တခ်ိန္ကေဆာင္း…

ဒီဇင္ဘာ ေဆာင္းည၏ အေအးဒဏ္ကို အံတုရင္း ႏွင္းခဲေလးမ်ား ေဖြးေနေအာင္ က်ေနေသာ လမ္းကေလးေပၚသို႔ ေရာက္သြားခဲ့သည္။ ႏွင္းခဲေလးမ်ားကို တို႔ထိကစားေနရင္း အဆုပ္လိုက္ျဖစ္ေနေသာ ႏွင္းခဲထုႀကီး တခု ကၽြန္မလက္ထဲသို႔ ေရာက္ရိွေနခဲ့ သည္ကို က်င္ကနဲျဖစ္သြားေသာ တံု႕ျပန္မႈ တခုမွ တဆင့္ ခံစား သိရိွ လိုက္ရသည္။ 

 

ထိုခံစားမႈႏွင့္အတူ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္စုႏွစ္ခန္႔က ႏွင္းခဲမ်ား ရိွမေနပဲ ထူပိန္း မည္းေမွာင္ေနေသာ ႏွင္းထု ဝန္းက်င္တခု၏ လမ္းကေလးေပၚတြင္ ေအးခ်မ္းမႈ၊ ရုန္းကန္မႈ၊ ႀကိဳးစားမႈႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈတို႔ ေပါင္းစုၿပီး ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရေသာ အခ်ိန္တခု ဆီသို႔ ေရာက္သြား ခဲ့ေလသည္။

မကုန္ဆံုးခ်င္ေသာ အခ်ိန္တခုကို ညႊန္းျပပါဆိုလွ်င္ ထိုအခ်ိန္သည္သာ ကၽြန္မဘဝ၏ ေႏြးေထြးမႈတို႔ ခံစားရာ၊ ဘဝတခု၏ ခ်စ္ခင္ရေသာ သူမ်ားႏွင့္ ဆံုစည္းရာ ျဖစ္ခဲ့သလို ႏူးညံ့ေသာ အၿပံဳးတခု၏ေအာက္တြင္ ႏွလံုးသားမ်ား နာက်င္ရာ အခ်ိန္တခု ျဖစ္ခဲ့ေပသည္။ 

ေရတမာပင္ေလးမ်ား စီတန္းေနေသာ လမ္းေပၚတြင္ ေလွ်ာက္လွမ္းခြင့္ ရခဲ့ေသာ အခ်ိန္တခုကို ႏွေျမာတသစြာ လြမ္းဆြတ္ တမ္းတေနေသာ ကၽြန္မ၏ ျပင္းလွေသာ ႏွလံုးခုန္သံကို  အသာအယာ ဖိႏိွပ္ရင္း တည္ၿမဲျခင္းတရား တခုျဖစ္ေသာ မတည္ၿမဲျခင္းကိုသာ ေအာက္ေမ့ေနမိေတာ့သည္။

ႏွလံုးသားခ်င္းနီးစပ္ရာ ျဖစ္ေသာ အေကာင္းအဆိုး တိုင္ပင္ရာ အေပါင္းအေဖၚမ်ားလည္း ကၽြန္မႏွင့္ ထပ္တူ တမ္းတေနေပလိမ့္မည္။ စစ္ကိုင္းလမ္းေဘးရိွ ကံ့ေကာ္ရြာဟုေခၚတြင္ေသာ ရြာအစုအေပါင္းထဲတြင္ ရြာခ်င္း နီးကပ္စြာ ေဘးခ်င္းကပ္ ထိုင္ေနေသာ္လည္း အလြန္ ေဝးကြာလြန္းလွေသာ သူတေယာက္၏ စကားသံမ်ားၾကား တိတ္ဆိတ္စြာ အရည္ေပ်ာ္ခဲ့ ရဖူးေသာ အခ်ိန္တခုကိုလည္း တမ္းတေနမိေလသည္။

လက္ေတြ႔ ခန္းမႀကီးထဲတြင္ အေျဖရွာေဖြ ခဲ့ၾကသည္မွာ ခက္ခဲေသာအခ်ိန္ ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ရလာဒ္ေကာင္းတခု ထြက္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကေသာ အခ်ိန္အျဖစ္ ခ်မ္းေအးေသာ ရာသီခြင္၏ မွတ္မွတ္ရရ တည္ေနရာ တခုျဖစ္ခဲ့သည္။

အျခားသူတစ္ဦး၏ အားေဆးသဖြယ္ တင္စားျခင္းခံရၿပီး အားကိုးမႈအျပည့္ႏွင့္ အားေပးေသာ သူတခ်ိဳ႕၏ ပံုရိပ္တို႔ ထင္ဟပ္ လာေသာ အခ်ိန္တခု ရင္ထဲေရာက္ခိုက္ အမ်ိဳးအမည္ မသိေသာ ခံစားမႈတခုက ဆို႕နစ္ လာခဲ့ေလသည္။ ထိုအခိုက္ ကၽြန္မရင္ထဲ ေႏြးေထြးမႈကို ဖမ္းစားႏိုင္ခဲ့ေသာ အခ်ိန္တခုလည္း ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ကၽြန္မ၏အၿပံဳးတခ်က္ လွစ္ကနဲ ျဖစ္သြားခဲ့ သည္ကို ကၽြန္မမွလဲြ၍ သိႏိုင္မည္ မဟုတ္ခဲ့…။

ထိုအၿပံဳးသည္ မည္မွ်ၾကာခဲ့သလဲဟု ဆိုလွ်င္ မာနတခု လြန္ဆဲြခဲ့ရေသာ ကာလလည္း ျဖစ္ခဲ့ေလသည္.။ 

ကၽြန္မအၿပံဳး၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ ခ်စ္စဖြယ္ မ်က္ေစာင္းမ်ားကို အၿပံဳးႏွင့္ခံႏိုင္ရည္ ရိွခဲ့သည္မွာ အေႏြးထည္ထူထူ ဝတ္ဆင္ထားၿပီး ႏူးညံ့ျငင္သာေသာ အၿပံဳးတခုေၾကာင့္ပင္..ျဖစ္ေလသည္။

တရြက္ၿပီးတရြက္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ျပကၡဒိန္ စာမ်က္ႏွာထက္ရိွ ေအးခ်မ္းေသာ ေဆာင္း၏ အၿပံဳးတစ္ခု ေနာက္တြင္ ကုန္ဆံုးခဲ့ၿပီးေသာ အခ်ိန္တစ္ခုဆီသို႔ ပ်ံသန္းခြင့္ မရေတာ့သည္ကို အသိဝင္ခုိက္ မ်က္ရည္စအခ်ိဳ႕ႏွင့္ နာက်င္မႈတို႔ ေရာျပြန္းလ်က္ ျပကၡဒိန္သစ္ တခုကို ခ်ိတ္လိုက္မိသည္...။ 

သည့္ေနာက္.....

က်င္ကနဲျဖစ္သြားေသာ ကၽြန္မလက္ထဲရိွ ႏွင္းခဲမ်ားကို ငံု႔ၾကည့္မိေသာအခါ ခ်မ္းေအး လြန္းေသာေၾကာင့္ ေကြးၿပီး ဖိမိေနေသာ လက္တဖက္ ႏွင့္ နာက်င္ေနေသာ ၿမိဳ႕ရိုးတခုက ဆီးႀကိဳလို႔….။