ေခါင္းေဆာင္ ဆိုတာ...

ေခါင္းေဆာင္ တေယာက္မွာ ဘယ္လို အရည္အခ်င္းမ်ိဳး ရိွရမွာလဲ…။

အထက္တန္း ေက်ာင္း မွာဆို အတန္း တတန္းမွာ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ဆိုတာ ရိွပါတယ္။ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္က အတန္းရဲ႔ ကိစၥ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကို တာ၀န္ယူ ၾကရပါတယ္။ တေန႔တာ အတန္းထဲမွာ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို လုပ္ေဆာင္ရ ပါတယ္။ ဆရာ.ဆရာမေတြ လုပ္ခိုင္း သမွ်ကိုလည္း လုပ္ေပးၾကရ ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လုပ္ေပးႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းမ်ိဳး ရိွတဲ့သူကိုပဲ အတန္း ေခါင္းေဆာင္ အျဖစ္ လုပ္ခိုင္းၾကတာ မ်ားပါတယ္။ တႏွစ္ ၿပီးသြားလို႔ ေနာက္တႏွစ္ တက္တဲ့ အခါမွာလည္း မႏွစ္က အတန္း ေခါင္းေဆာင္ ကိုပဲ ျပန္ေရြး ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ သူ႔ရဲ႔ အရည္အခ်င္း ကိုသိေနလို႔ပါ.။ အတန္း တတန္းရဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ ဟာ ဦးေဆာင္လုပ္တတ္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကို အနစ္နာခံ တတ္တဲ့စိတ္ နဲ႔ လုပ္ၾကရ ပါတယ္။ စာဘက္မွာလည္း ေတာ္ေနရပါတယ္။

တကၠသိုလ္ မွာလည္း အတန္းတတန္း ရဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ ကိုေရြးခ်ယ္ ၾကတဲ့ အခါ ဦးေဆာင္ လုပ္တတ္ၿပီး အနစ္နာ ခံတတ္တဲ့စိတ္ အမ်ားအလုပ္ ကို စဥ္းစဥ္း စားစားနဲ႔ လုပ္တတ္တဲ့ သူကိုပဲ ေရြးခ်ယ္ ၾကပါတယ္။ တကၠသိုလ္ က်ေတာ့ အလုပ္ေတြ ပိုမ်ားလာ ပါတယ္…။ အႏုပညာ… အားကစား… ၾကက္ေျခနီ… ေပ်ာ္ပဲြ ရႊင္ပဲြ… ဆရာ ကန္ေတာ့ပဲြ… ဆရာ. ဆရာမေတြ အတန္းခ်ိန္… အမ်ားႀကီးပါပဲ…. အတန္းရဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ `အီးစီ´ ကပဲ လုပ္ရပါတယ္။ သူတို႔ကို ၾကည့္လိုက္ရင္ အၿမဲ အလုပ္ေတြ မ်ားၿပီး အတန္းခ်ိန္လည္း မွန္မွန္ တက္ရျပန္ ပါတယ္။ `အီးစီ´ လုပ္ၿပီး အတန္း မမွန္ရင္လည္း ဆရာ. ဆရာမ ေတြရဲ႔ ဆူပူတာကို ခံရမွာ မို႔လို႔ပါ။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အတန္းေခါင္းေဆာင္ `အီးစီ´ လုပ္တဲ့ သူေတြ ကို အလြန္ပဲ ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္. ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကို လုပ္ႏိုင္ ၾကလို႔ပါ။

က်မတို႔ ေက်ာင္းတက္ တုန္းက ပရက္တီကယ္ လုပ္ရတဲ့ အတန္းထဲမွာ ေလးဖဲြ႔ ရိွပါတယ္။ တဖဲြ႔ကို ဆရာ.. ဆရာမ တေယာက္စီ ရိွပါတယ္…။ ၿပီးေတာ့မွ ပါေမာကၡ ရိွပါတယ္..။ တဖဲြ႔စီ လုပ္ရတာ ေတြကေတာ့ မတူၾကပါဘူး။

က်မ ေက်ာင္းတက္တဲ့ တေလွ်ာက္ ေလးစား ၾကည္ၿငိဳမိၿပီး အင္မတန္မွ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း ပီသတဲ့ ဆရာမ (အဲဒီ ဆရာမက ေဒါက္တာ တေယာက္ပါ) နဲ႔ အတူတူ လက္တဲြ ခဲ့ဖူးတယ္။ လက္တဲြခဲ့တယ္ ဆိုတာက က်မတို႔ စာတန္း ျပဳစုေတာ့ အဲဒီ ဆရာမက က်မတို႔အဖဲြ႔ မဟုတ္ပဲ ေနာက္တဖဲြ႔ဲ႔ရဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ ဆရာမ တေယာက္ ပါ။ ဒါေပမဲ့ တခန္းထဲမွာ အတူတူ လုပ္ၾကရေတာ့ ကိုယ့္ဆရာမရင္း တေယာက္လို ခင္မင္ မိၾကပါတယ္။ စာေမးစရာ ရိွရင္ လည္း သူ႔ဆရာမ ကိုယ့္ဆရာမ မခြဲျခားပဲ ေမးၾကပါတယ္။ စစျခင္း ပရက္တီကယ္ မွာ လုိအပ္တဲ့ ပစၥည္း ေတြကိုလည္း ဆရာမ ကိုယ္တိုင္ ၀ယ္လာၿပီး အားလံုးကို ေပးပါတယ္။ သမီးတို႔ လိုတာေတြ ၀ယ္လာၿပီ ယူလိုက္တဲ့။ ပရက္တီကယ္ အခန္း ထဲက တပည့္ေတြ အာလံုး ပရက္တီကယ္ လုပ္ဖို႔ အတြက္ ၀ယ္လာတာပါ.။ က်မတို႔လည္း အားနာနာနဲ႔ပဲ ယူလိုက္ၾကတာေပ့ါ။ ဆရာမ အရမ္း ေက်းဇူးတင္လိုက္ တာေပါ့…။

တေန႔..... က်မတို႔ အဖဲြ႕ ေပါင္းခံတဲ့ အလုပ္ လုပ္တဲ့ ကိစၥ ၿပီးသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ……..!!!

က်မတို႔ ပရက္တီကယ္ အခန္းထဲမွာ သံုးတဲ့ မီးဖို အႀကီးႀကီး ရိွပါတယ္။ ပစၥည္းေတြ ေဆးေၾကာၿပီးရင္ ေျခာက္ေအာင္ အဲဒီ မီးဖိုႀကီးထဲမွာ ထည့္ထား ရပါတယ္။ ျပာျဖစ္ေအာင္ အထိလုပ္ဖို႔ ဆိုရင္ အဲဒီ မီးဖိုႀကီးထဲမွာ အနည္းဆံုး ၄၈ နာရီ ထည့္ထား ရပါတယ္။ အရမ္း ပူလို႔ အနားကို သိပ္မကပ္ႏိုင္ပါဘူး။ က်မတို႔အဖဲြ႔ ေပါင္းခံတဲ့ အလွည့္ အၿပီးမွာ က်မက ပစၥည္းေတြကို ေဆးေၾကာၿပီး မီးဖိုႀကီးထဲထည့္ ေနတုန္း ၀ုန္းဆိုတဲ့ အသံေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္ လိုက္တဲ့အခါ မထင္မွတ္ထားတဲ့ မီးလံုးႀကီး တလံုး ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ ေနာက္တဖဲြ႔ ေပါင္းခံ ေနတုန္း အခန္းမသင့္လို႔ မီးထေလာင္ တာပါ။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ အခန္းထဲမွာ ဆရာ…မရိွပဲ ဆရာမ ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရိွပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ ထဲမွာ ဆိုရင္ ေယာက္်ားေလး တေယာက္ပဲ ရိွပါတယ္။

က်မတို႔အဖဲြ႔ရဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ ဆရာမ…ရယ္… ေနာက္တဖဲြ႔ရဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ ဆရာမ (က်မ ေလးစားခဲ့ရတဲ့ ဆရာမေပါ့) ရယ္ ရိွေန ၾကပါတယ္။ အခု ေရးေနတုန္းကိုပဲ ဆရာမရဲ႔ မ်က္ႏွာေလးကို ေျပးၿပီး ျမင္ေယာင္ ေနမိတယ္။ ပထမေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေအာင္ ျဖစ္ေနတုန္း…… အဲဒီ ဆရာမက ေပါင္းခံထားတဲ့ ကိရိယာကို အရင္ဆံုး သြားၿပီး ဆဲြျဖဳတ္ လုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မီးက ေတာ္ေတာ္ေလး ကူးစက္ ေနပါၿပီ။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ က်မတို႔အဖဲြ႔ ဆရာမက သူ႔ရဲ႔ ပစၥည္းေတြ အကုန္ယူၿပီး ဘာမွလည္း မကူညီႏိုင္ပဲ အခန္းထဲက ထြက္သြားမွ ျဖစ္မယ္ ဆိုၿပီး ထြက္သြားပါ ေတာ့တယ္။ အခန္းထဲမွာ ကလည္း ေလာင္စာ ပစၥည္းေတြက အမ်ားႀကီး ဆိုေတာ့ ၿငိွမ္းလို႔မွ ရပါ့မလား ဆိုၿပီး ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္နဲ႔ေပါ့……..။

က်မတို႔ ေတြက အခန္းထဲမွာ ရိွတဲ့ အ၀တ္ေတြနဲ႔ ေရစြတ္ၿပီး လိုက္ဖုန္းလိုက္၊ ေရနဲ႔ ၿငိွမ္းလိုက္၊ ပက္လိုက္.နဲ႔.. မီးက က်မတို႔ စားပဲြ အရွည္ႀကီး အေပၚ မ်က္ႏွာျပင္ တေလွ်ာက္ ကူးသြားလိုက္နဲ႔ ဘယ္လိုမွ မရေတာ့ ပါဘူး။ မီးက ၿငိမ္းသြားလိုက္၊ ဟိုဘက္ ကို ျပန္ကူးသြားလိုက္နဲ႔.... ဆရာမ ကလည္း သမီးတို႔ စိတ္မပူနဲ႔ ဆိုၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ ဂရုမစိုက္ပဲ တပည့္ေတြနဲ႔ အတူ ရသမွ် ၿငိွမ္းသတ္ ေနလိုက္တာ… ေတာ္ေတာ္ ႀကီးၾကာမွ မီးၿငိမ္း သြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ အားလံုးလည္း အသက္ရႈဖို႔ သတိရၾကၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တခန္းလံုး ေရေတြနဲ႔ စိုရႊဲ ေနပါတယ္…။ မီးၿငိမ္းေတာ့မွ က်မတို႔ေတြ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ဖက္ၿပီး ၀မ္းနည္း ေနလိုက္တာမ်ား…။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ စကားလည္း မေျပာႏိုင္ ၾကပါဘူး။ မီးသာ မၿငိမ္းခဲ့ရင္ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ေပါ့…..။ က်မတို႔အဖြဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ ဆရာမ ကေတာ့ မီးၿငိမ္းမွပဲ အတန္းထဲကို ျပန္လာ ပါတယ္… ။

က်မတို႔တေတြ ဆရာမကို စိတ္ပူ လိုက္တာေလ။ ဆရာမလက္ကေတာ့ မီးအရိွန္ရယ္ ေပါင္းခံ အိုးကို ျဖဳတ္လိုက္တဲ့ အရိွန္ရယ္ေၾကာင့္ လက္ေလာင္ သြားပါတယ္။ က်မတို႕က စိတ္ပူၿပီး ညဘက္ ဖုန္းဆက္ေတာ့ လည္း ဘာမွ မပူနဲ႔ ဆရာမ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး တဲ့ေလ..။ က်မျဖင့္ ဆရာမရဲ႔ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ အသိ၊ ေခါင္းေဆာင္ တေယာက္ရဲ႔ အနစ္နာခံမႈ၊ တပည့္ေတြ အေပၚ သက္ညွာမႈ၊ နားလည္မႈ၊ အႏၱရာယ္ နဲ႔ ႀကံဳလာခဲ့တဲ့ အခါ ရဲရဲရင့္ရင့္ ရင္ဆိုင္တာ… ေတြကို သိလိုက္ရတဲ့ အခါ ၾကက္သီး ထသြားမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ မတူညီတဲ့ စိတ္ဓါတ္ရိွတဲ့ သူေတြကိုလည္း ေတြ႔လိုက္ ရတယ္။ ဆရာမနဲ႔ က်မတို႔ေတြလည္း ပိုလို႔ ရင္းႏွီး ခ်စ္ခင္ သြားၾကတယ္ေလ…။ က်မကေတာ့ ဆရာမစိတ္ဓါတ္ကို အားက် ေလးစားလိုက္တာ…။

က်မတို႔ေတြ ညီညီ ညြတ္ညြတ္နဲ႔ စုေပါင္းၿပီး လုပ္လိုက္တ့ဲ အတြက္ မီးကို အႏိုင္ရ လိုက္တာပါ…..။

က်မ ဆိုရင္ေရာ ဆရာမ လို စိတ္ဓါတ္မ်ိဳး ထားနိုင္ပါ့မလား……!!! အေတြးထဲမွာ နစ္ေျမာရင္း….!!!

ဒီစာစုေလးနဲ႔ က်မ ေလးစား ခ်စ္ခင္ခဲ့ ရတဲ့ ဆရာမ ကို သတိတရနဲ႕ ကန္ေတာ့ လိုက္ပါတယ္.။