ႕စကားေျပာေလတိုင္း မသဒၶါရယ္ လို႕ပဲ ေခၚခဲ့တယ္။ သူကလည္း မျမေသြးလို႕ ေခၚတယ္ ။
ဒီလိုနဲ႕ မႏွစ္က ေႏြရာသီ၊ ေရႊျပည္ေတာ္ႀကီးမွာ ေသာက္ေရေဘး ဒုကၡၾကံဳေလေတာ့ သူမရဲ႕ ကူညီယိုင္းပင္း လိုတဲ့ စိတ္ေစတနာေတြကို သိခဲ့ရတယ္။ ျမေသြးနီပါ၀င္ေနတဲ့ Save The Aged အဖြဲ႕ကို ေသာက္ေရ အတြက္ အလွဴေငြေတြ ကိုယ္အားစိတ္အား ရွိသမွ် ေကာက္ခံေပးလွဴခဲ့တယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာပဲ သူမကိုယ္တိုင္ Save The Aged ရဲ႕ မန္ဘာ ျဖစ္ခဲ့ေလတယ္။ သူမရဲ႕ ျပင္းျပတဲ့ ဆႏၵေတြထဲမွာ မျပည့္စံုတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ အတြက္ အသိဥာဏ္ပညာ တိုးပြားေစဖို႕၊ ဗဟုသုတရၿပီိး လိမ္မာေရးျခား ရွိေစဖို႕အတြက္ စာၾကည့္တိုက္ငယ္ တစ္ခု အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေပးခ်င္ ေနတယ္ ဆိိုတာ ျမေသြးနီကို ဖြင့္ဟ တိုင္ပင္ခဲ့ဘူးပါတယ္။ တစ္ေန႕၂၄နာရီ မလံုေလာက္တဲ့ ျမေသြးနီ အတြက္ သူမ ဆႏၵကို အခုအခ်ိန္ထိ ကူညီ မျဖည့္ဆည္း ေပးႏိုင္ေသးလို႕ ညီမသဒၶါကို ဒီပို႕စ္ေလးထဲကေနပဲ ေတာင္းပန္ လိုက္ပါဦးမယ္။
အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္း သူမနဲ႕ ျမေသြးနီ အြန္လိုင္းမွာ ပိုမို ရင္းနီိးလာတယ္။ အားလပ္ခ်ိန္ေတြမွာ အြန္လိုင္းေပၚ ရွိေနခ်ိန္တိုင္း ႏွဳတ္ဆက္စကားေတြ ေျပာျဖစ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း ရင္းႏွီးလာေတာ့ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ေမးရင္း သူမက ျမေသြးနီရဲ႕ ညီမေလးအရြယ္ ဆိုတာသိလာရတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ အေခၚအေ၀ၚ ေတြကလည္း ညီမေရ... မမေရ ေျပာင္းလာရျပန္တယ္။ {ျမေသြးနီကို မသိသူမ်ားက ကေလးမေလးလို႕ ထင္တတ္ၾကပါတယ္။ ဆိုက္မွာလည္း ကေလးမေလး ေတြလို ႏုႏုရြရြေလးေတြလည္း မေရးဘူးပဲနဲ႕မ်ား ။အင္း.. ဒါလဲ ဘ၀ေပး ကုသိုလ္ တစ္မ်ဳိးပဲလို႕ ေျဖေတြးေတြးလိုက္ပါတယ္။ ဤကားစကားခ်ပ္။ :) }
သူမက စာေတြကို တေလးတစားနဲ႕ ေသျခာေရးသူ ဆိုတာ သူမရဲ႕စာေတြကို ဖတ္ၾကည့္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။ သူမ စာေတြက စာဖတ္သူကို မက္ေဆ့ခ်္ေလး တစ္ခုခုေတာ့ ေပးခဲ့တာခ်ည္းပါဘဲ။ သူမက သူေရးတဲ့ စာေတြက ဖတ္ၿပီးရင္ အေတြးေလးေတြ ပြားမိရတာမ်ဳိးပါ။ သူမက စာေတြကို ေသျခာ အေလးထား ေရးသူဆိုတာ မျငင္းႏိုင္ပါဘူး။ သူမဟာ အြန္လိုင္းမွာ ျမေသြးနီထက္ အမ်ားႀကီးေစာတဲ့ စီနီယာဘေလာ့ဂ္ဂါ တစ္ဦးပါ။ သူမ စာေတြကို ျမေသြးနီ တေလးတစား ဖတ္ပါတယ္။ အတုယူ မွတ္သားထိုက္တာေတြ ကို မွတ္သားမိပါတယ္။
သူမရဲ႕ သဒၶါတရားဟာ သူမရဲ႕ အမည္ေလးလိုပါဘဲ။ သဒၶါတရားေတြ အျမဲ ဖိတ္လွ်ံေနသူ သူမပါ။ သူမကို ခင္မင္ရတဲ့ အထဲမွာ ယဥ္ေက်းစြာ စကားေျပာဆို တတ္တာေလး ကလည္း တစ္ခုအပါအ၀င္ ပါ။ ကံအားေလ်ာ္စြာ Save The Aged အတြက္ လုပ္ျမဲျဖစ္တဲ့ အင္တာဗ်ဴးေလးမွာ သူမကို ျမေသြးနီ ဗ်ဴးခြင့္ ရလိုက္ ပါေသးတယ္။ ျမေသြးနီ သူမကို ဘယ္လို ေမးခဲ့ၿပီး သူမက ဘယ္လိုမ်ား ေျဖထားခဲ့သလဲ ဆိုတာ သိခ်င္သူမ်ား ဒီေနရာေလးမွာ " ၀င္ဖတ္ၾကည့္လို႕ရပါတယ္ရွင္။ သူမရဲ႕ ၀က္ဘ္ဆိုက္ တစ္ႏွစ္ျပည့္ေလးမွာ အမွတ္တရ တစ္ခုခု ေရးေပးပါ ဆိုလို႕ သူမအေၾကာင္း သိသေလာက္ေလးကို မ၀့ံမရဲ ေရးလိုက္ရပါတယ္။
ခ်စ္ခင္ရပါတဲ့ ညီမသဒၶါလွဳိင္းတစ္ေယာက္ စိတ္က်န္းမာ၊ ကိုယ္ခ်မ္းသာစြာနဲ႕ (၁)ႏွစ္ျပည့္မွသည္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာတိုင္ ပိုမိုေကာင္းမြန္ေသာ စာေတြအမ်ားႀကီး ဆက္လက္ ေရးႏိုင္ပါေစေၾကာင္း၊ ဆႏၵနဲ႕ဘ၀ တစ္ထပ္ထဲၾကပါေစေၾကာင္း၊ စာေရးသက္(၁)ႏွစ္ျပည့္ အတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး ျမေသြးနီမွ ဒီပို႕စ္ေလးနဲ႕အတူ ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းလိုက္ပါတယ္ရွင္။
..............................
blogတစ္ႏွစ္ျပည့္အတြက္ အမွတ္တရ
မသဒၶါလိႈင္းရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ တစ္ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ အေနနဲ႔ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ခန္႔က ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ျဖစ္ရပ္ေလး တစ္ခုကို အမွတ္တရ အေနနဲ႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ဒီအေၾကာင္းေလးကိုလည္း က်ေနာ့္ရဲ႕ ခံစားခ်က္တစ္ခ်ဳိ႕နဲ႔ ေပါင္းျပီး ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ေရးခဲ့ပါေသးတယ္။ အဲဒီေဆာင္းပါးကို “ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ျပတိုက္ ” ဆိုၿပီး ေခါင္းစဥ္ပါ ေရြးထားျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေဆာင္းပါး အျဖစ္ ေရးျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာေတာ့ မတင္ခဲ့ျဖစ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္အေပၚမွာ ထားတဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္ကို ေရးထားတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးပါ။ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ ဆိုေပမယ့္ ဘေလာ့ဂ္ေရးေဖာ္ေတြနဲ႔ အျငင္းပြားဖြယ္ရာ ျဖစ္လာနိင္မလား စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ပုိ႔စ္တစ္ပုဒ္ အျဖစ္ မတင္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီေဆာင္းပါးထဲမွာ ပါဝင္တဲ့ စာပိုဒ္တစ္ခ်ဳိ႕ကို အမွတ္တရ အေနနဲ႔ ထုတ္ႏႈတ္ၿပီး မသဒၶါရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္တစ္ႏွစ္ျပည့္ အတြက္ ပို႔ေပးလိုက္ပါတယ္။
+++++++
ဘေလာ့ဂ္ေလာကမွာ ရပ္တည္ရင္း ၊ လည္ပါတ္ရင္းနဲ႔ တစ္ေန႔မွာ ဘေလာ့ဂ္ဂါ တစ္ေယာက္နဲ႔ ခင္မင္ခဲ့တယ္။ သူ႔စာေလး သြားဖတ္ရင္း သေဘာက်မိတဲ့ အေရးအသားေလး ျဖစ္လို႔ စီေဘာက္မွာ ႏႈတ္ဆက္ရင္း ခင္မင္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ Gtalk မွာ chat ျဖစ္ၾကတယ္။ လင့္ခ်ိတ္ထားဖို႔ အတြက္ ဘေလာ့ဂ္လိပ္စာေတြလည္း အျပန္အလွန္ ေသေသခ်ာခ်ာေပးျဖစ္ၾကတယ္။
သူ႔လင့္ကို က်ေနာ္ ခ်ိတ္ေနခ်ိန္မွာပဲ သူကလည္း က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္ထဲ ဝင္ၿပီး စာေတြဖတ္ေနခဲ့တယ္။ သူက ျမန္မာျပည္မွာ ေနတဲ့ အမ်ဳိးသား ဘေလာ့ဂ္ဂါ တစ္ေယာက္ပါ။ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ သူ႔ကို က်ေနာ့္ ဘေလာ့ဂ္လိပ္စာ ေပးၿပီးလို႔ ၁၀ မိနစ္ မျပည့္ခင္မွာ က်ေနာ္ သူ႔ကို စာ လွမ္းရိုက္လိုက္တယ္။
က်ေနာ္။.......။ စာဖတ္ေနတာလား
သူငယ္ခ်င္း ။.....။ ဟုတ္တယ္။ က်ေနာ္ ဖတ္ေနတာ။ “....” ပို႔စ္ကို ေရာက္ျပီဗ်
သူေျပာတဲ့ ပို႔စ္ေလးက က်ေနာ္တင္ထားတာနဲနဲ ၾကာၿပီ။ ေနာက္ဆံုးတင္တဲ့ပို႔စ္က ျပန္ေရရင္ ၃ ပုဒ္ေျမာက္ေပါ့။ ဒီေတာ့ ၁၀ မိနစ္အတြင္းမွာ သူ ဖတ္တာ ၃ ပုဒ္ ရိွၿပီဆိုတဲ့ သေဘာျဖစ္ေနတယ္။
က်ေနာ္။......။ ဒါဆို ဖတ္တာ ၃ ပုဒ္ ရိွေနၿပီေပါ့
သူငယ္ခ်င္း ။....။ အင္းေလ
သူ႔အေျဖၾကားေတာ့ က်ေနာ္ စိတ္နဲနဲ ညစ္သြားရတယ္။ သူ ၁၀ မိနစ္အတြင္းမွာ ဖတ္တဲ့ ၃ ပုဒ္ကို ေရးနိင္ဖို႔ က်ေနာ္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေတြးခဲ့ရတယ္။ ေရးခဲ့ရတယ္။ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားၾကီး ေပးခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ ဖတ္တာက ၁၀ မိနစ္ပဲ ၾကာတယ္။ ဝတၳဳတို တစ္ပုဒ္က သိပ္မရွည္ဘူးဆိုေပမယ့္ ၃ ပုဒ္ ဖတ္မယ္ဆို မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ အခ်ိန္ေပးမယ္ ဆိုရင္ေတာင္ နဲနဲ ေက်နပ္ရမွာပါပဲ။ ကိုယ့္စာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ေစခ်င္စိတ္ လို႔ဆိုရမယ္။ ဒီေတာ့ မေက်နပ္တာ မဟုတ္ေပမယ့္ က်ေနာ္ သူ သိေအာင္ စာ လွမ္းရိုက္လိုက္တယ္။
က်ေနာ္။......။ ဖတ္တာ ျမန္လွခ်ည္လားဗ်ာ ။ က်ေနာ့္မွာ ေရးထားရတာ အၾကာၾကီးဗ်
အဲဒီမွာ သူျပန္ေျဖတယ္။ သူ႔အေျဖၾကားေတာ့ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ လင္း ခနဲ ျဖစ္သြားသလိုပဲ။ အေျဖေလးက ရင္ထဲထိ ေရာက္သြားခဲ့လို႔ အခုခ်ိန္ထိ အဲဒီ ခံစားခ်က္ကို မွတ္မိေနေစခဲ့တယ္။
သူငယ္ခ်င္း ။.......။ မျမန္လို႔ မရဘူးဗ်ာ။ တမင္ျမန္ေအာင္ကို က်င့္ထားရတာ။ က်ေနာ္တို႔ အင္တာနက္ သံုးရတာ တစ္နာရီ ၅၀၀ ေပးရတယ္ဗ်
အဲဒီအေျဖၾကားေတာ့ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ သူ႔ကို မေက်မနပ္ျဖစ္တဲ့ စိတ္လည္း မရိွေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္တခါမွ မေတြးဖူးတဲ့ အျဖစ္တစ္ခုကို သိလိုက္ရတာေၾကာင့္ ရင္ထဲမွာလည္းတစ္ကယ္ကို တစ္မ်ဳိးေလး ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္။ အင္တာနက္ကို တလလံုး အခ်ိန္ျပည့္သံုးလို႔ရေနခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္အတြက္ တနာရီ ၅၀၀ ဆိုတာ ၾကားေလ့မရိတဲ့ စကားျဖစ္သလိုေမ့ေနခဲ့တဲ့ အျဖစ္ေလးပါပဲ။ အခုေတာ့ က်ေနာ္ ရင္ထဲမွာ လင္းခနဲ ျဖစ္သြားတဲ့ အထိ ေသေသခ်ာခ်ာ သိသြားခဲ့ရျပီ။ ဒီေတာ့ သူ႔ကို က်ေနာ္ စာတစ္ေၾကာင္း လွမ္းရိုက္တယ္။
က်ေနာ္။.....။ ေက်းဇူးတင္တယ္ဗ်ာ။ တနာရီ ၅၀၀ ကုန္ရတာကို က်ေနာ္ သတိမရမိဘူး။ အခုေတာ့ သိသြားရၿပီ။ ေနာက္ဆိုရင္ က်ေနာ္ စာေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေရးပါ့မယ္
က်ေနာ့္စာျမင္ေတာ့ သူ အျပံဳးတစ္ခု ျပန္ပုိ႔လာတယ္။ အဲဒီေနာက္ က်ေနာ္ အမ်ားၾကီး ဆက္ေတြးမိေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ့္စာေၾကာင့္ စာဖတ္သူေတြရဲ႕ အခ်ိန္ေတြ ေငြေတြ အလဟႆ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေတာင္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးၿပီလည္း ေတြးမိတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ စာတစ္ပုဒ္တိုင္း အတြက္ ေသေသခ်ာခ်ာ အားစိုက္ထုတ္ဖို႔ သတိထားမိခဲ့ေတာ့တယ္။ ကိုယ့္စာထဲမွာ မွတ္သားစရာ ဒါမွမဟုတ္ ရသတစ္ခုခု မပါဘူးဆိုရင္ေတာင္ စာဖတ္သူေတြကို ေလးစားစိတ္ထားၿပီး ေရးဖို႔နဲ႔ ဝင့္ၾကြားတဲ့ အေရးအသားမ်ဳိး ၊ ငါပဲသိ ငါပဲတတ္တဲ့ အေရးအသားမ်ဳိး မျဖစ္ဖို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အျမဲ သတိေပးျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
သူ႔လင့္ကို က်ေနာ္ ခ်ိတ္ေနခ်ိန္မွာပဲ သူကလည္း က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္ထဲ ဝင္ၿပီး စာေတြဖတ္ေနခဲ့တယ္။ သူက ျမန္မာျပည္မွာ ေနတဲ့ အမ်ဳိးသား ဘေလာ့ဂ္ဂါ တစ္ေယာက္ပါ။ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ သူ႔ကို က်ေနာ့္ ဘေလာ့ဂ္လိပ္စာ ေပးၿပီးလို႔ ၁၀ မိနစ္ မျပည့္ခင္မွာ က်ေနာ္ သူ႔ကို စာ လွမ္းရိုက္လိုက္တယ္။
က်ေနာ္။.......။ စာဖတ္ေနတာလား
သူငယ္ခ်င္း ။.....။ ဟုတ္တယ္။ က်ေနာ္ ဖတ္ေနတာ။ “....” ပို႔စ္ကို ေရာက္ျပီဗ်
သူေျပာတဲ့ ပို႔စ္ေလးက က်ေနာ္တင္ထားတာနဲနဲ ၾကာၿပီ။ ေနာက္ဆံုးတင္တဲ့ပို႔စ္က ျပန္ေရရင္ ၃ ပုဒ္ေျမာက္ေပါ့။ ဒီေတာ့ ၁၀ မိနစ္အတြင္းမွာ သူ ဖတ္တာ ၃ ပုဒ္ ရိွၿပီဆိုတဲ့ သေဘာျဖစ္ေနတယ္။
က်ေနာ္။......။ ဒါဆို ဖတ္တာ ၃ ပုဒ္ ရိွေနၿပီေပါ့
သူငယ္ခ်င္း ။....။ အင္းေလ
သူ႔အေျဖၾကားေတာ့ က်ေနာ္ စိတ္နဲနဲ ညစ္သြားရတယ္။ သူ ၁၀ မိနစ္အတြင္းမွာ ဖတ္တဲ့ ၃ ပုဒ္ကို ေရးနိင္ဖို႔ က်ေနာ္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေတြးခဲ့ရတယ္။ ေရးခဲ့ရတယ္။ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားၾကီး ေပးခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ ဖတ္တာက ၁၀ မိနစ္ပဲ ၾကာတယ္။ ဝတၳဳတို တစ္ပုဒ္က သိပ္မရွည္ဘူးဆိုေပမယ့္ ၃ ပုဒ္ ဖတ္မယ္ဆို မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ အခ်ိန္ေပးမယ္ ဆိုရင္ေတာင္ နဲနဲ ေက်နပ္ရမွာပါပဲ။ ကိုယ့္စာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ေစခ်င္စိတ္ လို႔ဆိုရမယ္။ ဒီေတာ့ မေက်နပ္တာ မဟုတ္ေပမယ့္ က်ေနာ္ သူ သိေအာင္ စာ လွမ္းရိုက္လိုက္တယ္။
က်ေနာ္။......။ ဖတ္တာ ျမန္လွခ်ည္လားဗ်ာ ။ က်ေနာ့္မွာ ေရးထားရတာ အၾကာၾကီးဗ်
အဲဒီမွာ သူျပန္ေျဖတယ္။ သူ႔အေျဖၾကားေတာ့ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ လင္း ခနဲ ျဖစ္သြားသလိုပဲ။ အေျဖေလးက ရင္ထဲထိ ေရာက္သြားခဲ့လို႔ အခုခ်ိန္ထိ အဲဒီ ခံစားခ်က္ကို မွတ္မိေနေစခဲ့တယ္။
သူငယ္ခ်င္း ။.......။ မျမန္လို႔ မရဘူးဗ်ာ။ တမင္ျမန္ေအာင္ကို က်င့္ထားရတာ။ က်ေနာ္တို႔ အင္တာနက္ သံုးရတာ တစ္နာရီ ၅၀၀ ေပးရတယ္ဗ်
အဲဒီအေျဖၾကားေတာ့ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ သူ႔ကို မေက်မနပ္ျဖစ္တဲ့ စိတ္လည္း မရိွေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္တခါမွ မေတြးဖူးတဲ့ အျဖစ္တစ္ခုကို သိလိုက္ရတာေၾကာင့္ ရင္ထဲမွာလည္းတစ္ကယ္ကို တစ္မ်ဳိးေလး ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္။ အင္တာနက္ကို တလလံုး အခ်ိန္ျပည့္သံုးလို႔ရေနခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္အတြက္ တနာရီ ၅၀၀ ဆိုတာ ၾကားေလ့မရိတဲ့ စကားျဖစ္သလိုေမ့ေနခဲ့တဲ့ အျဖစ္ေလးပါပဲ။ အခုေတာ့ က်ေနာ္ ရင္ထဲမွာ လင္းခနဲ ျဖစ္သြားတဲ့ အထိ ေသေသခ်ာခ်ာ သိသြားခဲ့ရျပီ။ ဒီေတာ့ သူ႔ကို က်ေနာ္ စာတစ္ေၾကာင္း လွမ္းရိုက္တယ္။
က်ေနာ္။.....။ ေက်းဇူးတင္တယ္ဗ်ာ။ တနာရီ ၅၀၀ ကုန္ရတာကို က်ေနာ္ သတိမရမိဘူး။ အခုေတာ့ သိသြားရၿပီ။ ေနာက္ဆိုရင္ က်ေနာ္ စာေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေရးပါ့မယ္
က်ေနာ့္စာျမင္ေတာ့ သူ အျပံဳးတစ္ခု ျပန္ပုိ႔လာတယ္။ အဲဒီေနာက္ က်ေနာ္ အမ်ားၾကီး ဆက္ေတြးမိေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ့္စာေၾကာင့္ စာဖတ္သူေတြရဲ႕ အခ်ိန္ေတြ ေငြေတြ အလဟႆ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေတာင္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးၿပီလည္း ေတြးမိတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ စာတစ္ပုဒ္တိုင္း အတြက္ ေသေသခ်ာခ်ာ အားစိုက္ထုတ္ဖို႔ သတိထားမိခဲ့ေတာ့တယ္။ ကိုယ့္စာထဲမွာ မွတ္သားစရာ ဒါမွမဟုတ္ ရသတစ္ခုခု မပါဘူးဆိုရင္ေတာင္ စာဖတ္သူေတြကို ေလးစားစိတ္ထားၿပီး ေရးဖို႔နဲ႔ ဝင့္ၾကြားတဲ့ အေရးအသားမ်ဳိး ၊ ငါပဲသိ ငါပဲတတ္တဲ့ အေရးအသားမ်ဳိး မျဖစ္ဖို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အျမဲ သတိေပးျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
+++++
“ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ျပတိုက္” ဆိုၿပီး ေဆာင္းပါးေလး ေရးျဖစ္ေတာ့ သူ႔နာမည္ကို ထည့္သံုးဖို႔ ခြင့္ျပဳခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အမွန္တကယ္ ေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ျဖစ္ရပ္မွန္ေလးပါ
+++++++++
မသဒၶါလိႈင္းရဲ႕ တစ္ႏွစ္ျပည့္ ဘေလာ့ဂ္ေလးလည္း ေရွ႕ဆက္ၿပီး စာဖတ္သူအေပၚ ေစတနာ ထားတဲ့ စာေကာင္းေပမြန္ေတြ ထပ္ေရးဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။
..............................
“မသဒၶါႏွင့္ခ်စ္စရာေၾကာင္ကေလးမ်
ကိုယ္စြဲလန္းတဲ့ ေက်ာင္းပံုရိပ္ကို ကိုယ့္လိုပဲ တစြဲတလန္းရွိတဲ့ Blog ေလးျဖစ္တဲ့ အျပင္ ကိုယ္သိေနတဲ့ ညီမေလး ေရးတာမို႔ မၾကာခဏ ၀င္၀င္ဖတ္မိပါတယ္။
စာေလးေတြ သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ေရးသလို Blog ေလးကလည္း သပ္သပ္ယပ္ယပ္ မို႔လည္း စိတ္ခ်မ္းသာ ရပါတယ္။ ခုေတာ့ ဒီ blog ေလး ႏွစ္လည္ျပီ။
က်မကေတာ့ စာေတြ ဖတ္.. စာေတြ ေရးေနခ်င္တာဟာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းတဲ့ ၀ါသနာပဲလို႔ သတ္မွတ္သူမို႔ အဲလို ၀ါသနာပါတဲ့သူေတြကို ႏွစ္လိုတတ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါ Blog ေလးေတြ မ်ားလာတာဟာ ႏွစ္လိုစရာ မိတ္ေဆြေတြ မ်ားမ်ား ရွိတာပဲလို႔လည္း ေက်နပ္ရပါတယ္။ အဲဒီ မိတ္ေဆြေတြထဲ တေယာက္ျဖစ္တဲ့ သဒၶါလိႈင္း.. ဘေလာ့ေလး ၾကာရွည္ တည္ပါေစ ဆုေတာင္းရင္း ႏွစ္လည္ေမြးေန႔ အထိမ္းအမွတ္စာ ပါးလိုက္ပါတယ္။
က်ေနာ္လည္း အျပစ္ကင္းစြာ အပ်င္းတစ္ေနတာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာခဲ႔ၿပီေပါ႔။ စာေရးဖို႔ စိတ္ကေပၚလာေပမယ္႔ စာတစ္ပုဒ္ေတာ႔ ျဖစ္မလာခဲ႔ဘူး။ ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုနဲ႔ ေဝေလေလ ေတြ မ်ားေနတယ္ ဆိုပါေတာ႔..။ စိတ္ကူးထဲမွာေတာ႔ အၾကမ္းေတြး ေတြးၿပီး စိတ္ကူးထဲမွာပဲ မွန္းၿပီး ေရးေရးျဖစ္ေနတာ..။ ဒီေန႔ေတာ႔ စာတစ္ပုဒ္ မျဖစ္မေန ေရးကို ေရးမယ္..။ ႐ွိသမွ်အာ႐ံုေတြ အကုန္စုစည္းၿပီး ဇြဲနပဲနဲ႔ “ဒူးမေထာက္ ႐ွဴးမေပါက္တမ္း” ၿပီးေအာင္ ေရးေတာ႔မည္ကြာ လို႔ စိတ္ကို “ဒုန္းဒုန္း” ခ်လိုက္ေတာ႔တယ္..။
ကြန္ပ်ဴတာကို “ေထာက္” ကနဲ ဖြင့္ၿပီးသကာလ ပိုစ္႔တစ္ပုဒ္ ေရးဖို႔ စၿပီး ျပင္ဆင္လိုက္တယ္..။ ဝင္ေနက်၊ မဝင္ရ မေနႏိုင္ တဲ႔ ဘေလာ႔တို႔.. ဂ်ီေမးတို႔.. ေဖ႔ဘုတ္တို႔.. ေနာက္.. ဖတ္ေနက် ဝက္ဆိုဒ္ေတြ အကုန္ပိတ္..။ စာေရးဖို႔ပဲ အားခဲထားလိုက္ေတာ႔တယ္..။ အားခဲၿပီး ခဏတြင္းမွာပဲ သြားၿဖဲ လိုက္တယ္..။ “ဟီးးးးးး ဟီးးး.. ကၽြႏု္ပ္ ဘာေရးရမည္နည္း???”။
ဟိုး.. လြန္ခဲ႔တဲ႔ (၃) ႏွစ္ေလာက္က စာတစ္ပုဒ္ ေရးမယ္ လို႔ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကို ေတြးလိုက္ၿပီ ဆိုရင္ ခ်က္ခ်င္း ထေရးျဖစ္တာပဲ..။ ခဏပဲ ၿပီးေအာင္ ေရးလိုက္ႏိုင္တယ္..။ ေကာင္း၏ မေကာင္း၏ အပထား စာတစ္ပုဒ္ကေတာ႔ ျဖစ္သြားတာပဲ..။ ဘေလာ႔ဂါ ေပါက္စ ဘဝဆိုေတာ႔လည္း ဘာမဆို ဘေလာ႔ဂါ မ်က္လံုးနဲ႔ ျပဴးၿပဲ ၾကည့္လိုက္တာပဲ..။ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာ လိုက္ၾကည့္ၿပီးရင္လည္း ဘေလာ႔ဂါေတြး ေတြးလိုက္တယ္.. ၿပီးရင္ ေရးမယ္..။ အဲ႔လို အဲ႔လို.. ထစ္ခနဲ႐ွိ ပိုစ္႔ တင္ခ်င္ေနတာပဲ..။ ေခါင္းကိုက္လည္း ပိုစ္႔ျဖစ္တယ္။ ဝမ္းေလွ်ာလည္း ပိုစ္႔ျဖစ္တယ္။ ႐ွိ႐ွိသမွ် ေတြ႕ရာ အကုန္ ပိုစ္႔လုပ္ပစ္ေတာ႔တာပဲ..။
ခုမ်ားေတာ႔လည္း ပိုစ္႔ တစ္ပုဒ္ လခ်ီၾကာေနၿပီ။ ႏွစ္ေတာင္ ကူးခ်င္ခ်င္ျဖစ္လာတယ္..။ ဘေလာ႔ကလည္း စည္စည္ကားကားသိပ္မ႐ွိေတာ႔..။ ဘေလာ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း ကိုယ္႔ကို ေမ႔ေတ႔ေတ႔ ျဖစ္ေလာက္ၿပီ။ က်ေနာ္ကလည္း ဘေလာ႔ေတြ အဖတ္က်ဲသလို ဖတ္ျဖစ္ရင္လည္း ေကာ္မန္႔ေတြ သိပ္မေပးျဖစ္ေတာ႔ဘူး..။ အရင္ကေတာ႔ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲ ေကာ္မန္႔ဆို (၁) ကြ.. ဆိုၿပီး အေျပးအလႊား ဖတ္ျဖစ္တာပဲ..။ ခုေတာ႔ ႏိုင္ငံေရးေလး လိုက္ဖတ္လိုက္၊ ေဖ႔ဘုတ္ထဲ ဝင္ၾကည့္လိုက္၊ ဂိမ္းကစားလိုက္နဲ႔ သိပ္ မဘေလာ႔ျဖစ္ေတာ႔ပဲ အေတာ္ ၿငိမ္႔ေနခဲ႔တာ..။ ဆိုေတာ႔ ဒါဟာ ဘေလာ႔ေရာဂါ ေပ်ာက္သြားၿပီလို႔ ေျပာလို႔ ရမယ္ထင္တယ္..။ ဘေလာ႔ ေရာဂါ သိပ္ဆိုးတာ ဘေလာ႔ဂါတိုင္း ခံစားဖူးၾကမယ္ထင္ပါတယ္..။ ဟိုအရင္ အဲ႔ဒီေရာဂါ စြဲကပ္ေနတုန္းကဆို ေန႔မအိပ္ ညမအိပ္။ ထမင္းမစား၊ ဟင္းမစား။ ကုန္ကုန္ ေျပာရင္ အိမ္သာေတာင္ မတက္ဘူး.. (ေအာင့္ၿပီး ဘေလာ႔တာ:P..)..။ အားအား႐ွိ ဘေလာ႔ပဲ ဂင္းေနတာပဲ..။ ဘေလာ႔ထဲဝင္ ေတာင္ေရးေျမာက္ေရး ဟိုအိမ္လည္ ဒီအိမ္လည္.. စလိုက္ ေနာက္လိုက္နဲ႔ ေပ်ာ္စရာေတာ႔ အေတာ္ေကာင္းတာပဲ..။ အင္း... ခုေတာ႔...။
ေလေၾကာ႐ွည္ေနတာနဲ႔ ဒီေန႔ ေရးမယ္ဆိုတဲ႔ ပိုစ္႔က မၿပီးပဲ ျဖစ္ေတာ႔မယ္။ “ကဲ.. လာလေရာ႔ ပိုစ္႔ တစ္ပုဒ္ ေရးေတာ႔မည္”..။
အရင္ဆံုး ေခါင္းစဥ္တစ္ခု တပ္ၾကည့္လိုက္တယ္..။
“ငကန္းႏွင့္ငေစြ”
သိပ္မႀကိဳက္ေသးဘူး။ ဒါဆို ေနာက္ တမ်ိဳး ေျပာင္းမယ္ကြာ..
“ကုလားႀကီးႏွင့္ အရာႀကီး”
ဒါလည္း မဟုတ္ေသး။
ေနာက္ ေခါင္းစဥ္တစ္မ်ိဳး ထပ္တပ္ၾကည့္တယ္..။
“ဒီပုတ္ထဲက ဒီပဲ”
ဒါလည္း မျဖစ္ေသးပါဘူးေလ။ တေန႔ကပဲ “ေႁမြဆိုးတစ္ေကာင္ အေရခြံလဲလိုက္သလို” ဆိုတဲ႔ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ပိုစ္႔ တစ္ပုဒ္ ေရးထားေသးတယ္..။ ခုလည္း ဒီေခါင္းစဥ္မ်ိဳးနဲ႔သာ ထပ္ေရးရင္.. “တယ္... ဒီငရင္ေနာ္..” ဆိုၿပီး အႀကိမ္းခံရႏိုင္တယ္..။ အဲ႔.. ဒီေန႔ ဘာေန႔ပါလိမ္႔ (၇-၁၁-၂၀၁၀) အင္း.. ေရးလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ..။ ဟုတ္ပါ႔.. ရာသီစာေတြ ေရးတယ္ လို႔ ထင္ခံေနရမယ္..။ မျဖစ္ေသးပါဘူး... တျခားေျပာင္းေတြးၿပီး တေခ်ာင္းျပားေရး.. အဲ႔ေလ တျခားေျပာင္းေရးတာပဲ ေကာင္းပါတယ္ေလ..။
ဆိုေတာ႔ျဖင့္ “ဘာေရးလွ်င္ ေကာင္းမည္နည္း” ေခါင္းခဏ ထိုင္ကုတ္ေနလိုက္တယ္..။ ထြက္စမ္း အႀကံ..။ ေခါင္းကုတ္ၿပီး အေတြး မထြက္ ျပန္ေတာ႔ ႏွာေခါင္းကုတ္ျပန္တယ္..။ ဘာကုတ္ကုတ္ အေတြးက ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္နဲ႔ ဆိုေတာ႔..။ မထူးပါဘူးေလ ဆိုၿပီး စာေရးေနတာ ပိတ္ၿပီး ဂိမ္းကစားဖို႔ စဥ္းစားလိုက္တယ္..။ အို... မျဖစ္ဘူး..။ ဒီေန႔ေတာ႔ စာတစ္ပုဒ္ ၿပီးေအာင္ကိုေရး..။
ကီးဘုတ္ကို ၾကည့္လိုက္၊ ေမာ္နီတာကို ၾကည့္လိုက္ႏွင့္ အေတြးက မေပၚ အႀကံကလည္းကုန္ၿပီမို႔ ဂဠဳန္ပဲ ဆားခ်က္လိုက္ရင္ ေကာင္းမလား..။ ပိုစ္႔ အေဟာင္းေတြ ႐ွာၿပီးတင္ဖို႔ ႀကံမိျပန္တယ္..။ မေကာင္းပါဘူးေလ..။ တခါကလည္း ကိုယ္ အေဟာင္း ျပန္တင္ခ်င္လို႔ သူမ်ားကိုပါ တဂ္ၿပီး အေဟာင္း ျပန္တင္ခိုင္းဖူးတာ သတိရသြားတယ္..။ အသစ္ပဲ ေရးပါေလ..။
ဟိုေတြး ဒီေတြးႏွင့္ အေၾကာင္းအရာေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြးၾကည့္ေနတာ တစ္ခုမွ အၾကည္ဓါတ္က မရ။ စာေရးတယ္ ဆိုတာကလည္း အၾကည္ဓါတ္ေလးရမွ ေရးေကာင္းတာ..။ အၾကည္ဓါတ္ရဖို႔ကလည္း တခါတခါ လခ်ီ ေစာင့္ရတယ္..။ အပ်င္းဓါတ္ႀကီးသာ ရရ ေနေတာ႔ လူကလည္း အပ်င္း႐ုပ္နဲ႔ နားရင္း အုပ္ခ်င္စရာႀကီး..။
ေရးရမယ္႔ ပိုစ္႔က လက္ေဆာင္ေပးရမယ္႔ ပိုစ္႔..။ ရက္ခ်ိန္းကလည္း ေနာက္ဆံုးေန႔ကို ေရာက္ေနၿပီ..။ ဘာအေၾကာင္းေရးရမလဲ အေတြးက ခုထိမေပၚ..။ က်ီးၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္နဲ႔ ေၾကာင္တိေၾကာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနဆဲမွာပဲ အေတြးက “ဒိုင္း” ဆိုၿပီး ဝင္လာတယ္..။ ဟုတ္ၿပီ.. “ေၾကာင္” အေၾကာင္းေရးမယ္ကြ..။ ငါဟဲ႔ အူေၾကာင္ၾကား..။
ေရးဖို႔ ဇာတ္လမ္း၊ ဇာတ္ကြက္ေလးကို စိတ္ကူးနဲ႔ အရင္ ခ်ၾကည့္လိုက္မယ္..။
ကိုယ္တိုင္ကေတာ႔ ေၾကာင္အေဖႀကီး အျဖစ္ ခံစားၿပီး ေရးမယ္ေလ လို႔ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္..။ ဇာတ္လမ္းေလးကို ဒီလိုေလး ပံုၾကမ္းခ်ၾကည့္လိုက္မယ္.. ေၾကာင္မိသားစု႐ွိမယ္.. သူတို႔ ေနတဲ႔ အိမ္က အိမ္႐ွင္ေတြ အိမ္ေျပာင္းေတာ႔ ေၾကာင္မိသားစု ကြဲသြားမယ္.. ေၾကာင္ကေလး (၂) ေကာင္က အိမ္႐ွင္ေတြနဲ႔ ပါသြားမယ္.. အဲ႔ဒီမွာ ေၾကာင္အေဖႀကီးနဲ႔ ေၾကာင္အေမႀကီးက တစ္ေနရာကို ေရာက္သြားမယ္..။ သူတို႔ ကေလးေတြ ေပ်ာက္လို႔ ဝမ္းနည္းၿပီး ကေလးေတြကို ျပန္လိုက္႐ွာမယ္.. ေၾကာင္ မိဘႏွစ္ပါး ေျခဦးတည့္ရာ သြားရင္း ႐ံုး တစ္႐ံုးကို ေရာက္သြားမယ္... အဲ႔ဒီ ႐ံုးက ဘယ္သူ႔႐ံုးလဲ ဆိုရင္ “သဒၶါလိႈင္း” ရဲ႕ ႐ံုး...။
“ဟဲ႔.. သဒၶါလိႈင္း က ဘယ္ကေန ပါလာတာတုန္း“ ဆိုရင္.. ဟုတ္တယ္ေလ.. က်ေနာ္ အခု ေရးမွာက သူ႔ဘေလာ႔အတြက္ ေရးရမယ္႔ ပိုစ္႔..။ သူ မပါလို႔ ျဖစ္မလား..။ သူ႔ဘေလာ႔ (၁) ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ ပိုစ္႔ ဆိုေတာ႔ သူက မင္းသမီးျဖစ္ရမွာေပါ႔..။
“ကဲ.. ဒါဆိုလည္း ဆက္ကြာ..” လို႔ ဘယ္သူမွာ မေျပာပဲ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ ဆက္ေတြးလိုက္ေတာ႔မယ္..။ ဘယ္လို ဆက္ေရးရင္ ေကာင္းမလဲ ဆိုေတာ႔ အင္းးး.. ဟုတ္ၿပီ.. သဒၶါလိႈင္းက အဲ႔ဒီ႐ံုးက မန္ေနဂ်ာမေလးေပါ႔ကြယ္.. တျခား႐ံုးသူ ႐ံုးသားေတြက ေၾကာင္ႀကီးႏွစ္ေကာင္ ကို ေမာင္းထုတ္ ၾကမွာေပါ႔ေလ.. အဲ႔ဒီမွာ ၾကင္နာ သနားစိတ္႐ွိတဲ႔ မိန္းမေခ်ာေလး သဒၶါလိႈင္းက (အေဟးေဟး.. သူ႔အေၾကာင္း ေရးမွာဆိုေတာ႔ သူ႔ကို စာဖတ္သူ ခ်စ္ခင္စိတ္ေတြ ျဖစ္လာေအာင္ သူ႔ကို ပိုပိုသာသာေလး ေရးရမွာေပါ႔ကြယ္.. အဲ႔ေလ.. အျပင္မွာလည္း ဒီလိုပါပဲေနာ္ :P) အဲ႔ဒီမွာ သဒၶါလိႈင္းက ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္ကို အစာေတြ ေကၽြးၿပီး ေခၚထားလိုက္တယ္ လို႔ ေရးမယ္..။ ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္ရဲ႕ ေျပာစကား အဲ႔ စကားေျပာေတြနဲ႔ သဒၶါလိႈင္းရဲ႕ သနားၾကင္နာစိတ္၊ သူ႔ရဲ႕ေမတၱာေတြကို ေဖာ္ျပမွာေပါ႔..။ မေကာင္းဘူးလား..။
အင္း... ဘယ္လို ဆက္ရင္ ေကာင္းမလဲ..!! ဒီလိုေလး ဆက္လိုက္မယ္.. တစ္ရက္ အဲ႔ဒီေၾကာင္ ႏွစ္ေကာင္ ေပ်ာက္..။ မိသဒၶါတစ္ေယာက္ ေသာက ေရာက္..။ စိတ္ေတြ ပူေနမွာေပါ႔ကြယ္..။ ကားမ်ား တိုက္သြားသလား..။ သူမ်ားေတြမ်ား ဖမ္းသြားသလား ဆိုၿပီး စိတ္ပူေနမွာေပါ႔.. ဒီေနရာမွာ သူ႔ရဲ႕ ဝမ္းနည္းမႈ စိတ္ပူမႈကို အေသအခ်ာ ေပၚလြင္ေအာင္ေတာ႔ ေရးရမယ္..။ တကယ္ေတာ႔ ဘယ္ဟုတ္မလဲ.. ေၾကာင္ အေမႀကီးက ဇြတ္ပဲ.. အတင္းထြက္သြားၿပီး သူ႔ကေလးေတြကို သြား႐ွာတာတဲ႔.. ေၾကာင္အေဖႀကီးက ကားေတြ မ်ားတယ္.. ကားတိုက္ခံရလိမ္႔မယ္.. ဘယ္မွာမွန္း မသိတဲ႔.. ကေလးေတြကို ဒီလို ရမ္းၿပီး႐ွာေနလို႔ ျပန္ေတြ႕ဖို႔ မလြယ္ဘူး.. သဒၶါလိႈင္းကို ေျပာၿပီး သတင္းစာထဲ ေၾကာင္ေပ်ာက္ေၾကာ္ျငာ ထည့္ခိုင္း
အဲ႔ဒီမွာ ဇာတ္ နာသြားေအာင္ ေၾကာင္အေဖႀကီး ကားတိုက္ခံလိုက္ရင္ ေကာင္းမလား..။ အင္း မျဖစ္ပါဘူးေလ.. ကိုယ္က သူ႔ေနရာက ခံစားၿပီး ေရးတာဆိုေတာ႔ ကိုယ္ေတာ႔ အေသခံလို႔ မျဖစ္..။ မထူးပါဘူး ေၾကာင္အေမႀကီးကို ေသခိုင္းမယ္..။ ဒီလိုဆိုေတာ႔လည္း အင္း.. မဟုတ္ေသးဘူး...။ ေၾကာင္ကေလးေတြနဲ႔ ေၾကာင္မိဘနဲ႔ ျပန္ေတြ႕ေပးလိုက္ မယ္ဆိုရင္ေရာ..။ ေတြ႕တာေတာ႔ ေတြ႕ေပးရမွာပဲ ျပန္ေတြ႔ပံုေလးနဲ႔ ဘယ္လိုေတြ႕ေပးမွာလဲ ဆိုတာက အေရးႀကီးတယ္..။ ဒီလို လုပ္လိုက္မယ္ေလ.. ေၾကာင္ကေလး ႏွစ္ေကာင္က သူတို႔ မိဘေတြကို ႐ွာဖို႔ သူတို႔ေနတဲ႔အိမ္ကေန ခိုးထြက္လာလိုက္မယ္.. ေျခဦးတည့္ရာ သြားၿပီး ေၾကာင္အေဖေၾကာင္အေမတို႔ကို လိုက္႐ွာတယ္ေပါ႔... သနားစရာ ျဖစ္ေအာင္ ဖြဲ႔လိုက္မယ္ေလ.. မိုးေတြမိၿပီး ေၾကာင္ေလးေတြ ခ်မ္းတုန္ေနၾကမယ္.. ငိုေနတာမ်က္ရည္ေတြနဲ႔ အစားလည္း မစားရလို႔. ။ အရမ္းဆာေနၾကမယ္ေပါ႔..။ အင္း ဘယ္လို ဆက္ေရးရင္ ေကာင္းမလဲ..??
ဒီလို ဆက္မယ္..။ ေၾကာင္မိဘႏွစ္ေကာင္လည္း ဘယ္ေရာက္လို႔ ဘယ္ေပါက္သြားမွန္း မသိဘူးေပါ႔.. ေရးခ်င္ရင္၊ ခ်ဲ႕ခ်င္ရင္ ဆက္ေရးလိုက္မယ္.. ေၾကာင္အေမႀကီးက ဖ်ားေတာင္ ဖ်ားေနၿပီေပါ႔..။ တစ္လမ္းဝင္တလမ္းထြက္ သူတို႔ ကေလးကို လိုက္႐ွာေနၾကတယ္ေပါ႔..။ ဒီလိုနဲ႔ ညေနဘက္က်ေတာ႔ သဒၶါလိႈင္းကလည္း အလုပ္က ျပန္မယ္..။ စိတ္မေကာင္းျခင္းေတြနဲ႔ေပါ႔.. ၿပီးရင္ လမ္းဆံု တစ္ေနရာမွာ ဟိုဘက္က လာေနတဲ႔ ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္နဲ႔ မင္းသမီး သဒၶါလိႈင္းနဲ႔ ပက္ပင္းျပန္ေတြ႕ေပးလိုက္မယ္.. အဲ႔ဒီေနရာမွာ စာဖတ္သူ ဝမ္းသာသြားေအာင္ ဗံုသံ ဆိုင္းသံေတြ ၾကားေယာင္လာေအာင္ ဖြဲ႔ေပါ႔.. (အေဟးေဟး) ၿပီးေတာ႔ ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္နဲ႔ သဒၶါလိႈင္း တစ္ဖက္နဲ႔ တစ္ဖက္ ၾကည့္ေနၾကမွာေပါ႔.. ေနာက္.. သဒၶါလိႈင္းက ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္နား ကပ္သြားလိုက္..။ ဒီနားမွာ အဲ႔ဒီေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္က စာဖတ္သူထင္ေနသလို ေၾကာင္မိဘေတြ မဟုတ္ပဲ ေၾကာင္ကေလးေလး ႏွစ္ေကာင္ ျဖစ္ေနတာကို အလွဆင္ၿပီးေရးလိုက္မယ္.. စာဖတ္သူ စိတ္လႈပ္႐ွားလာေအာင္ အာ႐ႊီး ေပးမွာေပါ႔ကြယ္..။
ျမန္ျမန္ဇာတ္ေပါင္းလိုက္ရင္ ေကာင္းမလား ဒါမွမဟုတ္ ေၾကာင္ကေလးထဲက တစ္ေကာင္ကို အာ႐ွေတာ္ဝင္ ပို႔ၿပီး ေဆး႐ံု တက္ခိုင္းလိုက္ရင္ ေကာင္းမလား.. မိုးမိၿပီး.. ဖ်ားေနတယ္ဆိုၿပီး..။ (အေဟးေဟး..) ထားပါေလ..။ ဒါနဲ႔ သဒၶါလိႈင္းက ေၾကာင္ကေလးႏွစ္ေကာင္ကို အိမ္ေခၚသြားမယ္..။ အိမ္မွာ အစာေကၽြးၿပီး ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ထားမယ္ေပါ႔ကြယ္..။ ျပဳစုမယ္ေပါ႔..။ ႏြားႏို႔ေတြ ဘာေတြ တိုက္ေပါ႔..။ ကဲ.. ဘယ္လို ဆက္ရင္ ေကာင္းမလဲ..း))
ဆက္မယ္..။ အဲ႔ဗ်ာ ေနာက္တေန႔ သဒၶါလိႈင္း႐ံုး ေရာက္ေတာ႔ ႐ံုးေလွခါးေအာက္မွာ ေၾကာင္မိဘႏွစ္ပါး.. တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ဖက္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနတာကို ေတြ႕တယ္လို႔ ဇာတ္ကြက္ကို ျပန္ဆင္လိုက္မယ္..။ သဒၶါလိႈင္းလည္း... “ဟယ္....))))))..” ဆိုၿပီး အံ႕ၾသဝမ္းသာ ျဖစ္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြ ဘာေတြေတာင္ ဝဲတက္လာလို႔ ဆိုၿပီး သ႐ုပ္ပါေအာင္ ဖြဲ႕လိုက္မယ္..။ မ်က္ရည္က်ရင္လည္း က်မယ္ေပါ႔.. မက်ရင္လည္း မက်ဘူးေပါ႔..။ ဒါနဲ႔ သူလည္း ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္ကို ေပြ႕ခ်ီၿပီး ႐ံုးခန္းထဲ ေခၚသြားလိုက္ေပါ႔.. ေရေတြဘာေတြ သုတ္ေပးၿပီး သူ႔ထမင္းဗူးေလး ဖြင့္ၿပီး ေကၽြးေပါ႔..။ သူက အရမ္းကို သနားၾကင္နာတတ္တဲ႔ ေမတၱာ႐ွင္မေလးလို ပံုေပၚလာေအာင္ ေရးရမွာကိုး..။ ကဲ.. ဘယ္လို ဆက္မလဲ..။
အိုေက ဒီေလာက္ဆို ဇာတ္လမ္းကေတာ႔ ပံုၾကမ္းရၿပီ..။ အေတြးထဲမွာေတာ႔ ဇာတ္ကြက္ေတြ၊ လႈပ္႐ွားပံုေတြ၊ ေနာက္ခံ သ႐ုပ္ေဖာ္ျပကြက္ေတြက ပံုေပၚလာၿပီ..။ စကားလံုးနဲ႔ အဖြဲ႔အႏြဲ႕ေလး ထပ္ထည့္လိုက္ရင္ အိုေကေလာက္ၿပီ..။
ကဲ.. အခုခ်က္ခ်င္းပဲ စေရးေတာ႔မယ္...။
ေခါင္းစဥ္ကို ဒီလိုေလး ေပးလိုက္မယ္..!!!
“မသဒၶါႏွင့္ခ်စ္စရာေၾကာင္ကေလးမ်
(ၿပီးပါၿပီ)
ညီမငယ္ သဒၶါလိႈင္းရဲ႕ ဘေလာ႔ (၁) ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရမွာ ေပ်ာ္႐ႊင္ခ်မ္းေျမ႕စြာနဲ႔ ဆက္လက္ ဘေလာ႔ဂင္းႏိုင္ပါေစလို႔.. ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္..။ က်ေနာ္ ေရးမယ္လို႔ ေျပာေနတဲ႔ ေၾကာင္မိသားစု ဇာတ္လမ္းေလးက ညီမငယ္ ေရးခဲ႔ဖူးတဲ႔ “ခဏတာ” ဆိုတဲ႔ ပိုစ္႔ေလးကို ခံစားေတြးမိၿပီး ေရးထားတာပါ..။ အခ်ိန္ တကယ္မရလို႔ ဝတၳဳတိုပံုစံ မေရးျဖစ္တာကို နားလည္ ခြင့္လႊတ္ေပးပါေနာ္..။ ေနာင္မ်ား အခ်ိန္ရရင္ ဒီဇာတ္လမ္းေလးကို ျပန္ေရးပါမယ္လို႔..။ အခုေတာ႔ ဒီပိုစ္႔ လက္ေဆာင္ေလးနဲ႔ပဲ ေက်နပ္ႏွစ္သက္ေပးပါလို႔..။
အဆင္ေျပေပ်ာ္႐ႊင္ပါေစကြယ္..။
ကြန္ပ်ဴတာကို “ေထာက္” ကနဲ ဖြင့္ၿပီးသကာလ ပိုစ္႔တစ္ပုဒ္ ေရးဖို႔ စၿပီး ျပင္ဆင္လိုက္တယ္..။ ဝင္ေနက်၊ မဝင္ရ မေနႏိုင္ တဲ႔ ဘေလာ႔တို႔.. ဂ်ီေမးတို႔.. ေဖ႔ဘုတ္တို႔.. ေနာက္.. ဖတ္ေနက် ဝက္ဆိုဒ္ေတြ အကုန္ပိတ္..။ စာေရးဖို႔ပဲ အားခဲထားလိုက္ေတာ႔တယ္..။ အားခဲၿပီး ခဏတြင္းမွာပဲ သြားၿဖဲ လိုက္တယ္..။ “ဟီးးးးးး ဟီးးး.. ကၽြႏု္ပ္ ဘာေရးရမည္နည္း???”။
ဟိုး.. လြန္ခဲ႔တဲ႔ (၃) ႏွစ္ေလာက္က စာတစ္ပုဒ္ ေရးမယ္ လို႔ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကို ေတြးလိုက္ၿပီ ဆိုရင္ ခ်က္ခ်င္း ထေရးျဖစ္တာပဲ..။ ခဏပဲ ၿပီးေအာင္ ေရးလိုက္ႏိုင္တယ္..။ ေကာင္း၏ မေကာင္း၏ အပထား စာတစ္ပုဒ္ကေတာ႔ ျဖစ္သြားတာပဲ..။ ဘေလာ႔ဂါ ေပါက္စ ဘဝဆိုေတာ႔လည္း ဘာမဆို ဘေလာ႔ဂါ မ်က္လံုးနဲ႔ ျပဴးၿပဲ ၾကည့္လိုက္တာပဲ..။ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာ လိုက္ၾကည့္ၿပီးရင္လည္း ဘေလာ႔ဂါေတြး ေတြးလိုက္တယ္.. ၿပီးရင္ ေရးမယ္..။ အဲ႔လို အဲ႔လို.. ထစ္ခနဲ႐ွိ ပိုစ္႔ တင္ခ်င္ေနတာပဲ..။ ေခါင္းကိုက္လည္း ပိုစ္႔ျဖစ္တယ္။ ဝမ္းေလွ်ာလည္း ပိုစ္႔ျဖစ္တယ္။ ႐ွိ႐ွိသမွ် ေတြ႕ရာ အကုန္ ပိုစ္႔လုပ္ပစ္ေတာ႔တာပဲ..။
ခုမ်ားေတာ႔လည္း ပိုစ္႔ တစ္ပုဒ္ လခ်ီၾကာေနၿပီ။ ႏွစ္ေတာင္ ကူးခ်င္ခ်င္ျဖစ္လာတယ္..။ ဘေလာ႔ကလည္း စည္စည္ကားကားသိပ္မ႐ွိေတာ႔..။ ဘေလာ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း ကိုယ္႔ကို ေမ႔ေတ႔ေတ႔ ျဖစ္ေလာက္ၿပီ။ က်ေနာ္ကလည္း ဘေလာ႔ေတြ အဖတ္က်ဲသလို ဖတ္ျဖစ္ရင္လည္း ေကာ္မန္႔ေတြ သိပ္မေပးျဖစ္ေတာ႔ဘူး..။ အရင္ကေတာ႔ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲ ေကာ္မန္႔ဆို (၁) ကြ.. ဆိုၿပီး အေျပးအလႊား ဖတ္ျဖစ္တာပဲ..။ ခုေတာ႔ ႏိုင္ငံေရးေလး လိုက္ဖတ္လိုက္၊ ေဖ႔ဘုတ္ထဲ ဝင္ၾကည့္လိုက္၊ ဂိမ္းကစားလိုက္နဲ႔ သိပ္ မဘေလာ႔ျဖစ္ေတာ႔ပဲ အေတာ္ ၿငိမ္႔ေနခဲ႔တာ..။ ဆိုေတာ႔ ဒါဟာ ဘေလာ႔ေရာဂါ ေပ်ာက္သြားၿပီလို႔ ေျပာလို႔ ရမယ္ထင္တယ္..။ ဘေလာ႔ ေရာဂါ သိပ္ဆိုးတာ ဘေလာ႔ဂါတိုင္း ခံစားဖူးၾကမယ္ထင္ပါတယ္..။ ဟိုအရင္ အဲ႔ဒီေရာဂါ စြဲကပ္ေနတုန္းကဆို ေန႔မအိပ္ ညမအိပ္။ ထမင္းမစား၊ ဟင္းမစား။ ကုန္ကုန္ ေျပာရင္ အိမ္သာေတာင္ မတက္ဘူး.. (ေအာင့္ၿပီး ဘေလာ႔တာ:P..)..။ အားအား႐ွိ ဘေလာ႔ပဲ ဂင္းေနတာပဲ..။ ဘေလာ႔ထဲဝင္ ေတာင္ေရးေျမာက္ေရး ဟိုအိမ္လည္ ဒီအိမ္လည္.. စလိုက္ ေနာက္လိုက္နဲ႔ ေပ်ာ္စရာေတာ႔ အေတာ္ေကာင္းတာပဲ..။ အင္း... ခုေတာ႔...။
ေလေၾကာ႐ွည္ေနတာနဲ႔ ဒီေန႔ ေရးမယ္ဆိုတဲ႔ ပိုစ္႔က မၿပီးပဲ ျဖစ္ေတာ႔မယ္။ “ကဲ.. လာလေရာ႔ ပိုစ္႔ တစ္ပုဒ္ ေရးေတာ႔မည္”..။
အရင္ဆံုး ေခါင္းစဥ္တစ္ခု တပ္ၾကည့္လိုက္တယ္..။
“ငကန္းႏွင့္ငေစြ”
သိပ္မႀကိဳက္ေသးဘူး။ ဒါဆို ေနာက္ တမ်ိဳး ေျပာင္းမယ္ကြာ..
“ကုလားႀကီးႏွင့္ အရာႀကီး”
ဒါလည္း မဟုတ္ေသး။
ေနာက္ ေခါင္းစဥ္တစ္မ်ိဳး ထပ္တပ္ၾကည့္တယ္..။
“ဒီပုတ္ထဲက ဒီပဲ”
ဒါလည္း မျဖစ္ေသးပါဘူးေလ။ တေန႔ကပဲ “ေႁမြဆိုးတစ္ေကာင္ အေရခြံလဲလိုက္သလို” ဆိုတဲ႔ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ပိုစ္႔ တစ္ပုဒ္ ေရးထားေသးတယ္..။ ခုလည္း ဒီေခါင္းစဥ္မ်ိဳးနဲ႔သာ ထပ္ေရးရင္.. “တယ္... ဒီငရင္ေနာ္..” ဆိုၿပီး အႀကိမ္းခံရႏိုင္တယ္..။ အဲ႔.. ဒီေန႔ ဘာေန႔ပါလိမ္႔ (၇-၁၁-၂၀၁၀) အင္း.. ေရးလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ..။ ဟုတ္ပါ႔.. ရာသီစာေတြ ေရးတယ္ လို႔ ထင္ခံေနရမယ္..။ မျဖစ္ေသးပါဘူး... တျခားေျပာင္းေတြးၿပီး တေခ်ာင္းျပားေရး.. အဲ႔ေလ တျခားေျပာင္းေရးတာပဲ ေကာင္းပါတယ္ေလ..။
ဆိုေတာ႔ျဖင့္ “ဘာေရးလွ်င္ ေကာင္းမည္နည္း” ေခါင္းခဏ ထိုင္ကုတ္ေနလိုက္တယ္..။ ထြက္စမ္း အႀကံ..။ ေခါင္းကုတ္ၿပီး အေတြး မထြက္ ျပန္ေတာ႔ ႏွာေခါင္းကုတ္ျပန္တယ္..။ ဘာကုတ္ကုတ္ အေတြးက ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္နဲ႔ ဆိုေတာ႔..။ မထူးပါဘူးေလ ဆိုၿပီး စာေရးေနတာ ပိတ္ၿပီး ဂိမ္းကစားဖို႔ စဥ္းစားလိုက္တယ္..။ အို... မျဖစ္ဘူး..။ ဒီေန႔ေတာ႔ စာတစ္ပုဒ္ ၿပီးေအာင္ကိုေရး..။
ကီးဘုတ္ကို ၾကည့္လိုက္၊ ေမာ္နီတာကို ၾကည့္လိုက္ႏွင့္ အေတြးက မေပၚ အႀကံကလည္းကုန္ၿပီမို႔ ဂဠဳန္ပဲ ဆားခ်က္လိုက္ရင္ ေကာင္းမလား..။ ပိုစ္႔ အေဟာင္းေတြ ႐ွာၿပီးတင္ဖို႔ ႀကံမိျပန္တယ္..။ မေကာင္းပါဘူးေလ..။ တခါကလည္း ကိုယ္ အေဟာင္း ျပန္တင္ခ်င္လို႔ သူမ်ားကိုပါ တဂ္ၿပီး အေဟာင္း ျပန္တင္ခိုင္းဖူးတာ သတိရသြားတယ္..။ အသစ္ပဲ ေရးပါေလ..။
ဟိုေတြး ဒီေတြးႏွင့္ အေၾကာင္းအရာေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြးၾကည့္ေနတာ တစ္ခုမွ အၾကည္ဓါတ္က မရ။ စာေရးတယ္ ဆိုတာကလည္း အၾကည္ဓါတ္ေလးရမွ ေရးေကာင္းတာ..။ အၾကည္ဓါတ္ရဖို႔ကလည္း တခါတခါ လခ်ီ ေစာင့္ရတယ္..။ အပ်င္းဓါတ္ႀကီးသာ ရရ ေနေတာ႔ လူကလည္း အပ်င္း႐ုပ္နဲ႔ နားရင္း အုပ္ခ်င္စရာႀကီး..။
ေရးရမယ္႔ ပိုစ္႔က လက္ေဆာင္ေပးရမယ္႔ ပိုစ္႔..။ ရက္ခ်ိန္းကလည္း ေနာက္ဆံုးေန႔ကို ေရာက္ေနၿပီ..။ ဘာအေၾကာင္းေရးရမလဲ အေတြးက ခုထိမေပၚ..။ က်ီးၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္နဲ႔ ေၾကာင္တိေၾကာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနဆဲမွာပဲ အေတြးက “ဒိုင္း” ဆိုၿပီး ဝင္လာတယ္..။ ဟုတ္ၿပီ.. “ေၾကာင္” အေၾကာင္းေရးမယ္ကြ..။ ငါဟဲ႔ အူေၾကာင္ၾကား..။
ေရးဖို႔ ဇာတ္လမ္း၊ ဇာတ္ကြက္ေလးကို စိတ္ကူးနဲ႔ အရင္ ခ်ၾကည့္လိုက္မယ္..။
ကိုယ္တိုင္ကေတာ႔ ေၾကာင္အေဖႀကီး အျဖစ္ ခံစားၿပီး ေရးမယ္ေလ လို႔ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္..။ ဇာတ္လမ္းေလးကို ဒီလိုေလး ပံုၾကမ္းခ်ၾကည့္လိုက္မယ္.. ေၾကာင္မိသားစု႐ွိမယ္.. သူတို႔ ေနတဲ႔ အိမ္က အိမ္႐ွင္ေတြ အိမ္ေျပာင္းေတာ႔ ေၾကာင္မိသားစု ကြဲသြားမယ္.. ေၾကာင္ကေလး (၂) ေကာင္က အိမ္႐ွင္ေတြနဲ႔ ပါသြားမယ္.. အဲ႔ဒီမွာ ေၾကာင္အေဖႀကီးနဲ႔ ေၾကာင္အေမႀကီးက တစ္ေနရာကို ေရာက္သြားမယ္..။ သူတို႔ ကေလးေတြ ေပ်ာက္လို႔ ဝမ္းနည္းၿပီး ကေလးေတြကို ျပန္လိုက္႐ွာမယ္.. ေၾကာင္ မိဘႏွစ္ပါး ေျခဦးတည့္ရာ သြားရင္း ႐ံုး တစ္႐ံုးကို ေရာက္သြားမယ္... အဲ႔ဒီ ႐ံုးက ဘယ္သူ႔႐ံုးလဲ ဆိုရင္ “သဒၶါလိႈင္း” ရဲ႕ ႐ံုး...။
“ဟဲ႔.. သဒၶါလိႈင္း က ဘယ္ကေန ပါလာတာတုန္း“ ဆိုရင္.. ဟုတ္တယ္ေလ.. က်ေနာ္ အခု ေရးမွာက သူ႔ဘေလာ႔အတြက္ ေရးရမယ္႔ ပိုစ္႔..။ သူ မပါလို႔ ျဖစ္မလား..။ သူ႔ဘေလာ႔ (၁) ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရ ပိုစ္႔ ဆိုေတာ႔ သူက မင္းသမီးျဖစ္ရမွာေပါ႔..။
“ကဲ.. ဒါဆိုလည္း ဆက္ကြာ..” လို႔ ဘယ္သူမွာ မေျပာပဲ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ ဆက္ေတြးလိုက္ေတာ႔မယ္..။ ဘယ္လို ဆက္ေရးရင္ ေကာင္းမလဲ ဆိုေတာ႔ အင္းးး.. ဟုတ္ၿပီ.. သဒၶါလိႈင္းက အဲ႔ဒီ႐ံုးက မန္ေနဂ်ာမေလးေပါ႔ကြယ္.. တျခား႐ံုးသူ ႐ံုးသားေတြက ေၾကာင္ႀကီးႏွစ္ေကာင္ ကို ေမာင္းထုတ္ ၾကမွာေပါ႔ေလ.. အဲ႔ဒီမွာ ၾကင္နာ သနားစိတ္႐ွိတဲ႔ မိန္းမေခ်ာေလး သဒၶါလိႈင္းက (အေဟးေဟး.. သူ႔အေၾကာင္း ေရးမွာဆိုေတာ႔ သူ႔ကို စာဖတ္သူ ခ်စ္ခင္စိတ္ေတြ ျဖစ္လာေအာင္ သူ႔ကို ပိုပိုသာသာေလး ေရးရမွာေပါ႔ကြယ္.. အဲ႔ေလ.. အျပင္မွာလည္း ဒီလိုပါပဲေနာ္ :P) အဲ႔ဒီမွာ သဒၶါလိႈင္းက ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္ကို အစာေတြ ေကၽြးၿပီး ေခၚထားလိုက္တယ္ လို႔ ေရးမယ္..။ ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္ရဲ႕ ေျပာစကား အဲ႔ စကားေျပာေတြနဲ႔ သဒၶါလိႈင္းရဲ႕ သနားၾကင္နာစိတ္၊ သူ႔ရဲ႕ေမတၱာေတြကို ေဖာ္ျပမွာေပါ႔..။ မေကာင္းဘူးလား..။
အင္း... ဘယ္လို ဆက္ရင္ ေကာင္းမလဲ..!! ဒီလိုေလး ဆက္လိုက္မယ္.. တစ္ရက္ အဲ႔ဒီေၾကာင္ ႏွစ္ေကာင္ ေပ်ာက္..။ မိသဒၶါတစ္ေယာက္ ေသာက ေရာက္..။ စိတ္ေတြ ပူေနမွာေပါ႔ကြယ္..။ ကားမ်ား တိုက္သြားသလား..။ သူမ်ားေတြမ်ား ဖမ္းသြားသလား ဆိုၿပီး စိတ္ပူေနမွာေပါ႔.. ဒီေနရာမွာ သူ႔ရဲ႕ ဝမ္းနည္းမႈ စိတ္ပူမႈကို အေသအခ်ာ ေပၚလြင္ေအာင္ေတာ႔ ေရးရမယ္..။ တကယ္ေတာ႔ ဘယ္ဟုတ္မလဲ.. ေၾကာင္ အေမႀကီးက ဇြတ္ပဲ.. အတင္းထြက္သြားၿပီး သူ႔ကေလးေတြကို သြား႐ွာတာတဲ႔.. ေၾကာင္အေဖႀကီးက ကားေတြ မ်ားတယ္.. ကားတိုက္ခံရလိမ္႔မယ္.. ဘယ္မွာမွန္း မသိတဲ႔.. ကေလးေတြကို ဒီလို ရမ္းၿပီး႐ွာေနလို႔ ျပန္ေတြ႕ဖို႔ မလြယ္ဘူး.. သဒၶါလိႈင္းကို ေျပာၿပီး သတင္းစာထဲ ေၾကာင္ေပ်ာက္ေၾကာ္ျငာ ထည့္ခိုင္း
အဲ႔ဒီမွာ ဇာတ္ နာသြားေအာင္ ေၾကာင္အေဖႀကီး ကားတိုက္ခံလိုက္ရင္ ေကာင္းမလား..။ အင္း မျဖစ္ပါဘူးေလ.. ကိုယ္က သူ႔ေနရာက ခံစားၿပီး ေရးတာဆိုေတာ႔ ကိုယ္ေတာ႔ အေသခံလို႔ မျဖစ္..။ မထူးပါဘူး ေၾကာင္အေမႀကီးကို ေသခိုင္းမယ္..။ ဒီလိုဆိုေတာ႔လည္း အင္း.. မဟုတ္ေသးဘူး...။ ေၾကာင္ကေလးေတြနဲ႔ ေၾကာင္မိဘနဲ႔ ျပန္ေတြ႕ေပးလိုက္ မယ္ဆိုရင္ေရာ..။ ေတြ႕တာေတာ႔ ေတြ႕ေပးရမွာပဲ ျပန္ေတြ႔ပံုေလးနဲ႔ ဘယ္လိုေတြ႕ေပးမွာလဲ ဆိုတာက အေရးႀကီးတယ္..။ ဒီလို လုပ္လိုက္မယ္ေလ.. ေၾကာင္ကေလး ႏွစ္ေကာင္က သူတို႔ မိဘေတြကို ႐ွာဖို႔ သူတို႔ေနတဲ႔အိမ္ကေန ခိုးထြက္လာလိုက္မယ္.. ေျခဦးတည့္ရာ သြားၿပီး ေၾကာင္အေဖေၾကာင္အေမတို႔ကို လိုက္႐ွာတယ္ေပါ႔... သနားစရာ ျဖစ္ေအာင္ ဖြဲ႔လိုက္မယ္ေလ.. မိုးေတြမိၿပီး ေၾကာင္ေလးေတြ ခ်မ္းတုန္ေနၾကမယ္.. ငိုေနတာမ်က္ရည္ေတြနဲ႔ အစားလည္း မစားရလို႔. ။ အရမ္းဆာေနၾကမယ္ေပါ႔..။ အင္း ဘယ္လို ဆက္ေရးရင္ ေကာင္းမလဲ..??
ဒီလို ဆက္မယ္..။ ေၾကာင္မိဘႏွစ္ေကာင္လည္း ဘယ္ေရာက္လို႔ ဘယ္ေပါက္သြားမွန္း မသိဘူးေပါ႔.. ေရးခ်င္ရင္၊ ခ်ဲ႕ခ်င္ရင္ ဆက္ေရးလိုက္မယ္.. ေၾကာင္အေမႀကီးက ဖ်ားေတာင္ ဖ်ားေနၿပီေပါ႔..။ တစ္လမ္းဝင္တလမ္းထြက္ သူတို႔ ကေလးကို လိုက္႐ွာေနၾကတယ္ေပါ႔..။ ဒီလိုနဲ႔ ညေနဘက္က်ေတာ႔ သဒၶါလိႈင္းကလည္း အလုပ္က ျပန္မယ္..။ စိတ္မေကာင္းျခင္းေတြနဲ႔ေပါ႔.. ၿပီးရင္ လမ္းဆံု တစ္ေနရာမွာ ဟိုဘက္က လာေနတဲ႔ ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္နဲ႔ မင္းသမီး သဒၶါလိႈင္းနဲ႔ ပက္ပင္းျပန္ေတြ႕ေပးလိုက္မယ္.. အဲ႔ဒီေနရာမွာ စာဖတ္သူ ဝမ္းသာသြားေအာင္ ဗံုသံ ဆိုင္းသံေတြ ၾကားေယာင္လာေအာင္ ဖြဲ႔ေပါ႔.. (အေဟးေဟး) ၿပီးေတာ႔ ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္နဲ႔ သဒၶါလိႈင္း တစ္ဖက္နဲ႔ တစ္ဖက္ ၾကည့္ေနၾကမွာေပါ႔.. ေနာက္.. သဒၶါလိႈင္းက ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္နား ကပ္သြားလိုက္..။ ဒီနားမွာ အဲ႔ဒီေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္က စာဖတ္သူထင္ေနသလို ေၾကာင္မိဘေတြ မဟုတ္ပဲ ေၾကာင္ကေလးေလး ႏွစ္ေကာင္ ျဖစ္ေနတာကို အလွဆင္ၿပီးေရးလိုက္မယ္.. စာဖတ္သူ စိတ္လႈပ္႐ွားလာေအာင္ အာ႐ႊီး ေပးမွာေပါ႔ကြယ္..။
ျမန္ျမန္ဇာတ္ေပါင္းလိုက္ရင္ ေကာင္းမလား ဒါမွမဟုတ္ ေၾကာင္ကေလးထဲက တစ္ေကာင္ကို အာ႐ွေတာ္ဝင္ ပို႔ၿပီး ေဆး႐ံု တက္ခိုင္းလိုက္ရင္ ေကာင္းမလား.. မိုးမိၿပီး.. ဖ်ားေနတယ္ဆိုၿပီး..။ (အေဟးေဟး..) ထားပါေလ..။ ဒါနဲ႔ သဒၶါလိႈင္းက ေၾကာင္ကေလးႏွစ္ေကာင္ကို အိမ္ေခၚသြားမယ္..။ အိမ္မွာ အစာေကၽြးၿပီး ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ထားမယ္ေပါ႔ကြယ္..။ ျပဳစုမယ္ေပါ႔..။ ႏြားႏို႔ေတြ ဘာေတြ တိုက္ေပါ႔..။ ကဲ.. ဘယ္လို ဆက္ရင္ ေကာင္းမလဲ..း))
ဆက္မယ္..။ အဲ႔ဗ်ာ ေနာက္တေန႔ သဒၶါလိႈင္း႐ံုး ေရာက္ေတာ႔ ႐ံုးေလွခါးေအာက္မွာ ေၾကာင္မိဘႏွစ္ပါး.. တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ဖက္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနတာကို ေတြ႕တယ္လို႔ ဇာတ္ကြက္ကို ျပန္ဆင္လိုက္မယ္..။ သဒၶါလိႈင္းလည္း... “ဟယ္....))))))..” ဆိုၿပီး အံ႕ၾသဝမ္းသာ ျဖစ္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြ ဘာေတြေတာင္ ဝဲတက္လာလို႔ ဆိုၿပီး သ႐ုပ္ပါေအာင္ ဖြဲ႕လိုက္မယ္..။ မ်က္ရည္က်ရင္လည္း က်မယ္ေပါ႔.. မက်ရင္လည္း မက်ဘူးေပါ႔..။ ဒါနဲ႔ သူလည္း ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္ကို ေပြ႕ခ်ီၿပီး ႐ံုးခန္းထဲ ေခၚသြားလိုက္ေပါ႔.. ေရေတြဘာေတြ သုတ္ေပးၿပီး သူ႔ထမင္းဗူးေလး ဖြင့္ၿပီး ေကၽြးေပါ႔..။ သူက အရမ္းကို သနားၾကင္နာတတ္တဲ႔ ေမတၱာ႐ွင္မေလးလို ပံုေပၚလာေအာင္ ေရးရမွာကိုး..။ ကဲ.. ဘယ္လို ဆက္မလဲ..။
ေၾကာင္မိဘကို ႐ံုးမွာ (၃) ရက္ေလာက္ ထားထားလိုက္မယ္.. ကေလးေတြနဲ႔ ေပးမေတြ႕ေသးဘူး..။ သဒၶါလိႈင္းကလည္း အိမ္က ေၾကာင္ကေလးေလး ႏွစ္ေကာင္ကို ျပဳစုလိုက္..။ ႐ံုးက ေၾကာင္မိဘႏွစ္ပါးကို ျပဳစုလိုက္..။ စာဖတ္သူအားမလို အားမရေတြ ျဖစ္လာေအာင္ ေပးမေတြ႕ေသးပဲ ဆြဲထားဦးမယ္ေလ.. စာဖတ္သူစိတ္ထဲကေန “ေပးေတြ႕လိုက္ပါေတာ႔လား..” လို႔ ျဖစ္လာေအာင္ ဖန္တီးမယ္ေလ.. အဲ႔ဒီမွာ အသည္းယားေအာင္ ေရးရမွာ ဆြဲေရးရမွာေပါ႔..။ သိပ္ခ်ဲ႕ေနလို႔လည္း မျဖစ္ျပန္ဘူး စာဖတ္သူ စိတ္ညစ္ၿပီး ဆက္မဖတ္ပဲ ေနတတ္တယ္ေလ..။ ဘယ္လို ဆက္ရင္ ေကာင္းမလဲ..။ ဇာတ္ကို ဆက္႐ွည္ခ်င္ရင္ေတာ႔ သဒၶါလိႈင္းရဲ႕ ခ်စ္သူက ေၾကာင္ကို မုန္း..။ သဒၶါလိႈင္းနဲ႔ ျပႆနာတက္..။ ဒါမွ မဟုတ္ရင္လည္း သဒၶါလိႈင္းရဲ႕အိမ္က တစ္ေယာက္ေယာက္က ေၾကာင္ကေလး ႏွစ္ေကာင္ကို သြားလႊတ္ပစ္လိုက္..။ အဲ႔ဒီေန႔မွာပဲ သဒၶါလိႈင္းကလည္း ႐ံုးက ေၾကာင္မိဘႏွစ္ေကာင္ကို အိမ္ေခၚလာ.. ေၾကာင္မိသားစု မေတြ႔ပဲနဲ႔ တခါထပ္လြဲသြား..။ အဲ႔လို လုပ္ရင္ ေကာင္းမလား.. (အေဟးေဟး) ဒါမွ မဟုတ္ မိသားစု ျမန္ျမန္ျပန္ေတြ႔ေပးလိုက္ရင္ ေကာင္းမလား..!!! သဒၶါလိႈင္းကလည္း အဲ႔ဒီ ေၾကာင္ (၄) ေကာင္ကို မိသားစုမွန္း သိသြားတာမ်ိဳးနဲ႔ ဝမ္းသာ ခုန္ေပါက္ ေပ်ာ္ျမဴး.. အိမ္မွာပဲ ေၾကာင္မိသားစုကို ေမြးထားလိုက္ အဲ႔လို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ဇာတ္သိမ္းလိုက္မယ္ ဆိုရင္ေရာ..။ မၿပီးခ်င္ေသးရင္ေတာ႔ ႀကံဖန္ၿပီး ဆက္႐ွည္လိုက္မယ္ေလ...။ ေတြးေတာ႔သာ လြယ္ေနတာ.. တကယ္ေရးရင္ ဒီအတိုင္း မဟုတ္ပဲ ဇာတ္က ေျပာင္းရင္ ေျပာင္းသြားဦးမွာ..။
ကဲ.. အခုခ်က္ခ်င္းပဲ စေရးေတာ႔မယ္...။
ေခါင္းစဥ္ကို ဒီလိုေလး ေပးလိုက္မယ္..!!!
“မသဒၶါႏွင့္ခ်စ္စရာေၾကာင္ကေလးမ်
(ၿပီးပါၿပီ)
..............................
ညီမငယ္ သဒၶါလိႈင္းရဲ႕ ဘေလာ႔ (၁) ႏွစ္ျပည့္ အမွတ္တရမွာ ေပ်ာ္႐ႊင္ခ်မ္းေျမ႕စြာနဲ႔ ဆက္လက္ ဘေလာ႔ဂင္းႏိုင္ပါေစလို႔.. ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္..။ က်ေနာ္ ေရးမယ္လို႔ ေျပာေနတဲ႔ ေၾကာင္မိသားစု ဇာတ္လမ္းေလးက ညီမငယ္ ေရးခဲ႔ဖူးတဲ႔ “ခဏတာ” ဆိုတဲ႔ ပိုစ္႔ေလးကို ခံစားေတြးမိၿပီး ေရးထားတာပါ..။ အခ်ိန္ တကယ္မရလို႔ ဝတၳဳတိုပံုစံ မေရးျဖစ္တာကို နားလည္ ခြင့္လႊတ္ေပးပါေနာ္..။ ေနာင္မ်ား အခ်ိန္ရရင္ ဒီဇာတ္လမ္းေလးကို ျပန္ေရးပါမယ္လို႔..။ အခုေတာ႔ ဒီပိုစ္႔ လက္ေဆာင္ေလးနဲ႔ပဲ ေက်နပ္ႏွစ္သက္ေပးပါလို႔..။
အဆင္ေျပေပ်ာ္႐ႊင္ပါေစကြယ္..။
ခင္မင္ေလးစားခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္
..............................
Congratulations For Your Blog
ကိုယ္စြဲလန္းတဲ့ ေက်ာင္းပံုရိပ္ကို ကိုယ့္လိုပဲ တစြဲတလန္းရွိတဲ့ Blog ေလးျဖစ္တဲ့ အျပင္ ကိုယ္သိေနတဲ့ ညီမေလး ေရးတာမို႔ မၾကာခဏ ၀င္၀င္ဖတ္မိပါတယ္။
စာေလးေတြ သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ေရးသလို Blog ေလးကလည္း သပ္သပ္ယပ္ယပ္ မို႔လည္း စိတ္ခ်မ္းသာ ရပါတယ္။ ခုေတာ့ ဒီ blog ေလး ႏွစ္လည္ျပီ။
က်မကေတာ့ စာေတြ ဖတ္.. စာေတြ ေရးေနခ်င္တာဟာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းတဲ့ ၀ါသနာပဲလို႔ သတ္မွတ္သူမို႔ အဲလို ၀ါသနာပါတဲ့သူေတြကို ႏွစ္လိုတတ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါ Blog ေလးေတြ မ်ားလာတာဟာ ႏွစ္လိုစရာ မိတ္ေဆြေတြ မ်ားမ်ား ရွိတာပဲလို႔လည္း ေက်နပ္ရပါတယ္။ အဲဒီ မိတ္ေဆြေတြထဲ တေယာက္ျဖစ္တဲ့ သဒၶါလိႈင္း.. ဘေလာ့ေလး ၾကာရွည္ တည္ပါေစ ဆုေတာင္းရင္း ႏွစ္လည္ေမြးေန႔ အထိမ္းအမွတ္စာ ပါးလိုက္ပါတယ္။
ခ်စ္ေသာ
ေမျငိမ္း
'' ေတးဆက္ဆိုပါ သဒၶါလိႈင္း "
ေဟာသည့္ ဖန္မွ်င္ အလင္းတန္းထဲမွာ
ျပတင္းေပါက္ကေလး တခု ရွိတယ္...
အဲသည့္ အေနာက္မွာ
ေကာင္မေလးတေယာက္ပါ့...
ဒါမွ မဟုတ္...
ျငိမ္ျငိမ္ေလး စီးဆင္းေနတဲ့
ျမစ္တစင္း...
ဒါမွ မဟုတ္...
ပင္လယ္ကို ထမ္းထားေနတဲ့
ကမ္းေျခတခု...
ဒါမွ မဟုတ္...
ေရာင္စဥ္ ခြန္ႏွစ္သြယ္ ျဖာထြက္ေနေသာ
တိမ္လႊာတစ...
ေဟာ...
အခ်ိန္ကာလေတြဆိုတာကလည္း
လွစ္ကနဲ... လွစ္ကနဲ... ေနေနပါ့လား...
တႏွစ္ျပည့္သြားျပီတဲ့...
အဲ့သည့္ ျပတင္းေပါက္ကေလး...
ဟက္ပီးဘာ့သ္ေဒး -
ဟက္ပီးဘာ့သ္ေဒး ပါ...
ျပတင္းေပါက္ကေလးေရ႕...
ေတးဆိုလိုက္ပါတယ္...
ကမၻာေျမကို
မင့္ေတးေတြနဲ႕
ဆက္လက္ခ်ိဳျမိန္ေစလိုက္ပါ့...
(ခ်စ္ခင္ေသာ...)
ATN (အကိုေအာင္သာငယ္) ........................................................................
သမီးအတြက္ ကဗ်ာ...
ျမစ္တျမစ္ဟာ သူ႔ႏွလံုးသားနဲ႔ သူစီးရတာ ..
အဲဒီျမစ္ဟာ သမီးျဖစ္ေစ ....။
ကမာပုလဲ
မတ္လ ၂၀၁၁။
......................................................................
ကမ္းေျခေရးတဲ႔ လိႈင္း
ဆူနာမီေတြထက္
အမ်ားႀကီး ျမင့္တယ္ ...
ေၾကာက္မသြားၾကပါနဲ႔
အဲဒီလိႈင္းက သဒၶါလိႈင္းပါ ...
က်ေနာ္လို ကမ္းေျခေကာင္ေတြ
အၿမဲေမွ်ာ္လင့္ေနရတဲ႔
စာေတြ သယ္ေဆာင္လာတဲ႔လိႈင္း ...။
ပင္လယ္ေတြ မခမ္းသလို
လိႈင္းေတြ မကုန္သလို
သဒၶါလိႈင္း လည္း
က်ေနာ္တို႔ ရင္ကို
ဆက္ၿပီး ႐ိုက္ခတ္ေနႏိုင္ပါေစ ....။ ။
(သဒၶါလိႈင္းဘေလာ့ဂ္ တစ္ႏွစ္ျပည့္အမွတ္တရ)
ခ်မ္းေျမ႕ပါေစ ....
ေႏြဆူးလကၤာ
........................................................
………………………………………………………….
'' ေတးဆက္ဆိုပါ သဒၶါလိႈင္း "
ေဟာသည့္ ဖန္မွ်င္ အလင္းတန္းထဲမွာ
ျပတင္းေပါက္ကေလး တခု ရွိတယ္...
အဲသည့္ အေနာက္မွာ
ေကာင္မေလးတေယာက္ပါ့...
ဒါမွ မဟုတ္...
ျငိမ္ျငိမ္ေလး စီးဆင္းေနတဲ့
ျမစ္တစင္း...
ဒါမွ မဟုတ္...
ပင္လယ္ကို ထမ္းထားေနတဲ့
ကမ္းေျခတခု...
ဒါမွ မဟုတ္...
ေရာင္စဥ္ ခြန္ႏွစ္သြယ္ ျဖာထြက္ေနေသာ
တိမ္လႊာတစ...
ေဟာ...
အခ်ိန္ကာလေတြဆိုတာကလည္း
လွစ္ကနဲ... လွစ္ကနဲ... ေနေနပါ့လား...
တႏွစ္ျပည့္သြားျပီတဲ့...
အဲ့သည့္ ျပတင္းေပါက္ကေလး...
ဟက္ပီးဘာ့သ္ေဒး -
ဟက္ပီးဘာ့သ္ေဒး ပါ...
ျပတင္းေပါက္ကေလးေရ႕...
ေတးဆိုလိုက္ပါတယ္...
ကမၻာေျမကို
မင့္ေတးေတြနဲ႕
ဆက္လက္ခ်ိဳျမိန္ေစလိုက္ပါ့...
(ခ်စ္ခင္ေသာ...)
ATN (အကိုေအာင္သာငယ္) ........................................................................
ျမစ္တျမစ္ဟာ သူ႔ႏွလံုးသားနဲ႔ သူစီးရတာ ..
အဲဒီျမစ္ဟာ သမီးျဖစ္ေစ ....။
ကမာပုလဲ
မတ္လ ၂၀၁၁။
......................................................................
ကမ္းေျခေရးတဲ႔ လိႈင္း
ဆူနာမီေတြထက္
အမ်ားႀကီး ျမင့္တယ္ ...
ေၾကာက္မသြားၾကပါနဲ႔
အဲဒီလိႈင္းက သဒၶါလိႈင္းပါ ...
က်ေနာ္လို ကမ္းေျခေကာင္ေတြ
အၿမဲေမွ်ာ္လင့္ေနရတဲ႔
စာေတြ သယ္ေဆာင္လာတဲ႔လိႈင္း ...။
ပင္လယ္ေတြ မခမ္းသလို
လိႈင္းေတြ မကုန္သလို
သဒၶါလိႈင္း လည္း
က်ေနာ္တို႔ ရင္ကို
ဆက္ၿပီး ႐ိုက္ခတ္ေနႏိုင္ပါေစ ....။ ။
(သဒၶါလိႈင္းဘေလာ့ဂ္ တစ္ႏွစ္ျပည့္အမွတ္တရ)
ခ်မ္းေျမ႕ပါေစ ....
ေႏြဆူးလကၤာ
........................................................
25 comments:
ကမၻာေလာကမွာ အဓိကအက်ဆံုးေသာ အေၾကာင္းအရာေတြကို စာေပေတြအၿဖစ္ ဘာသာစကားအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ မွတ္တမ္းတင္ထားၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူသားေတြဟာ မိမိမွာ ရိွတဲ႔ မိမိရဲ႕အေတြ႔အၾကံဳ၊ အယူအဆ၊ သမိုင္း၊ ေနာက္ဆံုး လူတို႔ ရဲ႕ ေလဘ၊ ေဒါသတို႔ ကင္းေ၀းတဲ႔ လမ္းဓ က်င့္စဥ္ေတြကအစ လူသားေတြဟာ စာေပမွာပဲမွတ္တမ္းတင္ထားၾကပါတယ္။
အလိမၼာစာမွာရိွ ဆိုတဲ႔ စကားေတာ႔ရိွပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ စာဖတ္တဲ႔ စာေရးတဲ႔ သူတိုင္းဟာ လိမၼာၾကတာေတာ႔မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေတြကို ငါ႔မင္းငါ႔ခ်င္း ၀ါဒီ ကြန္ၿမဴနစ္ေတြဟာ စာေပကို သာမန္လူေတြထက္ လိုက္စားခဲ႔ၾကပါတယ္။
ခုကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး ဘေလာ႔ေရးေနၾကပါတယ္။ အင္တာနက္ေပၚမွာ ေနာင္ကာလ ဘယ္ေလာက္ၾကာမွ ေပ်ာက္ၿပယ္သြားမယ္မွန္းမသိေတာ႔။ ဘေလာ႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္႔တို႔ရဲ႕ သမိုင္း၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေခတ္ လည္းၿဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေလာက္ သေဘာထားၾကီးႏိုင္ခဲ႔သလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေလာက္ စဥ္းစားေတြေခၚႏိုင္ခဲ႔သလဲ၊ ဆိုတာေတြကို အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ မွတ္တမ္းတင္ထားလိုက္ပါၿပီ။ ေနာင္လာေနာင္သာမ်ား ဖတ္ရွဳၿပီး အေတြးေတြပြားၾကပါလိမ္႔မယ္။
တစ္ႏွစ္ၿပည္႔မွသည္ ႏွစ္ေပါင္းရာခ်ီတိုင္ အမွန္တစ္ရားအတြက္ တံတိုင္းတစ္ခုၿဖစ္ႏိုင္ပါေစ..
တစ္ကယ့္အေရာင္စံုပန္းေတြပြင့္တဲ့ ေတာတန္းတစ္ခုထဲကို ေရာက္သြားသလိုပါပဲ.....။
ဖတ္လို႔ေကာင္းတဲ့စာေတြေလ.....။
ထပ္ဆုေတာင္းေပးပါတယ္......။
စာေတြအမ်ားႀကီးဆက္ေရးႏိုင္ပါေစလို႔ဗ်ာ......။
ခင္မင္ျခင္းအားျဖင့္.......
ဏီလင္းညိဳ
ၾကည္လင္ေသာ စာေပရဲ႕ ရိုက္ခတ္မႈေတြက
စိတ္ကုိ ေပ်ာ္ေမြ႔ေစသလုိပဲ
စာေပေတြမွာ ေမြ႔ေပ်ာ္ရင္း ေရွ႕ဆက္ႏိုင္ပါေစ အစ္မ ...
ခင္မင္စြာျဖင္႔
ညလင္းအိမ္
အမေရ...ဖတ္ခဲ့ဖူးသမွ် ထဲမွာ ပထမဦးဆံုး အႀကိမ္ ထင္ပါတယ္။ ရသေတြ အစံု၊ အႏုပညာေတြ အစံု၊
အသိပညာေတြ အစံု၊ စာေရးသူ ကိုယ္တိုင္ေလးစားအား
က်ရတဲ့ စာေပေမာင္ႏွမေတြ အကုန္ တစ္ေနရာတည္းမွာ
ဆံုၿပီး စာအလွေဖာ္ေနခဲ့သလိုပါပဲ။ :)
တကယ္ကို...ဝမ္းသာဂုဏ္ယူမိပါေၾကာင္းပါ..မေရ။
...ခင္မင္ေလးစားလွ်က္...ခင္မာလာေအာင္...:)
တစ္ႏွစ္ျပည္႕မွာ သဒၶါရဲ႕ ဘေလာဂ္႔ေမာင္ႏွမေတြရဲ႔ အမွတ္တရစကားေတြက ဖတ္ခ်င္စဖြယ္ေလးေတြၾကီးပါဘဲ
အားလံုးက ေသခ်ာအေလးအနက္ ေရးေပးထားၾကတာကို ေတြ႔ရတယ္..
စာေရးေကာင္းသလို လူခ်စ္လူခ်င္မ်ားတဲ႕ သဒၶါရဲ႕ ပံုရိပ္ကေလးတစ္ခ်ိဳ႕ကို ဖမ္းဆုပ္မိလိုက္တယ္..
ေပ်ာ္စရာေန႔ရက္ကေလးေတြကို ပိုင္ဆိုင္ျပီး စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္က်န္းမာစြာနဲ႕ စာေတြေရးႏိုင္ပါေစ သဒၶါေရ။
ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ ဆက္လက္ ဘေလာ႔ဂင္းႏိုင္ပါေစ..
ခင္မင္ေလးစားခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္
(ကိုရင္ေနာ္)
ညီမသဒၶါလႈိင္း...
၁ႏွစ္ျပည့္မွသည္ ေနာက္ေန႕ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ စာေကာင္းေပမြန္မ်ား က်န္းမာ ခ်မ္းသာစြာျဖင့္ ယခုထက္ပို၍ ေရးႏိုင္ပါေစေသာ္၀္..။
ဆႏၵနဲ႔ဘ၀လည္း တစ္ထပ္တည္းက်ပါေစေသာ္၀္။
ခ်စ္ေသာ...
ျမေသြးနီ
ခ်စ္ညီမ သဒၵါ...ပိုစ့္ေရာ အမွတ္တရစာေလးေတြေရာ ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဖတ္သြားလိုက္တာ အားလံုးၿပီးေတာ့ ရင္ထဲ ၾကည္ႏူးသြားတယ္။ ေရးေဖာ္ေတြရဲ႕ ေႏြးေထြးမႈေလးေတြ...။
ဆက္လက္၍ ေနာက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတိုင္ ခံစားရတဲ့အတိုင္း စာေလးေတြ ဆက္ေရးပါဦးေနာ္....
ခ်စ္ခင္စြာ
အမခ်စ္
ညီမေလး
အမွတ္တရျဖစ္ေစမယ့္ တစ္ႏွစ္ျပည္႔ ပို႔စ္ေလးပါပဲ....
ရသစံုလင္လြန္းတဲ့ ပို႔စ္ေလးတစ္ခုမွာ
စာေပေမာင္ႏွမေတြရဲ႔ ခ်စ္ခ်င္းေမတၱာေတြကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္....
တစ္ႏွစ္ျပည္႔မွသည္ ေနာင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအထိ
စာေတြဆက္ေရးႏိုင္ပါေစ...
ခင္တဲ့
ႏွင္း
ညီမေရ..ဒီမွာလဲ ထပ္ျပီး.. ဆႏၵ ပန္းစည္း တစည္း ၀င္ခ်ိတ္ သြားတယ္။
း)
လွပလိုက္တဲ႔ အထိမ္းအမွတ္ေလးပါပဲ မသဒၶါ..။
လက္ေဆာင္ပိုစ္႔ေလးေတြ အားပါးတရ ဖတ္သြားပါတယ္ မေရ။ ဆက္လက္ေအာင္ျမင္ပါေစရွင္။
ယေန႕မွ“စ”...၍
ထာဝရ တိုင္....
တိမ္တိုက္ေတြကတဆင့္အလြမ္းေၿပ ရင္ခြင္တစံုကိုအေမာေၿပေစရင္း
တည္ၿမဲၿခင္းမွတ္တိုင္းေလးတခုၿဖစ္ေနဖို ့
ရင္ႏွစ္ဆုေတာင္းေပးမယ္သဒၶါတထစ္ လိႈင္းတရစ္တိုးေစေသာ္ . . .
မသဒၵါ
အနဳ အညံ့ ညင္ညင္သာသာေလးေတြ ေရးတတ္သူရယ္လို႔ သတိထားမိေနခဲ့ပါတယ္
ေျပာခဲ့သလိုပါပဲ..... ေျခစ လက္စ မထားျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္။
မသဒၵါကို ခ်စ္ခင္တဲ့ ေမာင္နွမေတြရဲ႕ လက္ေဆာင္ေတြနဲ႔တင္ အားရေက်နပ္စရာၾကီးပါ
တစ္နွစ္ျပည့္မွသည္...... အစဥ္ ...... ဝါသနာနဲ႔ ထပ္တူေသာ ရပ္တည္မႈ ျပည့္စံုပါေစဗ်ာ။
ခင္မင္စြာျဖင့္
ကိုရီး{ကိုၾကီး}
အင္း...
ကြ်န္ေတာ္ေနာက္ဆံုး ထင္..၊
စာ ကို ေရးရတာ ဖတ္ရတာ ဝါသနာပါတာခ်င္းက
သြားတူေနၾကသူခ်င္း မို ့ပါပဲ။
ေရးစရာေလးေတြ ့ လို ့ ေရးမ်ားေရးေနရရင္ေလ..
ဘာကိုမွ မၿမင္ႏိူင္ေတာ ့ေအာင္ပါပဲ။
တစ္ႏွစ္ ၿပည္ ့မွ တဆင္ ့ ေနာင္ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာအထိ
ဆက္လက္ ေအာင္ၿမင္သြားႏိုင္ပါေစေတာ ့ရယ္လို ့ ။
အမသဒၶါလႈိင္း... ဒီကေန႔က်ေရာက္တဲ့ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ ဘေလာ့ဂ္သက္တမ္း တစ္ႏွစ္ျပည့္ကေန ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အခုလို ခင္ခင္မင္မင္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေႏြးေထြးစြာနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ ေမာင္ႏွမမ်ားရဲ႕ ကြန္မန္႔ေလးေတြကို ဖတ္ခြင့္ရပါေစလို႔ ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းတယ္ေနာ္။ အမအၿမဲတန္း ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ပါေစ....
အစ္မေရ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ဗ်ာ အစ္မနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ရက္ထဲ တစ္ႏွစ္ထဲ ဘေလာ့ဂ္ေလာကထဲကို ေရာက္လာၾကတာပဲဗ်...။ အြန္လိုင္းေပၚမေရာက္တာၾကာလို႔ အစ္မ ဘေလာ့ဂ္ တစ္ႏွစ္ျပည့္တာ မသိလိုက္မိဘူး။ အရင္ကလည္း သတိမထားမိဘူး..။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘေလာ့ဂ္လည္း ဒီေန႔ပဲ တစ္ႏွစ္တိတိ ျပည့္တယ္။ တိုင္ပင္ထားရင္ေတာင္ လြဲခ်င္လြဲဦးမယ္...။ အစ္မရဲ႕ ၂၀၀၉ ႏို၀င္ဘာ ၈ရက္ေန႔က ငါအိုသြားတဲ့ အခါဆိုတဲ့ ပို႔စ္ေလးလည္း ၀င္ဖတ္ၾကည့္မိတယ္...။ ိတိုက္ဆိုင္မႈေလးေတြ ႐ွိတတ္တဲ့ ထဲမွာ ဒီတိုက္ဆိုင္မႈေလးကေတာ့ ၾကည္ႏူးအမွတ္တရျဖစ္ဖြယ္ပဲအစ္မေရ...
ဘေလာ႔ တစ္ႏွစ္ျပည့္မွ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ဆက္လက္ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ပါေစ။
ဘေလာ့တနွစ္ျပည့္မွသည္
ေနာင္နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတိုင္ေအာင္
စာေပအက်ိဳးသယ္ပိုးနိုင္ပါေစလို႕
ဆႏၵျပဳလွ်က္.............
သဒၵါေရ...က်မဒီတေလာမအားတာာနဲ႕
လာတာေနာက္က်သြားတယ္..
စိတ္မဆိုးပါနဲ႕ေနာ္...
ဘေလာ့ဂ္ေလာကမွာ ေအာင္ျမင္စြာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔အတူ ဆက္လက္ ခ်ီတက္နိင္ပါေစဗ်ာ
စာေတြ အမ်ားၾကီး ဆက္လက္ေရးသားနုိင္ပါေစ.....
မသဒၶါေရ.... ဂ်င္းကေတာ့ အၿမဲေနာက္က်ေနေတာ့တာပဲေနာ္....။ ဆုေတာင္းတာေနာက္က်ေပမယ့္ ဆႏၵေတြကေတာ့ ေနာက္မက်ပါဘူးေနာ္....ခ်စ္တဲ့မသဒၶါတစ္ေယာက္ ဘေလာ့ေလာကမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတုိင္သည္အထိ ေအာင္ၿမင္စြာဆက္လက္ခ်ီတက္ႏုိင္ပါေစသား....
ခ်စ္တဲ့
ဂ်င္း
သဒၵါ့ရဲ႔ဘေလာ့တစ္ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ပြဲေလးက အားရစရာပါလား စည္ကားသိုက္ျမိွဳက္လို႔...။
ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာထ္ိ ကဗ်ာေတြစာေတြမ်ားမ်ားေရးႏိုင္ပါေစလို႔.....။
ခင္တဲ႔
မုိးေငြ႔
စာေပ ဖတ္ရႈဖို႔ဆိုတာ ၀ါသနာေလးတခုကိုလည္း အရင္းခံရမွာပါ..။ ရိွရင္းစြဲ ၀ါသနာေလးကို အစျပဳလို႔ ဖတ္ခ်င္စိတ္ေလးတခုရဲ႔ တုိက္တြန္းခ်က္ေၾကာင့္ ဘယ္လိုကဲ့သို႔ေသာ စာေပမ်ဳိးကိုမဆို မိမိဆင္ျခင္ဥာဏ္ အားနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ဖတ္ျဖစ္လာဖို႔ပါပဲ...။ ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္းနဲ႔ပဲ စာေပရဲ႔ အရသာ၊ စာေပရဲ႔ အတိမ္ အနက္၊ မတူေသာ လက္ရာေကာင္းေလးေတြကိုလည္း သိခြင့္ႀကံဳလာမွာပါ... !
မွန္လိုက္တာေနာ္.. တစ္ႏွစ္ျပည့္ေလးမွ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာတိုင္ ဘေလာ့သက္တမ္းေလးတည္တံ့ပါေစ..လို႔ ဆုေတာင္းပါတယ္
သဒၶါေရ....
တိုက္ဆိုင္မႈ အေၾကာင္း အရာ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ တာဝန္ေက်ခြင့္ မရခဲ့တဲ့ အတြက္...
ေတာင္းပန္ပါရေစ ညီမေလး..
ေနရာတစ္ခုေပၚမွာ မသက္မသာ လဲေလ်ာင္းေနခဲ့ရင္း ရင္ထဲက ဆုေတာင္းေပးျဖစ္ခဲ့တာေလးကို ညီမေလး ရင္နဲ႔ ၾကားမိႏိုင္ပါေစ...
စာေကာင္းေလးေတြနဲ႔ ဘေလာ့ေလးကို ျမတ္ႏိုးစြာ ေစာင့္ေရွာက္ရင္း ႏွစ္ေပါင္းရာခ်ီတိုင္ေအာင္ ႏိုင္ငံအက်ိဳးကို သယ္ပိုးႏိုင္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေကာင္းေလး အျဖစ္ စာေတြအမ်ားႀကီး ဆက္ေရးႏိုင္ပါေစ...
ခ်စ္တဲ့...
မမခင္ေလး
တနွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ေလးမွာ
အမွတ္တရေရးခြင့္ရလို႔
ေက်းဇူးပါ။
“အေတြးနဲ႔တင္လွေနလိုက္တာ”
ဆိုတာေလးသေဘာက်မိပါတယ္။
အဲဒီလွပတဲ့အေတြးေလးေတြကို
အျမဲတန္းအေကာင္အထည္ေဖာ္နိုင္ပါေစ။
အေတြးေကာင္းျပီး
အေရးလည္းေကာင္းသူမို႔
နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာဆက္လက္ေရးသားနိုင္ပါေစလို႔
ဆုေတာင္းေပးပါတယ္။
အစစအရာရာအဆင္ေျပပါေစ။
က်န္းမာပါေစ။
ခင္မင္စြာျဖင့္
ကိုခိုင္
Post a Comment