လူ႔ယဥ္ေက်းမႈ ထြန္းကားလာသည့္ အေလ်ာက္
လူတစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး၊ အဖဲြ႔အစည္း တစ္ဖဲြ႔ႏွင့္ တစ္ဖဲြ႔၊
ေဒသတစ္ခုႏွင့္တစ္ခု၊ တိုင္းျပည္ တစ္ျပည္ႏွင့္တစ္ျပည္ျပန္လွန္ ဆက္ဆံမႈ. ရင္းႏီွးမႈ.
ကရုဏာတရားထားမႈ.
တရားမွ်တမႈ. ဖံြ႔ၿဖိဳးမႈ. လွပေသာ လူ႔ေဘာင္ေလာက တိုးတက္ျဖစ္ထြန္းေအာင္ ပံ့ပိုးႏိုင္သည့္
အရာတစ္ခုျဖစ္သည့္ အသိဥာဏ္ ပညာႏွင့္ျပည့္စံုေအာင္
စာဖတ္ျခင္းသည္ အဓိက အခန္းက႑မွ ပါဝင္ေနေပသည္။ ထိုသို႔ စာဖတ္သည့္အခါ မည္သည့္စာေပ အမ်ိဳးအစားမ်ိဳးကို ဖတ္သင့္ ပါသလဲဟု ေမးခြန္း ထုတ္ခဲ့မိၾကေပ လိမ့္မည္။ သုတစာေပ၊
ရသစာေပ ဟု ဆိုေသာ စာေပသည္
မည္ကဲ့သို႔
စာေပျဖစ္သလဲဟု ခဲြျခား နားလည္ႏိုင္ရန္လည္း လိုအပ္ လွေပသည္။
သုတ စာေပ ဆိုသည္မွာ စာဖတ္သူ၏ ဦးေႏွာက္ထဲသို႔ တိုက္ရိုက္ထည့္ေပးေသာ အသိ ျဖစ္သည္။ ရသစာေပ ဆိုသည္မွာ စာဖတ္သူ၏ ရင္တြင္းႏွလံုးသား ထဲသို႔ ဦးစြာေရာက္လိမ့္မည္။ ရသစာေပသည္ ဖန္တီးသည့္သူ၏ ႏွလံုးသားႏွင့္ ဖတ္သည့္သူ၏ ႏွလံုးသား နီးစပ္လွ်င္ ရင္ထဲသို႔ ေရာက္ေပမည္။ ထိုမွတဆင့္ ရင္ထဲႏွလံုးသားထဲမွာတင္ မေနပဲ ဦးေႏွာက္ထဲသို႔ ေရာက္ၿပီး ခံစားသိရိွမည္.. ခံစားၿပီးမွ သိသည့္အသိ တစ္ခုရမည္.။ ထိုဦးေႏွာက္ထဲမွ အသိက တစ္ေလာကလံုးကို ျဖန္႔ၿပီး အလင္းေရာင္ေပးႏိုင္ သည့္ ဘဝအသိမ်ိဳးတစ္ခုကို ရၿပီဆိုလွ်င္ အေကာင္းဆံုး ရသစာေပ တစ္ခုျဖစ္မည္.။
ရသစာေပသည္ ဘယ္ေတာ့မွ တိုက္ရိုက္မေျပာေပ၊ ႏွလံုးသားထဲကို တိုက္ရိုက္ ထည့္မေပးေပ.၊ စာဖတ္သူကို ခံစားခိုင္းလိမ့္မည္. ထိုသို႔မခံစားရလွ်င္ ရသစာေပေကာင္း မဟုတ္ေပ။ ရသစာေပ ေကာင္း မေကာင္းကုိ ႏွလံုးသားႏွင့္ စတိုင္းၿပီး ဒိထက္ေကာင္းမေကာင္း ဦးေႏွာက္ႏွင့္ တိုင္းမည္.။ ႏွလံုးသား၏ ခံစားမႈက ဦးေႏွာက္ကို တက္လာၿပီးေတာ့မွ ခံစားသိဆိုသည့္ အသိတစ္ခုကို ေပးလိမ့္မည္၊ တကယ္ကို ေကာင္းသည့္ ရသစာေပသည္ ဦးေႏွာက္ႏွင့္သိသည့္ ခံစားသိမွေနၿပီး မိမိဘဝ တစ္ေလွ်ာက္လံုးကို ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေလာကႏွင့္ဆိုင္ေသာ အမွန္တရားကိုေသာ္ လည္းေကာင္း အလင္းတစ္ခု ပြင့္ကနဲ ထြက္သြားေပလိမ့္မည္. ထိုအရာသည္ ရသစာေပ၏ အေကာင္းဆံုးေပတံ တစ္ခုျဖစ္သည္.. ဆိုသည္ကို စာေရးဆရာ ေမာင္စိန္ဝင္း(ပုတီးကုံုး) ၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ သိခြင့္ရခဲ့ေလသည္။
သုတ စာေပ ဆိုသည္မွာ စာဖတ္သူ၏ ဦးေႏွာက္ထဲသို႔ တိုက္ရိုက္ထည့္ေပးေသာ အသိ ျဖစ္သည္။ ရသစာေပ ဆိုသည္မွာ စာဖတ္သူ၏ ရင္တြင္းႏွလံုးသား ထဲသို႔ ဦးစြာေရာက္လိမ့္မည္။ ရသစာေပသည္ ဖန္တီးသည့္သူ၏ ႏွလံုးသားႏွင့္ ဖတ္သည့္သူ၏ ႏွလံုးသား နီးစပ္လွ်င္ ရင္ထဲသို႔ ေရာက္ေပမည္။ ထိုမွတဆင့္ ရင္ထဲႏွလံုးသားထဲမွာတင္ မေနပဲ ဦးေႏွာက္ထဲသို႔ ေရာက္ၿပီး ခံစားသိရိွမည္.. ခံစားၿပီးမွ သိသည့္အသိ တစ္ခုရမည္.။ ထိုဦးေႏွာက္ထဲမွ အသိက တစ္ေလာကလံုးကို ျဖန္႔ၿပီး အလင္းေရာင္ေပးႏိုင္ သည့္ ဘဝအသိမ်ိဳးတစ္ခုကို ရၿပီဆိုလွ်င္ အေကာင္းဆံုး ရသစာေပ တစ္ခုျဖစ္မည္.။
ရသစာေပသည္ ဘယ္ေတာ့မွ တိုက္ရိုက္မေျပာေပ၊ ႏွလံုးသားထဲကို တိုက္ရိုက္ ထည့္မေပးေပ.၊ စာဖတ္သူကို ခံစားခိုင္းလိမ့္မည္. ထိုသို႔မခံစားရလွ်င္ ရသစာေပေကာင္း မဟုတ္ေပ။ ရသစာေပ ေကာင္း မေကာင္းကုိ ႏွလံုးသားႏွင့္ စတိုင္းၿပီး ဒိထက္ေကာင္းမေကာင္း ဦးေႏွာက္ႏွင့္ တိုင္းမည္.။ ႏွလံုးသား၏ ခံစားမႈက ဦးေႏွာက္ကို တက္လာၿပီးေတာ့မွ ခံစားသိဆိုသည့္ အသိတစ္ခုကို ေပးလိမ့္မည္၊ တကယ္ကို ေကာင္းသည့္ ရသစာေပသည္ ဦးေႏွာက္ႏွင့္သိသည့္ ခံစားသိမွေနၿပီး မိမိဘဝ တစ္ေလွ်ာက္လံုးကို ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေလာကႏွင့္ဆိုင္ေသာ အမွန္တရားကိုေသာ္ လည္းေကာင္း အလင္းတစ္ခု ပြင့္ကနဲ ထြက္သြားေပလိမ့္မည္. ထိုအရာသည္ ရသစာေပ၏ အေကာင္းဆံုးေပတံ တစ္ခုျဖစ္သည္.. ဆိုသည္ကို စာေရးဆရာ ေမာင္စိန္ဝင္း(ပုတီးကုံုး) ၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ သိခြင့္ရခဲ့ေလသည္။
ဆရာႀကီး မင္းသုဝဏ္က “ရသစာေပေကာင္းတစ္ခု မည္သည္မွာ စိန္တစ္ပြင့္ကို ေနေရာင္လက္ သလို ဖ်တ္ဖ်တ္ ဖ်တ္ဖ်တ္ႏွင့္ dimension မ်ိဳးစံုမွာ အေရာင္ေတြ ထြက္ေနတတ္တယ္..၊ ခံစားသည့္သူက ႀကိဳက္သလို ခံစားၿပီး
အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုႏိုင္သည္” တဲ့။
ထိုသို႔ လူ႔ေလာကအတြက္ အေရးပါသည့္ ရသစာေပကို
ကြယ္ေပ်ာက္ေတာ့မေယာင္ ေျပာေနၾကေလသည္။
လူသားမ်ား
ရိွေနသေရြ႕ ရသစာေပ မေပ်ာက္ပ်က္ႏိုင္ပါ။ ေခတ္ကာလ ေရြ႕လ်ားလာသည့္ အေလ်ာက္ ရသစာေပ ေရးသားသည့္ စာေရးဆရာမ်ား နည္းပါးလာသလို အသစ္ေသာ ရသစာေပမ်ား နည္းလာေပသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ စာေရးဆရာႀကီးမ်ား
ေရးသားခဲ့ေသာ
ရသစာေပမ်ား ကို ျပန္လည္ ပံုႏိွပ္သင့္ေပသည္။ ဝတၳဳရွည္ ရသစာေပမ်ား နည္းလာေသာ္လည္း ဝတၳဳတို ရသစာေပမ်ား ထြက္ရိွေနသည္ကို ေတြ႔ေနရေလသည္။ ႏွလံုးသားႏွင့္
ခံစားမႈမ်ားၾကား သက္ဝင္ လႈပ္ရွားေနၾကေသာ
လူသားမ်ား အတြက္
ရသစာေပေကာင္းမ်ား အစဥ္မျပတ္ ေပၚထြက္လာမည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။
ဥပမာအားျဖင့္ စာေရးဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာ၊ ဆရာ ျမသန္းတင့္၊ ဆရာ ေသာ္တာေဆြ၊ စာေရးဆရာ သိန္းေဖျမင့္ ေရးသားေသာ
အေရွ႕ကေနဝန္းထြက္သည့္ပမာ၊ ဗန္းေမာင္တင္ေအာင္
ေရးသားေသာ ငၾသ၊ ဘုန္းေမာင္တစ္ေယာက္ထဲရယ္၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး ေရးသားေသာ သူလိုလူ၊ ရင္နင့္ေအာင္ေမႊး၊ ေသြး၊ ဆရာမ ခင္ႏွင္းယု၊ ဆရာမ ခင္ခင္ထူး ေရးသားေသာ မအိမ္ကံ၊ ဆရာမ ဂ်ဴ း ေရးသားေသာ
ပင္လယ္ႏွင့္တူေသာမိန္းမမ်ား၊
ကဲ့သို႔
ရသစာေပေကာင္းမ်ား ေရးသားမည့္ ဆရာ ဆရာမမ်ား ထြက္ေပၚေစခ်င္ပါသည္။ ထိုစာအုပ္မ်ား ဖတ္ၿပီးသည့္အခ်ိန္တြင္
ဦးေႏွာက္ထဲသို႔ ေတြးစရာမ်ား
ေရာက္လာၿပီး
ေခါင္းထဲသို႔ ရိုက္မသြင္းပဲ ခံစားသိမွတဆင့္ ဘဝအတြက္ တန္ဖိုးရိွေသာ အလင္းေရာင္ တစ္ခုကိုေပးႏိုင္ေသာ ရသစာအုပ္မ်ား ျဖစ္ေလသည္။ မိမိ ဖတ္လိုက္သည့္ စာေပထဲမွ အေၾကာင္းအရာသည္
ႏွလံုးသားထဲသို႔ စူးစိုက္
နစ္ဝင္ေနလွ်င္
တျခားေသာ သူမ်ားကိုပါ ျပန္လည္ေဝမွ် ေပးႏိုင္ေလသည္။ ထိုသို႔ ရသစာေပမ်ား မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ေရးသားရန္ လူငယ္မ်ားတြင္ တာဝန္ ရိွေပသည္။
ထိုတာဝန္မ်ား လက္ဝယ္ ေက်ပြန္ေစရန္ လူငယ္မ်ား
စာဖတ္ျခင္းကို ျမွင့္တင္ရေပမည္။ စာဖတ္အား
တျဖည္းျဖည္း
အားေကာင္းလာေစရန္ အေရးႀကီးေပသည္။ ယေန႔ ဖမ္းစားလာသည့္ အိုင္တီ နည္းပညာေခတ္ ကာလ တိုးတက္လာသည့္ အေလ်ာက္ စာအုပ္မ်ား ဖတ္ရႈမႈ အားနည္း လာသည္ကိုေတြ႔ေန ရေပသည္။ လူငယ္ အမ်ားစုမွာလည္း
လုပ္ငန္းခြင္ထဲသို႔ ေရာက္ၿပီး
ျပည္ပသို႔ထြက္
အလုပ္လုပ္ရသည့္ ဦးေရ မ်ားျပား လာသည္လည္း စာဖတ္အား နည္းလာသည့္ အေၾကာင္း တစ္ခုျဖစ္ေပသည္။ စားဝတ္ေနေရး အရ ဖိစီးမႈ မ်ားျပားလာေသာ အခ်ိန္အခါျဖစ္၍ စာအုပ္၏ေစ်းႏႈန္း
ျမင့္တက္ လာမႈေၾကာင့္လည္း စာဖတ္ခ်င္သည့္
လူငယ္မ်ားျဖစ္ေပသည့္
စီးပြားေရး အခက္အခဲေၾကာင့္ မဖတ္ျဖစ္ေတာ့ေပ။
ထိုအခါ စာဖတ္ျခင္း ေလ်ာ့နည္းလာျခင္း၏ ေနာက္ကြယ္တြင္
ရိွေနေသာ အေျခအေနကို ေလ့လာ သံုးသပ္ရေပလိမ့္မည္။
စားဝတ္ေနေရး ဖိစီးမႈေလ်ာ့ပါးေစရန္ စီးပြားေရး ကို ေျပလည္ေအာင္ႏွင့္ ပညာေရး ကိုျမွင့္တင္ေပးရမည္၊ ရသစာအုပ္ေဟာင္းမ်ားကို တန္ဖိုးနည္းနည္းျဖင့္ အေရအတြက္ မ်ားမ်ား
ထုတ္ေဝသင့္သည္။ ထုိမွတဆင့္
အားလပ္ခ်ိန္မ်ား
ရလာေစရန္ ပံ့ပိုးေပးရမည္။ ေက်ာင္းမ်ားတြင္လည္း ရသစာေပကို စနစ္တက်ျပဌာန္း သင္ၾကားေပးသင့္သည္။ ရသစာေပျဖစ္မည့္ ပင္ရင္းစကားေျပ လက္ေရြးစင္ႏွင့္ ပင္ရင္းကဗ်ာ လက္ေရြးစင္
တို႔ကို အလယ္တန္းႏွင့္ အထက္တန္း
တြင္ ေသခ်ာစြာ
သင္ၾကားေပးသင့္သည္။ လူအမ်ားဖတ္ႏိုင္သည့္ မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ ရသဝတၳဳမ်ားကို ထည့္ေပးျခင္းသည္ လည္း စာဖတ္အား တိုးလာႏိုင္ေပသည္။ သတင္းစာမ်ားတြင္ ရသစာေပ ဝတၳဳရွည္ မ်ားကို
အလ်ဥ္းသင့္သလို ထည့္သြင္း
ေဖၚျပသင့္ေပသည္။
ကာတြန္း ႏွင့္ ရုပ္ျပသရုပ္ေဖၚမ်ားႏွင့္လည္း
ရသဝတၳဳႀကီးမ်ားကို
ျပန္လည္ ေဖၚထုတ္သင့္ေပသည္။ ရသစာေပ ေပ်ာက္ကြယ္မည္ဟု ထင္ျမင္ေနသည္မွာ မမွန္ကန္ႏိုင္သည္ကို ရသစာေပ ေရးသားေနေသာ စာေရးဆရာမ်ားက သက္ေသျပေနၾကေပသည္။
လူငယ္မ်ား စာဖတ္ျခင္း အားနည္းလာသည္မွာ မဖတ္ခ်င္လို႔
မဖတ္ျဖစ္တာ မဟုတ္ပဲ သူတို႔၏
လက္ရိွဘဝသည္
စာဖတ္ျခင္းမွ ေမာင္းထုတ္ထားျခင္းကို ခံေနရသည္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ေလသည္။ အဓိက အခ်က္ကေတာ့ စီးပြားေရး အေၾကာင္းအခ်က္ပဲ ျဖစ္ေပမည္။ စီးပြားေရးအရ စိတ္ဖိစီးမႈ မျဖစ္လွ်င္
ဝါသနာ ပါေသာ လူငယ္မ်ား အမ်ားအျပားသည္
တာဝန္ေက်ပြန္ႏိုင္ေသာ
ေခတ္လူငယ္မ်ား ျဖစ္လာ လိမ့္မည္ဟု ေျပာႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ ယေန႔ေခတ္ႏွင့္ အံဝင္ခြင္က် ျဖစ္ၿပီး ဆီေလ်ာ္ေသာ ရသဝတၳဳမ်ား ျပန္လည္ ပံုႏိွပ္ျခင္းမွ စတင္သင့္ပါသည္။
တိုင္းျပည္တစ္ျပည္၏ လူဦးေရႏွင့္
ထုတ္ေဝေသာ စာအုပ္အေရအတြက္ကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္လ်င္ စာဖတ္ျခင္းသည္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ အားနည္း ဆုတ္ယုတ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရိွေနရသည္။
စာဖတ္အား ျမွင့္တင္ရန္ ရသစာေပ
ျပန္လည္အားေကာင္းလာေစရန္ စီးပြားေရးမွ စ၍ ပညာေရး ပိုင္းမ်ားကို စနစ္တက် စတင္ လုပ္ကိုင္သင့္ေပသည္။ စာမ်ားမ်ား ဖတ္လာႏိုင္ေစရန္ ပံ့ပိုးကူညီႏိုင္ေသာ
အရာမ်ားကို တတ္ႏိုင္သေရြ႕
ႀကိဳးပမ္းရေပမည္။
စာၾကည့္တိုက္မ်ားမွလည္း စာအုပ္ေကာင္းမ်ား ထားရိွ၍ လူငယ္လူရြယ္မ်ား အဆင္ေျပစြာ ဖတ္ရႈႏိုင္ရန္ အားထုတ္ေပးရလိမ့္မည္။
လူငယ္မ်ား စာဖတ္အားျမင့္လာေစရန္၊ ဖတ္လိုက္သည့္
စာေပတစ္ခု၏ အႏွစ္သာရကို ေသခ်ာေလ့လာသည့္
အေလ့အက်င့္ ရလာေစရန္၊ ရသစာေပ အားေကာင္းေရးႏွင့္ စာေပယဥ္ေက်းမႈ ထြန္းကားျပန္႔ပြားေစရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ အြန္လိုင္းေပၚတြင္ ျမန္မာအြန္လိုင္း စာဖတ္အသင္းကို
တည္ေထာင္ၿပီး ထုိမွတဆင့္ လစဥ္ (သို႔မဟုတ္)
အပတ္စဥ္
ေရြးခ်ယ္ထားေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို စာဖတ္သူအား ဖတ္ရွဴေစၿပီးလွ်င္ စာဖတ္သူဘက္မွ ျပန္လည္ေပးပို႔လာေသာ
ထိုစာအုပ္ႏွင့္ ပက္သက္သည့္
သံုးသပ္ခ်က္မ်ား၊
ရွဳေထာင့္အျမင္မ်ားကို ကၽြန္မတို႔ အြန္လိုင္း စာဖတ္အသင္းမွ ျပန္လည္ ေဖၚျပေပးသည့္ အစီအစဥ္မ်ားကို အဓိက ဦးစားေပး ေဆာင္ရြက္သြားမည္။ တစ္ပတ္
တစ္ႀကိမ္ျဖစ္ေစ. ႏွစ္ႀကိမ္ျဖစ္ေစ Volunteer
အျဖစ္ ပါဝင္ေဆြးေႏြးေပးမည့္သူမ်ားမွ
စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဖတ္သည့္အေပၚတြင္
ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္စီ
ေရးၿပီး သံုးသပ္ေစခ်င္ပါသည္။ စာဖတ္အသင္းမွ
ေရြးျခယ္လိုက္ေသာ
စာအုပ္ မိမိတြင္ ရိွေနလွ်င္ ထုိအပတ္တြင္
ပါဝင္ေဆြးေႏြးၿပီး
သံုးသပ္ႏိုင္ပါသည္။
အျခား စာေပဖံြ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးႏွင့္ ပက္သက္ေသာ
အစီအစဥ္မ်ားကိုလည္း ျမန္မာအြန္လိုင္း စာဖတ္ အသင္းမွ
အလ်ဥ္းသင့္သလို ျပဳလုပ္သြားမည္ ျဖစ္ပါသည္။
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
သဒၶါလွိဳင္း
ျမန္မာအြန္လိုင္း စာဖတ္အသင္း
http://onlinereadingclub-mm.blogspot.com/2013/02/blog-post_7.htmlတြင္ ေဖၚျပခဲ့ေသာ ေဆာင္းပါး ကို ျပန္လည္ မွ်ေဝျခင္း ျဖစ္ပါသည္...။