တကယ္သာျဖစ္လိုက္ပါေတာ့

ပတ္၀န္းက်င္ တခုလံုး တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လို႔…..။ ခါတိုင္း ေအာ္္ျမည္ေနတဲ့ ဌက္ကေလးေတြလည္း ဘယ္မ်ား ေရာက္လို႔ ေနၾကပါလိမ့္. ။ ၾကားေနက် ဌက္ေလးေတြရဲ႔ ေတးသံခ်ဳိေလး တခုကို တမ္းတမိလိုက္တာ!!!

ေဆာင္းေလရဲ႔ အေအးဓါတ္ လြန္ကဲမႈေၾကာင့္ ခပ္ေကြးေကြးေလး ျဖစ္ေနတဲ့ က်မ ဆက္ၿပီးေတာ့ ေကြးေနလိုက္တယ္.။ စိမ့္ၿပီး ေအးလိုက္တာ……!

ဟိုးးးးးးးးးးးး မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းရဲ႕ တခုေသာ ေနရာေလးကို ေရာက္သြားခဲ့တယ္.။ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သာယာေအးခ်မ္းတဲ့ အလင္းတန္းႀကီးတခုက အုပ္မိုးလို႔.။

အို….. လူေတြ လူေတြ
အမ်ားႀကီးပါလား……..

သူတို႔ေတြ ဘယ္ကိုသြားေနၾကပါလိမ့္…!

က်မသြားမယ့္ ေနရာကိုမ်ား ဦးတည္ သြားေနက်တာမ်ားလား..!

က်မလည္း လူအုပ္နဲ႔အတူ တိုး၀င္ ေရာက္သြားၿပီ…

သူတို႔ အားလံုးရဲ႕ မ်က္၀န္းေလးေတြကလည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေရာင္ျခည္ေတြနဲ႔ တလက္လက္ ေတာက္ေနလိုက္တာ… ပန္းတိုင္တခုကို ခ်ီတက္ ေနၾကသလိုပဲ....။

တခ်ဳိ႕ လူေတြကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တူညီ၀တ္စံုေတြနဲ႔ ရင္ထဲ အသည္းထဲက အခ်ိန္ကာလၾကာ ၿမိဳသိပ္ထားခဲ့ၾကတဲ့ စကားလံုးေတြကို ဖြင့္ဟလို႔…။

က်မရဲ႕ ရင္ထဲက ေျပာခ်င္ေနတဲ့ စကားလံုးေတြကေတာ့ လည္ေခ်ာင္း၀မွာပဲ တစ္ဆို႔ ေနပါလားးးးးးးး

တျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာက္သြားရင္းနဲ႔ ေရွ႕တူရုဆီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်မတို႔ အားလံုးရဲ႔ ေရွ႕မွာ မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ေနတဲ့ ေမတၱာတရား နက္ရိႈင္းၿပီး ရဲရင့္တဲ့ ႏွလံုးသားပိုင္ရွင္ အေမ………!

က်မတို႔ အားလံုးကို ေျပာဆို လမ္းျပေပးေနတဲ့ စကားလံုးတိုင္း စကားလံုးတိုင္းေတြက ရင္ထဲထိေအာင္ စဲြၿမဲ နစ္၀င္လို႔ ေနခဲ့ပါၿပီ…။

အခက္အခဲေတြ အားလံုးကို ေက်ာ္လႊားရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ ခြန္အားသတၱိေတြ ကိုလည္း အျပည့္အ၀ ရရိွေန ခဲ့ၾကပါၿပီ…။

အားလံုးေသာ သူေတြရဲ႕ ရင္ထဲမွာေတာ့ ညီညြတ္မႈေတြနဲ႔ အရာရာကို မေၾကာက္မရံြ႕ ဇြဲ နဲ႔ ခ်ီတက္ဖို႔ တာဆူေနခဲ့ၾကပါၿပီ..။

လိုခ်င္တာကို ရေအာင္ အားလံုးေသာသူေတြနဲ႔ အတူတကြ ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္ရမယ္တဲ့…. ။ ႀကိဳးစားဖို႔ အားလံုး အသင့္ ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ…။

တခ်က္တခ်က္ေတာ့ လူအုပ္ႀကီးရဲ႕ ၀မ္းသာမႈေတြနဲ႔ ေျပာဆိုေနၾကတဲ့ အသံေတြေၾကာင့္ ဘာေျပာသံမွ မၾကားရေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားခဲ့ရျပန္တယ္..။ က်မလည္း ေျပာခ်င္လိုက္တာ…! အေမကေတာ့ ေျပာတယ္… ကိုယ့္ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ရိွေနတာေတြကို အသိေပးပါတဲ့… က်မေျပာလို႔ မရပါလားးးးးးးးးးးး က်မေျပာမယ့္ စကားလံုးေတြက လည္ေခ်ာင္း၀မွာတင္ပဲ အျပင္ကို ထြက္မလာပါလား…………!

ဒါေပမဲ့…………

က်မရဲ႕ ရင္ထဲမွာေတာ့ ေသခ်ာ ထုတ္ပိုးထားတဲ့ စကားလံုးေတြက အစီအရီပါပဲ……..

က်မ အေတြးေရယာဥ္ ေၾကာႀကီးထဲ နစ္ေျမာေနတုန္း ေဟးးးးးးးးးးးးေဟးးးးးးးးးးးးးးး ဆိုတဲ့ အသံေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ လန္႔သြားတယ္… ေအာ္ က်မတေယာက္ အေတြးလြန္ေနတာကိုး…။

`က်မ တေယာက္ထဲ လုပ္ဖို႔ လံုး၀ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရိွဘူး..။ အမ်ားနဲ႔ အတူလုပ္မွာ. က်မတို႔ အေပၚမွာ ၾကင္နာမႈရိွတဲ့ ကမၻာသူ ကမၻာသားေတြနဲ႔ အတူ လုပ္မယ္တဲ့´… က်မ ၾကက္သီးထလိုက္တာ….! အေမရဲ႕ တည္ၾကည္ ေလးနက္တဲ့ သစၥာ စကားေတြထဲက တခြန္း…!

ေအာ္…. အေမ. ဘယ္ေလာက္မ်ား ပင္ပန္းေနရွာေရာ့မလဲ…

အေမ.. က်န္းမာပါေစ၊ ခ်မ္းသာပါေစ…………………….. ဆိုတဲ့ အသံေတြ မိုးေကာင္းကင္ တခုလံုး ျပည့္လွ်ံလို႔ ျမည္ဟိန္းသြားလိုက္တာ.!!!

အျပန္ခရီးမွာေတာ့ က်မရဲ႕ ရင္ထဲက ေျပာခ်င္ေနတဲ့….

အမွန္တရားကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၿပီး ယံုၾကည္ခ်က္ရိွရိွနဲ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကတဲ့ သူေတြရဲ႕ ရင္ထဲက စစ္မွန္တဲ့ ဆႏၵေတြ….. အႏွစ္ႏွစ္ အလလ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ လင္းေရာင္ျခည္ တန္းေလးေတြ…. မတူညီေပမဲ့ တူညီၾကတဲ့ ညီရင္းေတြရဲ႔ ညီညြတ္မႈ သံစဥ္ေတြ….. တဦးနဲ႔တဦး နားလည္မႈ၊ ယိုင္းပင္းမႈ၊ သည္းခံမႈ၊ သိတတ္မႈ၊ တန္ဖိုးထားတတ္မႈ ဆိုတဲ့ အျမင္ေကာင္းေလးေတြနဲ႔ ဆက္ဆံမႈေတြ….. ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရိွဖို႔ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပေပးၿပီး က်မတို႔ေတြရဲ႕ ယံုၾကည္မႈ အင္အားကို အမိအရ ဆုပ္ကိုင္ထားႏိုင္တာေတြ….. ဆိုတဲ့ ျပည္႔လွ်ံေနတဲ့ စကားလံုးေတြကို ေထြးပိုက္ရင္း….!!!

ခိုင္ၿမဲတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ အင္အားေတြ တနင့္တပိုးနဲ႔ စိတ္ရႊင္လန္း တက္ၾကြလို႔ လွမ္းလာခဲ့ေတာ့တယ္…

အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေတြးထဲမွာတင္ ေပ်ာ္ေနလိုက္တာ..!
 

ျဗဳန္းဆို စိမ့္ကနဲ ေအးစက္သြားၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟင္…… က်မေရာက္ေနတဲ့ ေနရာေလးက အေမနဲ႔ အေ၀းမွာပါလားးးးးးးးးး

ေအးစက္ေနတဲ့ ပါးျပင္ေပၚမွာ ေဆာင္းေလေအးနဲ႔အတူ ေအးစက္စက္ မ်က္ရည္စတခ်ိဳ႕ ကပ္ၿငိ တဲြခိုလို႔…!!!!!