လက္ကနဲေပမဲ့

တကိုယ္တည္း တီးတိုးေရရြတ္သံ မွတပါး ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႔ ရိုက္ခတ္လာတဲ့ ေလတိုးသံကိုေတာင္ မၾကားႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ သစ္ရြက္ေလး ေၾကြက်တာေတာင္မွ မေတြ႔ျမင္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္……… သက္ျပင္းရွည္ႀကီးကို အခါခါခ်လို႔ လိႈက္ဖိုေမာဟိုက္ ေနတဲ့ က်မတေယာက္က လဲြလို႔….

အနီး၀န္းက်င္မွာ ဘာဆိုဘာမွ မျမင္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ ပိတ္ေမွာင္ ေနတာလား.. ဒါမွမဟုတ္ အလင္းေရာင္ ကင္းမဲ့ သြားေလာက္ေအာင္… အသိ စြမ္းအင္ေတြ အားနည္း သြားေလာက္ေအာင္… မ်က္လံုး စြမ္းအင္ကပဲ ေ၀၀ါး သြားခ့ဲေလၿပီလား… ဒါမွမဟုတ္ အသိ စြမ္းအင္ေတြ ေလ်ာ့က် သြားခဲ့ၿပီလား…..။

အို…. မ်က္လံုး အနီးတ၀ိုက္က တဆစ္ဆစ္ နာက်င္ေနပါလား….!

မ်က္လံုးနား တ၀ိုက္က နာက်င္ေနတာထက္ ရင္ထဲမွာ မနာက်င္ဖို႔… ဦးေႏွာက္ထဲက အသိ စြမ္းအင္ေတြ မေပ်ာက္သြားဖို႔.. ဘယ္လိုသတၱိေတြ.. အင္အားေတြ.. စိတ္ခြန္အား ေတြနဲ႔ ယွဥ္ၿပိဳင္ ေနရအံုးမွာပါလဲ…!

ဟင့္အင္း….က်မရဲ႔ အၾကည့္ေတြ အားလံုးကေတာ့ ေမွာင္အတိ က်ေနၿပီ… ဘာေၾကာင့္လဲ… ဘာေၾကာင့္မ်ားပါလဲ…

အသိေလး တခ်က္ ၀င္လာတဲ့ အခိုက္အတန္႔ ေယာင္ရမ္းလို႔ မ်က္လံုးေလးကို ကိုင္ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါမွာ ဘယ္လို အရာနဲ႔မ်ား ဖံုးအုပ္ ထားခဲ့တာပါလိမ့္…..

အို…….. မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးးးးးးးးးးးးး

အေမွာင္ထုႀကီးက လႊမ္းမိုးထားပါလား……..

အေမွာင္ထု ထဲမွာ စမ္းတ၀ါး၀ါးနဲ႔ လွမ္းေလွ်ာက္ လာရင္း ဘယ္ကို သြားေနတာပါလိမ့္.. ဘယ္ကိုဦးတည္ၿပီး ေရြ႔လ်ားေနတာ ပါလိမ့္.. ဘာကိုလိုခ်င္လို႔ သြားေနတာ ပါလိမ့္လို႔... ျပန္စဥ္းစားရင္း… ရုတ္တရက္ အလင္းေရာင္ေလး တခ်က္ လက္ကနဲ ေတြ႔လိုက္ရတယ္..!!!

အလင္းေရာင္ေလး ေနာက္ကို တေကာက္ေကာက္ လိုက္ၾကည့္ရင္း မေသခ်ာ မေရရာတဲ့ မႈန္၀ါးေ၀၀ါး ေနတဲ့ အရာေလး တခုေနာက္ကို လိုက္ေနမိသလိုမ်ားလား..။

ေသခ်ာ ၾကည့္ေတာ့မွ သိပ္ကို ၾကည္လင္ ၀င္းပတဲ့ လင္းေရာင္တန္းေလး တခုပါလား…….။

ၾကည္လင္၀င္းပတဲ့ လင္းေရာင္တန္းေလးရဲ႔ ေနာက္မွာ ကပ္ပါသြားတဲ့ က်မရဲ႔ စိတ္ခြန္အား ေတြကလည္း မယံုၾကည္ႏိုင္စြာ အားအင္ တက္ၾကြလို႔ ပင္ပန္းမႈကိုေတာင္ မခံစားရေအာင္ လိုက္ပါသြားခဲ့မိတယ္..။

ဒီအလင္းေရာင္တန္း ေလးက ဘယ္ေနရာမွာမွ ဆံုးသြားမွာပါလိမ့္…. ျဖစ္ႏိုင္ရင္ မဆံုးႏိုင္တဲ့ ေနရာေလး အထိ က်မ လိုက္ပါသြား ျဖစ္ေတာ့မယ္… အလင္းေရာင္ေလးရဲ႔ ၾကည္လင္ ၀င္းပတဲ့ အလင္းတန္းေလး တခုကလဲြလို႔ ဘာဆုိဘာမွ ျမင္ခြင့္ မရိွေတာ့ရင္ေတာင္ က်မေလ အလင္းတန္းေလး ေနာက္ကိုပဲ လိုက္ေနပါရေစေတာ့……!

ဒါဟာ က်မရဲ႔ အသိ စိတ္အင္အားေတြ အားနည္းၿပီး ေပ်ာက္သြားခဲ့လို႔လား....!

ဟင့္အင္းးး မဟုတ္ပါဘူး..

က်မေလ..!!!!

ဒီအလင္းေရာင္ေလးကို သိပ္ကို ျမတ္ႏိုး ေနခဲ့သလို… က်မရဲ႔ အေမွာင္ထုႀကီးကို အလင္းေရာင္ေလး ေပးခဲ့လို႔ေပါ့..

ေသခ်ာတာကေတာ့ က်မတေယာက္… အေမွာင္ထုနဲ႔ ေ၀းရာ အလင္းေရာင္ေလး အရပ္ဆီသို႔ ဦးတည္ခုတ္ေမာင္းလ်က္္….