မိႈင္းညို႔ညို႔..

အလင္းေရာင္ တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္လို႔ အေမွာင္ဘက္ ကမ္းဆီကို ခ်ဥ္းကပ္ လာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ..။

ပူျပင္းလွတဲ့ ရာသီ အေျခအေနကေန တလွမ္းခ်င္း အေအးဓါတ္ကို ကူးေျပာင္းလို႔…။

ေကာင္းကင္ တခြင္လံုး မိႈင္းညိဳ႔ အံု႔ေမွာင္မႈနဲ႔ အတူ က်မရဲ႔ စိတ္အစဥ္ ေတြကလည္း ေကာင္းကင္ႀကီးနဲ႔ အၿပိဳင္ မိႈင္းညိဳ႔ အံု႔ေမွာင္ၿပီး ရြာေတာ့မဲ့ဟန္ နဲ႔ ၿပိဳဆင္းတဲ့ ဟန္ပန္နဲ႔……..

စိတ္ဆိုတာကလည္း ပ်ံ႔လြင့္လြယ္၊ ေျပာင္းလဲလြယ္၊ ျပန္ေတာ့ တခဏ အတြင္းမွာပဲ ကမၻာ ေလာကႀကီးရဲ႔ ေနရာစံုကို တမုဟုတ္ခ်င္း ေရာက္သြားပါ ေလေရာလား။

စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္ပါႏိုင္ရင္ ၀မ္းသာမဲ့ လူသားကလည္း က်မ ျဖစ္ေနပါေရာ….။

က်မ ႏွစ္ၿခိဳက္ရတဲ့ ေနရာေလး တခုဆီကို ေရာက္သြားလိုက္တာ…

ေန႔တိုင္းလို အၿမဲ သတိရေနတဲ့ သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရိွတဲ့ဆီကို အလ်င္အျမန္ ေရာက္သြား မိတယ္။

စိန္ပန္းပင္ ေတြ ရဲေနေအာင္ ပြင့္ေနတဲ့၊ ေျမသင္းနံ႔ေလး သင္းေနတဲ့ တကၠသီလာ ျမကၽြန္းသာ ေက်ာင္းႀကီးထဲက လမ္းေပၚမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူ လမ္းေလွ်ာက္လို႔.။

အလို…. လမ္းတေလွ်ာက္လံုး စိန္ပန္းပြင့္ေလးေတြ ေၾကြက်ေနလိုက္တာ.. ရဲေနတာပါပဲလား…

သူငယ္ခ်င္း အားလံုးရဲ႔ မ်က္၀န္းေလး ေတြကလည္း ေတာက္ပတဲ့ အေရာင္ေတြနဲ႔ အၿပံဳးပန္းေတြ ေ၀ဆာ ေနလိုက္တာ အနာဂတ္လမ္းဆီကို ဦးေမာ့လို႔…..။ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႔ ႀကိဳးစားမႈ ရလာဒ္ေတြနဲ႔ ရင့္သန္မႈေတြကလည္း အားေကာင္း လာတယ္ေလ။ ရင္ထဲမွာ ျဖစ္တည္ေနတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ ေတြက နီးသထက္ နီးလာရင္း… သူငယ္ခ်င္း အားလံုးရဲ႔ ရင္ထဲမွာလည္း ေႏြးေထြးမႈ ကိုယ္စီ ရင္၀ယ္ပိုက္လို႔…။

စိတ္ကူးေတြ တသီတသန္းႀကီးနဲ႔ ေလွ်ာက္လာ လိုက္တာ စာသင္ခန္းမထဲကိုေတာင္ ေရာက္လာ လုနီးၿပီပဲ..။ အတန္းထဲကို ေရာက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ဆရာမရဲ႔ စာသင္သံက က်မရဲ႔ စိတ္ကူး ပံုရိပ္ေတြကို သိမ္းသြင္းထား လိုက္တာ… တခ်က္တခ်က္ ေတာ့လည္း စာသင္ခန္းရဲ႔ အျပင္ကို ပ်ံ႔လြင့္လို႔…။ က်မေဘးနားမွာ ထိုင္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ စာထဲမွာ စိတ္၀င္စား ေနလိုက္တာေလ…။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔ရဲ႔ စိတ္ေတြေရာ အျပင္ကို ပ်႔ံလြင့္ မေနဘူးလားလို႔ ေတြးၾကည့္ရင္း က်မရဲ႔ စိတ္ကသာ ဟိုေရာက္လိုက္ ဒီေရာက္လိုက္နဲ႔ ျဖစ္ေနပါေပါ ့လို႔ ေတြးရင္းနဲ႔...။

ေအးေလ……. က်မရဲ႔ စိတ္ကသာ ဟိုးးးးးး ဟိုး….. အေ၀းေတြထိ သြားေနတာေလ..။

ဆရာမ စာသင္ခ်ိန္ အၿပီးမွာေတာ့ က်မရဲ႔ ေမ်ာလြင့္ေနတဲ့ စိတ္ကို လိုက္လံ ဖမ္းဆုပ္ရင္း ေနာက္၀င္လာမဲ့ ဆရာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေနမိတယ္..။ စာသင္မဲ့ ဆရာကို ေမွ်ာ္ေနရင္းကပဲ စိတ္ေတြက ဘယ္ကို ေရာက္သြား မိပါလိမ့္..။ အို… ျပန္လို႔ စုစည္းဦးမွ… စုစည္းဦးမွ…ပဲ...။

ေဟာ…. ဆရာေတာင္ အတန္းထဲကို ၀င္လာေနၿပီ..။ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္း အားလံုး ဆရာရဲ႔ သင္ၾကားမႈ ေအာက္မွာ နာခံရင္း စိတ္ကိုေတာ့ အေ၀း မေရာက္ေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ရင္းေပါ့…။

စာသင္တဲ့ အခ်ိန္ အၿပီးမွာေတာ့ စိတ္ကို တခါျပန္စုစီး…. ျပန္ထုတ္ပိုး…. မလို႔ လုပ္ေနတုန္း ျဗဳန္းဆို… မိုးအႀကီးအက်ယ္ ရြာခ်လိုက္တာ… မိႈင္းညိဳ႔ညိဳ႔ ျဖစ္ေနတာကေန ခုေတာ့ သူ႔တာ၀န္ သူ ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္လို႔….

ေသခ်ာ ျပန္စဥ္းစားၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ စိတ္ကို ေသခ်ာ ျပန္စုစီးၿပီး ျပန္ထုတ္ပိုးၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ က်မတေယာက္ စိတ္ကူးအယဥ္လြန္ေနတာပဲ…. အဲဒီေတာ့မွ အိမ္ျပင္ဘက္ကို ၾကည့္လုိက္တာ အိုးးးးးးး မိုးေတြ သည္းသည္း မည္းမည္းနဲ႔ အရမ္းရြာေနတာပါေရာလား…….။