အလြမ္းရပ္၀န္း

ခုတေလာ အလြမ္းေတြ ခ်ည္းပဲ ေရးေနတယ္ ဆိုၿပီး ေျပာေနၾကေတာ့ က်မလည္း ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားတယ္။ ျပန္ၾကည့္ေတာ့လည္း အလြမ္းေတြ အေဆြးေတြ ခ်ည္းျဖစ္ေနတာကိုး…။ စာေတြ ဖတ္ၿပီးေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ ဗူးသီးလံုးေလာက္ က်ေနၿပီလားလို႔လဲ စိတ္ပူသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္လည္း တျခားေရးဖို႔ စဥ္းစားေတာ့ ဒီအလြမ္း ဆိုတာႀကီး ကပဲ ေပၚေပၚ လာျပန္တယ္။ ဘုန္းဘုန္း ေတြကလည္း အလြမ္းေတြကို ေလွ်ာ့ပါအံုးတဲ့ ေျပာျပန္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ဆိုးေနပါလားလို႔ ေတြးမိေသး။ တခ်ိဳ႔ ညီမေတြ ကလည္း သိပ္မလြမ္းပါနဲ႔တဲ့ မခံစားႏိုင္လို႔ပါတဲ့။

ဆိုေတာ့… ကိုယ္လည္း စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ကြန္ျပဴတာ ေရွ႔မွာ ငိုင္ေနလိုက္တာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာသြားမွန္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိ မထားလိုက္မိဘူး။ ေဘးနားက ညီမတေယာက္က ဘာေတြ စဥ္းစား ေနတာလဲ ဆိုေတာ့မွ သတိျပန္၀င္လာတယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ လက္ရိွမွာ အလြမ္းေတြ ဒဏ္ရာေတြန႔ဲ မကင္းႏိုင္ ေပဘူးကိုး..။

လြမ္းစရာ ေတြကလည္း အမ်ားသား…။

တခါတေလ မူလတန္းထဲက အထက္တန္းထိ တက္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းႀကီးကို လည္း အရမ္း လြမ္းမိတယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ၁၁ႏွစ္ တက္ခဲ့ရတာ ဆိုေတာ့ လြမ္းတာ မဆန္းပါဘူးေနာ္…။ အခုထိလည္း ေက်ာင္းႀကီးက အိပ္မက္ထဲမွာ လႊမ္းမိုးေနဆဲပဲ…။ ေက်ာင္းထဲမွာ အေဆာင္ေတြကမ်ား၊ က်ယ္ကလည္း က်ယ္ေတာ့ အရမ္း ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့လို႔မရတဲ့…၊ ရင္ထဲမွာ အခုထိ ခို၀င္ေနတဲ့… အလြမ္း ရပ္၀န္း ေနရာေလး တခုေပါ့။

ကိုယ့္ကို ပညာေတြ စၿပီး ပ်ိဳးေပးခဲ့တဲ့ ဥယ်ာဥ္ တခု…။ ကိုယ့္ကို ေရေလာင္း၊ ေပါင္းသင္ ေပးခဲ့ၾကတဲ့ ဥယ်ာဥ္ႀကီးတခု…။ ဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲက ဆရာမ (ဥယ်ာဥ္မွႈး) ေတြ ကိုလည္း သတိရေနမိတယ္…။ ေအာ္… ခုခ်ိန္ ဆရာမေတြ ကေတာ့ ေနာက္ထပ္ ပြင့္မဲ့ ပန္းေလးေတြကို ျပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ ေပးေနအံုးမွာပဲလို႔ ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္…။ အခုထိလည္း ပန္းပင္ေလးေတြန႔ဲ ေ၀ေ၀ဆာဆာ လွပေနမဲ့ ဥယ်ာဥ္ႀကီးကို အေ၀းကေန မွန္းလို႔ လြမ္းေနရတဲ့ အလြမ္း ရပ္၀န္းေလး တခုပါပဲ…။

ဥယ်ာဥ္ႀကီး ထဲက ကုိယ္နဲ႔ အတူ အၿပိဳင္ ပြင့္ခဲ့ၾကတဲ့ ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း သတိရ လြမ္းဆြတ္မိတယ္။ တခ်ိဳ႔ကိုေတာ့ လူကိုသာ မ်က္လံုးထဲမွာ ေပၚေနေပမဲ့ နာမည္က ခပ္ေမ့ေမ့… ေပၚလာတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကပဲ သတိရမိေနတဲ့ အလြမ္း ရပ္၀န္းေလး တခုပါပဲေလ…။

တခ်ိဳ႔ကလည္း ႏႈတ္မဆက္ႏိုင္ပဲ ခြဲခြာခဲ့ၾကၿပီ။ တခ်ိဳ႔ကလည္း ႏႈတ္ဆက္ ခဲြခြာခဲ့ၾကတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာင္းႀကီးနဲ႔ အတူ ခဲြခြာခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြအားလံုး ဒီအလြမ္း ရပ္၀န္းေလးထဲမွာ ရိွေနၾကတယ္....။

ခဲြခြာခဲ့ၾကရတဲ့ သူေတြအားလံုး အလြမ္းရပ္၀န္းေလး ထဲမွာ အၿမဲ ရိွေနမွာ…။

ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ဆံုႏိုင္ၾကပါ့ မလဲလို႔ ေတြးၾကည့္တာနဲ႔တင္ တင္းက်ပ္တဲ့ ခံစားခ်က္ တခုက အမိအရ ဆြဲကိုင္ လႈပ္လိုက္တယ္။

သိပ္ကို သပ္ရပ္ ေသခ်ာ ထုပ္ပိုးထားတဲ့ အလြမ္း ရပ္၀န္းေလး တခုကေတာ့ ခိုင္မာ တည္တံ့စြာနဲ႔ တည္ရိွေနမွာ .....။

ေသခ်ာတာ ကေတာ့ အလြမ္းေတြ၊ ေ၀ဒနာေတြ၊ ဒဏ္ရာေတြ၊ သတိရစိတ္ေတြ နဲ႔ပဲ ဖဲြ႔စည္း ရစ္ေႏွာင္ ေနေလေတာ့ ကိုယ့္ရင္ဘတ္ ထဲက ထြက္က်လာမဲ့ စကားလံုး ေတြကလည္း အလြမ္းေတြပဲ ျဖစ္ေနမွာပါ…။
(ဒါေတာ့ ခြင့္လႊတ္ေနာ္…….)