ေၾသာ္…. ကြာျခားလိုက္ပါဘိ…..

တနဂၤေႏြ ေန႔က တူမေလးတို႔ေက်ာင္းမွာ တရုတ္မီးထြန္းပဲြေတာ္ ရိွလို႔ ညအိပ္ၿပီး ပဲြလုပ္ပါတယ္။ ဆရာမေတြနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သြားၿပီး ဆီမီးထြန္း၊ ကန္ေတာ့ရတယ္။ ညဘက္မွာေတာ့ ကေလးေတြအတြက္ ပဲြလုပ္ပါတယ္။ ေနာက္တေန႔ မနက္မွ အိမ္က ျပန္ႀကိဳရတယ္။ တခါမွ ကိုယ့္အိမ္မဟုတ္တဲ့ ေနရာ တခုမွာ ညအိပ္ညေန မေနဖူးေတာ့ က်မျဖင့္ စိတ္ပူလိုက္တာ…။ ေက်ာင္းက ဆရာမေတြက တပတ္ေလာက္ထဲက ႀကိဳၿပီး ေျပာထားေတာ့ ျဖစ္ပါ့မလားလို႔ေလ…။ တူမေလး ကေတာ့ ေပ်ာ္လို႔………။

တခါမွလည္း ခဲြမအိပ္ဖူးေတာ့ ညေရာက္ရင္ အိမ္ကို သတိရၿပီး ငိုေနရင္ ဘယ္လို လုပ္ရပါ့မလဲေပါ့.။ စိတ္ပူတာ…. စိတ္ပူတာ…..။

သြားခါနီးလည္း က်မက ထပ္ခါတလဲလဲ သမီး ျဖစ္ပါ့မလား.. သမီး ျဖစ္ပါ့မလားနဲ႔….၊ က်မကပဲ လိုအပ္တာထက္ စိတ္ပူေနတာလား မသိ..။ အမယ္… တူမေလးကေတာ့ ဘာမွမပူနဲ႔ သမီး ျဖစ္တယ္တဲ့။ ဘုရား…….ဘုရား….က်မ ငယ္ငယ္ ကနဲ႔ အကြာႀကီး ကြာေနပါ ေပါ့လား.။ က်မတို႔ အဲဒီ အရြယ္တုန္းက ဒီလို ခဲြေနဖို႔ မေျပာနဲ႔ အေပၚနဲ႕ေအာက္ထပ္ေတာင္ ခဲြမအိပ္ခဲ့ဖူးဘူး။ ဆိုေတာ့ သူတို႔ လက္ထက္မွာ ေခတ္မွီသြားတာလား … အေလ့အက်င့္ ျဖစ္သြား ေအာင္လို႔လား။။ က်မျဖင့္ စဥ္းစားရင္းနဲ႔ေတာင္ တမ်ိဳးႀကီး ခံစားရတယ္။

ဒါေပမဲ့လည္း ျပန္စဥ္းစား လိုက္ျပန္ေတာ့လည္း ေကာင္းပါတယ္ေလ….

အခုထဲက ခဲြေနရတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳး အေလ့အက်င့္ ျဖစ္တာပဲ၊ ေကာင္းတာေပါ့လို႔ ေတြးလိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္… သူတို႕ေလးေတြ ကို ႀကီးလာရင္ ခဲြခြါရတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳး မခံစားေစခ်င္ဘူး။ ခဲြခြါရရင္လည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ စိတ္အားငယ္မႈ မရိွပဲ ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔ လိုလိမ့္မယ္။ ဒါမွ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခံႏိုင္ရည္ ရိွလာမွာ…။

သြားရမဲ့ မနက္မွာ သူက ၀ိရိယ အားေကာင္းၿပီး အေစာႀကီးႏိုးလို႔…။ ျပင္ဆင္ၿပီး သူ႔ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ လိုတဲ့ ပစၥည္းေတြ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ေက်ာပိုးအိတ္ႀကီးကို လြယ္ၿပီး ၿပံဳးေပ်ာ္လို႔….၊ အားလံုး အဆင္သင့္ ျဖစ္ၿပီဆိုေတာ့ တူမေလးက `သြားေတာ့မယ္…တာ့တာ´ တဲ့ …။ ေအးေဆးပဲ ထြက္သြားလိုက္တာ..။ က်မမွာသာ ရင္ေမာၿပီး က်န္ခဲ့တယ္…။

ညဘက္က်ေတာ့လည္း သတိရလိုက္တာ..၊ ခုခ်ိန္ ဘာေတြ လုပ္ေနမလဲ…ထမင္းစားၿပီးေနၿပီလား… ေဆာ့ေနမလား…. မုန္႔စားေနမလားနဲ႔ေပါ့……..

မနက္ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ၿပံဳးေပ်ာ္လို႔.. ညကလည္း အိပ္ေပ်ာ္ပါတယ္တဲ့. မုန္႔ေတြလည္း အမ်ားႀကီးစားရတယ္တဲ့.. ။ ေအာ္ ရင္ထဲေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေအးသြားတယ္။ မနက္ အေစာႀကီး မုန္႔ေတြ စားလာၿပီးၿပီတဲ့ ေျပာေသးတယ္…။ က်မက ဘာေတြလုပ္ခဲ့ရလဲ.. ဘာေတြ စားခဲ့ရလဲ… ဘယ္ေတြ သြားခ့ဲရလဲနဲ႔ ေမးခြန္းေတြ မရပ္မနား ေမးလိုက္ေတာ့ တခုၿပီးမွတခု ေမးပါတဲ့..။ ဟုတ္တာေပါ့…….. က်မ ေလာႀကီးသြားတယ္။

တူမေလးက ေက်ာင္းမွာ လုပ္ခဲ့ရတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳ ကို ျပန္ေျပာေတာ့ က်မမွာျဖင့္ နာေထာင္ေနရင္း ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့ အတိတ္က ကိုယ့္ရဲ႔ ငယ္ဘ၀ကို လြမ္းဆြတ္ၿပီး ေက်ာင္းမွာ တေယာက္တည္း ေနခဲ့ရတုန္းက အခ်ိန္ကို သတိရၿပီး ၀မ္းနည္းသြားမိတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ကိုယ္ကို ေက်ာင္းမွာ ထားခဲ့ၿပီး အေမ ျပန္သြားေတာ့ ရင္ထဲကေန တခုခု ဆြဲထုတ္သြားလုိက္ သလိုပဲ ခံစားခဲ့ရတယ္…။ အခု တူမေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စိတ္ေအးသြားမိတယ္..။

အဲလို အေလ့အက်င့္ ရိွသြားရင္ ေရွ႔ေလွ်ာက္ရမဲ့ ခရီးလမ္းမွာ သိပ္ၿပီး မခက္ခဲေတာ့ ဘူးလို႔ထင္တယ္။ အေႏွာက္အယွက္ေတြ၊ ေ၀းကြားမႈေတြ၊ ကို ခံႏိုင္ရည္ ရိွရိွ ျပင္ဆင္တတ္သြားမယ္… ေနထိုင္တတ္သြားမယ္..။

အဲဒီ အတြက္ေတာ့ ေရွ႔ဆက္ၿပီး သူ႔ကို ေလ့က်င့္ ပ်ိဳးေထာင္ေပးရလိမ့္အံုးမယ္…။

စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေၾသာ္… ကြာျခားလိုက္တဲ့ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔လို႔ ေတြးေတာရင္းနဲ႔ ……