Monday, March 1, 2010

ေၾသာ္…. ကြာျခားလိုက္ပါဘိ…..

တနဂၤေႏြ ေန႔က တူမေလးတို႔ေက်ာင္းမွာ တရုတ္မီးထြန္းပဲြေတာ္ ရိွလို႔ ညအိပ္ၿပီး ပဲြလုပ္ပါတယ္။ ဆရာမေတြနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သြားၿပီး ဆီမီးထြန္း၊ ကန္ေတာ့ရတယ္။ ညဘက္မွာေတာ့ ကေလးေတြအတြက္ ပဲြလုပ္ပါတယ္။ ေနာက္တေန႔ မနက္မွ အိမ္က ျပန္ႀကိဳရတယ္။ တခါမွ ကိုယ့္အိမ္မဟုတ္တဲ့ ေနရာ တခုမွာ ညအိပ္ညေန မေနဖူးေတာ့ က်မျဖင့္ စိတ္ပူလိုက္တာ…။ ေက်ာင္းက ဆရာမေတြက တပတ္ေလာက္ထဲက ႀကိဳၿပီး ေျပာထားေတာ့ ျဖစ္ပါ့မလားလို႔ေလ…။ တူမေလး ကေတာ့ ေပ်ာ္လို႔………။

တခါမွလည္း ခဲြမအိပ္ဖူးေတာ့ ညေရာက္ရင္ အိမ္ကို သတိရၿပီး ငိုေနရင္ ဘယ္လို လုပ္ရပါ့မလဲေပါ့.။ စိတ္ပူတာ…. စိတ္ပူတာ…..။

သြားခါနီးလည္း က်မက ထပ္ခါတလဲလဲ သမီး ျဖစ္ပါ့မလား.. သမီး ျဖစ္ပါ့မလားနဲ႔….၊ က်မကပဲ လိုအပ္တာထက္ စိတ္ပူေနတာလား မသိ..။ အမယ္… တူမေလးကေတာ့ ဘာမွမပူနဲ႔ သမီး ျဖစ္တယ္တဲ့။ ဘုရား…….ဘုရား….က်မ ငယ္ငယ္ ကနဲ႔ အကြာႀကီး ကြာေနပါ ေပါ့လား.။ က်မတို႔ အဲဒီ အရြယ္တုန္းက ဒီလို ခဲြေနဖို႔ မေျပာနဲ႔ အေပၚနဲ႕ေအာက္ထပ္ေတာင္ ခဲြမအိပ္ခဲ့ဖူးဘူး။ ဆိုေတာ့ သူတို႔ လက္ထက္မွာ ေခတ္မွီသြားတာလား … အေလ့အက်င့္ ျဖစ္သြား ေအာင္လို႔လား။။ က်မျဖင့္ စဥ္းစားရင္းနဲ႔ေတာင္ တမ်ိဳးႀကီး ခံစားရတယ္။

ဒါေပမဲ့လည္း ျပန္စဥ္းစား လိုက္ျပန္ေတာ့လည္း ေကာင္းပါတယ္ေလ….

အခုထဲက ခဲြေနရတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳး အေလ့အက်င့္ ျဖစ္တာပဲ၊ ေကာင္းတာေပါ့လို႔ ေတြးလိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္… သူတို႕ေလးေတြ ကို ႀကီးလာရင္ ခဲြခြါရတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳး မခံစားေစခ်င္ဘူး။ ခဲြခြါရရင္လည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ စိတ္အားငယ္မႈ မရိွပဲ ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔ လိုလိမ့္မယ္။ ဒါမွ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခံႏိုင္ရည္ ရိွလာမွာ…။

သြားရမဲ့ မနက္မွာ သူက ၀ိရိယ အားေကာင္းၿပီး အေစာႀကီးႏိုးလို႔…။ ျပင္ဆင္ၿပီး သူ႔ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ လိုတဲ့ ပစၥည္းေတြ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ေက်ာပိုးအိတ္ႀကီးကို လြယ္ၿပီး ၿပံဳးေပ်ာ္လို႔….၊ အားလံုး အဆင္သင့္ ျဖစ္ၿပီဆိုေတာ့ တူမေလးက `သြားေတာ့မယ္…တာ့တာ´ တဲ့ …။ ေအးေဆးပဲ ထြက္သြားလိုက္တာ..။ က်မမွာသာ ရင္ေမာၿပီး က်န္ခဲ့တယ္…။

ညဘက္က်ေတာ့လည္း သတိရလိုက္တာ..၊ ခုခ်ိန္ ဘာေတြ လုပ္ေနမလဲ…ထမင္းစားၿပီးေနၿပီလား… ေဆာ့ေနမလား…. မုန္႔စားေနမလားနဲ႔ေပါ့……..

မနက္ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ၿပံဳးေပ်ာ္လို႔.. ညကလည္း အိပ္ေပ်ာ္ပါတယ္တဲ့. မုန္႔ေတြလည္း အမ်ားႀကီးစားရတယ္တဲ့.. ။ ေအာ္ ရင္ထဲေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေအးသြားတယ္။ မနက္ အေစာႀကီး မုန္႔ေတြ စားလာၿပီးၿပီတဲ့ ေျပာေသးတယ္…။ က်မက ဘာေတြလုပ္ခဲ့ရလဲ.. ဘာေတြ စားခဲ့ရလဲ… ဘယ္ေတြ သြားခ့ဲရလဲနဲ႔ ေမးခြန္းေတြ မရပ္မနား ေမးလိုက္ေတာ့ တခုၿပီးမွတခု ေမးပါတဲ့..။ ဟုတ္တာေပါ့…….. က်မ ေလာႀကီးသြားတယ္။

တူမေလးက ေက်ာင္းမွာ လုပ္ခဲ့ရတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳ ကို ျပန္ေျပာေတာ့ က်မမွာျဖင့္ နာေထာင္ေနရင္း ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့ အတိတ္က ကိုယ့္ရဲ႔ ငယ္ဘ၀ကို လြမ္းဆြတ္ၿပီး ေက်ာင္းမွာ တေယာက္တည္း ေနခဲ့ရတုန္းက အခ်ိန္ကို သတိရၿပီး ၀မ္းနည္းသြားမိတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ကိုယ္ကို ေက်ာင္းမွာ ထားခဲ့ၿပီး အေမ ျပန္သြားေတာ့ ရင္ထဲကေန တခုခု ဆြဲထုတ္သြားလုိက္ သလိုပဲ ခံစားခဲ့ရတယ္…။ အခု တူမေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စိတ္ေအးသြားမိတယ္..။

အဲလို အေလ့အက်င့္ ရိွသြားရင္ ေရွ႔ေလွ်ာက္ရမဲ့ ခရီးလမ္းမွာ သိပ္ၿပီး မခက္ခဲေတာ့ ဘူးလို႔ထင္တယ္။ အေႏွာက္အယွက္ေတြ၊ ေ၀းကြားမႈေတြ၊ ကို ခံႏိုင္ရည္ ရိွရိွ ျပင္ဆင္တတ္သြားမယ္… ေနထိုင္တတ္သြားမယ္..။

အဲဒီ အတြက္ေတာ့ ေရွ႔ဆက္ၿပီး သူ႔ကို ေလ့က်င့္ ပ်ိဳးေထာင္ေပးရလိမ့္အံုးမယ္…။

စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေၾသာ္… ကြာျခားလိုက္တဲ့ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔လို႔ ေတြးေတာရင္းနဲ႔ ……

11 comments:

ဒ႑ာရီ said...

ေခတ္ေတြက ကြာတာလား မသိပါဘူးေနာ္။ ခုေခတ္ကေလးေတြက သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ ယံုၾကည့္မႈ ရွိလာတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတာေပ့ါ။ မႏြယ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကလည္း ဒီလိုပဲ မူႀကိဳစတက္တုန္းက အိမ္က ထားခဲ့ေတာ ငိုလိုက္တာ ေျပာမေနနဲ႔.. ကြာတာ.. အဲလို.. း)
အေလ့အက်င့္ ရသြားတာေပ့ါ သဒၶါရယ္..

ခင္မင္ေလးစားလွ်က္

ေပါ့ဆိမ့္ said...

ဒီဘဲေလ ေခတ္ႀကီးကဘယ္လုိေျပာင္းလဲ ေျပာင္းလဲ အုပ္ထိမ္းမႈ ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ မ်က္ေျခမပ်က္ဖို႔ လိုတာေပါ့။

Flower said...

ခုေခတ္ကေလးေတြကကိုယ္ေတြေခတ္နဲ႕ မတူေတာ႕တာ
အမွန္ပါဘဲ
ေနရာတကာ ဘယ္ေနရာျဖစ္ျဖစ္ သူတို႕ မသြားရဲတာ
မလုပ္ရဲတာ ဘာမွ မရွိေတာ႕ဘူး
ေကာင္းတယ္လို႕ ေျပာလို႕ရသလို
မေကာင္းဘူးလို႕လဲ ေျပာလို႕ရပါတယ္
ဘယ္ေနရာမွာ လြန္ကဲမႈမရွိတာ အေကာင္းဆံုးဘဲ မဟုတ္လား....

Unknown said...

ေခတ္ေတြဘယ္လိုေျပာင္းေျပာင္း
မ်က္ေျခမျပတ္ဖို႔ပါပဲေနာ္

အင္ၾကင္းသန္႕ said...

သဒၶါေရ...အင္ၾကင္းဆုိရင္ သူငယ္တန္းတက္တုန္းက ေမေမကပါ တစ္ေနကုန္ေက်ာင္းမွာ လုိက္ေစာင့္ေပးရတာ ေက်ာင္းခန္းအေပါက္၀ကေန လွမ္းၾကည့္လုိ႕ ေမေမ့ကို မၿမင္ရင္မ်ား ေကြးေနေအာင္ကုိ ငုိတာ...ေအာ္...ကြာၿခားလုိက္ပါဘိ... :))

အျဖဴေရာင္နတ္သမီး said...

ဟုတ္တယ္ သဒၶါေရ...
New Generation ေလးေတြေလ.....
အဲဒါလည္း တခုေတာ႔ေကာင္းသား....
လက္လႊတ္(စိတ္ခ်)ရတာေပါ႔...

ေတာ္၀င္ထြန္း said...

စာေမးပြဲ ႏွစ္ဘာသာ ျပိီးသြားျပိီ။ ေကာင္းေကာင္းေျဖနုိင္၏. မနက္ျဖန္ နွစ္ဘာသာေျဖရမဲ႔အထဲ တစ္ဘာသာကုိ နည္နည္းေလးပဲ ျပန္ႀကည္႔ရမယ္။ အဲဒါေႀကာင္း ခဏလာႀကည္႔။ ေအာ္ ကြာျခားလုိက္ပါဘိ။ း) တူမေလး က်န္းပါေစ။ ကံေကာင္းပါေစ။ လုိ႔ ဆုေတာင္းေပးလုိက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရင္ အလည္လာမွာ ေသခ်ာသေလာက္ရွိပါတယ္။ တစ္ျခား ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ ေပါင္းလာမယ္။ ဆက္ေရးနုိင္ပါေစေနာ္။

Anonymous said...

အဲ႔လိုေလးပဲ အသက္ၾကီးလာတဲ႔အထိ အျမဲျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ႔ ဝမ္းသာစရာပါ။

kay said...

ညီမေရ.. ဟိုမေရာက္..ဒီမေရာက္.. မလည္ အား ခဲ့ ဘူး..။
လာ ႏွုတ္ဆက္ေတာ့မွ... တူမေလး ဇတ္လမ္းေတြ႕ျပီး..တို႕ နဲ႕ အျဖစ္ခ်င္း တူေနပါေရာလား လို႕..။ း)

ခင္မင္စြာျဖင့္-

ျမေသြးနီ said...

ေခာတ္ေတြက ေျပာင္းသြားၿပီ မသဒၵါေရ ..။
အံ့မခန္းတိုးတက္မွဳေတြနဲ႕အတူ သူရဲ႕ မေကာင္းတဲ့ side effectေတြကလည္း တစ္ပံုႀကီးပါပဲ။
သူတို႕ေလးေတြ ဒါကိုသိ.. နားလည္ဘို႕ပဲလိုပါတယ္။
သူတို႕နဲ႕ အမွီလိုက္ၿပီး updateျဖစ္ေနကာမွ
ွေတာ္ယံုက်တာေနာ္ ။ မဟုတ္ရင္ေတာ့..
Out of dateႀကီးလို႕ အေျပာခံေနရမွာ..။

~ဏီလင္းညိဳ~ said...

သဒၵါေရ.....
ကိုဏီဆို ေမေမနဲ႔ မခြဲဖူးဘူး....
ခြဲလည္းခြဲရေရာ..အေ၀းႀကီးးးးးး အၾကာႀကီးးးးးးး
(ခုေခတ္ ကေလးေတြက ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္....ရဲတယ္....း))
ခင္မင္တဲ့
ဏီလင္းညိဳ