တမ္းတမိေသာ အေမ့လက္ရာ (၂)…

ဒီေန႔ မနက္ေစာေစာမွာ က်မအေမ ဖုန္းဆက္ေတာ့ ရခိုင္မုန္႔တီ ခ်က္စားတယ္တဲ့။ သမီးစားခ်င္ ေနမယ္မလားတဲ့။ ၾကားလိုက္တာနဲ႔တင္ သားေရယိုၿပီး က်မအေမ့ရဲ႔ ခ်က္ေနၾက ရခုိင္မုန္႔တီ လက္ရာေလးကို ေျပးၿပီး ျမင္ေယာင္ ေနမိတယ္။

စိတ္ထဲမွာလည္း သိပ္ကို စားခ်င္တာေပါ့လို႔ ေျပာေနမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ စားခ်င္တယ္လို႔ ေျပာမထြက္ခဲ့ပါဘူး အေမ…။

အစားအေသာက္ ေခ်းမ်ားလြန္းတဲ့ က်မ…..!

ေခ်းမ်ားတာထက္ မစားတဲ့အရာ မ်ားလြန္းတဲ့ က်မ….!

ေတာ္ရံုခ်က္တာ စားလို႔ မရတဲ့ က်မ….!

အခုေတာ့ အစားအေသာက္နဲ႔ ပက္သက္ရင္ ေခ်းမမ်ားႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဗိုက္ျပည့္ေအာင္္ စားတဲ့ သေဘာ အေနနဲ႔ပဲ စားလိုက္တာပါပဲ။ ဒါလည္း အေျခအေနက က်မကို သင္ေပး လမ္းညႊန္ လိုက္တယ္လို႔ ထင္တယ္ေလ။ ဒီလို အေျခအေနမွာ ဒီလို ေနရမွာပဲ ဆိုတဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေနထိုင္တတ္၊ စားေသာက္တတ္ေအာင္ သင္ခန္းစာ ရလိုက္ပါတယ္။

အရင္တုန္းကေတာ့ က်မအေမ ရခိုင္မုန္႔တီ ခ်က္မယ္ဆိုရင္ က်မက အေမေဘးနားမွာ ၀ိုင္းကူလုပ္ေပး ေနၾကေပါ့။ ၿပီးေတာ့ က်မအေမ ခ်က္တာ ထုိင္ၾကည့္ေနၾကေလ။

ရခုိင္မုန္႔တီ ခ်က္တဲ့အခါ အေကာင္းဆံုး ငါးကေတာ့ (ငါးေရႊ) ငါးပါ။ ငါးေရႊက ညွီတဲ့အတြက္ အရင္ဆံုး ငါးကို မီးေလးနဲ႔ ကင္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ပဒဲေကာ၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ ငါးပိ၊ ဂ်င္း ထဲ့ၿပီး ငါးနဲ႔ ျပဳတ္ပါတယ္။ ဆားနဲ႔ အခ်ိဳမႈန္႔ကေတာ့ သင့္သေလာက္ ထဲ့ပါတယ္။ ငါးကလတ္ၿပီး ခ်ဳိေနရင္ အခ်ဳိမႈန္႔ေတာင္ သိပ္ၿပီး ထဲ့စရာမလိုပါဘူး။ ၿပီးမွ ျပဳတ္ထားတဲ့ ငါးကို အရိုးႏႊင္ၿပီး ဒယ္အိုးထဲ ဆီထဲ့ၿပီး နႏြင္းမႈန္႔ နဲနဲနဲ႔ ေျခာက္သြားေအာင္ ေၾကာ္ပါတယ္။ အဲဒါကို (ငါးမုန္႔)လို႔ေခၚပါတယ္။ က်မအေမကေတာ့ ဟင္းရည္အိုးထဲကိုလည္း ျပဳတ္ၿပီးသား ငါးကို ႏႊင္ၿပီး ထဲ့ပါေသးတယ္။ ေၾကာ္ထားတဲ့ ငါးမုန္႔ကေတာ့ စားေတာ့မွ ဟင္းပန္းကန္ထဲ ထဲ့စားၾကတာပါ။ စားေတာ့မယ္ဆိုမွ မုန္႔ဖတ္၊ ဟင္းရည္၊ ငါးမုန္႔၊ နံနံပင္၊ အခ်ဥ္အျဖစ္ေတာ့ မန္းက်ည္ရည္ (ဒါမွမဟုတ္ မန္းက်ည္းသီးစိမ္းရရင္ေတာ့ မန္းက်ည္းသီးစိမ္းကို ေရေႏြးေလးနဲ႔ ေဖ်ာ္ထားေပါ့)၊ ငရုပ္သီး အျဖစ္ေတာ့ (ငရုပ္သီး အစိမ္းမႈန္႔ကို ဆီနဲ႔ ေၾကာ္ထားတာ)၊ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ ငရုပ္သီး အစိမ္းေတာင့္ကို ေထာင္းၿပီး ေရနဲ႔ေဖ်ာ္ထားတာ ကို ထဲ့ၾကပါတယ္။

အားလံုး စံုစံုလင္လင္ ထဲ့ၿပီးၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ ပူပူစပ္စပ္ေလး ရခိုင္မုန္႔တီ စားလို႔ ရၿပီေပါ့။

က်မ သိပ္ၿပီး ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ အစားအေသာက္ေလးပါ။ က်မႀကိဳက္တဲ့ အေမ့ ဟင္းလက္ရာေတြထဲက တခုျဖစ္တဲ့ ရခိုင္မုန္႔တီကို တမ္းတရင္းနဲ႔…..။

တခ်ိဳ႔ တခ်ဳိ႔ေသာ အရာေတြက ေ၀းကြာသြားေတာ့မွ တန္ဖိုး ရိွမွန္း ပိုသိလာၾကတယ္။ နီးနီးေလး တုန္းကေတာ့ တန္ဖိုးရိွမွန္း မသိၾကဘူးေလ။ နီးေနတဲ့ အတြက္လည္း တန္ဖိုး ရိွမွန္း သိေနေပမဲ့ မေျပာျဖစ္္ ခဲ့ၾကတာေတြ ရိွတတ္ၾကျပန္တယ္။ ေ၀းသြားေတာ့မွ မေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေတြ ကို ျပန္ၿပီး မေျပာျဖစ္ခဲ့ရေကာင္းလားလို႔ အားမလို အားမရ ျဖစ္ၾကျပန္တယ္။

ဒါေပမဲ့ တခ်ဳိ႔ မေျပာျဖစ္ခဲ့တာေတြက ေနာက္က်သြားမွန္း အခ်ိန္လြန္မွွ သိၾကရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ နီးေနတုန္းမွာ တန္ဖိုးရိွေၾကာင္း၊ အသိအမွတ္ျပဳေၾကာင္း ေျပာဆို ျဖစ္ခဲ့ ၾကရင္ တန္ဖိုးရိွတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ပိုင္ဆိုင္ ႏိုင္ၾကမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ နီးေနတုန္းမွာ အေကာင္းဆံုး စကားလံုးေလးေတြနဲ႔ တန္ဖိုးရိွမဲ့ စကားေတြကို ေျပာဆို ၾကမယ္ဆို စိတ္ခ်မ္းေျမ႔ စရာေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြကို ႀကံဳေတြ႔ႏိုင္ၾကမွာပါ။ တခ်ဳိ႔က်ေတာ့လည္း ပါးစပ္က ေျပာတာထက္ ရင္ထဲ၊ စိတ္ထဲကေန အသိအမွတ္ျပဳ ၾကတယ္။ အေကာင္းဆံုး ကေတာ့ စကားလံုးေလးေတြနဲ႔ပဲ ကိုယ့္ရဲ႔ တန္ဖိုးထားတတ္မႈ နဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ရိွေနတဲ့ အတိုင္း ေျပာဆို ႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳရင္းေပါ့.......။